ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 147

บทที่ 147 คุณไม่ได้กำลังหลบหน้าฉันอยู่ใช่ไหม
จ้าวหมิงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในแผนกขายที่ลั่วมั่นสามารถไว้วางใจได้ ครั้งนี้เธอยังขอให้เขาไปที่ภูเขาหลงหูเพื่อส่งสำเนาข้อมูลอิเล็คทรอนิคส์แก่ฝู้หมิงถังและร่วมวางแผนในอนาคต
“ข่าวเมื่อสิบนาทีที่แล้วค่ะ พวกเราพยายามโทรหาตลอดแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้”
“ใจเย็นๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ไม่มีความลังเลใดๆ เธอหักพวงมาลัยและรีบขับไปยังภูเขาหลงหู
เหตุการณ์ดินถล่มของภูเขาหลงหูถูกปิดกั้นด้วยแนวกั้นไฟ เมื่อสอบถามกับตำรวจก็ทราบว่าไม่มีผู้เสียชีวิต แต่โทรศัพท์มือถือของจ้าวหมิงยังไม่สามารถติดต่อได้ ลั่วมั่นถือร่มและลงจากรถและหาบริเวณใกล้เคียง เผื่อว่าจะเจอที่ที่ตำรวจยังไม่ค้นพบ
“ประธานลั่วคะ……” เสียงของน่าน่าที่ดังมาจากปลายสาย “ ติดต่อจ้าวหมิงได้แล้วค่ะ เขาบอกว่าลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วย เขาไม่ได้ไปที่ภูเขาหลงหูค่ะและเพิ่งจะกลับมาถึง ตอนนี้คนในแผนกกำลังดุเขาอยู่ค่ะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วมั่นก็เบาใจ “ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวฉันกลับไป”
เธอวางสายและกำลังจะกลับ แต่แล้วจู่ๆก็มีเงาสีดำปรากฏ ลั่วมั่นรู้สึกเจ็บที่ด้านหลังศีรษะ เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะตะโกน ทุกอย่างก็มืดลงไปต่อหน้าต่อตา เธอตกลงไปในน้ำ
ร่มพับสีเงินกลิ้งไปมา ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย ร่างในเสื้อกันฝนสีน้ำตาลยัดผู้หญิงเข้าไปในรถ จากนั้นก็สตาร์ทรถและฝ่าสายคาดเตือนลงภูเขาไป
“ฝ่ายขายควรส่งแบบฟอร์มการคาดการณ์สินค้าสำหรับเดือนนี้ได้แล้วนี่”
เสียงอันเยือกเย็นของเฟิงเฉินดังก้องไปทั่วห้องทำงาน
หลี่สู้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับสายตาที่ดูขี้เกียจเต็มที
ไม่ว่าจะตารางคาดการณ์สินค้า ตารางแผนกการเงิน แผนกรางวัลและลงโทษ อัตราการเข้างาน ข้อแก้ตัวต่างๆ เขาที่อยู่มานานได้ใช้ไปหมดแล้ว มีเพียงจุดประสงค์เดียวคือ ให้ผู้อำนวยการฝ่ายขาย คุณลั่ว ภรรยาของเขามาที่สำนักงาน
หลี่สู้เห็นสิ่งแปลกประหลาดจนชินชาแล้ว
“ฉันจะโทรหาฝ่ายขาย”
ไม่นานนักก็มีคนเคาะประตู
“เข้ามาได้”
“ท่านประธานเฟิงคะ นี่คือแบบฟอร์มการคาดการณ์สินค้าที่คุณต้องการค่ะ” เสียงที่ชัดเจนของผู้หญิงนี้ เป็นสิ่งที่เฟิงเฉินคาดไม่ถึง เขาเงยหน้าขึ้นและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นเธอ
“ทำไมถึงเป็นเธอ”
เวินน๋อนยืนนิ่งและค่อยๆพูดอย่างใจเย็น ““ ฉันบังเอิญไปที่นั่นตอนที่ผู้ช่วยหลี่ไปที่แผนกฝ่ายขายเพื่อตามหาประธานลั่วค่ะ เฉิน คุณให้ฉันไปเอาข้อมูลที่กลุ่มสองนี่ ฉันก็เลยถือโอกาสเอาแผนกของประธานลั่วมาด้วย ผู้อำนวยการส้งในแผนกของพวกเขาให้ฉันมาค่ะ”
“แล้วเธอล่ะ”
“ประธานลั่วเหรอคะ เธอไม่อยู่ค่ะ”
เฟิงเฉินขมวดคิ้วและมองเวลาบนข้อมือของเขาโดยไม่รู้ตัว
นี่ยังไม่ถึงสิบเอ็ดโมงเลย ต่อให้ไปกินข้าวกำไม่น่าจะไปเช้าขนาดนี้
“ฉันได้ยินมาว่าพนักงานของแผนกของพวกเขาถูกส่งไปที่สนามบิน เธอดูมีความกระตือรือร้นที่จะดูแลลูกน้องดีนะคะ มันช่างแตกต่างจากที่ฉันเคยคิดไว้ เรื่องครั้งก่อนที่โรงพยาบาล ฉันเองก็ควรจะขอโทษเธอด้วย”
เมื่อพูดถึงโรงพยาบาล สีหน้าของเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไม่ต้องแล้ว เรื่องพวกนี้เธอไม่เก็บมาใส่ใจหรอก ”
เวินน๋อนพยักหน้าพลางเดินไปที่ด้านข้างของเขา สายตาที่มองไปยังเฟิงเฉินนั้นเต็มไปด้วยความรักใคร่ “ใกล้จะเวลาพักเที่ยงแล้ว เฉิน ฉันรู้จักร้านอาหารดีๆที่อยู่ใกล้แค่นี้เอง คุณอยากจะไปกินข้าวด้วยกันกับฉันไหม”
“ไม่เป็นไร” ท่าทีของเฟิงเฉินดูเย็นชาเล็กน้อย “ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ และตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาพักกลางวันด้วย เนื่องจากคุณตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่เพื่อทำงาน คุณควรมีลักษณะเหมือนพนักงานคนอื่นๆ”
เวินน๋อนนิ่งอึ้งราวกับกำลังเสียใจ “ฉันก็แค่ ก็แค่อยากเจอคุณเท่านั้น ได้อยู่บริษัทเดียวกัน ทั้งยังได้เป็นเลขาของคุณอีก ฉันไม่ค่อยได้เจอคุณเลย เฉิน ไม่ใช่ว่าคุณจงใจหลบหน้าฉันอยู่หรอกนะ”
“เธอคิดมากไปแล้ว” เฟิงเฉินพยายามหลีกเลี่ยงมือของเธอ