ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 77

บทที่ 77 ไม่กลับบ้านคืนนี้？
ลั่วมั่นสวมชุดเดรสราตรีสีไวน์แดงชุดหนึ่ง เส้นผมสีดำขลับจัดแต่งเป็นทรงไว้ด้านหลังศีรษะอย่างสวยงาม เครื่องประดับเพชรส่องประกาย แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามูลค่าไม่เบา โดยเฉพาะออร่าบนร่างกาย ไม่ใช่คนที่จะนำมาเปรียบเทียบกับหญิงสาวที่แต่งหน้าปะแป้งในร้านเหล้าแห่งนี้ได้
สายตาของชายหนุ่มเข้มขึ้นหลายส่วน
“มีเหล้าอะไรใหม่ๆไหม แบบแรงๆน่ะ” ลั่วมั่นมองไปทางบาร์เทนเดอร์ ดื่ม Long Island Iced Tea ลงไปครึ่งแก้วแล้วก็ไม่รู้สึกอะไร เธอต้องการเหล้าแรงๆมาทำให้ตัวเองเมาอย่างรวดเร็ว เพื่อลืมเรื่องยุ่งเหยิงวุ่นวายในสมองทั้งหมด
“ลองไม่กลับบ้านคืนนี้สิ”
เสียงของชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายลอยมา ลั่วมั่นเบนสายตาไปมอง แสงไฟในไนต์คลับอาบไล้บนร่างของชายหนุ่ม มองดูแล้วอายุไม่มาก ท่าทางจะ 20 ต้นๆ แต่เมื่ออ้าปากพูดก็รู้ว่าเป็นแขกประจำของไนต์คลับ ผู้ชำนาญ
“ไม่กลับบ้านคืนนี้？” ลั่วมั่นเอ่ยทวนอีกรอบ คล้ายกับประเมินตัวเองอย่างเยาะเย้ย
“ชื่อไม่เลวเลย”
ชายหนุ่มรู้จักใช้สายตามองสถานการณ์เป็นอย่างมาก จึงทิ้งประโยคหนึ่งให้กับบาร์เทนเดอร์ในตอนนั้นว่า
“ปีเตอร์ ชงไม่กลับบ้านคืนนี้ให้คุณผู้หญิงคนสวยคนนี้แก้วหนึ่ง”
จากนั้นก็เข้าไปขวางเธอไว้ “มาคนเดียวหรือ
หลอดในมือของลั่วมั่นคนน้ำแข็งที่อยู่ในแก้ว เมื่อได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็หัวเราะเยาะในใจ รู้ทั้งรู้ว่านี่เป็นวิธีการจีบสาวที่เห็นได้บ่อยที่สุดในที่นี่ กลับเป็นฝ่ายเดินเข้าไปในแผนการนั้นเอง
“อืม รอเพื่อน ถูกเพื่อนผิดนัด”
ชายหนุ่มแสร้งทำท่าทางทอดถอนใจ
“อย่างนั้น เพื่อนคนนี้ของคุณก็ไม่สง่าผ่าเผยเกินไปแล้ว ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่งมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ตัวคนเดียวกัน”
“หือ” ลั่วมั่นมือเท้าคาง มองไปทางชายหนุ่ม “สถานที่แบบนี้มันเป็นอย่างไรหรือ”
“ไม่ปลอดภัยนะ” สายตาของชายหนุ่มกวาดมองผ่านร่างของเธอ แทบจะไม่ปิดบังความปรารถนาที่มีในดวงตาเลย “ผู้ชายส่วนใหญ่ในไนต์คลับล้วนมีเจตนาไม่ดี”
“คุณก็ใช่หรือ” ลั่วมั่นถามกลับ
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ”
บาร์เทนเดอร์วางแก้วสีแดงเลือดลงบนเคาน์เตอร์บริการเครื่องดื่ม เอ่ยเตือนว่า “คุณผู้หญิง เหล้าของคุณครับ”
ลั่วมั่นรับแก้วเหล้ามา ดื่มไปอึกหนึ่ง แรงมาก
“ที่จริงแล้ว คนที่มาที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ส่วนใหญ่ล้วนมาดื่มเหล้าเพื่อให้ลืมความทุกข์ คุณมีเรื่องอะไรในใจหรือ”
“เรื่องในใจของฉันหรือ” ภายใต้การออกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ลั่วมั่นหน้าแดงก่ำ ทว่ายังคงรักษาระยะห่างอยู่ช่วงหนึ่ง “เรื่องในใจของฉันไม่สามารถพูดกับคนอื่นได้”
ชายหนุ่มยิ่งเกิดความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น เขยิบเข้ามาใกล้เล็กน้อย เอ่ยอย่างคลุมเครือว่า “ผมไม่ก็ได้หรือ”
“อืม ไม่ได้”
เธอมาดื่มเหล้าเพื่อลืมความทุกข์ ไม่ใช่เพื่อโปรยเสน่ห์อันเย้ายวนของหญิงสาว ในจุดนี้เธอยังแบ่งได้อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ “ความจริงแล้ว ก็เป็นเพียงแค่เรื่องความรักที่ลึกซึ้งระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวเท่านั้น คุณชอบผม ผมไม่ชอบคุณ หรือไม่ก็ ผมชอบคุณ คุณไม่ชอบผม เรื่องในใจพวกนี้ ล้วนเขียนไว้บนใบหน้าหมดแล้ว”
คำพูดนี้ทำให้ลั่วมั่นตะลึงเล็กน้อย ลูบแก้มของตัวเองตามจิตใต้สำนึก
ล้วนเขียนไว้บนใบหน้าหรือ
ความคิดที่ตัวเองมีต่อเฟิงเฉินมาหลายปีนี้ ยังมีความรู้สึกที่ลำบากใจของตัวเองจนถึงตอนนี้ ล้วนเขียนไว้บนใบหน้าหรือ
“สถานที่อย่างไนต์คลับนี้ ล้วนพูดคุยอย่างจริงใจกับคนแปลกหน้า เพราะไม่มีใครเข้าใจว่าคำพูดของคุณมีกี่ส่วนที่เป็นความจริง กี่ส่วนที่เป็นเรื่องเท็จ ไม่ใช่หรือ”
“นั่นก็ใช่” ลั่วมั่นหัวเราะเยาะตัวเอง ยกแก้วเหล้าดื่มหมดในรวดเดียว “คุณพูดได้ถูกต้อง ก็แค่เรื่องราวเดิมๆอย่างคนที่ฉันชอบ ไม่ได้ชอบฉัน แต่ไปชอบเธอประเภทนั้นเท่านั้นเอง”
ชายหนุ่มคล้ายกับว่าคาดเดาได้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว จึงได้สั่งเหล้าอีกสองแก้ว หลังจากนั้น ครึ่งหนึ่งก็เอ่ยชื่นชม อีกครึ่งหนึ่งคือการทักทายสอบถาม
“หญิงสาวแบบคุณ น่าจะมีผู้ชายยืนเรียงแถวตามจีบคุณ ทำไมจะต้องเสียเวลาและกำลังไปกับผู้ชายคนหนึ่งด้วย”
ใช่แล้ว ทำไมจะต้องดื้อดึงทำร้ายตัวเอง ไม่ยอมปล่อยมือจากเขาด้วย เธอก็เคยถามตัวเองหลายต่อหลายครั้ง
ก่อนที่จะแต่งให้กับเฟิงเฉิน ลั่วมั่นก็แอบรักเขามาหลายปีแล้ว