ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 237

บทที่ 237 ยินดีต้อนรับการตรวจสอบของคุณตลอดเวลา
“หลายปีมานี้ตระกูลลั่วได้รับข้อดีหลายอย่างจากตระกูลเฟิง คุณก็รู้ดี ฉันแค่ต้องการให้คุณเป็นผู้ช่วยที่ดีของเฉินเท่านั้น ไม่ต้องให้คุณถ่วงเขาทำให้เขาเสียหน้า คำขอร้องอย่างนี้ไม่มากไปใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าลั่วมั่นค่อยๆ หม่นลง แต่กลับยังยืนยันว่า “ไม่มาก”
ลู่จิ่งจูบีบบังคับมากยิ่งขึ้น “งั้นเริ่มจากพรุ่งนี้หยุดภารกิจทั้งหมดของบริษัท อยู่บ้านอย่างว่าง่าย จนกระทั่งเธอจะคลอดลูกเรียบร้อย หาตำแหน่งที่ถูกต้องของตัวเองให้ได้เป็นภารกิจแรกของเธอตอนนี้”
“แม่ พอแล้ว” เฟิงเฉินส่งเสียงหนักแน่น ไม่รู้ว่าเดินมาข้างเธอตอนไหน จับมือเธอไว้และปลอบโยนเธอ
ลู่จิ่งจูกลับไม่รู้สึกว่าคำพูดของตัวเองแรงเกินไป พูดทิ้งท้ายไว้อย่างเย็นชาว่า “จำคำพูดวันนี้ของฉันไว้ ฉันสั่งคุณในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทH.Y. ไม่ใช่แม่สามี”
เสียงอำมหิตยังคงดังก้องอยู่ในห้องรับแขก คนผู้พูดได้ออกไปจากวิลล่าจิ่นซิ่วแล้วอย่างไม่รีบร้อน
เสียงเครื่องยนต์ด้านนอกค่อยๆ หายไป มือลั่วมั่นกลับไม่อุ่นขึ้นเลย ยังคงเย็นเป็นน้ำแข็ง
“วันนี้แม่โกรธจนขึ้นหัว คุณอย่าไปใส่ใจ” เฟิงเฉินขมวดคิ้ว จับมือเธอไว้แน่น
ลั่วมั่นยิ้มออกมาอย่างยากเย็นและส่ายหน้า
ตอนนั้นที่เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลเฟิงเป็นเรื่องเกินเอื้อม ในใจเธอรู้ดี ในอนาคตแม่สามีอารมณ์ไม่ดี หลายครั้งที่ไม่มีเหตุผลมาโต้แย้งได้ เธอก็เข้าใจดี แต่ที่ลู่จิ่งจูพูดนั่นไม่เป็นความจริง หลายปีมานี้ บริษัทลั่วซื่ออาศัยตระกูลเฟิงมาโดยตลอดเพื่อให้อยู่รอดในวงการธุรกิจของเมืองเจียง หลายครั้งที่เธออยากจะเกลี้ยกล่อมพ่อให้ถอยออกมา แต่เธอไม่สามารถเห็นแก่หน้าของทางฝั่งบ้านสามีอย่างเดียว โดยไม่สนใจเลือดเนื้อตลอดชีวิตของพ่อตัวเองได้
“ฉันไม่เป็นไร”
สามคำนี้เข้าไปในหูของเฟิงเฉิน ทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงมากกว่าบอกว่าฉันไม่สบายใจเสียอีก
“เกี่ยวกับเรื่องงาน พรุ่งนี้ฉันจะลองหาวิธีดู คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่เป็นไร” ลั่วมั่นส่ายหน้า “ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่พูดอย่างนี้ เธอคงจะโทษที่ฉันคิดเรื่องอื่นมากเกินไป อย่างนี้ก็ดี ให้ฉันใช้เวลานี้หยุดพักสักครู่ ก่อนหน้านี้เรื่องราวเยอะมาก ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน”
เฟิงเฉินลังเลอยู่ไม่นาน จับเธอมากอดไว้ในอ้อมอกตบบ่าเธอ แสดงการปลอบโยน “ก็ดี ไม่ไปทำงานก็ไม่เป็นไร ห้องทำงานของฉันยินดีต้อนรับการตรวจของคุณตลอดเวลา”
“ใครจะไปตรวจสอบ?” ลั่วมั่นกระตุกมุมปาก พยายามยิ้มอย่างไม่เต็มใจ
คนอย่างเฟิงเฉิน เธอสามารถเชื่อถือได้ ที่เขาพูดอย่างนี้ เพราะอยากจะปลอบใจเธอสักเล็กน้อยเท่านั้น เธอก็รู้
08.30 น.เช้าวันต่อมา ตอนที่เฟิงเฉินตื่นขึ้นมาข้างตัวเหลือแต่ความว่างเปล่าแล้ว
เขาสวมชุดนอนเดินออกจากห้องนอน จึงเห็นร่างที่ยุ่งวุ่นวายอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
“ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้?” เขายืนมองและถามลั่วมั่นอยู่ที่ชั้นสอง
ลั่วมั่นยกจานแซนด์วิชในมือขึ้น “ตื่นเช้า มาทำแซนด์วิชให้คุณ ลองชิมไหม”
เห็นท่าทางเธอไม่เลว ดูไม่หดหู่อย่างที่คิด เฟิงเฉินสบายใจขึ้นมาหน่อย ยิ้มและพูดว่า “ฝีมือของ นางหญิงเฟิงหาได้ยาก ครั้งนี้เหมือนจะเป็นครั้งแรกสินะ กินได้รึเปล่า?”
“คุณไม่กินก็ให้หมากิน” ลั่วมั่นยักคิ้วท่าทางตรงไปตรงมา
ในคอกสุนัข สุนัขที่ลั่วมั่นเก็บมาเลี้ยงตอนเมา ‘เสี่ยวซี’ ส่งเสียงโฮ่งโฮ่งออกมา ไม่รู้ตอบรับหรือปฏิเสธ
เฟิงเฉินเลิกคิ้ว “ไว้ชีวิตสิ่งสกปรกเถอะ”
“เป็นเสี่ยวซีชัดๆ”
ตอนที่ลั่วมั่นเก็บเสี่ยวซีกลับมา ขนทั้งตัวมัดกันเป็นปม สกปรกจนทนดูไม่ได้ ดังนั้นเฟิงเฉินจึงรังเกียจเรียกมันว่า ‘สิ่งสกปรก’ จากนั้นเขาเรียกจนชิน แก้ยังไงก็แก้ไม่ได้ ลั่วมั่นพยายามลองใช้ชื่อน่ารักต่างๆ มาเรียกมัน แต่กลับไม่สนใจ พอเรียกว่าเสี่ยวซีก็มีปฏิกิริยาตอบกลับมานิดหน่อย
เฟิงเฉินคุยหยอกล้อกับเธอสักพักก็กลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง ตอนที่ประตูห้องนอนปิดลงอีกครั้ง สีหน้าของลั่วมั่นเปลี่ยนเป็นสับสนขึ้นมาเล็กน้อย
ความจริงเหตุผลที่ตื่นขึ้นมาแต่เช้าไม่ใช่เพราะอาหารเช้า