ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 240

บทที่ 240 ข้าวมื้อเดียวแล้วจะเซ็นสัญญา
“คุณก็ไม่ได้ถามนิ ถ้าฉันไม่ใช่ฉันจะกล้าสัญญาเรื่องส่วนตัวอย่างนั้นได้ยังไง? อีกอย่างน่ะ เดิมทีวันนั้นถ้าคุณไปไปก่อน ฉันยังคิดว่าหลังจากตื่นนอนแล้วจะเซ็นสัญญาให้”
ฝู้หมิงถังกางมือทั้งสองข้างออก สีหน้าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง
“แต่น่าเสียดาย วันนั้นคุณกลับไปแล้ว น่าเสียดายจริงๆ”
ลั่วมั่นโกรธ รู้สึกว่าคนที่มาบอกความจริงทีหลังอย่างนี้น่าจะโดนอัด ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีเรื่องต้องขอร้องเขา เธออยากจะลงมือจริงๆ เธอพยายามอดกลั้นความโกรธไว้
“งั้นหน้านี้ที่ส่งอีเมลหาพวกเราบอกว่าตกลงเซ็นสัญญาด้วยก็คือคุณ?”
“แน่นอน”
ลั่วมั่นก้มหน้าถอนหายใจ ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งบนใบหน้าพยายามฝืนยิ้มปลอมๆ ขึ้นมา “งั้นตอนนี้คุณฝู้คิดเห็นยังบ้างเกี่ยวกับเรื่องวันเวลาการเซ็นสัญญา บอกเวลาที่แน่นอนกับฉันได้ไหม?”
“ตอนนี้?” ฝู้หมิงถังยิ้ม “ตอนนี้ฉันหิวแล้ว”
“คุณฝู้…ฉันสามารถสั่งคนให้มาส่งให้ได้ทันที”
“ร้านที่ใกล้ที่สุดที่อยู่ตรงตีนเขาหลงหู่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดหนึ่งชั่วโมง ถึงตอนนั้นฉันหิวจนตายไปแล้ว และก็ไม่มีแรงเซ็นสัญญาด้วย”
“แล้วอย่างงั้นคุณจะทำยังไง?”
“นี่ สีหน้าคิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน ใจผู้หญิงนี้น่ะ เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร” ฝู้หมิงถังส่งเสียงจุ๊ๆ สองคำ แสดงความยั่วยุและล้อเล่นอย่างชัดเจน
“นอกจาก ตอนนี้คุณจะทำอาหารออกมาให้ฉันได้หนึ่งมื้อ”
“ตอนนี้?” ลั่วมั่นสีหน้าเปลี่ยน “ฉันจะทำอาหารมื้อนี้ออกมาได้ยังไง?”
“ฉันไม่สนใจ ฉันให้เวลาคุณสิบนาที แค่คุณสามารถทำอาหารมื้อนี้ออกมาได้ภายในสิบนาที ฉันไม่พูดอะไรมาก รีบเซ็นสัญญาให้ทันที”
“ฝู้ หมิง ถัง!”
ลั่วมั่นกำหมัดแน่น มองเขาอย่างเคียดแค้น
ฝู้หมิงถังถอยหลังไปหนึ่งก้าว “คุณจะทำอะไร?”
“คุณรอดู”
หลังพูดจบ ลั่วมั่นเดินไปทางประตูบ้านโดยไม่หันกลับมามอง
มีรอยยิ้มของชัยชนะอยู่ในแววตาของฝู้หมิงถัง ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ มาครั้งแรกก็จำคนผิด ครั้งที่สองโกนหัวเขาไปแล้วยังจะเผาห้องครัวเขาอีก ทั้งสองครั้งไม่รู้ตัวตนของเขายังมีท่าทีเกรงใจ ครั้งที่สามพอรู้ว่าเขาเป็นใครก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
น่าสนใจ
ที่ระเบียงชั้นเสียงมีเสียงคนแก่ดังมา “เธอเป็นภรรยาของประธานบริษัทH.Y. เด็กอย่างคุณไปแกล้งเขาอย่างนั้น ระวังเธอจะกลับร้องเรียนที่บ้าน ตระกูลเฟิงเหยียบมาเท้าเดียว เกรงว่าเขาหลงหู่จะทลายไปครึ่งลูก”
ฝู้หมิงถังมองไปที่ชั้นสองและพูดอย่างเกียจคร้าน
“ฉันไม่กลัว คุณก็อย่ากังวลไปเลย คุณอารอง”
พูดพลางเก็บเบ็ดตกปลา “คุณอารอง วันนี้ตกปลาไม่ได้เลย กินผักแล้วกัน ไปขุดมันเทศและหัวไชเท้าใต้ดิน”
ชั้นสองส่งเสียงครวญคราง “เด็กน้อยรังแกคนแก”
“คุณอารอง ไว้หน้าหน่อยไหม วันวันกินดื่มอยู่กับฉันที่นี่ ใช้ชื่อเสียงของฉันสร้างเรื่องร้ายกาจอยู่ด้านนอกตลอดเวลาฉันยังไม่ว่าอะไรเลย แกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จัดเคารพตัวเองยังกล้ามาหาว่าฉันรังแกอีก”
“ทุกวันที่ไหน ฉันเพิ่งจะกลับมาไม่ใช่หรือไง เพิ่งกลับมาไม่กี่วันเอง…”
“…”
คนแก่คนเด็กต่างด่ากันไปมาระหว่างชั้น ด่ากันร้อนระอุ โดนไม่ได้สนใจประตูที่ถูกเปิดออกอีกครั้ง ลั่วมั่นเดินเข้ามาตรงหน้าฝู้หมิงถังอย่างห้าวหาญ ยกถุงในมือขึ้น “อาหารที่คุณ ต้องการ สามนาที เซ็นสัญญา”
หมิงถังหน้าอึ้ง สักพักถึงได้สติกลับมา มองเธออย่างตื่นตกใจ “อะไร?”
“อา หาร!”
เสียงดังก้องทีละคำอยู่ในลานบ้าน ลมพัดผ่านเป่าผมหน้ามาของลั่วมั่นปลิว แววตาเธอหมุนตามอย่างได้รับชัยชนะ
“ความจำฉันดีมาก สามนาทีก่อนหน้านี้ คุณฝู้เพิ่งจะพูดว่า แค่ฉันสามารถทำอาหารออกมาได้ภายในสิบนาที ก็จะเซ็นสัญญากับฉัน”