ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 262

บทที่ 262 เผาจนไม่เหลืออะไรเลย
“แน่นอน”
น้ำเสียงของเฟิงเฉินยังเจือไปด้วยความระแวดระวังหลายส่วน ปล่อยลั่วมั่นที่อยู่ในอ้อมแขนออก แล้วปกป้องเอาไว้ข้างหลังตัวเอง
“รับมั่นมั่นแล้ว คือตั้งใจจะพากลับบ้านหรือครับ”
“เรื่องนี้น่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณนะครับ?”
“คุณไม่จำเป็นต้องระวังตัวแจกับผมขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมก็เป็นคนที่รับเธอออกมา สุดท้ายแล้วจะไปที่ไหน ผมก็ต้องรู้สักหน่อยใช่ไหม จะไม่ได้เกิดเหตุอย่างเพิ่งจะหลุดพ้นจากอันตรายมาได้ แต่กลับหลุดเข้าไปอยู่ท่ามกลางอันตรายยิ่งกว่า”
“พี่ซือโม่ เฉินเพียงแค่จะพาฉันกลับบ้าน พี่คิดมากไปแล้ว” เสียงของลั่วมั่นดังขึ้นมาจากด้านหลังเฟิงเฉิน
“กลับบ้าน กลับบ้านของใคร บ้านหลังไหน”
สีหน้าของซือโม่เคร่งขรึมในทันที สายตาเย็นชาจ้องมองไปที่เฟิงเฉิน “ถ้าหากวันนี้คุณเพียงแค่จะพาเธอกลับบ้านล่ะก็ ผมจะไม่ห้ามอย่างแน่นอน แต่ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็ ก่อนหน้านี้ไม่นาน คุณให้คนนำของทั้งหมดของมั่นมั่นย้ายออกมาจากสถานที่ที่พวกคุณพักอาศัยอยู่ และเผาทั้งหมดทิ้งไปเรียบร้อยแล้วสินะ?”
เฟิงเฉินสีหน้าตึงเครียด ทั่วทั้งร่างแข็งเกร็ง
ส่วนลั่วมั่นที่อยู่ข้างหลังเขา ก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบพร่า “พี่พูดว่าอะไรนะ”
คำพูดของซือโม่นั้นคล้ายกับมีดแหลมคมเล่มหนึ่ง กรีดเปิดเผยความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงไปได้นานแล้วออกมาทีละเล็กทีละน้อย กระแทกเข้ากับใบหน้าลั่วมั่นอย่างแรง ทำลายความยินดีในใจที่ได้พบกับเฟิงเฉินของเธอทั้งหมดหายไปในพริบตา
“นี่เป็นเรื่องของผมกับมั่นมั่น ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ”
เฟิงเฉินมีสีหน้าไม่น่าดู หันกลับไปดึงลั่วมั่นเอาไว้ คล้ายกับไม่ยอมให้ซือโม่ได้ตามพัวพันอีก “มั่นมั่น ไป ตามผมกลับบ้าน”
ลั่วมั่นยืนค้างอยู่ที่เดิม “กลับไปที่ไหนคะ”
เฟิงเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง ออกแรงบนมือหนักขึ้น เอ่ยอย่างหนักแน่นว่า
“บ้านของพวกเรา”
รถเก๋งสีดำจากไปอย่างรวดเร็ว ผู้ช่วยเดินมาถึงข้างกายซือโม่ “คุณชาย จะปล่อยให้เขาพาคุณลั่วไปทั้งแบบนี้ โดยไม่สนใจแล้วหรือครับ”
ซือโม่หัวเราะเสียงเย็น
“เขามีความสามารถที่จะพาไปได้ แต่ไม่แน่ว่าเขาจะมีความสามารถในการดูแลให้ดี ของก็ถูกเผาทิ้งไปหมดแล้ว ยังจะหวังให้มั่นมั่นเห็นที่นั่นเป็นบ้านอีกหรือ”
