ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 304

“เฟิงเฉิน ลูกกลับไปก่อน ลั่วมั่นอารมณ์ไม่ค่อยดี ให้เธอนอนที่นี่สักสองสามวันนะ”
เมื่อออกจากห้อง แม่ลั่วได้ถ่ายทอดคำพูดของลั่วมั่นให้กับเฟิงเฉินอย่างจำใจ
เฟิงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกเป็นกังวล จึงได้มองลอดผ่านช่องว่างระหว่างประตูเข้าไปดูร่างที่อยู่ด้านใน ตั้งครรภ์สามเดือนกว่าแล้ว รูปร่างยังคงผอมบาง เหมือนกับที่แพทย์บอกไม่มีผิด มีความเครียดวิตกกังวลมาก เพียงแต่ซ่อนไว้ในใจเท่านั้น
“อย่างนั้นก็รบกวนคุณแม่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่รบกวน” แม่ลั่วไปส่งเฟิงเฉินที่ประตู พลางพูดพลางปลอบใจ “คนสองคนใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ไม่มีหรอกที่จะไม่กระทบกระทั่งกัน ระหว่างสองบ้านก็มีเรื่องขัดแย้งกันอีก พ่อของลูกก็คงจะเกิดอารมณ์ชั่ววูบ รอให้คดีคลี่คลายลงทุกอย่างก็คงจะดี”
“ครับ” เฟิงเฉินสีหน้าตึงเครียด หว่างคิ้วเหมือนปมที่แก้ไม่ออก “แม่ อย่างนั้นผมกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมพวกท่านใหม่”
“อืมจ้ะ”
เมื่อส่งเฟิงเฉินแล้ว แม่ลั่วที่กำลังจะกลับเข้าไปในห้อง ก็เห็นลั่วมั่นเดินออกมาพอดี ไม่พูดไม่จา แล้วเดินเข้าไม่ที่ห้องนอนรับแขกโดยไม่สนใจใคร จากนั้นก็ขังตัวเองไว้ในนั้นคนเดียว
แม่ล่อรู้สึกเป็นห่วง จึงกลับเข้าไปในห้องแล้วบ่นพ่อลั่ว “ทำไมคุณต้องทำเรื่องให้วุ่นวายด้วย ยังยุยงให้ลูกเซ็นใบอย่าอีก ฉันเห็นลูกอยู่กับเฟิงเฉินก็มีความสุขดี แม้ว่ามีจะมีอุปสรรคขัดขวางนิดหน่อย แต่ฉันเชื่อว่าลูกของฉันไม่ได้ฆ่าคน และจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างแน่นอน”
“พ่อลั่วพิงอยู่ที่หัวเตียงแล้วทอดถอนใจ “คุณไม่เข้าใจ”
“ฉันไม่เข้าใจอะไร ตอนนั้นที่บริษัทเกิดเรื่อง ฉันบอกว่าลูกชายคนโตของตระกูลเฟิง เฟิงเฉินมีรูปลักษณ์และนิสัยที่สมบูรณ์แบบ ให้ลั่วมั่นไปทำความรู้จักใกล้ชิดสักหน่อย คุณกลับไม่เห็นด้วย ยืดเยื้อเวลาออกไป ไม่รู้ว่ายืดเยื้อทำไมกัน จนสุดท้ายด้วยลูกสาวที่เป็นเด็กดี จึงยอมแต่งออกไป ทำให้บริษัทลั่วซื่อได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลเฟิง ในช่วงปีแรกๆคนภายนอกอาจมีอคติที่ค่อนข้างแย่ต่อเฟิงเฉิน แต่ว่าชีวิตความเป็นอยู่ของลั่วมั่นก็ไม่เห็นว่าจะได้รับปฏิบัติที่ไม่ดี ตอนนั้นคุณก็ไม่พูดอะไรสักคำ ตอนนี้ทั้งสองคนดีกันแล้ว กำลังจะมีลูกด้วยกัน คุณกลับต้องการให้เธอหย่า ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณคิดที่ทำอะไร”
