ร่างกายของเวินหนิงสั่นไป ลู่จิ้นยวนบอกว่าขยะแขยงเธอ เธอไม่รู้จะตอบยังไง
เพราะว่า ตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองไม่สะอาด สกปรกมาก จนไม่อยากจะอธิบาย
ในเมื่อแบบนี้ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ อาจจะเป็น……
“ลู่จิ้นยวน ในเมื่อนายรังเกียจฉัน งั้นเรา……หย่ากันเถอะ”
เวินหนิงก้มหน้าไว้แล้วเอ่ยออกมาทีละคำ ตำแหน่งคุณหญิงน้อยตระกูลลู่ไม่ใช่ของเธออยู่แล้ว แต่ก่อน เธอยังบริสุทธิ์ อาจจะเผลอรู้สึกอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้……เธอไม่เหลืออะไรแล้ว
ใครจะเอาผู้หญิงอย่างเธออีก?
ลู่จิ้นยวนจ้องไปที่เธอ เธอไม่ได้เอ่ยขอโทษเขา แล้วไม่ได้ขอร้องให้เขาให้อภัย แค่อธิบายไม่กี่คำแล้วอยากหย่า?
คิดว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธองั้นเหรอ?
ตอนนี้เขาอยากจะฉีกร่างกายเวินหนิงด้วยซ้ำ “หย่าตอนนี้ แล้วปล่อยเธอไปกับผู้ชายคนนั้น? ฝันไปเถอะ”
เวินหนิงเงยหน้าขึ้นแล้วมองสบตาลู่จิ้นยวนที่โมโห เธอไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวยังไง ไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนี้จะเก็บเธอไว้ทำไม……
เขาเห็นเธอแล้วรู้สึกขยะแขยงไม่ใช่เหรอ งั้นเธอหายไปก็ดีกับทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ?
ขณะที่ทั้งสองกำลังตึงเครียด โทรศัพท์ลู่จิ้นยวนก็ดัง อันเฉินเป็นคนโทนมา
“บอสครับ ผู้หญิงเมื่อคืนที่ชื่อหลิวเมิ่งเซวี่ยหาเจอแล้วครับ จะพาเธอไปบริษัทหรือว่า……
เมื่อลู่จิ้นยวนได้ยินก็ขมวดคิ้วเข้ม “ให้เธอรออยู่ที่นั่น เดี๋ยวผมจะไป มีอะไรจะถามเธอหน่อย”
ลู่จิ้นยวนวางสายไปแล้วมองไปที่เวินหนิง “เวินหนิง เรื่องนี้ยังไม่จบ กล้าสวมเขาให้ผม บัญชีนี้ไว้เราค่อยๆคิด”
“แต่ก่อน ผมตาบอดเองที่โดนผู้หญิงอย่างเธอหลอก ต่อไป ผมจะทำให้เธอตายทั้งเป็น”
พูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้มองเธอแม้แต่หางตาแล้วเดินตรงออกไป
เวินหนิงนั่งอยู่บนพื้นไปเนิ่นนาน เมื่อกี้ก็แช่น้ำเย็นแล้วมานั่งบนพื้นที่เย็นนี้จนทำให้ร่างกายเธอเอาแต่สั่น
เธอรู้ ความเกลียดตอนนี้ของลู่จิ้นยวน อาจจะลึกมากกว่าที่เห็น เธอไม่มีทางให้ถอยแล้ว ลู่จิ้นยวนต้องทำให้เธอทุกข์ทรมานแน่นอน
……
ลู่จิ้นยวนขับรถไปถึงโรงแรมหมิงเสิ่งอย่างรวดเร็ว อันเฉินก็รออยู่หน้าประตูแล้ว “เธอรออยู่ข้างในครับ”
ลู่จิ้นยวนพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปที่ห้องที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ ก็ยังเป็นห้องสวีทที่เกิดเรื่องนั้น แต่ร่องรอยถูกคนทำความสะอาดหมดแล้ว
หลิวเมิ่งเซวี่ยนั่งอยู่บนเก้าอีก ในมือก็ถือถุงใส่เสื้อเชิ้ตอยู่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว
เมื่อกี้เธอเอาเสื้อไปซัก เธอก็เห็นว่านี่เป็นเสื้อแบรนด์เนม ราคาไม่เบาเลย ก็เลยซักให้สะอาดดูว่าจะแลกเงินได้หรือเปล่า
ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ชื่ออันเฉินตามหาเธอ ถามชื่อเธอแล้วก็เห็นเสื้อตัวนี้ ก็เลยพาตัวเธอมาที่ห้องนี้ แล้วถามเรื่องที่เกิดเมื่อคืน
เธอกลัวว่าคนอื่นรู้ว่าเธอให้ยืมชุดแล้วละเลยหน้าที่งาน ก็เลยพูดโกหกไป
ไม่คิดเลยว่าแค่ให้มารออยู่ที่นี่ อีกอย่าง ไม่ว่าเธอจะถามยังไง คนคนนั้นก็ไม่บอกเธอว่าเพราะอะไร
ถ้ารู้อย่างนี้ก็คงจะไม่มาเสี่ยงเพราะเงินไม่กี่พัน หลิวเมิ่งเซวี่ยแอบด่าเวินหนิงไปรอบที่ล้าน ผู้หญิงคนนั้นไม่คิดดีแน่ ไม่รู้ว่าไปก่อเรื่องอะไรแล้วตอนนี้มาใส่ร้ายเธอ
