ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 197

บทที่ 197 จะขอความช่วยเหลือทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้!
ตลอดช่วงอายุที่ผ่านมาเขามีอาวุธในการดึงดูดผู้หญิงจากสามสิ่ง คือพูดจาอ่อนหวาน สุภาพและร่ำรวย
ถ้ามีสามสิ่งนี้ โดยพื้นฐานแล้วเขาก็จะเข้าหาเธอโดยไม่สนอะไร ส่วนปัญหาก็คงเป็นเรื่องเวลา แต่โดยส่วนใหญ่ ก็ไม่ต้องใช้เวลาอะไรเลย
กวนเส้าหยู้ใช้ความคิดนี้มาตลอดอายุยี่สิบแปดปี
สำหรับเขาผู้หญิงก็เหมือนอัลบั้มแสตมป์ กลุ่มดาว กรุ๊ปเลือด นิสัย รูปร่างหน้าตาและอาชีพ ล้วนแล้วแต่เป็นในแบบที่เข้าต้องการ แต่สำหรับรูปร่างหน้าตาของเล่อสวี้ อาจจะอยู่ในลำดับท้ายๆ ของอัลบั้มแสตมป์เขา แต่สำหรับนิสัย เธอไม่เหมือนใครจริงๆ
เขาก็เลยสนใจขึ้นมา
ด้วยความที่ได้เปรียบเรื่องเป็นคนสุภาพและร่ำรวย เขาจึงไม่ได้สนใจที่จะพูดจาอ่อนหวานเท่าไหร่ ดังนั้นก่อนที่จะนอนกับผู้หญิง เขาจึงพูดเพียงประโยคเดียวว่า “คุณเป็นผู้หญิงที่……ที่สุด ที่ผมเคยเจอ”
แค่เลือกคำในช่องว่างก็เพียงพอแล้ว
แต่คืนนี้ เขาพลาด
“แบบนี้ เจตนาชัดเจนพอรึยังคะ?” เล่อสวี้กัดฟัน และยกกำปั้นชกคางของเขาอย่างรุนแรงโดยแทบไม่ลังเลเลย ก่อนจะผลักเขาออกไป
มีเสียงร้องโอดโอยออกมาจากห้องน้ำ
กวนเส้าหยู้นั่งอยู่บนพื้นด้วยความไม่อยากเชื่อ จับคางของตัวเองและกระตุกยิ้ม “คุณเป็นใคร? เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”
“ฉันเป็นแม่ของพ่อคุณมั้ง!” เล่อสวี้เหยียบไหล่ของกวนเส้าหยู้ “คุณคือกวนเส้าหยู้ใช่ไหม?”
“ไร้สาระ! คุณมาหาผม แล้วผมจะเป็นใครได้ล่ะ และช่วยเอาเท้าของคุณออกไปจากตัวฉันด้วย……”
เล่อสวี้ขมวดคิ้ว หยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋ากางเกงและเปรียบเทียบอีกครั้ง ไม่ผิดแน่ คือเขา
“ให้ตายเถอะ รปภอยู่ไหน? รปภอยู่ไหน?”
เสียงตะโกนดังก้องในห้องน้ำ แต่เป็นเพราะมีปาร์ตี้บิกินี่อยู่ข้างนอก ห้องน้ำจึงกลายเป็นสถานที่ที่คนไม่ให้ความสนใจ ห่างจากประตูเพียง 2 เมตรมีผู้ช่วยปิดล้อมไว้ ผู้ช่วยยืนยิ้มอยู่ข้างๆ และจัดการวางป้ายที่จัดเตรียมเอาไว้
“ห้องน้ำเสีย รบกวนไปที่ชั้นหนึ่งนะครับ!”
สิบนาทีต่อมา เล่อสวี้นั่งยองๆ บนพื้นและคลี่กระดาษโน้ตที่ยับยู่ยี่ออกจากฝ่ามือของเธอ “ฉันไม่ได้โกหกคุณ ประธานลั่วขอให้ฉันมาหาคุณจริงๆ ตอนนี้เธออยู่ที่สถานีตำรวจ และต้องการความช่วยเหลือจากคุณ เธอบอกว่าคุณเป็นเพื่อนของประธานเฟิง ดังนั้นคุณสามารถช่วยเธอได้”
กวนเส้าหยู้นั่งอยู่บนพื้น จับคางที่แดงและบวมพลางน้ำตาคลอ “นี่เป็นท่าทางของการขอความช่วยเหลือของคุณหรือไง จะขอความช่วยเหลือทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้ คุณให้ผมมาที่ห้องน้ำทำไมกัน?”
“แล้วที่ห้องน้ำมันทำไมคะ?” เล่อสวี้แสดงออกอย่างเย็นชาและดูถูก “ก็มีแต่พวกสัตว์เท่านั้นแหละค่ะที่สามารถทำอะไรก็ได้โดยไม่สนสถานที่ ฉันไม่คิดว่าเพื่อนของประธานเฟิง จะเป็นคนแบบนี้นะคะ”
“ผมเป็นคนแบบไหน?” กวนเส้าหยู้โมโห “ผมเป็นคนแบบไหนกัน? ทั้งๆ ที่คุณลากผมมาในห้องน้ำ คุณรู้ไหมว่าห้องน้ำในไนต์คลับเป็นที่……”
“ช่างเถอะค่ะ ฉันแค่มาส่งข่าว ฉันจะกลับแล้ว คุณอย่าลืมไปจัดการด้วยนะคะ”
เล่อสวี้พูดตัดบทเขาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เมื่อกวนเส้าหยู้ได้สติกลับมา เขาก็ตะเกียกตะกายและลุกขึ้น ก่อนจะวิ่งไล่ออกไป เสียงเพลงจากข้างนอกดังเข้ามา ร่างนั้นหายไปนานแล้ว เหลือเพียงเส้นกั้นหน้าห้องน้ำนั้น ส่วนผู้ช่วยของเขากำลังออกจังหวะและร้องตามเสียงที่ดังอยู่
เขารีบวิ่งไปคว้าคอเสื้อของผู้ช่วยด้วยดวงตาสีแดงและคำราม “เธออยู่ไหน? แม่มดเมื่อครู่นี้? นายเห็นรึเปล่า? ”
“อะไรนะครับ? แม่มดอะไรเหรอครับ?” ผู้ช่วยผงะ ใบหน้าซีดเซียวจ้องไปที่กวนเส้าหยู้อย่างมึนงง “คุณชายกวน ท่านเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเสร็จเร็วขนาดนี้? พระเจ้า ท่าน เกิดอะไรขึ้นกับคางท่านครับ?”
“ฉันเสร็จอะไรล่ะ!” กวนเส้าหยู้แตะคางของตัวเองและสบถอย่างดุเดือด “อย่าให้ฉันเจอเธออีกนะ! ยัยแม่มด!”