ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 89

บทที่ 89 ลงมือทำด้วยตัวเอง
คิดจะง้อเธอด้วยเค้กเพียงก้อนเดียวอย่างงั้นเหรอ เขารู้สึกว่าเธอง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ!
ลั่วมั่นพยายามไม่ให้หลุดขำออกมา เธอเบะปาก เลื่อนเค้กไปอีกมุมด้วยความรังเกียจ ตั้งใจไม่หันกลับไปมองอีก ก่อนที่จะเริ่มทำงานของตนเอง
เวลาเก้าโมงครึ่ง โทรศัพท์ในห้องดังขึ้น เมื่อยกหูขึ้น ก็ได้ยินเสียงของผู้ช่วยของเฟิงเฉิน หลี่สู้
“ประธานลั่ว ท่านประธานเฟิงให้ผมแจ้งคุณว่าการประชุมในตอนเช้าเลื่อนออกไปอีกครึ่งชั่วโมง”
“อืม รู้แล้ว”
“มีอีกเรื่องครับ ประธานเฟิงถามว่า ได้รับเค้กหรือยัง?”
ลั่วมั่นเลิกคิ้วขึ้น ต่อให้เธอหายโกรธแล้วบ้าง แต่ก็ยังมีน้ำโหอยู่ “เขาถามเหรอ? ทำไมเขาไม่มาถามเอง?” ปลายสายเงียบกริบ
เธอไม่อยากพลอยทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย จึงเอ่ยกลับไปเสียงเรียบ
“ได้รับแล้ว”
“งั้นก็ดีแล้ว” เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก “ประธานเฟิงลงมือทำด้วยตนเองเลย ในตอนที่เขาอยู่เซี่ยงไฮ้ เขาทำพังไปหลายอัน แถมยัง…..”
ไม่ทันจบประโยคดี ปลายสายดังขึ้นด้วยเสียงกระแอมไอ ตัดบทของหลี่สู้
ลั่วมั่นเองยังคงอยู่ในความอึ้ง เธอจ้องไปที่เค้กก้อนเล็กที่ถูกทิ้งอยู่อีกมุมของโต๊ะ
เฟิงเฉินลงมือทำด้วยตัวเองงั้นเหรอ?
“คุณบอกว่าเค้กนี่เฟิงเฉินทำเองเหรอ?
“คือว่า ประธานลั่ว ผมต้องวางสายก่อน การประชุมเลื่อนออกไปอีกครึ่งชั่วโมงอย่าลืมนะครับ”
จบประโยค สายถูกตัดทิ้งทันที
ลั่วมั่นอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือลูปไล้กระต่ายที่เสมือนจริงราวกับมีชีวิต
สันนิษฐานจากเสียงกระแอมไอด้วยความเคอะเชิน เค้กนี่เฟิงเฉินทำเองไม่ผิดแน่
แถมยังทำเค้กที่ทานไม่ได้เอาไว้โชว์อีกต่างหาก คงไม่คิดที่จะให้ตนทานตั้งแต่แรกสินะ หากเอาไว้แบบนี้ มีใครมาเห็นเข้า ใครจะไปเชื่อว่านี่เป็นผลงานของท่านประธานแห่งโรงแรมHY?
เมื่อนึกถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าเธอฉีกกว้างกว่าเก่า
เมื่อพ่างพ่างผลักประตูเข้ามาแจ้งเรื่องตั๋วเครื่องบิน แต่กลับเห็นลั่วมั่นยืนยิ้มอยู่กับเค้กบนโต๊ะ สร้างความประหลาดใจให้เธออย่างมาก เธอยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
“ประธานลั่ว…..”
เธอแหงนหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ยังคงฉาบบนใบหน้า “อะไร?”
“คือว่า…..” พ่างพ่างดึงสติกลับคืนมา “ตั๋วเครื่องบินที่จะไปซีหลี่จองเรียบร้อยแล้ว วันนี้เที่ยง”
“เร็วขนาดนั้นเลย?” ลั่วมั่นเผยสีหน้าประหลาดใจ
“ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี?” พ่างพ่างไม่เข้าใจสถานการณ์
ลั่วมั่นมองจ้องที่เค้กก้อนนั้น อย่างใช้ความคิด ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา พ่างพ่างที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าตกใจแทบแย่
เธอหลุดออกจากภวังค์ เพ่งไปยังพ่างพ่างที่เผยสายตาหวาดหวั่น ก่อนไอแอมแก้เก้อ
“มีธุระกะทันหัน เปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้แล้วกัน”
พ่างพ่างงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรไปมากกว่านั้น ทำได้เพียงหมุนตัวออกไปทำตามคำสั่งเสียแต่โดยดี
ในเวลาเดียวกัน ในห้องทำงานบนชั้นที่คั่นด้วยสองชั้น
เฟิงเฉินเพ่งไปยังผู้ช่วยหลี่สู้
“แกพูดมากไปแล้ว ผมอนุญาตให้คุณพูดเรื่องเค้กแล้วหรือยังไง?”
หลี่สู้หวาดหวั่น แต่ก็ไม่วายบ่นอุบ “ท่านก็ไม่ได้บอกให้ห้ามพูดนี่นา!”
ความเย็นยะเยือกทางด้านหลังแผ่ซ่านออกมาแรงกว่าเดิม กระทั่งหลี่สู้สงสัยว่าตัวเขากำลังยืนอยู่ขั้วโลกเหนือ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว จนรีบหาคำแก้ตัว
“คือว่า ท่านประธาน ผมจะออกไปเตรียมงานของการประชุมในช่วงเช้าก่อน ยังมีผู้อำนวยการอีกหลายแผนกยังไม่ได้แจ้ง หากพวกเขาถึงก่อนแล้วไม่เจอใครคงไม่ดี…..”
เขาเอ่ยพร้อมเผ่นหนีออกไป
ประตูห้องทำงานถูกปิดสนิท สีหน้าตึงเครียดของเฟิงเฉินคลายออก ก่อนพิจารณาเอกสารที่อยู่ตรงหน้า หากแต่เขาเกิดไร้กะจิตกะใจขึ้นมา ที่สุดชายหนุ่มวางปากกาลง ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
ให้เธอรู้ว่าเค้กนั่นตนลงมือทำเองกับมือ เธอคงหัวเราะเยาะตนอย่างสนุกเป็นแน่!
ปากของหลี่สู้นับวันยิ่งสว่างไสวขึ้นทุกวันสิท่า