ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 229

บทที่ 229 โรคฝันร้าย
“ตอนนี้มั่นมั่นอยู่ที่ไหน?” เฟิงเฉินไม่สบายใจยิ่งขึ้น
“เสี่ยวฉีบอกว่าตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลก็กลับไปที่วิลล่าจิ่นซิ่ว และไม่ออกมาอีกเลย”
“เอาโทรศัพท์ให้ฉัน”
เฟิงเฉินปิดเอกสารทันที หลังจากรับโทรศัพท์มาจากมือของหลี่สู้ ก็กดโทรหาคุณอาหวางคนขับรถของวิลล่าจิ่นซิ่วโดยตรงทันที “คุณอาหวาง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
หลังจากที่ลั่วมั่นและเฟิงเฉินไปทำงานด้วยกัน คุณอาหวางก็กลับจากวิลล่าจิ่นซิ่ว ไปที่คฤหาสน์เฟิงแล้ว แต่ในโทรศัพท์กลับบอกว่าอยู่ที่คฤหาสน์เฟิง
“กลับไปที่วิลล่าจิ่นซิ่วดูว่าลั่วมั่นอยู่บ้านไหม”
ถึงแม้เสียงจากฝ่ายจะฟังดูสงสัย แต่กลับให้ความเคารพอย่างมาก “ครับ คุณชาย ฉันจะกลับดูเดี๋ยวนี้”
เฟิงเฉินกลับไม่วางใจ สั่งอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณอาหวาง ถ้าคุณเห็นอะไรในบ้าน ไม่ว่าคุณจะเห็นอะไร ต้องรอให้ฉันกลับไปค่อยจัดการ ไม่ต้องบอกใครทั้งนั้น โดยเฉพาะทางฝั่งพ่อแม่”
หลังจากวางสาย เฟิงเฉินออกคำสั่งกับหลี่สู้ว่า “ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับประเทศจีนคืนนี้”
หลี่สู้ตกใจ
“ประธานเฟิง สัญญาเพิ่งจะคุยจบ ยังไม่ได้เสร็จเลย”
“คุณอยู่ต่อ ฉันไปคนเดียวก็พอ”
คำสั่งที่ปฏิเสธไม่ได้
สองวันหลังจากนั้น เฟิงเฉินกลับประเทศจีน หลังจากลงจากเครื่องบิน คุณอาหวางเป็นคนมารับ
“ที่ท่านสั่งให้ถ่ายรูป ฉันถ่ายมาให้แล้ว อยู่ตรงนี้ทั้งหมด” คุณอาหวางจับพวงมาลัย สีหน้าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง “คุณชาย คุณนายเป็น…”
เฟิงเฉินเงยหน้าขึ้นมาจากรูปถ่าย แววตาปรากฏความเยือกเย็นจนทำให้คุณอาหวางต้องกลืนคำพูดที่เหลือ กลับลงไป
“คุณอาหวาง คุณจำไว้ต้องระมัดระวังคำพูด สองวันมานี้ฉันไม่คุณทำอะไรเลย คุณแค่มาช่วยทำธุระให้ลั่วมั่นที่วิลล่าจิ่นซิ่วเท่านั้น”
คุณอาหวางตะลึงไปสักครู่ หลังจากได้สติกลับมาก็เจอกับสายตาเย็นชาที่น่าหวาดกลัวจนทำให้เหงื่อแตกทั่วตัวมองมาจากกระจกมองหลัง “ฉันรู้ ฉันเข้าใจคุณชาย”
เฟิงเฉินก้มหน้าลงอีกครั้ง สายตากลับไปอยู่ที่หน้ารูปภาพเหล่านั้นบนหน้าจออีกครั้ง
ในรูป ห้องรับแขกของวิลล่าจิ่นซิ่วยุ่งเหยิง ราวกับโดนใครรื้อค้นมาก่อน ทั้งห้องรกไม่เป็นระเบียบ
เหมือนกับ…คืนนั้นบนเรือสำราญ
โรคฝันร้าย
“ตื่นแล้วหรือ?”
เฟิงเฉินยื่นอยู่ในห้องรับแขก เปลี่ยนรองเท้าและสอบถามคุณหมอคริสชาวอเมริกันที่เชิญมาชั่วคราว
ภาษาจีนของคริสดีมาก เพียงแต่เวลาพูดไม่มีน้ำหนักเสียงอะไร ทำให้คนฟังรู้เหมือนเครื่องจักรชาๆ
“ยังไม่ตื่น แต่วันนี้ตอนเช้านางหญิงเฟิงเขาตื่นมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่ตื่นมาก็ไม่ได้ทำลายข้าวของ ฉันคิดว่ายาน่าจะได้ผลแล้ว ฉันคิดว่าหลังจากนี้ถ้าไม่มีอะไรนอกเหนือความคาดหมาย ปรากฏการณ์อย่างนี้จะน้อยลงมาก”
“โอเค ขอบคุณ”
“ไม่ต้องเกรงใจ เพื่อนของเดนนิส ก้คือเพื่อนของฉัน”
เฟิงเฉินเดินขึ้นไปด้านบน เปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเบามือ จนกระทั่งมั่นใจว่าผู้หยิงที่นอนอยู่บนเตียงปลอดภัยดี จึงโล่งใจขึ้นมาหน่อยและนั่งลงตรงขอบเตียงอย่างเบาๆ
ไม่รู้ว่าเพราะขยับตัวแรงไปหรือเปล่า ลั่วมั่นลืมตาขึ้นมาทันที มองผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงอย่างงุนงง ทันใดนั้นก็พูดเสียงแบบออกมาว่า “เฉิน?”
สีหน้าหนักอึ้งบนใบของเฟิงเฉินหายไปทันที และเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “เซอร์ไพรส์ไหม? นอนไปตื่นหนึ่งฉันก็กลับมาแล้ว”
“กลับมาแล้ว?” ลั่วมั่นขยี้ตา และรู้สึกแค่ว่าปวดหัว “วันนี้วันที่เท่าไหร่? คุณกลับมาเมื่อไหร่กันฉันไม่ใช่เพิ่งกลับมาหรือไง?”
ใรความทรงจำของลั่วมั่น วันนี้เป็นวันนั่นเธอเพิ่งจะกลับประเทศจีนมา ออกจากสนามบินมาก็โทรรายงานความปลอดภัยกับเฟิงเฉิน ตอนนั้นเฟิงเฉินยังอยู่อเมริกาอยู่เลย
จากอเมริกามาถึงเมืองจิน อย่างน้อยต้องใช้เวลา2วัน ต่อให้เขานั่งจรวดกลับมา ก็ไม่น่าจะมานั่งอยู่ข้างเธอเวลานี้