จีเฟิงเยี่ยน :”…………….??”
เล่ยมินมองจีเฟิงเยี่ยนด้วยสายตาเหยียดหยามดูถูก “หึ ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ ในตอนนั้นข้ายังเด็กไปเห็นเจ้าที่ตระกูลจีดูผ่ายผอมน่าสงสารจึงได้ใจดีต่อเจ้า ทั้งหมั่นเวียนไปเยี่ยมดูเเลตลอดหลายปี เหอะ ใครเล่าจะรู้ว่าเด็กหญิงใสซื่อน่าสงสารจะเติบโตมาเป็นXXXเเบบนี้”
จีเฟิงเยี่ยน :”…………….??”
การเอาชนะตนเองเป็นเรื่องดี เเต่มันก็ไม่ควรดูถูกคนอื่นเพื่อยกหางตนเองใช่มั้ย?
เด็กชายบนเตียงเริ่มคร่ำครวญละเมอเพ้อพบอีกครั้ง ทำลายความสงบเเละบรรยากาศครึมรอบวงสนทนาไปได้จนหมด
ตอนนี้ซูหลิงเฉิงมองดูจีเฟิงเยี่ยนด้วยความรังเกียจเดียดฉันน์
ไม่ใครคาดคิดว่าเด็กสาวยากจนอัปลักษณ์จะพกพาเด็กชายรูปงามเอาไว้บนเตียงภายในห้องนอน อีกทั้งยังเกิดขึ้นในเวลาที่คู่หมั้นมาเยือนเเละพูดคุยเรื่องเเต่งงาน!!
เล่ยซูยกมุมปากยิ้มอย่างพึงใจก่อนที่จะรีบกลบเกลื่อนรอยนั้นเเล้วเเสร้งทำสีหน้านักบุญผู้มีเมตตาต่อ “อ่า เฟิงเยี่ยน อดีตที่ผ่านมาเเล้วก็ให้มันผ่านไป เเม้จะไปสนิมสนมถึงขั้นเกินเลยกับเขาเเต่ลุงผู้นี้นั้นจะใจดีไม่ถือสา วัยเด็กของเจ้านั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก เเละมีบ้างครั้งที่อาจจะหลงผิดไป ข้าจะไม่ถือสาเเละยินยอมให้เจ้าเเต่งกับมินเอ๋อร์ต่อไปตามเดิม”
จบประโยคเล่ยซู จีเฟิงเยี่ยนก็กลายเป็นหญิงเเพศยาโดยนัยๆที่เเอบเล่นชู้ลับหลังคู่หมั้นตน อีกทั้งยังโดนสองพ่อลูกดูถูกเเละเเสร้งให้อภัยด้วย ผู้คุ้มกันทั้งสองที่ยืนหน้าประตูได้ยินเข้าก็อดรนทนไม่ไหว เตรียมจะเข้ามาสั่งสอนเเละตะเพิดออกจากเรือนรับรอง
เสียดาย คุณหนูยกมือห้ามพวกเขาไว้
ทันใดนั้นเองจีเฟิงเยี่ยนก็เปลี่ยนสีหน้ากะทันหันยิ้มเเย้มอย่างเริงร่า นางเข้าไปที่เตียงเด็กชายโดยไม่สนใจสองพ่อลูกเเซ่เล่ยที่กำลังจับจ้องจับผิดอยู่เลยเเม้เเต่น้อย นางเอามือลูบหน้าผากเด็กชายเเล้วจับมือเขาเอาไว้อย่างอ่อนโยน ประดุจจะมอบความรักเเละเอื้ออาทรให้
ฉากนี้สร้างความตะลึงตึ๊งตึ่งให้สองพ่อลูกเเบบติดสตั๊นถึง 10 วิ
“อย่างที่ลุงเล่ยเห็น ข้าไม่มีอะไรจะซ่อน หลิวฮ่าวบาดเจ็บสาหัส เขาจะต้องพักผ่อนดังนั้นลุงเล่ยได้โปรดอย่าเสียงดังรบกวนเขาได้มั้ย” จีเฟิงเยี่ยนมองเด็กชายอย่างอ่อนโยนเเละหันขวับมามองเล่ยซูกับเล่ยมินอย่างไม่เป็นมิตร
เล่ยซูเเละเล่ยมินงงจนอ้าปากค้าง ต่อให้พวกเขาเป็นไอ้โง่ พวกเขาก็รู้ว่าสองคนนี้ต้องนี้อะไรกันเเน่ๆ เเต่ปัญหาคือ กล้าได้อย่างไร ไม่ใช่สิ ใครกันที่กล้าเอา?
ก่อนหน้านี้เล่ยมินก็เเค่สงสัยเท่านั้น เเต่ใครจะรู้ จีเฟิงเยี่ยนยอมรับมันเเบบหน้าด้านๆไร้ยางอายอย่างสิ้นเชิง
“จีเฟิงเยี่ยน เจ้ายังจำได้มั้ย เจ้าหมั้นอยู่กับข้า” เล่ยมินตะคอกใสจีเฟิงเยี่ยนเเละเด็กชายอย่างเกรี้ยวกราด เล่ยมินไม่คิดเลยว่าคนดีๆเช่นเขาจะถูกสวมเขาโดยหญิงอัปลักษณ์ที่เเกล้งใสซื่อ
จีเฟิงเยี่ยนยักไหล่อย่างไม่เเยเเส “พวกเจ้าไม่คิดเหรอว่าเรื่องหมั้นเป็นเรื่องน่าตลก เจ้ามีซูหลิงเฉิง สตรีสูงส่งเเสนงดงามอยู่ข้างกายเเล้ว ส่วนข้าก็มีหลิวฮ่าวหวานใจหญิงโสดคอยซบกายกอดกันอยู่ โจ่งเเจ้งขนาดนี้เเล้วพวกเราควรจะเคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆ”
“เจ้า!!” เล่ยมินโมโหเด็กสาวตรงหน้าอย่างหนัก อะไรกันผ่านไปเพียงไม่กี่ปี เด็กหญิงน่ารักที่คอยเอาใจเเละหลงรักเขาตั้งเเต่อยู่ตระกูลจีหายไปอย่างสมบูรณ์
“เอาล่ะ หมดเวลาสนทนาเเล้ว หลิวฮ่าวของข้าต้องกินยาเเละพักผ่อน ข้าไม่ส่งนะ” จีเฟิงเยี่ยนสั่งผู้คุมกันให้พาพวกเขาออกจากเรือนรับรองไปอย่างไม่สุภาพ
