ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 80

บทที่ 80 เป็นตัวคุณเองที่ต้องการจะจากไปในตอนแรก
เป็นเวลากลางดึกแล้ว ใต้หน้าต่างบานใหญ่โรงแรมโจวจี้ ณ เมืองเจีย เฟิงเฉินและเวินน๋อนแยกกันนั่งอยู่ที่ทั้งสองด้านของโต๊ะน้ำชา
เมื่อขุดเรื่องเก่าๆมาพูดคุยกันใหม่ ภายในจิตใจของเฟิงเฉินก็สับสนวุ่นวายอย่างเห็นได้ชัด
เวินน๋อนพิจารณามองสีหน้าของเขาด้วยความระมัดระวัง
“เฟิงเฉิน เรื่องของเฮ่าเฮ่านั้นเป็นเหตุสุดวิสัย ฉันก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจอร์รี่ปฏิบัติต่อเฮ่าเฮ่าไม่ดี ฉันก็คงไม่เลือกที่จะหย่าแล้วกลับประเทศหรอก ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะรบกวนการใช้ชีวิตของคุณ
ใจความที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นก็คือ หลายปีมานี้เธอใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเหตุสุดวิสัยในตอนแรกนั้น
แววตาเฟิงเฉินขรึมลงหลายส่วน “ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ เป็นตัวคุณเองที่ต้องการจะจากไปในตอนแรก”
เวินน๋อนใจสั่น ชะงักไปไม่กี่วินาทีแล้วค่อยอธิบายออกมาด้วยความน้อยใจ “ตอนนั้นฉันอายุยังน้อย คุณลุงคุณป้าดูถูกชาติกำเนิดของฉัน ฉันก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว ไม่อยากถูกคนอื่นพูดว่า พอใจในเงินของคุณ ดังนั้นจึงหน้าด้านไม่ยอมจากไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนั้นดันได้ยินพวกเขาพูดว่า คุณจะแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลลั่วด้วย…….”
เมื่อได้ยินคำอธิบายแล้ว ใจของเฟิงเฉินก็คลายลงเล็กน้อย
เป็นเช่นนั้นจริงๆ ในแรกเริ่มนั้น เพราะชาติกำเนิดของเวินน๋อนไม่ดี มารดาจึงมีเจตนาจะจับคู่ให้เขากับลั่วมั่น และได้เอ่ยต่อหน้าอยู่หลายครั้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่อยู่ลับหลังเขาเลย
แต่เขาก็ไม่เคยห้ามปรามมารดาเช่นกัน
เพราะเขาล้วนชัดเจนดีกว่าใครว่า เวินน๋อนเพียงแค่ดูแล้วเหมือนรังแกง่ายเท่านั้น ความจริงแล้วไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ ตอนที่คบหากันเป็นเวลาใกล้ครบหนึ่งปีนั้น เพราะชาติกำเนิดไม่ดี ดังนั้นเธอจึงทุ่มสุดกำลังที่จะปีนให้สูงขึ้น ถ้าหากว่าในตอนแรกรู้ว่าตั้งท้องลูกตัวเองจริงๆ จะปล่อยมือง่ายๆได้อย่างไร
จะต้องเกิดอะไรขึ้นอีกแน่นอน
“ในเมื่อตอนแรกตัดสินใจจะไปแล้ว ทำไมถึงได้ให้กำเนิดเขาออกมาล่ะ”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเฟิงเฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะฝึกมาก่อนหน้านี้ เวินน๋อนก็คงยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอก้มหน้า จงใจหลบเลี่ยงสายตาเขา บีบมือแน่น
“ตอนจากไป ฉันไม่รู้ว่าตั้งท้อง ฉันอยู่ที่เมืองนอกก็ไม่มีที่พักพิง ตอนจากไปก็คิดดีแล้ว ถ้าหากว่าไม่สามารถแต่งให้กับคุณได้ อย่างนั้นจะแต่งให้กับใครก็ได้ทั้งนั้น ดังนั้น ตอนแรกจึงยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจในตัวเจอร์รี่ว่าเป็นคนอย่างไร ก็รีบร้อนแต่งงานกับเขาแล้ว แต่งงานได้ครึ่งเดือนถึงได้รู้ว่าตัวเองท้อง”
ฟังดูแล้วคล้ายจะสมเหตุสมผล แต่เฟิงเฉินไม่ใช่คนที่จะถูกหลอกได้ง่ายขนาดนั้น
ตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้นมากะทันหัน เป็นการเปิดช่องให้ทางหนึ่ง
เฟิงเฉินเลื่อนเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู แล้วก็เงียบขรึมขึ้นมาในชั่วพริบตา บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยียบ
เขาลุกขึ้นยืน
“เฟิงเฉิน” เวินน๋อนก็ลุกขึ้นตาม ถามอย่างทำอะไรไม่ถูก “ทำไมหรือ”
“ผมมีธุระ ต้องไปก่อน สองวันนี้พวกคุณพักอยู่ที่โรงแรมก่อน ผมจะให้คนจัดการหาสถานที่พักให้กับพวกคุณ”
เวินน๋อนชะงักไปเล็กน้อย ก้มหน้ารับคำ “อา จะไปแล้วหรือ”
เสียงประตูปิด “ปัง” ดังสะท้อนในห้องเรียบร้อย
แววตาว่านอนสอนง่ายของเวินน๋อนค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น หมัดกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
เวลาสามปีมากพอที่จะให้ผู้ชายคนหนึ่งปล่อยวางจากความห่วงใยที่เคยมีในอดีตทั้งหมดได้แล้วหรือ
เสียง “แกร๊ก” ดังขึ้น เธอหันหน้าไปทางห้องนอนช้าๆ ใบหน้าเล็กขลาดกลัวดวงหนึ่งโผล่ออกมาจากช่องว่างระหว่างประตู ดวงตาคู่หนึ่งคล้ายกับชายหนุ่มที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่นี้อยู่เจ็ดส่วน
นึกถึงสามปีก่อนหน้านี้ที่ตัวเองถูกบีบบังคับให้ไปจากที่นี่ ในใจเธอก็เต็มไปด้วยเธอโทสะ พุ่งตัวไปตำหนิร่างเล็กๆที่อยู่หลังประตูว่า “ใครให้ลูกออกมากัน ไปนอนซะ”
เงาร่างนั้นสะดุ้งเล็กน้อย รีบวิ่งกลับไปอย่างลนลาน
เวินน๋อนกำหมัดแน่น คิดอย่างใจเย็นว่า เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายใจอ่อนง่ายกว่าผู้หญิง แม้ว่าความรู้สึกนั้นจะไม่อยู่แล้ว แต่ความละอายใจที่มีต่อเด็กล่ะ ไม่ว่าจะใช้วิธีใด แม้ว่าจะเป็นความเห็นอกเห็นใจ เธอก็ต้องเอาของที่เป็นของตัวเองกลับมาให้ได้