ผู้ช่วยลังเลเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยความระมัดระวังว่า
“แต่ถึงอย่างไร ก็เป็นนายท่านตระกูลเฟิงที่สั่งให้คนเผา เกรงว่าแค่อธิบายประโยคสองประโยคก็ชัดเจนแล้วนะครับ ดูแล้วคุณลั่วก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล”
ก่อนหน้านี้ไม่นาน พ่อเฟิงพาคนบุกไปยังวิลล่าจิ่นซิ่ว สั่งให้คนนำของของลั่วมั่นออกมาเผาจนหมด ในตอนนั้นเฟิงเฉินกำลังวิ่งเต้นไปทั่วเพื่อช่วยเรื่องของลั่วมั่นอยู่ จึงไม่มีเวลามากพอที่จะดูแลเรื่องอื่น รอจนตอนที่เขากลับมา ของก็ถูกเผาทิ้งไปหมดแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเขาจริงๆ
“เรื่องนี้สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้ ความไม่พอใจของนายท่านตระกูลเฟิงนั้นอธิบายได้ไม่ชัดเจน กระทั่งผู้หญิงที่อบอุ่นอ่อนโยนเช่นนี้ของเขายังไม่สามารถอดกลั้นให้ก้าวเข้าประตูบ้านตระกูลเฟิงได้ ตอนนี้บนตัวมั่นมั่นก็แบกรับความแค้นที่ฆ่าภรรยาเขาอยู่ แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกใดๆต่อลู่จิ่งจู แต่คาดว่าด้วยชื่อเสียงและเกียรติของตระกูลเฟิง ก็คงมอบสีหน้าดีๆให้ไม่ได้หรอก”
เสียงที่เหี้ยมโหดของซือโม่ดังขึ้นท่ามกลางเขตชานเมือง ตามด้วยลมหนาวที่ทำให้คนขนลุกอย่างแปลกๆ ผู้ช่วยตัวสั่น จึงรีบเอ่ยว่า “คุณชาย ขึ้นรถเถอะครับ”
ระยะห่างระหว่างเรือนจำสตรีเมืองเจียงอยู่ห่างจากใจกลางเมืองเจียงค่อนข้างไกล ตลอดทางล้วนเป็นหลี่สู้ที่ขับรถ เฟิงเฉินและลั่วมั่นล้วนนั่งอยู่ที่เบาะที่นั่งด้านหลัง
“มือเย็นขนาดนี้ อีกครู่หนึ่ง พอถึงบ้านแล้วก็ให้คนรับใช้นำสมุนไพรมาให้คุณได้แช่อาบ”
เฟิงเฉินจับมือเธอเอาไว้ ช่วยให้ความอบอุ่นแก่เธอ และไม่ยอมเอ่ยถึงเรื่องที่ซือโม่พูดเมื่อครู่นี้แม้แต่น้อย
ลั่วมั่นก้มหน้า ในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน
เธอไม่ได้สงสัยว่าเฟิงเฉินระแวงอะไรตัวเอง เพียงแต่ในใจทราบชัดเจนดีว่า เรื่องราวยังไม่ได้ตรวจสอบให้ชัดเจน คนอื่นในตระกูลเฟิงล้วนไม่อาจยอมให้เธอกลับมาทั้งแบบนี้ได้ บางทีเฟิงเซิ่งอาจจะกลัวเฟิงเฉินจึงไม่พูดอะไร แต่พ่อสามีกับเฟิงจิ่งนั้นคงจะแสดงสีหน้าไม่พอใจ เกรงว่าจะมีโทสะอยู่ในใจ และไม่แน่ว่าจะยอมรับเด็กที่อยู่ในท้องเธอคนนี้
ขณะที่กำลังครุ่นคิด เสียงของเฟิงเฉินก็ดังขึ้นภายในตัวรถ
“สองวันมานี้วิลล่าจิ่นซิ่ววุ่นวายเกินไป ยังไม่ทันได้เก็บกวาดให้เรียบร้อย ช่วงนี้พวกเราก็ไปพักอาศัยที่ทะเลสาบต้วนก่อน