ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 50

บทที่ 50 คืนนี้ไม่มีทางโทรมา
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ไฟอาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทH.Y. ก็ค่อยๆ ดับลง
ผู้ช่วยเคาะประตูห้องทำงานของท่านประธาน และถามว่า
“ประธานเฟิงยังไม่เลิกงานเหรอครับ?”
ดวงตาของเฟิงเฉินกวาดไปที่หน้าต่างในเวลากลางคืน “กี่โมงแล้ว?”
ผู้ช่วยจ้องที่ข้อมือของตัวเอง
“สามทุ่มครับ”
ดวงตาของ เฟิงเฉินกวาดผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาจมลงเล็กน้อย
“คุณกลับก่อนได้เลย ผมยังมีเรื่องต้องทำอีก”
ดวงตาของผู้ช่วยหลี่สู้นั้นอ่อนลง และตอบอย่างเคารพว่า “ครับ” จากนั้นเขาก็ปิดประตูห้องทำงาน
หลังจากผู้ช่วยออกไป ดวงตาของเฟิงเฉินก็มองไปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
หน้าจอแบ่งออกเป็นสี่ช่อง ทั้งหมดคือกล้องจากมุมต่างๆ ของห้องแผนกขายที่หนึ่ง หนึ่งในนั้นหันหน้าไปทางหน้าต่างของผู้อำนวยการ แสงในห้องทำงานสลัว นอกเหนือจากแสงที่หน้าต่างในห้องนั้น ด้านนอกห้องทำงานก็ปิดไฟหมดแล้ว ทุกคนเลิกงานและกลับไปหมดแล้ว
คนในห้องทำงานดูเหมือนว่าจะไม่ไปไหน
เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วลึกขึ้นไปอีก
ทำไมถึงดูไม่ออกว่า ผู้หญิงคนนี้ก็มีนิสัยบ้างาน
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รู้สึกนั่งไม่เป็นสุข ยกโทรศัพท์โทรออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“ทำงานล่วงเวลา โทรไปที่ฝ่ายควบคุมไฟฟ้า”
“……”
“ให้พวกเขามาทำการซ่อมแซมวงจร”
“……”
“ใช่ ตอนนี้”
ผู้อำนวยการแผนกขายที่หนึ่ง–
บนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารข้อมูลต่างๆ ลั่วมั่นมองดูเอกสารทั้งหมดอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่เล่อสวี้เข้ามาในบริษัท ยิ่งดูนานเท่าไร นัยน์ตาของเธอก็ยิ่งปีติยินดีมากขึ้นเท่านั้น
“พรึบ” เสียงไฟดับในห้องทำงาน
เสียงอุทานสะท้อนออกมาในห้องทำงาน
หลอดไฟทั้งสอง ดับลง เหลือแต่ความมืดมิดอยู่รอบตัว
ไฟดับเหรอ?
ลั่วมั่นจับมุมโต๊ะและพยุงตัวขึ้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็คลำหาโทรศัพท์
“กริ๊งๆๆ……”
ทันทีที่เธอสัมผัสโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว และหน้าจอสว่างขึ้น ทำเอาเธอตกใจ จนเกือบโยนโทรศัพท์
ผู้โทรคือเฟิงเฉิน
กดปุ่มตอบรับ “ฮัลโหลค่ะ?”
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”
ในโทรศัพท์ดูเหมือนจะได้ยินเสียงสั่งไหวในน้ำเสียงของเธอ
“ไม่มีอะไรค่ะ ดูเหมือนบริษัทจะไฟดับ คุณรู้ไหมค่ะว่าไฟดับต้องโทรหาใคร? อาคารทรัพย์สิน?”
หลังจากถามเสร็จ ลั่วมั่นก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง
เฟิงเฉินจะรู้ได้อย่างไรว่าบริษัทไฟดับจะต้องโทรหาใคร?
มีเสียงคร่ำครวญทางโทรศัพท์ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเรียบๆ ว่า “ฝ่ายควบคุมไฟฟ้าซ่อมแซมวงจรไฟของบริษัท คืนนี้ทั้งคืนคงไม่มีไฟ”
“คะ? คืนนี้?”
ลั่วมั่นขมวดคิ้วแน่น และถามอย่างสงสัยว่า “ซ่อมแซมวงจรไฟคืนนี้เหรอคะ?”
คำอธิบายสั้นกระชับ
“ซ่อมแซมตอนกลางวันอาจกระทบต่องานได้”
มีความสงสัยเลือนรางพัดผ่านเข้าไปในหัวของเธอ แต่ในที่มืด ลั่วมั่นไม่สามารถคิดอะไรได้มาก ทำได้เพียงแค่เหลือบมองที่กองเอกสารบนโต๊ะอย่างรำคาญใจ และพยักหน้า
“ก็ใช่ค่ะ”
“แล้วคุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่?”
“ใกล้แล้วค่ะ กำลังเก็บของ” ลั่วมั่นไม่ได้ตระหนักถึงความกังวลในคำเหล่านี้ แต่ตอบตามจิตใต้สำนึก และเมื่อหยิบกระเป๋า ก็นึกบางอย่างขึ้น และพูดอย่างสงสัย
“คุณโทรมาหาฉันเพื่อถามว่าเมื่อไหร่ฉันจะกลับบ้าน แค่นี้เหรอคะ?”
“อืม” อีกด้านยอมรับอย่างเรียบนิ่ง
ลั่วมั่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง อยู่ๆ ในใจก็รู้สึกอบอุ่น ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกในความทรงจำที่เฟิงเฉินถามเธอว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ ทำเอาเธอไปไม่ถูกเล็กน้อย
“คือ ฉัน……ฉันกำลังจะกลับแล้ว”
“อืม ดูแลตัวเองด้วย”
ใบหน้าร้อนขึ้น