ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 186

บทที่ 186 ขี้ขลาดหรือความจำไม่ดีกันแน่
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เฟิงเฉินเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่อเมริกา ลั่วมั่นยุ่งอยู่กับเรื่องภาพโปรโหมดebook
“เราต้องไปจับตาดูจริงๆ เหรอ?” น่าน่ากำลังสั่งอาหารที่หน้าเคาน์เตอร์สตาร์บัคส์ เธอบ่นอุบในขณะที่รออาหาร “คุณมีปัญหากับหลัวแมนจีนี่นา? ยังจะไปเฝ้าเธออยู่อีกเหรอ? จะให้ฉันพ่นน้ำลายลงที่แก้วของเธอหน่อยไหม?”
ลั่วมั่นทำตาขวาง ทันใดนั้นหางตาของเธอเหลือบไปเห็นเคาน์เตอร์เมื่อได้ยินคำว่าพ่นน้ำลาย สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที
“หากไม่ได้เฝ้า เธอจะรู้ได้ยังไงว่าพอใจในเนื้องานมากแต่ไหน?”
“ถ้างั้น ให้คนอื่นไปก็ได้นี่ คุณไปด้วยตนเอง ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ”
น่าน่าเป็นผู้หญิงที่อยู่ในครอบครัวที่ดี ใสซื่อบริสุทธิ์ เกลียดพวกมือที่สามที่สี่เป็นที่สุด หากในบริษัทพูดใครนอกใจ พูดถึงใครมีมือที่สาม สายตาเหยียดหยามของเธอแทบจะฉีกคนคนนั้นออกเป็นชิ้นๆ
“พอได้แล้ว เลิกโทษได้แล้ว ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เธอจะเดือดร้อนอะไรขนาดนี้ เสร็จหรือยัง เสร็จแล้วเราต้องไปกันแล้ว ตอนนี้คงเริ่มถ่ายกันแล้ว”
น่าน่าเม้มริมฝีปากไม่บ่นอะไรอีก เธอเรียกพนักงานสตาร์บัคส์สองสามคนช่วยถือถุงกาแฟตามลั่วมั่นไปที่สตูดิโอ
การถ่ายทำนั้นเป็นเรื่องง่าย โดยปกติแล้วใช้เวลาเพียงแค่วันเดียวก็สามารถเสร็จสิ้นภารกิจได้แล้ว เพราะงั้นเรื่องที่ต้องพบปะกับหลัวแมนจี ลั่วมั่นไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น
ข้างๆ ที่คิดว่าหลัวแมนจีเป็นมือที่สามตัวทำลายครอบครัว แต่ในใจเธอรู้ดี การมีอยู่ของหลัวแมนจีเป็นเพียงตัวล่อที่มีเอาไว้ยั่วยุเธอของเฟิงเฉินเท่านั้น และในนับน้อยครั้งที่ทั้งคู่และพบปะกันสิ่งที่ทำให้เธอต้องครุ่นคิดอย่างหนัก คงเป็นยาขับเลือดด้วยนั้น
สตูดิโออยู่ไม่ไกล เมื่อมาถึงที่น่าน่าตะโกนขึ้น “ประธานลั่วเลี้ยงทุกคนดื่มกาแฟ ทุกคนพักผ่อนก่อนเถอะ”
เสียงตะโกนเรียก ทำให้ทุกคนที่ยุ่งอยู่กับงานต่างก็มุงกันเข้ามา ฉากหัวเราะขบขันทำให้มีชีวิตชีวาขึ้นมา
มีเพียงก็แต่หลัวแมนจีที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ที่อยู่ในชุดเดรสสีแดงสดสุดเซ็กซี่ ช่างแต่งหน้าที่อยู่ข้างๆ กำลังเติมหน้าให้กับเธอ
ลั่วมั่นถือแก้วกาแฟเดินเข้าไป พร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้กับเธออย่างใจกว้าง “คุณหลัว ดื่มสิ”
หลัวแมนจีกลับไม่เอื้อมมือรับ ใบหน้าหยิ่งยโส “เลิกสร้างภาพได้แล้ว คนที่นี่รู้เรื่องของเราหมดแล้ว ตั้งใจเป็นคนใจกว้างไปเพื่ออะไรกัน?”
ลั่วมั่นไม่โกรธแต่อย่างใด เธอเอ่ยตอบเสียงเรียบ “คุณหลัวไม่รับ กลัวว่าฉันจะใส่ยาอะไรลงไปในกาแฟงั้นเหรอ?”
“แกหมายความว่ายังไง?”
“ดูท่าเธอไม่ได้ขี้ขลาด แต่ความจำไม่ดีเสียมากกว่า” ลั่วมั่นวางกาแฟเอาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง พร้อมเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนที่ซื้อตัวคนใช้ที่บ้านฉัน ปิดบังทุกคนให้ฉันดื่มยาขับเลือด เธอนี่มันวางแผนได้รอบคอบดีจริงๆ เลยนะ”
เมื่อพูดถึงเรื่องเก่า หลัวแมนจีหน้าเปลี่ยนสีทันที ความรู้สึกแรกคือการที่เธอมาเพื่อแก้แค้น
“แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“เธอคิดว่าไงล่ะ? ตอนนี้คุณหลัวเป็นโฆษกของเรา เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธออย่างนั้นหรือ?” ลั่วมั่นกอดอก สีหน้าเรียบเฉย “แถมตอนนี้ได้ข่าวว่าตอนนี้คุณหลัวมีแบล็กที่ไม่เลว ฉันก็ไม่คิดจะอำอะไร เพียงแค่ฉันรู้สึกว่าเธอติดค้างคำขอโทษกับฉัน”
แค่คำขอโทษประโยคเดียว หลังจากนี้ทั้งคู่ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก เธอเองก็ไม่คิดที่จะยุ่งกับหลัวแมนจีอีก
เมื่อได้ยินดังนั้น หลัวแมนจีกลับโล่งอก มีความมั่นใจขึ้นมา
“ประธานลั่วนี่ตลกจังเลยนะคะ ในอดีตมีความคับแค้นใจอะไรนั่นก็เป็นเรื่องของอดีต ตอนนี้? อย่าลืมนะคะว่าฉันเป็นโฆษกของHuayao ebook เป็นคุณเองที่ขอให้ฉันเซ็นสัญญา”
ลั่วมั่นรู้อยู่แล้วว่าหลัวแมนจีไม่มีทางยอมอ่อนข้อง่ายๆ แถมตอนนี้ยังมีความสัมพันธ์กับลู่หมิงหนุนหลัง ต้องหยิ่งยโสกว่าในอดีตอยู่แล้ว “แน่นอน ตอนนี้การงานความรักของคุณหลัวค่อนข้างราบรื่น คงไม่ใช่แค่ฉันบางทีแม้แต่เฟิงเฉินเองก็ไม่กล้าทำอะไรคุณล่ะมั้ง?”
นี่มันประโยคชมเชยอยู่แล้ว ต่อให้ลู่หมิงจะมีความสามารถมากแค่ไหน อำนาจของเขาก็อยู่ที่ต่างประเทศ มาถึงเมืองเจียง ตระกูลเฟิงก็ยังเป็นใหญ่ที่สุด