ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 238

บทที่ 238 ฉันทำกับข้าวไม่เป็น
ช่วงเวลานี้เก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นเป็นช่วงเวลาชีวภาพ ทำให้ลั่วมั่นเคยชินกับการตื่นแปดโมงเช้า เมื่อล้างหน้าแปรงฟันไปได้สักครึ่งหนึ่งเงยหน้ามองตัวเองในกระจก จึงจะนึกถึงคำพูดของแม่สามีเมื่อคืนก่อนขึ้นมาได้กะทันหัน เธอหยุดทำงานแล้ว
ตื่นก็ตื่นแล้ว จะปีนกลับไปนอนได้ยังไง เดินลงไปวนที่ห้องครัวด้านล่างรอบหนึ่ง เห็นขนมปังแผ่นเข้า จึงลงมือทำแซนด์วิช
นี้เป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้
เฟิงเฉินให้เกียรติมากกินอาหารจนเสร็จค่อยออกไป ตอนออกไป ลั่วมั่นไปส่งเขาที่หน้าประตู
“ไม่พิจารณาอาหารมื้อเที่ยงหน่อยหรือ?” หลังจากเฟิงเฉินใส่รองเท้าเสร็จหันกลับมาถามทันที
ลั่วมั่นตกตะลึงไปสักครู่
“คุณก็รู้ว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็น”
“แซนด์วิชทำได้ดีมาก” เฟิงเฉินคิดว่าการทำอาหารไม่ใช่เรื่องยาก แค่ต้องฝึกฝน วีธีการฝึกฝนคือการให้กำลังใจ
“ดังนั้น สนใจพิจารณาส่งอาหารมื้อเที่ยงให้ฉันหน่อยไหม?”
ลั่วมั่นลังเล แต่ก็ตอบตกลง
เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว
เที่ยงตรง พักเที่ยงตามกฎของบริษัทH.Y. เฟิงเฉินเห็นกล่องข้าวเก็บรักษาความร้อนวางอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเอง ภายใต้แววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของลั่วมั่น หลังจากเปิดดู เห็นแซนด์วิชหนึ่งชุด
เฟิงเฉินกินแซนด์วิชหมดอย่างง่ายดาย จากนั้นส่งสายตาบ่งบอกว่า “มั่นมั่น ฉันว่าตอนเที่ยงกินแซนด์วิชหนึ่งชุดกินไม่อิ่ม พรุ่งนี้ลองคิดทำอย่างอื่นดู คุณคิดว่ายังไง”
ไม่มีปัญหา
เที่ยงวันที่สอง
เฟิงเฉินเห็นกล่องข้าวบนโต๊ะเหมือนเดิม ยังคงรักษาภาพลักษณ์เดิม
ลั่วมั่นชี้แซนด์วิชในกล่องข้าวที่เพิ่มปริมาณแต่ไม่เพิ่มราคา และอธิบายว่า
“ฉันรู้ว่าคุณคือผู้ชายคนหนึ่ง ตอนเที่ยงกินแค่แซนด์วิชชุดเดียวต้องกินไม่อิ่มแน่นอน ดังนั้น วันนี้เลยเตรียมมาให้สองชุด”
เฟิงเฉินพยายามยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ยังคงกินแซนด์วิชอย่างง่ายดาย ทั้งยังชมฦมือเธออีกด้วย “ทำได้ดีกว่าตอนเช้าอีก คุณมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารมากเหมือนกันน่ะ”
“จริงไหม?” ลั่วมั่นสีหน้าลังเลและชี้ไปที่อาหารในมือเฟิงเฉินพลางพูดว่า “แต่ชิ้นนั้นคือของที่กินไม่หมดเมื่อเช้า”
เฟิงเฉินกระตุกตา “งั้นคงเพราะวางทิ้งไว้สักพักจะยิ่งอร่อยสินะ”
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น หลี่สู้กลับจากทำงานนอกสถานที่ รายงานสถานการณ์ของบริษัทลูกค่ายในช่วงนี้
“ใช่แล้ว ประธานเฟิง คุณกินข้าวเช้ารึยัง? ฉันเพิ่งซื้อแซนด์วิชจากร้านสะดวกซื้อด้านล่างมาสองชิ้น สามารถ…”
ไม่รอให้หลี่สู้พูดจบ จู่ๆเฟิงเฉินก็ขัดจังหวะขึ้นมา
“อย่าเอาออกมา…”
หลี่สู้ตกใจจนงง แซนด์วิชที่หยิบออกมาจากกระเป๋าโดนโยนกลับเข้าไปในสุดของกระเป๋าอีกครั้ง
“ได้…”
เฟิงเฉินถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่โบกมือไล่ให้หลี่สู้ออกไป อดกุมกระเพาะตัวเองไม่ได้
กินแซนด์วิชติดกันมาทั้งสัปดาห์แล้ว พยายามบอกเป็นนัยให้ลั่วมั่นทำอย่างอื่นบ้าง เธอว่าให้ทำรสอื่นมาบ้างเสียงั้น
แซนด์วิช ตอนนี้แค่ได้ยินชื่อนี้ก็อยากจะอ้วกแล้ว การทำอาหารเรื่องนี้บางคนคงจะฝึกฝนไม่ได้จริงๆ เขาตัดสินใจไว้ชีวิตกระเพาะตัวเองชั่วคราว
คิดได้อย่างนี้ เขารีบพิมพ์ข้อความส่งออกไป
“มั่นมั่น ตอนเที่ยงที่บริษัทมีประชุมสำคัญต้องประชุม ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ วันนี้ไม่ต้องมาส่งข้าว”
สงสัยอีกฝั่งโทรศัพท์จะไม่ได้อยู่ข้างตัว รออยู่สักพักไม่ตอบกลับ โทรไปก็สายไม่ว่าง หลี่สู้มาเคาะประตูเตือนประชุมพอดี
เฟิงเฉินวางโทรศัพท์และตรงไปที่ห้องประชุม ประชุมจนกระทั่งถึงบ่ายโมงกว่า คุยเกี่ยวกับแผนการขายผลิตภัณฑ์
อีกด้านหนึ่ง หลังจากลั่วมั่นวางสายแล้วจึงจะเห็นสายที่เฟิงเฉินโทรมาไม่ได้รับ ตอนนั้นเธอออกจากบ้านแล้ว เดิมทีเตรียมจะโทรกลับ แต่เห็นเนื้อหาข้อความ หลังจากหดหู่ไม่นาน มองกล่องข้าวที่ห่ออย่างดีที่วางไว้ตรงเบาะที่นั่งข้างคนขับ ค่อยถอนหายใจออกมา
ก็ดี ไม่ต้องรีบแล้ว