ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 36

บทที่ 36 ปกติไม่เห็นเธอจะฟัง
“ไม่เป็นไร คุณมาได้อย่างไร?”
“ตอนกลับมา ได้ยินคนรับใช้บอกว่าแม่ลงโทษเธอให้คุณเข่าอยู่ในห้องพระ เพราะเรื่องที่สถานีตำรวจหรือเปล่า? เมื่อคืนกลับมาดึก แม่เลยตามเช็ค ต้องโทษฉันที่ปิดบังไว้ไม่ได้ ขอโทษ”
ลั่วมั่นส่ายหัว สีหน้าดูอิดโรยเล็กน้อย “คุณไม่ต้องขอโทษ คุณแม่เป็นคนฉลาด เธออยากรู้อะไรไม่ต้องถามพวกเราหรอก”
ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร เฟิงเซิ่งยังคงมีสีหน้าแสดงความขอโทษ เขาพยุงลั่วมั่นออกจากห้องพระ เผชิญหน้ากับเฟิงเฉินที่มีสีหน้ารีบร้อนเดินเข้ามาทางห้องพระ
ทั้งสามพบเจอกันโดยบังเอิญที่หน้าห้องพระ ท่าทางการประคับประคองอย่างสนิทสนมตกอยู่ในสายตาของเฟิงเฉิน ดวงตาเป็นประกาย
“พี่” เฟิงเซิ่งหยุดเดิน และจ้องมองไปที่เฟิงเฉิน ยังคงประคองที่ไหล่ของลั่วมั่น ไม่รู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมาะสม “ทำไมพี่กลับมาเร็วจัง?”
ลั่วมั่นกลับตกตะลึง ในสายตาของเฟิงเฉินร้อนรนดึงแขนออกจากมือเฟิงเซิ่ง อย่างรวดเร็ว จนสะดุดเท้าของตัวเอง และถูกเฟิงเซิ่งดึงกลับอย่างรวดเร็ว
“ฉันเอง”
เสียงของเฟิงเฉินลดต่ำลง ยื่นมือไปแย่งตัวลั่วมั่นกลับมา ดูเหมือนจะดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แสดงพลังความเป็นเจ้าของ ขณะเดียวกันก็กอดเธออยู่ สายตาที่จับจ้องอยู่ที่เข่าแดงบวมของเธอ เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เข่าที่บวมแดงของลั่วมั่น มีบางที่ถลอกอยู่บ้าง จนเลือดที่ไหลออกมาแห้งหมดแล้ว
“ไม่เป็นไร แค่กระแทกนิดหน่อย” ลั่วมั่นไม่ตั้งใจที่จะพูดความจริง
เรื่องระหว่างแม่ผัวลูกสะใภ้ ลูกสะใภ้พูดมาก็จะยิ่งทำให้แตกแยกกันมากขึ้น ยิ่งกว่านั้นเธอไม่รู้สึกเฟิงเฉินอยากให้เธอและแม่ของตัวเองแตกแยกอะไรทั้งสิ้น
เฟิงเซิ่งเองทนดูไม่ได้
“คนรับใช้พูดว่า แม่ให้มั่นมั่นคุกเข่าที่ห้องพระทั้งวัน”
“เป็นเรื่องจริงเหรอ?” เฟิงเฉินจับแขนของลั่วมั่นจนแน่น
เธอเม้มปากไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ขารู้สึกอ่อนแรง เฟิงเฉินพูดถึงก็ไม่รื้อฟื้นต่อไป
“ไม่มีอะไร ไม่ต้องถามอีกแล้ว”
เฟิงเฉินขมวดคิ้ว จนหน้าบูดบึ้ง
“ปกติไม่เห็นคุณจะเชื่อฟังแบบนี้”
ขณะที่ลั่วมั่นกำลังจะหักล้าง ร่างกายช่วงล่างถูกช้อนขึ้นทันที ขณะที่มีเสียงอุทานดังขึ้นลั่วมั่นถูกช้อนตัวอุ้มขึ้นมา พาออกไปทางประตู คฤหาสน์เฟิง
เฟิงเซิ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังอยู่นานกว่าจะมีสติกลับมา ได้ยินเสียงตะโกนของทั้งสองคน
“พี่ จะไปไหน? แม่รอพี่กลับมากินข้าวนะ”
“บอกว่าฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ เอาตัวมั่นมั่นกลับไปก่อน มีเวลาแล้วจะมาใหม่”
รถของเฟิงเฉินจอดไว้นอกประตู คฤหาสน์เฟิง พอออกมาจากประตูก็จับลั่วมั่นยัดใส่ในรถ ปิดประตูดังปั้ง ขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
ที่คฤหาสน์วิลล่าจิ่นซิ่ว
ลั่วมั่นถูกเฟิงเฉินอุ้มขึ้นห้อง ในขณะนี้มีความรู้สึกที่เข่าเกิดขึ้น แต่รู้สึกเจ็บกว่าเมื่อสักครู่จนเกินจะทนไว้
เฟิงเฉินหยิบกระเป๋ายากลับมา นำสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดที่เนื้อ ลั่วมั่นร้องออกมาเมื่อสำลีสัมผัสถูกแผล อดไม่ได้ที่จะกำผ้าปูเตียงจนแน่น
“ตอนนี้รู้ว่าเจ็บหรือยัง? ที่ห้องพระไม่มีใครเห็นเธอ เธอคุกเข่าจริงจังให้ใครดู?”
เสียงของเฟิงเฉินไม่พอใจ แต่ก็เช็ดแผลอย่างเบามือ
ลั่วมั่นเม้มริมฝีปากไม่พูด มันยากที่จะได้เห็นเฟิงเฉินจากมุมนี้ ทั้งขนตา ขนคิ้ว สันจมูก ยังมีริมฝีปากที่หมดความอดทน ทั้งหมดนี้เห็นได้อย่างชัดเจน
หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว เฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น แต่กลับเจอสายตาที่ร้อนระอุ โดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสวยหยาดเยิ้มเปิดเผยความไม่ยินดีภายในหัวใจ
ลั่วมั่นมีสติอีกครั้ง รีบละสายตาจากดวงตาของเขาทันที หลังมือกลับถูกฝ่ามือเย็นๆ คลุมไว้