ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 172

บทที่ 172 เสร็จงานฆ่าโคถึก
คฤหาสน์ครึ่งเนินเขาภายในเขาชิงหยาง เสียงครวญครางของชายและหญิงที่เกี่ยวพันกันดังกึกก้อง
ชายร่างอ้วนหัวโตหูใหญ่ขยับตัวไปมาจนไขมันทั่วร่างสั่นสะท้าน ตกกระทบลงที่หน้าท้องของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง
“อ๊า~ ประธานจ้าว ท่านเก่งจังเลย อ๊า~ ไม่ไหวแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้ว ประธานจ้าว…..”
เสียงร่ำร้องอันสุขสันต์ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถฝืนทนต่อไปได้ เสียงคำรามต่ำทำให้เขาล้มทับลงที่ร่างของหญิงสาว
หลัวแมนจีปกปิดความขยะแขยงที่เผยออกมายังดวงตา เธอขยับเคลื่อนกายออกมาอย่างแนบเนียน เพื่อหลีกหนีออกมาจากร่างกายที่เต็มไปด้วยไขมัน แต่ปากของเธอก็คงยังขานเรียกอย่างอ่อนโยน
“ประธานจ้าว ท่านทำได้นานจังเลย….”
ชายหนุ่มนวดไหล่ของเธอ พร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าปีศาจน้อย วันนี้อาการฉันไม่ค่อยดี พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันจะทำให้เธอได้พบกับอะไรที่เรียกว่าโด่ไม่รู้ล้มของจริง”
หลัวแมนจีเผยรอยยิ้มอย่างน่าอัศจรรย์ “ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะรอท่าน ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน”
เธอลงจากเตียงเดินได้เพียงสองก้าว หากแต่นึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน “ประธานจ้าว ถ้างั้นนางเอกของ《Past events》เป็นของฉันแล้วใช่ไหม?”
ด้านหลังเธอเงียบกริบ “แต๊ก” เสียงจุดไฟแช็กดังขึ้น กลิ่นยาสูบที่ถูกจุดประกายลอยเข้ามา หลัวแมนจีกลั้นลมหายใจ เธอรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง พลันหันกลับไปมองชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยไขมันด้านหลัง
กลุ่มควันที่คละคลุ้ง ชายหนุ่มดีดควันบุหรี่ทิ้ง “แมนจี อันที่จริงฉันรู้สึกว่าเธอเหมาะกับบทบาทนี้จริงๆ แต่บังเอิญ น้องสาวของฉันเพิ่งเรียนจบ เธอเรียนด้านการแสดง พ่อของเธอหรือลุงของฉันพูดกับฉันเรื่องนี้มานาน ฉันก็เลยให้บทนี้กับเธอไปแล้ว ส่วนเธอ อดทนให้เกียรติ บทนางรองเป็นไง?”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลังแมนจีหน้าเปลี่ยนสี
“ประธานจ้าว ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้ บทละครเรื่องนี้สำคัญต่อฉันมาก ท่านเคยสัญญากับฉันแล้ว ทำไมถึงได้ผิดสัญญาแบบนี้?”
“เธอพูดจายังไงกัน?” ชายหนุ่มเหลือบมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันไปสัญญากับเธอตอนไหน ฉันพูดกับเธอตลอดว่าจะลองดู ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงได้ไม่เข้าใจ?”
“คุณมันเสร็จงานฆ่าโคถึก”
“เธอพูดอะไร?” ชายหนุ่มดับบุหรี่ พร้อมคำรามเสียงดัง “เธอคิดว่าตัวเองเป็นสาวบริสุทธิ์ มีคุณค่าหรือไง? ใครบ้างที่ไม่รู้เรื่องที่คุณซบอกประธานบริษัทH.Y.และถูกเฟิงเฉินเครมาแล้ว ของเน่าที่ไม่มีคนเอา เป็นบุญแล้วที่ผมยอมรับคุณ”
เมื่อได้ยินประโยค หลัวแมนจีโมโหอย่างหนัก
หลังจากที่เลิกรากับเฟิงเฉิน ความนิยมของเธอตกฮวบ ตอนนี้แม้แต่ผู้จัดการของเธอเองก็ไม่สนใจเธอแล้ว เธอได้แต่ใช้วิธีที่โบราณที่สุดในการหาผู้สนับสนุนเพื่อแย่งชิงตำแหน่ง
ประธานจ้าวตรงหน้าเธอต้องร่วมรับประทานอาหารหลายครั้งด้วยกันกว่าที่จะได้ทำความคุ้นเคย เขาเป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ของ《Past events》แถมยังมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับผู้กำกับอีกด้วย เขามีอำนาจในการเลือกบทนางเอก
เธอต้องบีบจมูกทนร่วมเตียงกับคนที่น่าขยะแขยงแบบนี้ แต่ท้ายที่สุดกลับสองมือว่างเปล่า เธอไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่
หญิงสาวไม่นิ่งเฉย หลัวแมนจีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฉันจะแจ้งความว่าคุณข่มขืนฉัน”
สิ่งที่อาชีพดารากลัวที่สุดก็คือไม่มีประเด็น ในยุคที่มีชื่อเสียงแล้วล้มล้างได้ทุกสิ่งแบบนี้ ขอเพียงแค่มีข่าว ไม่ว่าจะเป็นทางด้านลบหรือทางด้านบวก ขอเพียงแค่เป็นกระแสก็พอแล้ว เธอสู้มาตลอดทาง ไม่สนใจเรื่องเกียรติและศักดิ์ศรีหรอก
เมื่อชายหนุ่มได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขายกมือขึ้นสลัดโทรศัพท์ของหลัวแมนจีจนตกหล่น ก่อนบีบคอของเธอให้ล้มลงกับเตียง “นังแพศยา แกกล้าแจ้งความงั้นเหรอ?”
“เพี๊ยะ” เสียงดังตกกระทบเข้าที่บ้องหู หลัวแมนจีอุทานร้องเสียงหลง ใบหน้าขาวนวลปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้าแดงฉาน
ชายหนุ่มคำรามที่ข้างหู ร่างอ้วนที่เต็มไปด้วยไขมันขึ้นทับบนร่างเธออีกครั้ง มืออันน่าขยะแขยงทั้งสองข้างลูปไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ
“แกบอกว่าฉันเสร็จงานฆ่าโคถึกไม่ใช่หรือ? วันนี้ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเสร็จงานฆ่าโคถึกกันแน่”
“อือ…..ปล่อยฉันนะ”
เสียงกรีดร้องดังสะท้อนกึกก้องภายในห้อง บนผนังเกิดเงาสะท้อนซ้อนกัน ชายหนุ่มหยิบเอาเข็มขัดเส้นหนึ่งออกมา เสียงสลัดอันเร่าร้อนดังขึ้นกลางอากาศ ฟาดลงที่แผ่นหลังหญิงสาวอย่างแรง
“อ๊า…..”