ขณะที่คิด ประตูก็เปิดออกแล้วผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามา หลิวเมิ่งเซวี่ยมองเห็นเขาก็อึ้งไป
ทั้งชีวิตนี้เธอไม่เคยเจอผู้ชายที่ดูดีขนาดนี้ เขาใส่เสื้อคลุมยาวสีดำไม่รู้ว่าแบรนด์อะไร แต่ก็ให้ความรู้สึกว่าราคาไม่เบาแน่ แต่เสื้อผ้าก็ไม่ได้ทำให้เขาดร็อปลง องค์ประกอบใบหน้าที่ดูดีไม่แพ้กับต่างชาติเลย บวกกับความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบกว่าเซนนี้ก็ทำให้ดูเป็นผู้ดีมากกว่าเดิม
หลิวเมิ่งเซวี่ยหน้าแดงแล้วก้มหน้าลงไป ไม่กล้ามองลู่จิ้นยวน
ตั้งแต่เข้ามาลู่จิ้นยวนก็สังเกตเธอ เสื้อผ้าบนตัวผู้หญิงดูธรรมดาเรียบง่าย ไม่มีเครื่องประดับอะไร ใบหน้าก็ไม่ได้แต่งหน้าด้วย แค่มองก็รู้ว่ายังเป็นนักศึกษา คงไม่มีประสบการณ์อะไรมาก
เธอไม่ได้โดดเด่นมาก แต่ก็ยังถือว่าดูใสซื่อ มองนานแล้วก็รู้สึกสบายตา
ภาพลักษณ์ก็ไม่ต่างกับที่ลู่จิ้นยวนคิดไว้มาก
“บอสครับ เมื่อกี้เช็คแล้วว่าเป็นเธอ ชื่อหลิวเมิ่งเซวี่ย เป็นนักศึกษาที่มาทำงานพาร์ทไทม์ที่โรงแรม เสื้อเชิ้ตในมือเธอก็เป็นของบอส”
ลู่จิ้นยวนพยักหน้าอย่างรับรู้
หลิวเมิ่งเซวี่ยได้ยินคำพูดของอันเฉินก็ดึงสติกลับมาจากการเพ้อฝัน แล้วมองผู้ชายตรงหน้าพร้อมเอ่ยอย่างหวาดกลัว “ฉัน นี่ฉันไม่ได้ขโมยมา ฉัน……”
เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรเธอไม่รู้เลย พอใจร้อนก็พูดติดๆขัดๆ
“ไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้จะมาโทษอะไร”
เหมือนเห็นท่าทางที่หวาดกลัวของผู้หญิง ลู่จิ้นยวนเลยเอ่ย
เมื่อคืน เธอเอาแต่ดิ้นหนี แต่ว่าตอนนั้นเขาโดนฤทธิ์ยาบังคับเลยไม่ได้สนใจอะไรมาก ยังไงเขาก็ผิด
“จริงเหรอคะ?” หลิวเมิ่งเซวี่ยไม่กล้าเชื่อ
ลู่จิ้นยวนพยักหน้า “เรื่องเมื่อคืน ผมผิดเอง แต่ก็ต้องขอบคุณเธอ”
ถ้าไม่ใช่เธอ เขาคงมีอะไรกับคนที่คุณอาส่งมา ถึงเวลาเรื่องก็คงควบคุมยาก
“เพราะฉะนั้น เธอมีเงื่อนไขอะไรก็บอกได้ ผมจะพยายามทำให้ได้”
น้ำเสียงของลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างอ่อนโยน
หลิวเมิ่งเซวี่ยคิดไปคิดมา ทีแรกแค่อยากได้เงินก้อน แต่ว่าท่าทางของผู้ชายคนนี้ เขาคงไม่ธรรมดาขนาดนั้น เพราะฉะนั้นเธอก็เลยเก็บความคิดนั้นไว้ “ตอนนี้สมองของฉันเบลอไปหมด อีกหน่อยค่อยว่ากันได้ไหมคะ?”
ลู่จิ้นยวนตกลง อันเฉินเดินมาแล้วให้นามบัตรกับเธอ “ถ้าคิดได้แล้วก็โทรมาได้ครับ”
จากนั้น ลู่จิ้นยวนก็ให้อันเฉินไปซื้อยา เมื่อคืนเขาเสียสติไป ตอนทำไม่ได้ป้องกันไว้เลย แล้วเด็กผู้หญิงตรงหน้าก็อาจจะเป็นครั้งแรก เขาไม่อยากมีปัญหาอะไรตามมา
หลิวเมิ่งเซวี่ยกินยาเข้าไปอย่างเชื่อฟัง ลู่จิ้นยวนพอใจกับความร่วมมือของเธอแล้วด้วยความรู้สึกผิดก็เลยให้เช็คเธอด้วย
ตัวเลขศูนย์ที่ยาวนั่นทำให้เธออึ้งไป เมื่อทำการปฏิเสธไปสักพักจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็จากไป
รอลู่จิ้นยวนเดินออกไป หลิวเมิ่งเซวี่ยก็แสดงสีหน้าที่ดีใจกับเช็คใบนั้น
นี่หลายแสนเลย เธอเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาจนไม่รู้จะหางานได้หรือเปล่า ได้เงินก้อนนี้มาอย่างงงๆเหมือนตกลงมาจากสวรรค์อย่างงั้น
แต่ว่า เมื่อคืนผู้หญิงคนนั้นทำอะไร……เลยทำให้ผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้?
ยาที่หลิวเมิ่งเซวี่ยกินเหมือนยาคุมกำเนิด เธอเลยเข้าใจแล้วในใจก็มีความคิดอะไรบางอย่าง
