ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 94

บทที่ 94 ลูกเป็นของผมเหรอ?
ขณะที่เที่ยวบินจากเมืองเจียงบินไปยังซีหลี่ในเวลาเดียวกัน
รถหรูสีเงินคันหนึ่งกำลังแล่นไปตามทางหลวง เสียงเบรกอย่างกะทันหันสีกับคอนกรีตเสียงดังแสบแก้วหูจอดลงที่หน้าโรงแรมโจวจี้
ชายหนุ่มที่ลงจากรถแต่งกายด้วยเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีดำเรียบง่าย มีทีท่าเร่งรีบ แม้การแต่งตัวจะดูเป็นวัยรุ่นที่สะอาดตา
แต่ใบหน้าที่มากประสบการณ์กลับลดทอนความอ่อนเยาว์ของการแต่งตัวของเขา
นัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความหมายหลักหลาย เปลี่ยนไปตามลิฟต์ที่เลื่อนขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เสี่ยงกระดิ่งดังขึ้นด้วยความเร่งรีบ
ภายในห้อง สายตาของหญิงสาวทอประกายด้วยความยินดี เธอปิดแอร์ทันที พร้อมอุ้มลูกน้อยจากเตียงมาไว้บนโซฟา ก่อนปลอบเด็กน้อยด้วยความอดทน “เฮ่าเฮ่าเป็นเด็กดี เดี๋ยวก็หายทรมานแล้ว”
เธอเอ่ย ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูด้วยความตื่นเต้น
แต่เมื่อเห็นบุคคลที่มาใหม่นั้น สีเลือดบนใบหน้าของเธอหายไปสิ้น
“ทำไม…..ทำไมถึงเป็นนาย?”
เฟิงเซิ่งใบหน้าเขียวปั้ด เขาปิดประตูพร้อมล็อคกลอน ก่อนตั้งคำคามขึ้น
“ถ้าไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใครไปได้? เธอกลับมาเมื่อไหร่? ทำไมไม่บอกผม?”
“ฉัน…..”
ในใจเวินน๋อนทั้งโกรธและร้อนรน เธอโกรธที่คนที่มาหาเธอไม่ใช่เฟิงเฉิน แต่เป็นเฟิงเซิ่ง เธอร้อนรนเกรงว่าเฟิงเซิ่งจะพบอะไรเข้า เธอหวังว่าเฟิงเซิ่งจะหายไปซะตอนนี้เลย
กลัวอะไรได้อย่างนั้นสิท่า
เสียงกรีดร้องอันทรมานดังมาจากบนโซฟา
แม้ยังเล็กมาก แต่ก็แยกออกได้ชัดเจนว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชาย
เมื่อนึกถึงเด็กที่อยู่ในโทรศัพท์ เฟิงเซิ่งนิ่งแข็งอยู่กับที่ เขามุ่งไปยังโซฟา โดยไม่สนใจการกีดกันของเวินน๋อน
“ลูกชายเธองั้นเหรอ?”
เฟิงเซิ่งเพ่งไปยังเด็กน้อยที่ขดตัวอยู่บนโซฟานิ่ง ก่อนสลับไปที่เวินน๋อนอย่างไตร่ตรอง
“ใช่” เวินน๋อนพยักหน้ารัว “เขาตัวร้อน ฉันจะพาเขาไปโรงพยาบาล ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาคุยกับคุณ”
เฟิงเซิ่งอยากจะถามอะไรมากกว่านี่ แต่เด็กที่นอนป่วยบนโซฟาหวีดร้องไม่หยุด ด้วยความทรมาน เขาจึงเอื้อมมือวางไว้บนหน้าผากของเด็กชาย ก่อนที่คิ้วทั้งสองข้างจะขมวดเป็นปม
“ร้อนขนาดนี้เชียวหรือ? ทำไมเธอยังไม่พาเขาไปโรงพยาบาลอีก? บ้าไปแล้วเหรอ?”
เวินน๋อนไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด
เธอเพ่งไปยังมือที่แตะบนหน้าผากของเฮ่าเฮ่าด้วยสายตาประหลาด ตกอยู่ในภวังค์อยู่นาย
เฟิงเซิ่งอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด “ไป ลงไปข้างล่าง ผมจะไปส่งพวกเธอที่โรงพยาบาล”
“ไม่ ไม่ ฉันจะไปเอง…..”
ไม่รอเวินน๋อนได้ปฏิเสธ เสียงของเฟิงเซิ่งหายลับไปที่หน้าห้อง เวินน๋อนกัดฟันกรอด กระทืบเท้าอย่างแรง ก่อนที่จะวิ่งตามไป
โรงพยาบาลเมืองเจียง
หลังจากที่คุณหมอฉีดยาลดไข้ให้กับเฮ่าเฮ่า หมอได้จัดห้องส่วนตัวให้กับเด็กน้อยพักผ่อน เวินน๋อนที่อยู่ข้างๆ เต็มไปด้วยความคิดมากมายในหัว
เฟิงเซิ่งที่กลับมาจากการจัดการค่าใช้จ่าย เมื่อเห็นแม่ลูกทั้งคู่ในห้องผู้ป่วย สายตาของเขาตกอยู่ที่เด็กน้อย พร้อมความคิดหนึ่งแล่นผ่านมาในหัว
“เวินน๋อน ผมมีเรื่องจะถามคุณ”
เขายื่นน้ำไปตรงหน้าเธอ ด้วยสีหน้าเย็นชา ที่ผิดแปลกไปจากความร่าเริงของเขาในเวลาปกติ
เวินน๋อนเกิดหวาดหวั่น เธอกำขวดน้ำเปล่าแน่น
“เด็กเป็นของผมใช่ไหม?”
“ไม่ใช่” เธอปฏิเสธโดยทันที
เฟิงเซิ่งผิดหวัง แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ “หากฉันจำไม่ผิด เธอแต่งงานกับชาวต่างชาติ เด็กคนนี้ดูไม่เหมือนลูกครึ่งเลยนะ นับจากอายุแล้ว…..”
“ฉันบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่” คุณชอบเป็นพ่อให้คนอื่นเหรอ? เฟิงเซิ่ง” เวินน๋อนขัดขึ้นอย่างไร้ความอดทน ก่อนจ่อถาม “ทำไมถึงเป็นคุณ เฟิงเฉินล่ะ?”
เธอไม่แยแสความรู้สึกดีๆที่เฟิงเซิ่งมีต่อตน กระทั่งพูดจากันดีๆยังไม่ยอม
เฟิงเซิ่งที่พยายามเก็บกลั้นความโมโหอยู่ก่อนแล้ว เมื่อได้ยินประโยค ภูเขาไฟที่ถูกสะกดเอาไว้ปะทุออกมาทันที เขาพันธนาการข้อแขนของเวินน๋อน พร้อมคำรามเสียงดัง
“เวินน๋อน! สามปีแล้ว เธอยังไม่ยอมตัดใจจากเขาอีกเหรอ?”