เวินหนิงรู้ผิดปกติ แค่หายาบรรเทากระเพาะกิน ทีแรกคิดว่าจะดีขึ้น แต่เวลาอาหารเช้าในวันต่อมาก็ยังรู้สึกอยู่
“ฉันไปทำงานก่อนนะ” เวินหนิงไม่อยากให้คนตระกูลลู่เห็นสภาพทุลักทุเลของเธอตอนนี้ ฝืนกินอะไรเข้าไปนิดหน่อยก็ออกไปเลย
คิดไปคิดมา เธอเลยไปโรงพยาบาล จะปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่ได้การ เธอสัญญากับเห่อจื่ออันแล้วว่าจะรักษาร่างกายไว้ดีๆ
เมื่อทำการตรวจร่างกายเสร็จ เวินหนิงก็กำลังรอผลตรวจ ไม่นานคุณหมอก็เรียกเธอ “คุณท้องได้สองเดือนแล้ว เด็กแข็งแรงมาก แต่ว่าร่างกายของคุณยังอ่อนแอ ต้องกินสารอาหารที่มีประโยชน์ เดี๋ยวจะสั่งกรดโฟลิกให้ครับ”
เวินหนิงอึ้งไป ในสมองของเธอก็มีแต่คำพูดของคุณหมอ เธอท้องแล้ว สองเดือน?
นับจากเวลา เด็กคนนี้ คงเป็นคืนนั้น ของผู้ชายที่ห้องสวีทนั่น!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
เมื่อคุณหมอเห็นสีหน้าเธอไม่ดีมากนัก ในใจก็คิดว่าคงมีอะไรกับแฟนแล้วไม่ได้ป้องกัน ตอนนี้ก็เลยไม่อยากได้เด็ก
แต่ว่า สีหน้าสิ้นหวังของเธอ เขาก็เลยเอ่ย “ต่อไปต้องป้องกันด้วยนะครับ”
ป้องกัน?
สมองของเวินหนิงว้าวุ่นแล้วคิดอะไรได้ คืนนั้น ตอนที่ผู้ชายคนนั้นทำอะไรเธอไม่ได้ใส่ถุงยางอนามัย แล้วเธอก็ตกใจจนเบลอไป คิดไม่ได้เลยว่าต้องกินยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน!
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“คุณหมอคะ ฉันจะเอาเด็กคนนี้ไม่ได้ ฉันจะ……ฉันจะทำแท้ง!” เวินหนิงดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยเสียงสั่น
กับความเกลียดที่มีต่อคนคนนั้น เขาแย่งความบริสุทธิ์ของเธอไป แล้วยังเหลือเมล็ดพันธ์ที่น่ารังเกียจไว้ในตัวเธออีก
เธอไม่มีทางให้ลูกของฆาตกรขมขื่นนั่นเกิดมา ไม่มีทาง
“คุณอย่าเพิ่งใจร้อน เอาอย่างนี้ คุณไปตรวจก่อน” คุณหมอเห็นสีหน้าที่ซีดขาวของเธอ ก็รู้สึกว่าเหมือนโดนผู้ชายหลอก จนตอนนี้สุขภาพจิตก็ไม่ค่อยปกติ น้ำเสียงก็รู้สึกสงสาร
เวินหนิงรีบเดินตามไป ร่างกายเธอกำลังสั่น พอนีกถึงในร่างกายตัวเองมีเด็กที่กำลังจะเติมโตก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่น
เธอต้องรีบจัดการเขา ยิ่งเร็วยิ่งดี
ผ่านไปไม่นาน ผลตรวจก็ออกมาแล้ว
“คุณหนูเวิน ร่างกายของคุณ ไม่เหมาะที่จะทำแท้ง”
“ทำไมคะ ทำไมไม่?” เวินหนิงรีบถามอย่างใจร้อน
คุณหมอก็เอ่ยอย่างขอโทษ “ร่างกายของคุณอ่อนแออยู่แล้ว ที่ท้องเด็กคนนี้ได้ก็ยากมากแล้ว แล้วร่างกายของคุณก็ไม่ค่อยดีมากนัก ถ้าทำแท้ง อีกหน่อยคงตั้งครรภ์ไม่ได้อีก ความเสี่ยงนี้ คุณต้องคิดให้ดีก่อน”
เวินหนิงไม่รู้จะทำยังไงเมื่อได้ยินข่าวนี้ สิ่งเดียวที่โผล่มาในสมองคือ ความสิ้นหวัง
ทำไมโชคชะตาต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย?
ชีวิตของเธอยังลำบากไม่พอเหรอ ยังท้องลูกของคนคนนั้นอีก ยังทำแท้งไม่ได้อีก?
“ถ้าฉันยืนยันว่าจะทำล่ะคะ?” เวินหนิงสงบสติแล้วมองไปที่คุณหมอ สายตาเธอมีความขอร้อง เหมือนกำลังขอร้องโอกาสรอดสุดท้าย
“คุณกลับไปคิดให้ดีก่อนเถอะครับ มีอะไรก็คุยกับครอบครัว คุยกับพ่อของเด็ก ถ้าคุณยังยืนยันว่าจะทำ ผมก็จะจัดการให้ครับ”
คุณหมอตกใจกับความสิ้นหวังในสายตาเธอ ตบบ่าของเวินหนิงเบาๆจากนั้นก็เดินส่งเธอออกไป
เวินหนิงเดินออกไปจากโรงพยาบาลอย่างเฉื่อยชา ตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร
ครอบครัว? ถ้าคนในครอบครัวรู้ว่าเธอท้องจะทำยังไงกับเธอ
พ่อของเด็ก? เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร จะไปตามหาเขาที่ไหน?
