ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 231

บทที่ 231 โดนคุณบีบจนบ้า
“คุณยังมาทำไมอีก?”
เวินน๋อนขวางประตูคฤหาสน์ไว้ จ้องมองเฟิงเซิ่งอย่างเย็นชา “เฮ่าเฮ่าไม่อยู่แล้ว ระหว่างฉันกับคุณยังมีความสัมพันธ์อะไรกันอีก?”
เฟิงเซิ่งสีหน้าหม่นหมองดูทรุดโทรม
“เวินน๋อน อย่าก่อเรื่องอีกเลย เฮ่าเฮ่าจากไปฉันก็รู้สึกไม่สบายใจมากเหมือนกัน ทุกอย่างจะดีขึ้น”
“ฉันก่อเรื่อง?” ภายใต้ระเบียงประตูที่มืดสลัว เวินน๋อนหัวเราะเย็นชา “ทุกอย่างจะดีขึ้น? ถ้าตอนนี้เฉินพูดประโยคนี้กับฉัน ต่อให้เขาไม่มีอะไรเลยฉันก็จะยังเชื่อเขาทั้งหมด แต่คุณนับว่าเป็นอะไรได้? คุณก็เป็นแค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่งของตระกูลเฟิง ไม่มีตระกูลเฟิง คุณก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”
“เวินน๋อน” เฟิงเซิ่งตะโกนออกมาอย่างรุนแรงและกำหมัดแน่น คิดได้ว่าเธอเพิ่งจะเสียลูกรักไป จึงระงับความโกรธของตัวเองลง “ตอนนี้สมองคุณไม่ชัดเจน ฉันไม่คิดแค้นอะไรกับเรื่องพวกนี้ ประโยคนี้ฉันจะทำเป็นไม่ได้ยิน ฉันเป็นฉัน พี่ชายฉันเป็นพี่ชายฉัน ที่เขาทำได้ฉันก็ทำได้เหมือนกัน ตอนนี้คุณให้ฉันกลับบ้าน ฉันค่อยๆ คุยคุณ”
“บ้าน?” เวินน๋อนหัวเราะจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา พูดร้องเรียนภายใต้น้ำตา “คุณยังมีหน้ามาพูดอย่างนี้อีก? คุณดูบ้านหลังนี้ด้วยตัวเองตอนนี้มันยังเหมือนตอนที่เฟิงเฉินจัดการให้เราเข้ามาอยู่ไหม เงินที่พวกเราใช้ตอนนี้ก็คือเงินที่นางสารเลวลั่วมั่นให้มา คุณคิดว่าคุณเทียบกับเฟิงเฉินได้ตรงไหน?”
“เพียะ” เสียงตบดังก้องอยู่ใต้ระเบียงประตู
เวินน๋อนจับหน้าครึ่งหนึ่ง มองไปทางเฟิงเซิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตะโกนออกมาว่า “คุณบ้าไปแล้ว?”
“ใช่ฉันบ้าไปแล้ว! โดนคุณบีบจนบ้า!” เฟิงเซิ่งคำรามออกมาและกดเวินน๋อนไว้กับกำแพง “โดนคุณ โดนเฟิงเฉิน โดนพ่อฉัน โดนคนสารเลวลู่จิ่งจูคนนั้น ยังมีลั่วมั่น โดนคนอย่างพวกคุณบีบจนบ้า!”
ดวงตาเฟิงเซิ่งแดงก่ำ เหมือนสัตว์ร้ายที่ระเบิดความเยือกเย็นออกมา
เวินน๋อนตกใจกลัวจนหน้าซีดขาว นึกเสียใจที่หลังที่เมื่อกี้ตัวเองพูดแรงไป พยายามดิ้นรน “เฟิงเซิ่ง คุณปล่อยฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉัน…”
เฟิงเซิ่งกลับไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไป ผลักเธอล้มลงไปบนพื้นตรงทางเข้า ฉีกเสื้อผ้าเธอออกอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจเสียงร้องและการดิ้นรนของเธอ เสียงร้องของหญิงสาวเศร้าสลดเป็นอย่างยิ่งในความมืด
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่ทางเข้าดูยุ่งเหยิง พรหมเปอร์เซียฉีกขาดเหมือนเป็นเศษผ้าม้วนกลมอยู่ที่มุมหนึ่ง หญิงสาวขดตัวอยู่อีกด้าน ร่างกายเปลือยเปล่า ร่องรอยช้ำเขียวแดงปรากฏเต็มตัว เธอดูราวกับนึกถึงเรื่องอะไรที่น่ากลัวขึ้นมาได้และตัวสั่นอยู่ตลอดเวลา
หลายปีมานี้ที่อยู่ต่างประเทศ สามีของเธอทำอย่างนี้กับเธอ ทุกครั้งที่เมาเหล้าจะทุบตีเธอ เพราะแต่งงานยังไม่ครบ6เดือนก็คลอดลูกชายที่เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีเชื้อสายตะวันออก เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีผมสีดำและดวงตาสีดำ ไม่เห็นร่องรอยของลูกครึ่งแม้แต่นิด
ในที่สุดเธอก็หย่า และกลับประเทศจีนมา แต่ทั้งหมดตอนนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ว่าตัวเองจะทำอะไร ก็เป็นเรื่องน่าขบขันไปทั้งหมด ยิ่งคิดยิ่งเศร้า หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
เฟิงเซิ่งไปล้างหน้าในครัวและเดินกลับมา เห็นเวินน๋อนเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีขึ้นมาทันที
“เวินน๋อน ขอโทษ…” เขาลองยื่นมือออกไป แต่กลับเห็นความตื่นตระหนกในตาของเธอได้อย่างชัดเจน
“ขอโทษ…จริงๆ”
เขาเกลียดการที่คนอื่นเอาเขาไปเปรียบเทียบกับเฟิงเฉินมากที่สุด เวินน๋อนทดสอบขีดจำกัดของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และสองวันมานี้เพราะเรื่องของเฮ่าเฮ่าเขาก็จิตใจเหนื่อยล้าเหมือนกัน เมื่อขีดจำกัดในใจถูกทำให้ขาด จึงทำเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้ออกมา
“เวินน๋อน ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง ฉันจะทำให้คุณมีชีวิตที่ดีขึ้น ต่อไปหลังจากนี้พวกจะมีลูกกันอีก ฉันจะต้องทำให้คุณมีความสุข”
เขาพยายามใช้คำพูดทุกอย่างที่คิดได้ออกมาปลอบ
แต่เวินน๋อนร้องไห้ ดวงตาคู่หนึ่งมองเขาไม่กะพริบตา สีหน้าอาฆาตทำให้เขากลัว