ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 53

บทที่ 53 คุณจะเข้ามารอด้านในไหม
“ฉันซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ คงสะอาดกว่าข้างนอก ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ”
ท่าทางของลั่วมั่นดูกระตือรือร้นที่จะลอง
“คุณลองสิคะ ฉันคิดว่าจะต้องอร่อยแน่ๆ”
“คุณอยากกินเองด้วยใช่ไหม?” เฉินเฟิงถาม
“ไม่ใช่นะคะ” ลั่วมั่นปฏิเสธ แต่ดวงตาเลี่ยงมองไปทางอื่น
ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน แม้ว่าเฟิงเฉินจะรู้สึกว่าคำพูดของลั่วมั่นนั้นไม่น่าเชื่อถือ แต่ในเมื่อซื้อมาแล้ว ก็ทำเป็นไม่สนใจรสชาติ และกินเข้าไป
จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วช้าๆ
“ไม่อร่อยเหรอคะ?”
“คุณลองดูสิ” เฟิงเฉินส่งอีกชิ้นให้กับเธอ
ลั่วมั่นกัดเข้าไปลังเล
หลังจากกินเข้าไป รสชาติก็กระจายไปทั่วลิ้น หวานๆ เปรี้ยวๆ เผ็ดเล็กน้อย รสชาติค่อนข้างหนัก
แต่ก็……อร่อยนะ!
ดวงตาของลั่วมั่นเบิกกว้างขึ้น มองไปที่เฟิงเฉิน และพูดตรงๆ
“อร่อยมาก!”
ดูเหมือนว่าจะมากกว่าที่ตัวเองคาดไว้ และหลังจากทานเสร็จก็รู้สึกพึงพอใจมาก
ดวงตาเปล่งประกายนั้นอยู่ในสายตาของเฟิงเฉิน เขาเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง แต่ก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย ใบหน้าเมินเฉย ก่อนจะพูดความเห็นออกไป
“เป็นรสชาติของเครื่องปรุงรสทั้งนั้น”
ลั่วมั่นไม่เห็นด้วย และถามออกไป
“แล้วคุณจะกินอีกไหมคะ?”
“คุณกินเถอะ”
“ฉันกินเองก็ได้ค่ะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็นหนิ! ” ลั่วมั่นพึมพำและหยิบกล่องโอเด้งกลับมา แล้วก้มหน้าลงช้าๆ เพื่อเพลิดเพลินกับรสชาติที่แปลกใหม่
เฟิงเฉินออกเดินทางอีกครั้ง นิ้วมือยาวของเขาจับที่พวงมาลัย อดยิ้มไม่ได้จากภาพที่เห็นในดวงตา
หลังจากกินไปเรื่อยๆ จนถึงวิลล่าจิ่นซิ่วลั่วมั่นเพิ่งนึกได้ถึงปัญหาที่สำคัญ–
หลังจากกินอาหารหมดแล้ว เฟิงเฉินยังไม่ได้บอกเธอเรื่องของเล่อสวี้เลย
หน้าห้องนอนใหญ่
“ก๊อกๆๆ”
เคาะประตู หลัวแมนจีเป็นคนเปิดประตู ใบหน้าของเธอง่วงนอน เสื้อที่ใส่เปิดออกไปกว่าครึ่ง หลังจากเปิดประตูและเห็นลั่วมั่น ใบหน้าก็มีความไม่พอใจปรากฏอยู่
“​นางหญิงเฟิง ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอคะ คุณมาเคาะประตูทำไม?”
ดวงตาของลั่วมั่นมองไปที่บนบ่าเปลือยของหลัวแมนจี และรู้สึกแยงตาอย่างลึกลับ ก่อนจะพูดขึ้น
“เฟิงเฉินล่ะ? ฉันมีธุระกับเขา?”
หลัวแมนจีชะงักครู่หนึ่ง ราวกับว่าคิดอะไรบางอย่าง ดวงตาของเธอหันไปเล็กน้อย อย่างสื่อความหมาย
“อาบน้ำค่ะ คุณจะเข้ามารอด้านในไหม?”
เล็บในมือของลั่วมั่นถูกบีบลงบนฝ่ามือ
ก่อนจะยิ้มเบาๆ ‘ปัง’ เสียงประตูปิด
เหลือแค่เงาของคน หยุดไปเป็นเวลานาน และเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง
เมื่อปิดประตู ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูในห้องโถง เฟิงเฉินเดินออกจากห้องหนังสือ เสียงน้ำทุ้มของเขาก็ดังไปที่ห้องแม่บ้านด้านล่าง
“รินกาแฟหนึ่งถ้วยมาให้ที่ห้องหนังสือ”
ลั่วมั่นรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเปิดประตู ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสือในห้องนอนใหญ่
เฟิงเฉินยึดพื้นที่ส่วนของห้องหนังสือ ไม่ใช่ห้องนอนใหญ่ หลัวแมนจีโกหก
ลั่วมั่นถามอย่างเสียงสั่น
“คุณ……คุณอยู่ห้องหนังสือตลอดเลยเหรอคะ?”
เฟิงเฉินมองที่เธอ ขมวดคิ้ว แล้วพูดเบาๆ “ดึกแล้ว รีบเข้านอนเถอะ”
เมื่อพูดจบ เขาก็กลับไปที่ห้องนอน เหลือแค่เพียงห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบ
ลั่วมั่นยืนจ้องมองที่ประตูห้องเป็นเวลานาน และทันใดนั้น ก็มีการคาดเดาอย่างกล้าหาญในใจ ในช่วงเวลาที่หลัวแมนจีอาศัยอยู่ที่นี่ เฟิงเฉินนอนในห้องนอนใหญ่จริงๆ เหรอ?
เธออยากจะเชื่อแบบนี้ แต่จะเป็นไปได้จริงเหรอ?
ในห้องหนังสืออีกด้าน คนที่เพิ่งปิดประตูขมวดคิ้วเล็กน้อย
ยุ่งยากจริงๆ พรุ่งนี้จะต้องให้ผู้หญิงที่คนนั้นย้ายออกไป