ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 130

บทที่ 130 รู้ไหมว่าดึงดูดผู้ชายมากขนาดไหน
เสียงเปิดประตูรับลมฤดูร้อนในกลางดึก เฟิงเฉินสาวเท้ายาวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าลั่วมั่น จับจ้องเธอที่โอบรัดลูกสุนัขเอาไว้ในอ้อมกอดอยู่นาน
ราวกับเสียสติ เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงถือโทษ
“ดื่มไปแค่ไหนกันเนี่ย?”
“ไม่เท่าไหร่หลอก” ลั่วมั่นยกนิ้วมือขึ้น กระพริบตาปริบ “หนึ่งแก้ว”
“หนึ่งแก้ว? ใครให้เธอดื่ม?” เฟิงเฉินบึ้งตึง เขากวาดสายตาผ่านกระจกบานสูงที่ร้านอาหารญี่ปุ่น กลุ่มคนด้านในหลบแทบไม่ทัน คนที่วางมือไว้บนบ่าของลั่วมั่นขณะถ่ายภาพตกใจจนหน้าขาวซีด
“นายทำให้กลัวแล้ว”
ใบหน้าของลั่วมั่นแดงก่ำ ความมึนเมาทำให้เธอดูน่ารักเป็นพิเศษ น้ำเสียงออดอ้อนขณะพูดจา
เฟิงเฉินรู้สึกถึงความผิดปกติอย่างรวดเร็ว ทีแรกที่คิดที่จะเข้าไปจัดการกับพวกเขาที่ห้องหยุดลงทันที เขาหันขวับ “เธอเป็นอะไร?”
“เมางาย!”
เท้าของลั่วมั่นเตะเข้ากับก้อนหินที่อยู่ที่พื้น ทำให้เธอที่อุ้มลูกสุนัขไว้ในอกโซซัดโซเซ
“นี่กี่นิ้ว?” เฟิงเฉินยื่นนิ้วหนึ่งออกมา
“หนึ่งงาย!”
เธอมักจะลากเสียงยาวท้ายประโยคเสมอ ทำให้เขาไม่สามารถโกรธเธอได้เลย เฟิงเฉินจับข้อแขนของเธอเอาไว้ พร้อมออกแรงบีบหวังทำให้เธอกลัว
“ลั่วมั่น เลิกแสร้งได้แล้ว ดื่มไปเท่าไหร่กันแน่?”
“โอ๊ย!” ลั่วมั่นขมวดคิ้วแน่น “เจ็บจาง! เจ้าเฟิงน้อย กัดมันเลย!”
’เจ้าเฟิงน้อย’ เห่าออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะมุดกลับไปยังอ้อมอกของลั่วมั่น
เขาจับจ้องที่ลูกสุนัขอยู่สักพัก เฟิงเฉินไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี ใบหน้าที่เย็นชนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาถอนหายใจออกมา
นี่มันอะไรกัน?
ครั้งก่อนตอนเมาเธอจะนำแมวกลับบ้านให้ได้ คราวนี้ตอนเมาจะนำสุนัขกลับบ้านให้ได้ บ้านเขากลายเป็นศูนย์รับเลี้ยงหมาจรแมวจรไปแล้วเหรอ? แล้วยังมีอีก ไอลูกหมาตัวนี้มีชื่อเจ้าเฟิงน้อยมันยังไงกันแน่?
เขาพาคนและสุนัขกลับไปที่วิลล่าจิ่นซิ่ว หลังจากที่โยนลูกสุนัขให้กับแม่บ้านหลี ลั่วมั่นถูกเฟิงเฉินอุ้มขึ้นห้องไปทันที
“คุณชาย สุนัขนี่…..”
เสียงปิดประตูดังขึ้นจากชั้นบน ปะปนกับเสียงอันไร้ความอดทนของเฟิงเฉิน
“เหมือนจับไอ้แมวสกปรกนั่น เอาไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลสัตว์ก่อน”
ลั่วมั่นที่มึนเมาดูแลไม่ง่ายเลย เฟิงเฉินช่วยเธอถอดเสื้อผ้าโยนเธอเข้าไปในห้องน้ำด้วยความยากลำบาก แต่กลับถูกเธอสาดน้ำใส่จนเปียกไปทั่วร่าง จนเสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกชุ่ม เขาสีหน้านิ่งขรึม จับข้อมือของเอาไว้
“ลั่วมั่น หยุดได้แล้ว!”
ลั่วมั่นหยุดชะงัก ดวงตากลมโตสั่นไหวน้ำตาคลอ
เฟิงเฉินใจอ่อน ไม่สามารถทำอะไรเธอได้
“โอเค หากเธอเลิกเล่น ยอมอาบน้ำดีๆ ผมจะปล่อยเธอ”
ลั่วมั่นพยักหน้า
เฟิงเฉินจึงปล่อยมือ เมื่อเห็นว่าเธอสงบอย่างที่พูด ดวงตากลมโตราวกับเด็กน้อยจับจ้องที่เขานิ่ง พิจารณาเขา
เขาเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงทีท่าที่มึนเมาของเธอก็อดรู้สึกขำไม่ได้ ชายหนุ่มจึงนั่งลงที่ข้างอ่างอาบน้ำ ทัดผมยาวสลวยเอาไว้ที่หลังหู เสมือนกับผู้ใหญ่และเด็กน้อยตกลงอะไรบางอย่างด้วยกัน
“หากเธอตั้งใจยั่วโมโหผมเพราะเรื่องเมื่อเช้า ผมก็เข้าใจได้ อ่านไดอารี่เธอเป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ลั่วมั่น เธอโกรธได้ แต่ดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ เธอรู้ไหมทุกครั้งที่เธอดื่ม…..”
ไม่ทันขาดคำ น้ำในอ่างกระเพื่อม แขนขาวนวลโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้กะทันหัน ริมฝีปากอุ่นร้อนประทับลงที่พวงแก้มของเขา กลืนกินคำพูดประโยคหลังชายหนุ่ม
เฟิงเฉินนิ่งแข็ง นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วมั่นเป็นฝ่ายจู่โจมเขาก่อน จุมพิตที่มาโดยไม่ได้ตั้งตัวจุดประกายชายหนุ่มให้ตื่นขึ้น เขาพลิกเกมเป็นฝ่ายรุกอย่างรวดเร็ว
ลั่วมั่น เธอรู้ไหมว่าหลังเธอดื่มแอลกอฮอล์ มันน่าดึงดูดมากแค่ไหน?