เวินหนิงเดินไปอย่างซอมบี้ แล้วก็เดินชนใครบางคน “อะไรกัน ไม่เห็นคนท้องเหรอ?”
คนที่เธอชนเป็นผู้หญิงที่หน้าท้องนูนออกมาเล็กน้อย ข้างๆก็มีผู้ชายคอยปกป้องดูแล เมื่อเห็นเวินหนิงเดินชนก็เอ่ยปากด่า
เวินหนิงก็มองไปที่คู่สามีภรรยาตรงหน้า พวกเขามีความสุขมาก มีพ่อแม่แล้วก็ลูกในท้อง แต่เธอ……
“เป็นบ้าหรือเปล่า?”
ทีแรกผู้ชายคนนั้นก็โมโห แต่พอเห็นสภาพของเวินหนิง ที่สายตาทั้งสองข้างว่างเปล่า ก็เลยไม่อยากมีปัญหา แค่ด่าไปไม่กี่คำ
เวินหนิงเดินออกไปช้าๆทีละก้าวแล้วนั่งบนเก้าอี้หน้าโรงพยาบาลอย่างเนิ่นนาน สุดท้าย เธอค่อยตัดสินใจอย่างลำบากว่าจะทำแท้ง
เธอคิดว่า สภาพเธอแบบนี้ อีกหน่อยคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากอยู่กับเธออีก แล้วเธอยังจะกลัวอะไรอีก?
ไม่งั้น อีกหน่อยก็ไปรับเลี้ยงเด็ก เธอไม่ต้องการผู้ชาย แล้วก็ไม่ต้องการการแต่งงานด้วย
เมื่อคิดได้แล้ว เวินหนิงก็โทรหาคุณหมอ ทั้งสองคนก็ตกลงเวลาทำได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อแน่ใจแล้วเวินหนิงก็วางสายไป มือก็จับไปที่ท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ เธอยังไม่รู้สึกอะไร
“ขอโทษนะ ฉันเก็บเธอไว้ไม่ได้ จะโทษ ก็คงต้องโทษพ่อของเธอ”
เวินหนิงเอ่ยไปด้วยในใจก็เสียใจไปด้วย
……
เวลาทำนัดไว้ครึ่งเดือนข้างหน้า ระหว่างนี้ คุณหมอก็ย้ำกับเวินหนิงว่าต้องกินข้าว เพิ่มสารอาหาร อย่างน้อยก็คงไม่เลือดจางเหมือนตอนนี้ ไม่งั้น เธอคงไม่รอดจากการทำ
เวินหนิงทำตามที่คุณหมอบอก แต่เพราะว่าท้อง ความชอบของเธอก็เปลี่ยนไป ของที่ปกติชอบกิน พอเห็นก็จะอ้วก เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัย เธอเลยอ้างว่ากระเพาะอักเสบ แล้วกินเองในห้อง
เป็นแบบนี้ติดต่อกันหลายวัน ลู่จิ้นยวนก็มองเห็นที่นั่งของเวินหนิงว่างไปหลายวัน ผู้ชายเลยขมวดคิ้ว
ผู้หญิงคนนั้น ตั้งใจที่จะไปจากตระกูลลู่? แม้แต่กินข้าวก็กินเองที่ห้อง เพราะไม่อยากเจอเขา?
ตั้งแต่วันนั้นที่ออกมาจากห้องของเวินหนิง ลู่จิ้นยวนก็ไม่เคยไปหาเธออีกเลย
กับเวินหนิง ตอนนี้เขารู้สึกแปลกๆ ใช่ ตามที่เธอบอก ในเมื่อรังเกียจเธอก็ควรจะให้เธอไสหัวออกไปไกลๆ ไม่ต้องโผล่มาให้เขาเห็นหน้าอีก
แต่เขาไม่คิดว่าอย่างงั้น เมื่อนึกถึงหลังจากหย่าเวินหนิงก็จะไปกับผู้ชายคนอื่น เขาก็รู้สึกโมโหมาก
ให้เขาทำตามหวัง ไม่มีทาง
คิดไปด้วยลู่จิ้นยวนก็ลุกขึ้น แล้วเช็ดมือ ไม่ได้กลับห้องตัวเองแต่กลับไปที่ห้องของเวินหนิง
ประตูถูกเปิด เพราะว่าเวินหนิงกำลังรอให้คนมาส่งอาหารให้เลยไม่ได้ล็อก
ลู่จิ้นยวนเดินเข้าไป ค่อยเห็นว่าเวินหนิงนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เสื้อผ้าบนร่างกายเธอดูตัวใหญ่ สวมใส่ไว้บนตัวก็รู้สึกว่าเสื้อตัวใหญ่มาก สีหน้าที่ซีดขาวอยู่แล้วพอโดนแสงแดดก็ให้ความรู้สึกความสวยที่อ่อนแอที่พร้อมจะหายไปทุกเมื่อ
ไม่รู้ว่าทำไม เวินหนิงที่เป็นแบบนี้ ทำให้ลู่จิ้นยวนไม่สบายใจ
