ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 226

บทที่ 226 นางหญิงเฟิงอ้อนฉันอยู่ใช่ไหม
น้ำเสียงเฟิงเฉินไม่มีการตำหนิ ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่มารอภรรยาอยู่หน้าประตูสีหน้าด้วยหน้าตาเบื่อหน่าย ลั่วมั่นเดินตามเขาจูงมือขึ้นเครื่องบินอย่างว่าง่าย
มองเขาช่วยดึงที่บังแดดลงให้ตัวเอง จากนั้นรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธออย่างตั้งใจเต็มที่
“เฉิน” ขณะที่เครื่องบินกำลังขึ้นบิน ลั่วมั่นพิงไหล่เขา
“เป็นอะไรไป?” เฟิงเฉินหันศีรษะมา วางคางไว้บนหน้าผากเธอ และถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไร หนาวนิดหน่อย”
เฟิงเฉินยิ้มเล็กน้อย “นางหญิงเฟิงอ้อนฉันอยู่ใช่ไหม?”
ลั่วมั่นพยายามด้วยตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรมามาก พึ่งพาตัวเองตั้งแต่ยังเด็ก บุคลิกของเด็กผู้หญิงน้อยมาก ปกติถ้าโดนเฟิงเฉินหยอกล้อแบบนี้ จะตอบโต้กลับว่า ‘ฉันยังดุเป็นด้วยนะ’ กลับไปนานแล้ว
แต่วันนี้กลับอ่อนโยนเป็นพิเศษ จึงพยักหน้าเบาๆ
“อืม”
เฟิงเฉินตะลึงไปชั่วครู่ ในแววตาปรากฏความอ่อนโยนที่ไร้ขอบเขต และไม่ได้ถามว่าเธอเป็นอะไร ทำแค่เรียกขอผ้าห่มจากแอร์โฮสเตส และช่วยห่มผ้าให้เธอ จากนั้นดึงทั้งคนทั้งผ้าห่มเข้าไปในอ้อมกอดตัวเอง ถามเสียงเบาว่า
“ยังหนาวไหม?”
เธอไม่ตอบ หลับตาลงและมีความสุขในอ้อมกอดของเขา คิดว่าช่วงเวลานี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ถ้าเกิดหลับไปต้องฝันดีมากแน่ๆ
หนึ่งสัปดาห์ที่อยู่ที่อเมริกา ลั่วมั่นไปเจอเพื่อนชาวอเมริกาของเขากับเขามากมาย กลางวันก็ไปเดินเล่นในโรงเรียนที่ทั้งสองคนเคยใช้ชีวิตอยู่ช่วงหนึ่งเป็นเพื่อนเขา กลางคืนนั่งแจ๊สบาร์ฟังเพลงดื่มเหล้ากับเพื่อนๆ
เสียงเพลงที่คึกคักบนเวทีดังขึ้น ผู้ชายที่อยู่บนเวทีคนเดียวจ้องมาที่ด้านข้างของลั่วมั่นและเฟิงเฉิน ด้านข้างของทั้งคู่คือเพื่อนสนิทของเฟิงเฉิน ชาวอเมริกันเชื้อสายจีนเดนนิส
บาร์เป็นบาร์ปกติทั่วไป แต่โดยปกติบนเวทีจะเป็นคนที่ชอบรักร่วมเพศทั้งหมด นี่เป็นประเพณีของที่นี่
เสียงฮือฮาด้านล่างเวที
เดนนิสเป็นผู้ชายแมนๆ ซื่อๆ ตรง หลังจากโดนลวนลามด้วยสายกลับแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ มองไปรอบๆ และผลักลั่วมั่นเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ
วันนี้ลั่วมั่นสวมชุดเดรสพลิ้วกระโปรงสายเดี่ยวสีไวน์แดง โดนเดนนิสผลักอย่างมีเทคนิค หมุนตัวอยู่ในฟลอร์เต้นรำรอบหนึ่ง ชายกระโปรงลอยพลิ้วราวกับผีเสื้อสีแดงตัวหนึ่ง
ในบาร์ที่นี่น้อยมากที่จะมีสาวสวยจากฝั่งตะวันออกมาให้เห็น ทุกคนตบมือร้องผิวปากกันไม่หยุด
แรกๆ ลั่วมั่นรู้สึกอาย จากนั้นหันกลับไปเห็นท่าทางหยอกล้อของเฟิงเฉิน กลับอยากจะตอบโต้ขึ้นมา ยักคิ้ว ยกชายกระโปรงขึ้นเผยรัศมีที่สวยงาม คอที่ยาวสวยราวหงส์เชิดขึ้น ท่าทางที่สวยสง่างามของหญิงสาวตะวันออก หล่อรวมและปลดปล่อยรวมกับความเป็นตะวันตก ดึงดูดทุกคน
เดนนิสถือวิสกี้ ยิ้มและผลักเฟิงเฉินเบาๆ “ภรรยาคุณสวยขนาดนี้ ระวังโดนคนที่นี่มาสนใจเข้า พากลับไปไม่ได้แล้วนะ”
“นั่นคือความภาคภูมิใจของฉัน” เฟิงเฉินแววตาชื่นชม สายตาเย็นชาจ้องไปที่กลางฟลอร์เต้นรำไม่ขยับไปไหน ความร้อนแรงปรากฏขึ้นไม่น้อย
เธอที่เปล่งประกายอยู่ท่ามกลางฝูงชน เป็นสิ่งเขาที่ชื่นชมมากที่สุด
เดนนิสถอนหายใจ “ฉันกลายเป็นก้างขวางคอไปแล้ว รู้อย่างนี้ฉันขึ้นไปเต้นยังดีกว่า ยังไงก็ตามบนเวทีมีคนสนใจฉันอยู่”
ขณะพูด เขามองยักคิ้วไปทางผู้ชายที่อยู่บนเวที
เฟิงเฉินยิ้มมีเล่ห์นัย “เดนนิสระวังประตูหลัง”
“ไม่ได้จริงจังสักหน่อย ทุกคนก็ออกมาเที่ยวเล่นไม่ใช่หรือไง!”
“กลัวเถอะ คนอื่นเขาคิดจริง”
“จะเป็นไปได้ยังไง”
เดนนิสยังพูดไม่ทันจบ ไหล่ก็รู้สึกหนักขึ้นทันที เขาหันกลับไปมองอย่างประหลาดใจ แววตาเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวอย่างมากขึ้นมาทันที
เป็นคนที่อยู่บนเวที ที่ไม่รู้ว่าเดินลงมาจากเวทีและเดินมาด้านข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ขณะนั้นดวงตาสีฟ้าจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง พูดภาษาอังกฤษออกมาอย่างคล่องแคล่วนุ่มนวล
“สุดหล่อ ไปเปลี่ยนที่คุยกันหน่อยไหม?”
ลั่วมั่นเต้นจนเหงื่อออกเต็มตัว กลับมาก็ไม่เห็นเดนนิสอยู่ที่เดิมแล้ว เธอถาม “เดนนิสล่ะ?”
“ไปกับเพื่อนแล้ว”
“เพื่อนอะไรกัน?”
“เพื่อนผู้ชาย”
เฟิงเฉินหัวเราะและดึง ลั่วมั่นไว้ “ไปเถอะ ถ้าไม่ไปดูตอนนี้ กลัวว่าเขาจะเสียประตูหลังๆไปแล้วจริงๆ”