ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 15

บทที่ 15 รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ
อีกด้านหนึ่งห้องนอนใหญ่ที่อยู่ติดกัน
หลัวแมนจีสวมชุดลูกไม้สีดำเซ็กซี่อยู่บนเตียงสีกาแฟ เธอกัดริมฝีปากและส่งเสียงพึมพัมด้วยความสนุกสนานเป็นครั้งคราว
ตั้งแต่ต้นจนจบเธออยู่บนเตียงนี้คนเดียวตลอด
บนโซฟาไม่ไกลจากปลายเตียง เฟิงเฉินไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมา ถือนิตยสารการเงินไว้ในมือ ดูอย่างตั้งใจ ราวกับว่าสิ่งที่เกิดในห้องไม่มีผลอะไรกับเขาเลย
ทำ “การแสดง” อยู่เป็นเวลานาน หลัวแมนจีก็ทนไม่ไหว ดวงตาที่เปล่งประกายมองไปทางเฟิงเฉิน และพูดอย่างออดอ้อน
“คุณชายเฟิง……”
เสียงในตอนท้ายหยุดลง
ด้วยการ “พรึบ” เสียงเฟิงเฉินปิดนิตยสารในมือ แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
ในตอนที่หลัวแมนจีดีใจกับความสำเร็จ เขาก็พูดประโยคสั้นๆ ขึ้น
“ดึกแล้ว รีบเข้านอนเถอะ ผมยังมีสัญญาที่ต้องดูอีก คืนนี้จะนอนที่ห้องหนังสือ”
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับมามองอีก สายตาของเขาไม่ได้มองเธอเลย
หลัวแมนจีจ้องมองชายหนุ่มที่จากไป และกัดฟันอย่างรุนแรง
หลังจากปิดประตู เธอโยนหมอนในมือลงบนพื้น แต่ก็ไม่ได้อารมณ์ดีขึ้นเลย เลยกวาดของบนหัวเตียงลงทั้งหมด และนั่งหัวเสียอยู่บนเตียง
ตั้งแต่รู้จักเฟิงเฉิน ก็เพียงผิวเผินเท่านั้น ที่จริงแล้วเขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย ตกลงแล้วเขามีปัญหาหรือว่าเธอยังไม่ดึงดูดใจพอกันแน่
ปัญหานี้ทำให้เธอหงุดหงิดมากในช่วงนี้!
หลังจากได้ยินเสียงของตกแตก ก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก
ในหน้าของลั่วมั่นไม่ค่อยดีนัก และกุมท้องอย่างเจ็บปวด ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ยิ้มที่มุมปาก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่น
รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?
อาการปวดมาจากกระเพาะ เธอฝืนตัวเองลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ยืนยันอย่างแน่ชัดว่าข้างห้องไม่มีเสียงอะไรแล้ว ถึงผลักประตูเบาๆ ถือยารักษาโรคกระเพาะอาหาร แล้วลงไปชั้นล่างเพื่อหาน้ำดื่ม
กระเพาะอาหารของเธอไม่ค่อยดีนัก กินน้อยไปหนึ่งมื้อก็จะมีอาการปวดท้อง ดังนั้นเธอจึงมักมียารักษาโรคกระเพาะอาหารอยู่ข้างตัวเสมอ เป็นเพราะวันนี้เธอไม่อยากอยู่ร่วมโต๊ะเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางไม่กินข้าวแน่ๆ
ในห้องนั่งเล่นมีแต่ความมืด มือของเธอสัมผัสกับไฟที่ทางเดิน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เปิดมัน
คนรับใช้อยู่ชั้นล่าง เธอไม่ต้องการให้ใครเห็นท่าทางที่น่าอับอายเช่นนี้
ในความมืด เธอคลำกำแพงไปที่ห้องอาหาร และพบกาต้มน้ำบนโต๊ะ
ลองดูอุณหภูมิของน้ำ เย็นแล้ว
ลั่วมั่นนำยาเข้าปาก และดื่มน้ำตามไปหนึ่งแก้ว กระเพาะที่มีน้ำเย็นเข้าไป ทำให้อึดอัดมากขึ้น
เธอต้องนั่งในห้องอาหารเป็นเวลานาน ถึงจะผ่อนคลาย เธอเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ถอนลมหายใจเมื่ออาการปวดบรรเทาลง และเตรียมกลับห้อง
ในตอนที่หันตัวกลับ ก็ชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
ในความมืด เธอตกใจกลัวมาก จนเกือบจะกรีดร้องออกมา แต่ก็ถูกหยุดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ลั่วมั่น ดึกขนาดนี้แล้วคุณยังไม่นอนอีกเหรอ ทำตัวลับๆ ล่อๆ ลงมาชั้นล่างทำอะไรกัน?”
เสียงที่คุ้นเคยนั้นเย็นชา ไม่มีความรู้สึกใดๆ
เสียงกรีดร้องที่ควรจะออกมา จึงถูกเก็บลงในลำคอ และกลืนลงไปอย่างแรง
ลั่วมั่นจับที่มุมโต๊ะ
“ฉันลงมาดื่มน้ำ”
เสียงของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว ดูเหมือนว่ายังไม่หายตกใจจากเมื่อครู่
เฟิงเฉินไม่รู้ว่าเธอพูดจริงรึเปล่า และมองเธอผ่านแสงจันทร์นอกหน้าต่าง เห็นดวงตากลมเหมือนลูกกวางคู่หนึ่ง คลอไปด้วยน้ำตา
ขนตาบนเปลือกตาสั่นเทาเล็กน้อย ในดวงตามีน้ำตาเอ่อ ทำให้หัวใจเขาบีบแน่นขึ้นมา