ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 59

บทที่ 59 บรรยากาศเต็มไปด้วยความขัดแย้ง
ลั่วมั่นกลัวที่จะทำให้เกิดความเข้าใจผิด และอธิบายอย่างรวดเร็ว “เป็นเพียงแค่เพื่อนค่ะ นับว่าเป็นรุ่นพี่ ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นเถ้าแก่ของที่นี่”
คุณหญิงหูไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากนัก เลยเปลี่ยนคำพูด “อันที่จริงความโกรธของผู้ชายมีอยู่สองประเภท ประเภทที่หนึ่งคือไม่อยากที่จะสนใจคุณ และอีกประเภทหนึ่งก็คือสนใจคุณ”
ลั่วมั่นชะงักเล็กน้อย
“ความโกรธเพราะหึง จริงๆ ก็ถือว่าสนใจคุณนะ”
ดวงตาของคุณหญิงหูมีความหมาย “ไปเถอะ อย่าปล่อยให้พวกเขารอเลย แล้วจะโทษผู้หญิงอย่างเราว่าเรื่องเยอะ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วมั่นก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง และรอยยิ้มก็ปรากฎบนริมฝีปาก
ในเมื่อแม้กระทั่งคุณหญิงหูยังดูออก เฟิงเฉินกำลังหึงเหรอ?
อันที่จริงแล้วความสัมพันธ์ของเธอกับคนๆ นั้นเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น แต่ก็ค่อยหาโอกาสอธิบายให้เขาฟังล่ะกัน
ที่สนาม แสงแดดยามบ่ายช่างแสบตานัก เฟิงเฉินและประธานหูกำลังวอมมือกัน
ลั่วมั่นเดินไปอย่างมีความสุข และอยากจะอธิบายให้เฟิงเฉินถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ฉากที่อยู่ข้างหน้า เป็นเหมือนน้ำเย็นที่เทลดศีรษะของเธอ ทำให้แขนขาของเธอเย็นขึ้น
หลัวแมนจีอยู่ที่นั่น
เธอสวมเสื้อสีชมพูและผ้าคลุมไหล่ ผมหยักศกสีน้ำตาลประบ่า จับมือของเฟิงเฉิน และพูดอย่างใกล้ชิด
“คุณชายเฟิง ฉันตีไม่ค่อยเป็น คุณสอนฉันได้ไหมคะ”
เฟิงเฉินกำลังจะดึงมือของเขาออก แต่ก็เห็นประธานหูกวักมือเรียกอยู่ด้านหลัง และพูดว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็มาเป็นผู้ตัดสินให้พวกเราพอดี”
ทันใดนั้นมือที่กำลังจะชักออกก็หยุดลง และพูดเสียงเรียบว่า
“อืม”
เขาแค่อยากเห็นปฏิกิริยาของลั่วมั่น
ภาพความสนิทสนมนั้นตกอยู่ในสายตาของลั่วมั่น มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นฉากแบบนี้ แต่หัวใจก็ยังไม่ชินกับความเจ็บปวดนี้
เธอลดสายตาลง พูดด้วยเสียงหนัก และหันหลังไปอย่างแน่วแน่ “ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
ทำไมจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อทรมานตัวเองด้วย?
ฉากตรงหน้านั้น คุณหญิงหูก็ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก เรื่องของหลัวแมนจีและเฟิงเฉิน เธอเคยได้ยินมาบ้างเท่านั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะให้ภรรยาและมือที่สามมาอยู่ร่วมกันอย่างสงบกัน
“คุณลืมจุดประสงค์ที่คุณมาที่นี่แล้วเหรอ?”
ทันใดนั้นเสียงของเฟิงเฉินก็ดังขึ้น หยุดรอยเท้าของลั่วมั่น
เธอจึงได้สติขึ้นมา จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่ ไม่ได้มาเพื่อที่จะอยู่กับเฟิงเฉินอย่างสงบ และยิ่งไม่ใช่เพื่อแสดงความรักของครอบครัวอย่างสามีภรรยาต่อหน้าคนอื่นๆ เธอมาเพื่อฝ่ายขาย และเพื่อเล่อสวี้
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอจึงบังคับตัวเองและฝืนหันกลับไป มองดูชายหญิงต่อหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา
“ถ้างั้นฉันขอถามหน่อยนะคะ ต้องการให้ฉันทำอะไรคะ? คุณเฟิง?”
บรรยากาศเต็มไปด้วยความขัดแย้ง
บรรยากาศนั้นดูดุเดือดมากขึ้น
เฟิงเฉินขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่านี่เป็นอะไรที่มากเกินไป เขาจึงพยายามทำให้น้ำเสียงของเขาสงบลงที่สุด และพูดว่า
“ผมจำได้ว่าคุณเล่นกอล์ฟได้ดี”
ใบหน้าลั่วมั่นดูไม่แยแส ก่อนดึงไม้กอล์ฟออกมา และยืนบนแฟร์เวย์ที่ใกล้ที่สุด ตั้งตัว ย่อเอว และตีกอล์ฟด้วยท่าทางมาตรฐาน การเคลื่อนไหวของเธอดีมาก
“สวย!” ประธานหูมองด้วยสายตาชื่นชม และปรบมือ
“ประธานหูชมเกินไปแล้วค่ะ”
หลังจากตีออกไป ดูเหมือนว่าจะลดความโกรธในใจของเธอลงมา ใบหน้าของลั่วมั่นกลับมาสงบเหมือนเดิม และมองไปที่ผู้คนอย่างสบายๆ ก่อนจะหยุดสายตาที่ชายหญิงสองคนนั้น
“ก็พูดถูกนะคะ มาที่สนามแล้วก็ควรจะตีบ้าง ถ้าคุณลั่วมั่นตีไม่เป็น ที่นี่มีครูมืออาชีพสามารถสอนคุณได้ ผู้เรียนเริ่มต้นควรหาครูที่ดี ไม่เช่นนั้นมันจะไม่คุ้มค่า”
คิ้วของหลัวแมนจีขมวด “ฉันไม่ต้องการครูมืออาชีพหรอกค่ะ คุณชายเฟิงสามารถสอนฉันได้ เทคนิคของคุณชายเฟิงนั้นต้องดีมากอย่างแน่นอนค่ะ”
“ในความคิดของฉันนั้นธรรมดามาก” ลั่วมั่นแสดงความคิดเห็นอย่างไร้ความปรานี “ธรรมดามากๆ”