ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 198

บทที่ 198 กล้าขวางรถของฉันได้ยังไง?
“โอเค ฉันจะกลับจีนคืนนี้ คาดว่าคงจะถึงในตอนเย็นในอีกสองวัน ส่วนเรื่องที่สถานีตำรวจคงรบกวนนายด้วย”
ในโรงแรมระดับติดดาวในลอสแอนเจลิส ชายร่างสูงยืนอยู่ที่ริมกระจกหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน มองลงไปที่เมืองที่พลุกพล่านแต่กลับไม่มีความสุขใดๆ หลังจากวางสายโทรศัพท์เขาก็โทรหาผู้ช่วยให้จองตั๋วเครื่องบินที่เร็วที่สุดทันที เพื่อกลับไปยังประเทศจีน
“ประธานเฟิง ไม่ต้องกังวลนะครับ ประธานลั่วเก่งขนาดนั้น คงไม่เป็นอะไรแน่นอนครับ”
“เธอเก่งก็จริง เธอสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้โดยไม่มีฉัน” เฟิงเฉินขมวดคิ้ว “แต่ฉันไม่ต้องการให้เธอเผชิญหน้าต่อสู้กับทุกสิ่ง เธอจะเหนื่อยเกินไป”
……
สองวันต่อมาเป็นวันจันทร์ ห้าวันผ่านไปนับตั้งแต่ที่ลั่วมั่นถูกควบคุมตัว
นี่เป็นเวลาที่ยาวนานที่สุดที่ตำรวจสามารถควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยได้ และเนื่องจากในระหว่างนี้ไม่พบหลักฐานใดๆ ตำรวจจึงต้องปล่อยตัวเธอ
“เลือกที่จะปล่อยตัวในตอนกลางคืน ตำรวจอย่างพวกคุณคงไม่มีแผนทำอะไรหรอกใช่ไหมคะ?”
ลั่วมั่นบิดเอวไปมา ยืนอยู่ที่ประตูสถานีตำรวจ และมองไปที่ตำรวจวัยกลางคนที่จับเธอในวันนั้น
ตำรวจพูดเสียงเย็นว่า “ถ้าคุณไม่อยากออกไป สามารถทำตามขั้นตอนการควบคุมตัวอีกครั้งและกลับไปที่ห้องกักขังได้เลยนะครับ”
“ไม่ล่ะ” ลั่วมั่นมองไปที่ร่างที่เดินอยู่ในความมืด “ฉันรู้สึกว่าอาหารในสถานีตำรวจของพวกคุณมันไม่อร่อยเท่าไหร่ และเพื่อนของฉันก็มารับแล้วด้วย ถึงจะเป็นตอนกลางคืนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
คนที่มาคือเล่อสวี้และกวนเส้าหยู้ พวกเขากำลังทะเลาะกันมาจากระยะไกล
หลังจากขึ้นรถแล้ว ทั้งสองคนก็ยังคงเถียงกันไปมา กวนเส้าหยู้พูดซะส่วนมาก ส่วนเล่อสวี้ก็ค่อนข้างเฉยเมย ทุกครั้งที่ถูกบังคับให้ตอบ เธอก็จะตอบอย่างไม่แยแส
“ขึ้นสะพาน” เล่อสวี้เตือนเขาเมื่อเห็นว่าเขาขับรถผิดทาง
“ทำไมถึงขึ้นสะพาน? ทางนี้ไปที่ถนนเปายิน จะได้ไปหาอาหารมื้อดึกกินพอดี”
“ไม่มีใครอยากกินอาหารมื้อดึกหรอก ฉันบอกให้ขึ้นสะพาน”
“คุณพูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะผมเป็นคนขับ”
“เด็กชะมัด”
“ผมเด็กเหรอ?” กวนเส้าหยู้ยิ้มเยาะ “พี่สาวคุณอายุเท่าไหร่กัน? ผมดูอายุมากกว่าคุณอีก? อย่ามาพูดพล่อยๆ นะ”
เล่อสวี้เพียงแค่หลับตาลงและไม่สนใจเขา
เมื่อเห็นกวนเส้าหยู้ในกระจกมองหลัง ใบหน้าเธอก็ขุ่นมัว
บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ ลั่วมั่นจึงพูดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“คุณชายกวน คุณตรวจสอบเรื่องที่ฉันรบกวนคุณก่อนหน้านี้ไปถึงไหนแล้วเหรอคะ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องสำคัญ สีหน้าของกวนเส้าหยู้ก็กลับมาเป็นปกติ
“ตรวจสอบชัดเจนแล้ว ลู่หมิงคนนี้เป็นคนอเมริกันเชื้อสายจีน ความสัมพันธ์ในครอบครัวนั้นเรียบง่ายมาก เขาเป็นลูกบุญธรรมของคู่สามีภรรยาชาวอเมริกันตั้งแต่ยังเด็ก เขาเติบโตในสหรัฐอเมริกา อาศัยอยู่ในรัฐแอริโซนา เมื่อเขายังเด็ก หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยเขาก็ย้ายไปที่ลอสแอนเจลิส จากนั้นก็อยู่ที่ลอสแอนเจลิส ใช้เวลาสิบปีเริ่มต้นทำธุรกิจของตัวเองและก่อตั้งบริษัทซิงกุ่ย ถือเป็นบุคคลที่มีความสามารถคนหนึ่งเลย นอกจากนี้เขายังมีน้องสาวคนหนึ่งด้วย แต่ฆ่าตัวตายเมื่อหกปีก่อน”
“จากข้อมูลเหล่านี้ไม่มีความเกี่ยวข้องระหว่างพวกเราเลย”
“อย่าว่าแต่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณเลย แม้แต่บริษัทH.Y.ก็ไม่มีความเกี่ยวข้อง สายผลิตของบริษัทH.Y.มีมากก็จริง แต่ผมตรวจสอบบันทึกการซื้อทั้งหมดของเขาแล้ว เขาไม่เคยเจอใครที่เกี่ยวข้องกับบริษัทH.Y.เลย คุณคิดมากเกินไปรึเปล่า? เรื่องนี้มันอาจจะเป็นอุบัติเหตุ และเขาบังเอิญได้ยินเสียงของหลัวแมนจี เขาจึงช่วยเธอออกมา”
“เป็นอย่างนั้นเหรอคะ?”
ลั่วมั่นขมวดคิ้ว รู้สึกว่าข้อมูลสำคัญบางอย่างในใจของเธอขาดหายไป ดังนั้นเธอจึงพยายามเข้าใจมันอย่างที่สุด
ทันใดนั้นเสียงเบรกก็ดังขึ้น ลั่วมั่นและเล่อสวี้พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรุนแรงในเวลาเดียวกัน ทั้งคู่กระแทกเข้ากับเบาะหลังพร้อมกับร้องอุทาน
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ให้ตายเถอะ รถพวกนี้มาจากไหนกัน?”
กวนเส้าหยู้ตะโกนด้วยความโกรธในรถ “ไอ้พวกนี้! กล้าขวางรถของฉันได้ยังไง”