ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 235

บทที่ 235 คุณยังทำกับข้าวให้เขาอีก?
มีเสียงหยอกล้อดังมาจากด้านหลัง
“คืนนี้คุณฝู้อยากกินปลานึ่ง”
ลั่วมั่นหันกลับไปมอง ‘เด็กบ้า’ คนนั้น “คุณหมายความว่าอะไร?”
“คุณตกปลาได้ไม่เลวนิ ดังนั้นรบกวนคุณช่วยตกปลาสักสองตัว และช่วยนึ่งปลาให้ก็พอแล้ว”
“คุณ…อย่ามาได้คืบจะเอาศอก”
“ถ้าคุณไม่ยินดีก็ไม่เป็นไร ยังไงคุณฝู้ก็ไม่สนใจปลาสองตัวนี้อยู่แล้ว ที่สำคัญคือน้ำใจและความจริงใจ เวลาแถลงการณ์ ฉันจะไปปรึกษากับเขาหน่อย ดูว่าเขาจะมีเวลาเมื่อไหร่แล้วกัน”
ลั่วมั่นกัดฟัน แทบจะทนรอเด็ดหัวเด็กคนนี้ไม่ได้ แต่กลับทำได้แค่เปลี่ยนสีหน้าและยิ้ม “พูดเล่นแค่นั้นเอง เบ็ดตกปลาอยู่ไหนล่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
“วางอยู่ด้านนอกนะ ไปสิ” เด็กบ้าอ้าปากห้าวเอามือป้องปากและล้มตัวลงบนโซฟา พลางพูดอย่างขี้เกียจว่า “ฉันงีบสักหน่อย ได้ปลาแล้วเรียกฉันแล้วกัน”
ลั่วมั่นมองพระอาทิตย์ที่ตกลงบนภูเขาด้านนอก ถึงแม้ในใจจะโกรธแต่ก็ไม่อยากรอช้าอีกต่อไป รีบไปหาเบ็ดตกปลาและเหยื่อ และรีบวิ่งไปที่ทะเลสาบ
ตกปลาจับกุ้งเรื่องพวกนี้เธอทำเป็นตั้งแต่เด็ก โดยพื้นฐานแล้วเธอเรียนรู้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรก็ตกปลามาได้สองตัว ว่ายอยู่ในกะละมังอย่างสบายใจ
“นี่ ตกปลามาได้แล้ว” เธอยืนตะโกนเรียกเด็กบ้านนั่นอยู่ในห้องรับแขก
เด็กบ้านั่นแค่พลิกตัวบนโซฟา พูดเสียงงัวเงียว่า
“งั้นคุณก็ไปทำสิ…”
“ฉัน…”
ลั่วมั่นกำหมัดแน่นอยากที่จะต่อยเขาสักหมัด
โทรศัพท์บนโต๊ะชาส่องแสงสว่างขึ้นมากะทันหัน ข้อความสั้นปรากฏขึ้นมา
“พรุ่งนี้ฉันบินกลับไป ทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อย ทำปลาให้ฉันด้วย”
แอบดูเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำลั่วมั่นเข้าใจมารยาทนี้ หันหน้าไปมองแค่พริบตาเดียว แต่กลับรู้สึกถึงอะไรที่ไม่ถูกต้อง สายตากลับไปมองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง ดวงตาจึงลดต่ำลง
เจ้าเด็กนี้แกล้งฉันแล้ว เดิมทีคืนนี้คุณฝู้ไม่ได้จะกลับมา!
ได้ยินเสียงปลาดังอยู่ในครัว ลั่วมั่นคิดอะไรขึ้นมาได้ทันที ดวงตากว้างขึ้นนิดหน่อยและพูดกับตัวเองว่า ให้ฉันทำข้าวไม่ใช่หรือไง? ฉันกล้าทำ กลัวแค่คุณจะไม่กล้ากิน
ไม่นาน ในครัวก็มีเสียงดังก๊อกแก๊งออกมา
“เรียบร้อย”
ลั่วมั่นเช็ดมือ สะพายกระเป๋าของตัวเอง ออกมาจากประตูใหญ่อย่างสบายอกสบายใจ
เมื่อออกมาจากภูเขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจะเมมเบอร์ที่ถ่ายรูปมาลงในรายชื่อผู้ติดต่อ เฟิงเฉินโทรมาพอดี จึงกดรับสาย
“ฉันยังอยู่ที่เขาหลงหู่ พอดีเลยมารับฉันหน่อย”
“……”
“อารมณ์ดีไม่น้อย ยังไม่ได้คุยสัญญาเลย ไม่รีบ คุณฝู้ไม่อยู่บ้าน มีแค่เด็กน้อยที่ขนยังไม่เต็มอยู่บ้านคนเดียว แต่ฉันได้ช่องทางการติดต่อคุณฝู้มาแล้ว”
“……”
ระหว่างทางที่เฟิงเฉินรับเธอกลับบ้าน ได้ยินว่าเธอลงมือทำกับข้าวด้วยเองให้เขาอีก รู้สึกน่าสนใจนิดหน่อย “ยังมีคนที่สามารถทำให้คุณยอมทำกับข้าวให้อีกด้วย? ฉันอยากจะเจอเด็กน้อยคนนี้มากจริงๆ”
“ทำกับข้าว?” ลั่วมั่นยิ้มมุมปาก “เขาให้ฉันทำปลานึ่งให้เขา แม้แต่ปลานึ่งธรรมดาฉันยังทำไม่เป็น ขั้นตอนวุ่นวายขนาดนั้น คุณคิดว่าฉันทำได้ไหม?”
“แล้วไงต่อ?”
“ดังนั้น ฉันก็เลยเอาปลาใส่ลงไปในหม้อทั้งตัว ซอสปรุงรสที่มากมายวุ่นวายฉันก็ดูไม่เข้าใจ ก็เลยเทลงไปทั้งหมด”
ใส่ปลาลงไปทั้งตัว? ใส่ซอสลงไปทั้งหมด?
เฟิงเฉินหรี่ตา
ขณะที่รถแวนสีขาวขับลงจากเขา คฤหาสน์ริมทะเลสาบเขาหลงหู่ก็มีเสียงคำรามดังกึกก้องออกมา ราวกับว่าใช้เรี้ยวแรงทั้งหมดคำรามออกมา จนนกทั้งป่าตกใจบินว่อน ภูเขาทั้งลูกสั่นสะท้าน
“เกล็ดปลาก็ไม่ขูดออกต้มไปทั้งอย่างนั้น! บ้ารึเปล่า!”