ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 230

บทที่ 230 เฮ่าเฮ่าเสียชีวิตแล้ว
“วันนี้วันที่27แล้ว”
เฟิงเฉินเตือน “คุณนอนไปนานแค่ไหนตัวเองไม่รู้สึกเลยใช่ไหม?”
“อะไร?” ใบหน้าลั่วมั่นเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ สะบัดและลุกขึ้นมานั่ง “วันที่27?”
เธอจำได้อย่างชัดเจนวันนั้นที่กลับประเทศจีนมาเป็นวันที่24
นอนไปหนึ่งตื่นผ่านไปแล้ว3วัน จะเป็นไปได้ยังไง?
“คุณกลับมาจากสนามบินก็เป็นลมไป น่าจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้ที่อยู่ที่อเมริกาเที่ยวจนเหนื่อยไปหน่อย ร่างกายรับไม่ไหว บวกกับสองวันมานี้มีไข้ เลยหลับยาวไม่ตื่น”
ลั่วมั่นกลับรู้สึกเหมือนตัวเองพลาดเรื่องอะไรไป “เป็นอย่างนี้หรือ?”
“ไม่เป็นไร ตอนนี้หายแล้ว หิวรึยัง? ฉันไปเกี๊ยวให้คุณสักหน่อย”
สมองของลั่วมั่นยังคงมึนอยู่ พยักหน้าอย่างลังเล “ได้”
“ถ้าเกิดรู้สึกไม่สบาย คุณนอนต่ออีกหน่อยก็ได้” เฟิงเฉินประคองเอวของเธอให้เธอนอนลง จากนั้นห่มผ้าห่มมาจนถึงไหล่ให้เธอ
หลังจากลงมาด้านล่าง คริสเอายาบรรเทาประสาทแบบพิเศษไว้ให้เฟิงเฉิน หลังจากอธิบายว่าใช้ยังแล้วจึงออกจากวิลล่าจิ่นซิ่วไป เฟิงเฉินเดินไปหยิบเกี๊ยวสำเร็จรูปแช่แข็งกำลังจะลงหม้อต้ม เพิ่งจะปิดประตูตู้เย็น ด้านบนมีเสียงวิ่งเท้าเปล่าดังตึกตึกตึกดังมา
พอเงยหน้ามอง เห็นลั่วมั่นวิ่งประคองราวบันไดชั้นสองลงมา หน้าตารีบร้อน “เฉิน ฉันต้องออกไปด้านนอกหน่อย”
“ทำไม?”
เฟิงเฉินถือเกี๊ยวสำเร็จรูปแช่แข็ง สีหน้านิ่งสงบ
“ฉันต้องไปโรงพยาบาล” พูดมาได้หน่อยหนึ่ง ลั่วมั่นก็เม้มปากทันที
“หมอตรวจคุณแล้ว ร่างกายไม่มีปัญหาอะไรไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”
“ไม่ใช่ฉัน” ลั่วมั่นกัดฟัน พูดเสียงเบา “เป็นเฮ่าเฮ่า ฉันรับปากเฟิงเซิ่งไว้ว่าจะผ่าตัดบริจาคไขกระดูกให้เฮ่าเฮ่า” ขณะที่พูด เธอไม่กล้าเงยหน้ามองเฟิงเฉิน แต่กลับไม่ได้ยินปฏิกิริยากลับเลย
เมื่อเธอคิดว่าเฟิงเฉินโกรธ พอเงยหน้าขึ้น กลับเห็นเขาจ้องมองดวงตาของตัวเอง อารมณ์ซับซ้อนทั้งกังวลทั้งห่วงใย มือใหญ่ของเขาค่อยๆ ลูบหัวเธอเบาๆ เหมือนกำลังลูบขนแมวที่ได้รับบาดเจ็บตัวหนึ่ง
“มั่นมั่น เมื่อคืนเฮ่าเฮ่าจากไปแล้ว”
ลั่วมั่นสีหน้าตกตะลึง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดขึ้นมาทันทีจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จับแขนของเฟิงเฉินไว้ “เป็นไปได้ยังไง?”
การผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกไม่เป็นไปตามกำหนด เดิมทีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มะเร็งเม็ดเลือดขาวไม่ใช่เรื่องด่วน ถ้าการรักษาครบถ้วน ก็ยังสามารถยื้อชีวิตไว้ได้ แต่ไม่รู้ว่าระหว่างนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น วันต่อมาอาการป่วยของเฮ่าเฮ่าก็เปลี่ยนเป็นเลวร้ายขึ้นมากะทันหัน สิบกว่าชั่วโมงจากนั้นก็รักษาไม่ได้และเสียชีวิตไป
เฟิงเฉินเห็นข่าวนี้จากข้อความที่หลี่สู้ส่งมาให้เมื่อเช้าที่ลงจากเครื่องบิน
ชีวิตน้อยๆ ที่น่าสงสารนั่น จากไปอย่างเงียบๆ เมื่อเที่ยงคืนที่ผ่านมา
เฟิงเฉินรู้ว่าเรื่องนี้จะสร้างความเสียใจให้กับลั่วมั่นไม่น้อย ในเมื่อเธอชอบเด็กคนนี้มาก แต่ความจริงเป็นอย่างนี้ เขาปิดบังได้ชั่วคราวแต่ไม่สามารถปิดบังไปได้ตลอดชีวิต
“คุณไม่ใช่คนทำ มั่นมั่น อย่าโทษตัวเอง” เขาประคองไหล่เธอ ปลอบเบาๆ
ขอบตาของลั่วมั่นแดงเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีหยดน้ำตา มีเพียงแค่ม่านน้ำตา พิงอยู่ในอ้อมกอดของเฟิงเฉิน ผ่านไปนานมาก จึงถอนหายใจออกมา น้ำเสียงไร้ความรู้สึกผิด
“ถ้าฉันไปถึงโรงพยาบาลทันเวลา ดำเนินผ่าตัดเรียบร้อย เฮ่าเฮ่าอาจจะยังมีชีวิตอยู่”
“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน”
ลั่วมั่นเงียบไปนาน ส่งอืมออกมาเบาๆ
“เฉินฉันเหนื่อยนิดหน่อย ฉันอยากนอนสักครู่”
“ได้ ฉันขึ้นไปเป็นเพื่อนคุณ