แม่ลั่วเหมือนกับลูกกระสุนปืนที่พูดยิงใส่รัวๆ คิ้วพ่อลั่วขมวดขึ้นแน่น จนในที่สุดถึงกับปรากฏความสิ้นหวังความหดหู่ขึ้นในแววตา แล้วเลิกผ้าห่มออก จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ
“ผมไม่คุยกับคุณแล้ว ยาวแต่ผมสมองน้อย”
“ฟ้ามืดแล้วคุณยังจะไปไหนอีก ไม่ทานข้าวเย็นแล้วเหรอ”
“ออกไปทำธุระหน่อย ดึกๆจะกลับมา”
ตกดึก——
กว่าลั่วมั่นจะนอนหลับก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน เพราะมีเรื่องให้คิดมาก จึงทำให้หลับไม่สนิท และรู้สึกคล้ายๆว่ามีคนได้เปิดประตูห้องเข้ามา แล้วนั่งลงอยู่ข้างๆเตียง จากนั้นดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ
“ลั่วมั่น หลายปีมานี้พ่อผิดต่อลูก”
เสียงแก่ชราดังสะท้อนอยู่ในห้อง เป็นเสียงไม่ใหญ่ แต่กลับชัดเจนในค่ำคืนที่เงียบสงัด
ลั่วมั่นกำลังจะลืมตา แต่กลับรู้สึกว่ามีหยดน้ำหยดลงบนหน้าผาก อุ่นๆและเปียกชื้น สักพักก็ถูกบิดาเช็ดออกอย่างรวดเร็ว
เธอตกใจ คุณพ่อร้องไห้เหรอ ในความทรงทำยังไม่เคยเห็นคุณพ่อหลั่งน้ำตา
เมื่อคิดถึงทั้งชีวิตของคุณพ่อนั้นต้องเข้มแข็ง ถ้าตอนนี้รู้ว่าตัวเองนั้นยังไม่หลับ คงจะต้องรู้สึกอับอาย ลั่วมั่นจึงตัดสินใจไม่ลืมตา แล้วแสร้งทำเป็นนอนอย่างหลับใหล จากนั้นก็ฟังเสียงคุณพ่ออย่างตั้งใจ
พ่อลั่วนั่งอยู่ข้างเธออยู่เป็นเวลานานสองนาน นอกจากคำพูด‘พ่อผิดต่อลูก’แล้ว ก็ไม่ได้คำพูดอื่นอีก ตอนที่จะออกจากห้องยังระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียง เกรงว่าจะทำให้เธอตื่น เสียงปิดประตูก็เบามาก
ค่ำคืนที่ดึกริบหรี่ลงเรื่อยๆ ข้างนอกเกิดฝนตกลงมา สาดกระทบเข้าที่หน้าต่างดังซู่ๆ
ดูเหมือนจะมีเสียงคล้ายฟ้าร้องดังโครมขึ้น แต่เสียงนั้นกลับเหมือนเบากว่าเสียงฟ้าร้อง เสียงคล้ายของหนักที่ตกจากที่สูง
“กรี๊ด！”
มีเสียงร้องดังแหลมมาจากด้านนอกประตู สะท้อนกังวานอยู่ในบ้าน เป็นเสียงที่เศร้าหดหู่มาก
เป็นเสียงมารดา
ลั่วมั่นรีบลืมตาขึ้นแล้วเลิกผ้าห่มออกทันที วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่รองเท้าก็ไม่ทันได้ใส่
“นายหญิง นายหญิงฟื้นสิ…..”
“เกิดอะไรขึ้น” ลั่วมั่นรีบถามขึ้น
คนรับใช้ตกใจจนหน้าขาวซีด ตัวสั่นเทาและชี้ไปทางหน้าต่าง
จึงเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปด้านนอก ด้านล่างเห็นมีร่างดำๆนอนราบอยู่บนสนามหญ้า ฝนที่ตกหนักทำให้เลือดในร่างนั้นไหลชโลมออกมา เมื่อฟ้าแลบ ภาพแดงฉานไปทั่วนั้นเตะเข้ามาในดวงตา
“พ่อ!” ลั่วมั่นส่งเสียงกรีดร้อง