ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 92

บทที่ 92 เด็กตัวร้อน คุณมาได้ไหม
ถนนหยีเหอคฤหาสน์เฟิง ลู่จิ่งจูจัดอาหารเต็มโต๊ะ
เพื่องานเลี้ยงภายในครอบครัวที่จะจัดขึ้นเดือนละครั้ง
“ลั่วมั่นไม่ได้กลับมาด้วยเหรอ?” เฟิงเซิ่งเหลือบไปทางด้านหลังของเฟิงเฉิน ก่อนเอ่ยถามขึ้นอย่างตั้งใจ
บนเก้าอี้ผู้นำ พ่อเฟิงขมวดคิ้วแน่น พร้อมน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “เดือนละครั้ง ไม่ได้หวังว่าพวกแกจะมาบ่อย แค่นี้ยังมาให้ครบไม่ได้ ยังมองว่าที่นี่เป็นบ้านอยู่อีกหรือเปล่า?”
เฟิงเฉินไม่รีบร้อนที่จะแก้ต่างให้กับลั่วมั่น แต่กลับเหลือบไปทางมารดาของเขา
ลู่จิ่งจูตักน้ำซุปให้กับพ่อเฟิง ยื่นให้กับเขา ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ลั่วมั่นไปดูงานที่ต่างเมือง ได้ยินเฟิงเฉินบอกว่าช่วงนี้ที่บริษัทยุ่งมาก ก็เลยให้เธอไปฝึกงานที่สาขาอื่น เธอเรียนรู้งานได้เร็วมาก”
พ่อเฟิงถึงได้คลายโมโหลงบ้าง แต่ก็ยังคงไม่พอใจเท่าไหร่นัก
“เป็นผู้หญิงดูแลที่บ้านให้ดีก็พอแล้ว บริษัทไม่ขาดคนทำงาน รีบมีลูกให้กับเฟิงเฉินถึงจะถูก”
ลู่จิ่งจูที่กำลังจะกู้สถานการณ์ หากแต่เฟิงเฉินที่นิ่งเงียบอยู่ตลอดเอ่ยขึ้นกะทันหัน “ใกล้แล้ว”
สองคำที่เรียบง่าย ทำให้คนบนโต๊ะอาหารเบิกตาโตเป็นไข่ห่าน
แม้แต่พ่อเฟิงเองยังพลอยนิ่งค้างไปด้วย
เขากวาดสายตามองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ สักพัก ความเย็นชาในดวงตาถูกปกคลุมด้วยความอบอุ่นในที่สุด เขาหลุดออกจากภวังค์พร้อมกระแอมหนึ่งที ก่อนตอบรับอย่างเรียบเฉย
ลู่จิ่งจูที่อยู่อีกด้านถูกฉาบไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน
มีเพียงเฟิงเซิ่ง ที่หลบซ่อนความเย็นชาในดวงตาเอาไว้เมื่อตอนที่เขาก้มหน้าลง
หลังรับประทานอาหารเสร็จ เฟิงเฉินกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนของตน สาวใช้ช่วยเขาจัดเตรียมสัมภาระที่จะเดินทางไปต่างเมือง อีกไม่นานเขาก็จะต้องไปสนามบินแล้ว
ขณะที่เขากำลังจะชำระล้างร่างกาย เสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นกะทันหัน
เมื่อเห็นสายเรียกเข้าที่ปรากฏบนหน้าจอ เฟิงเฉินขมวดคิ้วแน่น ด้วยความเบื่อหน่าย
“ฮัลโหล?”
“เฟิงเฉิน โทษทีที่ฉันโทรมาดึกดื่นป่านนี้ เฮ่าเฮ่าตัวร้อนจี๋เลย คุณช่วยฉันพาแกไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม?”
น้ำเสียงของปลายสายใจร้อนเป็นอย่างมาก
เฟิงเฉินดึงเนคไทออก นิ้วมืออันเรียวยาวพัวพันอยู่กับการแก้ปมเนคไท ด้วยความเรียบนิ่ง
“ตัวร้อนขนาดนั้นเลยหรือ?
“เพิ่งวัดเมื่อกี้ 38องศา นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันเรียกรถไม่ได้เลย”
ขณะถือสาย เสียงเคาะประตูดังขึ้นภายในห้อง
“ก๊อกก๊อกก๊อก พี่ ผมเอง เข้าไปได้ไหม?”
เฟิงเฉินหันหน้ากลับไปเอ่ยตอบ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก
เฟิงเซิ่งถือกล่องกักอุณหภูมิเอาไว้ในมือ กำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นว่าเฟิงเฉินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ จึงว่างกล่องกักอุณหภูมิลงบนโต๊ะ
เฟิงเฉินพยักหน้ารับ พร้อมเหลือบมองที่ข้อมือ ก่อนที่จะเอ่ยกับปลายสาย
“เด็กเล็กตัวร้อนถึง38องศาถือว่าอาการแย่มาก ฉันไปไม่ทันหลอก คุณติดต่อเซฟอร์วิสโรงแรมจะเร็วกว่า”
ปลายสายนิ่งไป ไม่รอให้เธอได้เอ่ยใดๆ เขาชิงตัดสายไปก่อน
“ใครเหรอ? พี่” เฟิงเซิ่งเอ่ยถามขึ้น
เด็กเล็ก’ คำนี้กระแทกเข้าสู่แก้วหูของเขา ได้สะกิดความคิดที่ประหลาดในใจเขา
เฟิงเฉินดึงเนคไทออกโยนไปที่โซฟา “เพื่อนเก่าคนนึง”
เฟิงเซิ่งพยักหน้าแทนคำตอบ ชี้ไปที่กล่องกักอุณหภูมิ ก่อนเผยรอยยิ้ม “คุณแม่ให้นายเอากลับไปด้วย คงเป็นยาบำรุงอะไรสักอย่าง ให้ลั่วมั่นดื่ม ดูจากความคืบหน้าของพวกนาย คงจะมีข่าวดีเร็วๆนี้แล้วสินะ?”
“อืม”
เฟิงเฉินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เขาพลางปลดกระดุมเสื้อพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ภายในห้อง เฟิงเซิ่งหันความสนใจไปยังโทรศัพท์ที่ถูกวางไว้บนหัวเตียง
เพื่อนเก่าคนนึง? จะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเด็กได้ยังไง?
เสียงน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัวที่ห้องน้ำกลบเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนเตียงจนมิด ทันใดนั้นเฟิงเซิ่งลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นตัวอักษรสองตัวที่ปรากฏบนหน้าจอ เวินน๋อน’ ดวงตาของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง พร้อมคลื่นลูกใหญ่เกิดปั่นป่วน