ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 96

บทที่ 96 เธอไม่อยู่ในสายตาเขา
สนามบินซีหลี่เมืองหนิงโจว
ชายหนุ่มที่ออร่าพร่างพราวเพิ่งลงจากเครื่องบิน เขาลากกระเป๋าเดินทาง พร้อมกับติดต่อหาใครบางคนไปด้วย
“อืม ฉันถึงแล้ว เพิ่งลงจากเครื่อง”
“…..”
“อืม? ไม่แน่ เธอไม่เสียเปรียบหลอก” แว่นกันแดดถูกถอดออก เผยให้เห็นสายตาที่แน่วแน่ของชายหนุ่ม รู้จักผู้หญิงคนนั้นมานานหลายปี ไม่เคยเห็นเธอเสียเปรียบต่อเรื่องอะไรเลยสักครั้ง
ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน
เวลาเดียวกันในห้องอาหารส่วนตัวของโรงแรม ผู้จัดการฉือเม่ามาสายอยู่พอสมควร
ไม่เหมือนกับนายหัวโตหูกางอย่างผู้ช่วยของเขาคนนั้น ตรงกันข้ามเขากลับมีรูปร่างที่ผอมแห้ง สวมแว่นตา ดูเป็นคนค่อนข้างเรียบร้อย เขากวาดสายตาไปทั่วเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะหยุดสายตาลงที่ลั่วมั่น พร้อมเอ่ยอย่างใจเย็น “โทษที ฤดูแห่งการท่องเที่ยวของซีหลี่กำลังจะมาถึงในเร็วๆนี้ รถเลยค่อนข้างติด”
เล่อสวี้ไม่สบอารมณ์ เธอรอนานจนไม่สามารถทนอยู่ได้อีก
จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมืองเจียง365วันรถติดทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเจอใครที่ต้องเจอเจ้านายแล้วมาสายแบบนี้นะ”
“ท่านนี้คือ?” ฉือเม่ากวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่ดูหมิ่น
“รองผู้อำนวยการฝ่ายขายเล่อสวี้”
ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆอธิบายขึ้น
ฉือเม่าหัวเราะออกมา “รองผู้อำนวยการเล่องั้นหลอกเหรอ? ที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่? ผมมองผ่านคิดว่าแม่สาวน้อยที่ชอบปาร์ตี้จากไหนเดินผิดห้องซะอีก!”
ชุดที่เล่อสวี้สวมใส่นั้นค่อนข้างต่างจากเสื้อสูทรองเท้าหนังจริงๆนั่นแหละ แต่เธอมีความสามารถมากพอ ต่อให้เธอแต่งชุดดิสนีย์ยืนเต้นโยกเยก ลั่วมั่นก็รู้สึกชอบใจอยู่ดีนั่นแหละ
เมื่อได้ยินน้ำเสียงเหยียดหยาม เธอไม่พอใจขึ้นมาทันที จึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เรื่องของตัวประธานฉือเองยังจัดการไม่เรียบร้อยดี แต่รีบมาที่นี่เพื่อวิจารณ์คนของฉันอย่างนั้นเหรอ? คุณดูมีเวลาไม่น้อยเลยนะ!”
ฉือเม่าลากเก้าอี้ออกพร้อมนั่งลงอย่างไม่แยแส
“อะไรกันประธานลั่ว? หากเป็นเพราะรายรับของโรงแรมคุณก็เข้าใจผิดแล้ว ซีหลี่เป็นเมืองเล็ก นอกจากฤดูท่องเที่ยวแล้วปกติไม่มีคนหลอก พวกเราถูกย้ายมาที่นี่ เราก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน”
เขาเอ่ย พร้อมกระดิกเท้า จุดบุหรี่ขึ้นสูบ
“มีกลิ่นบุหรี่นิดหน่อย ประธานลั่วไม่ถือสาใช่ไหม?”
ทีท่าเป่าควันบุหรี่อย่างสบายใจนั่น ไม่ให้เกียรติลั่วมั่นเลยแม้แต่น้อย
“ใช่สิประธานลั่ว ในเมื่อมาแล้วก็อยู่อีกสักวันสองวัน ทิวทัศน์ของซีหลี่ไม่เลวเลย ผมจะจัดหาคนคอยดูแลคุณเอง ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง”
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ลั่วมั่นโมโหจนแทบระเบิด เธอตบโต๊ะเสียงดัง พร้อมเอ่ยอย่างนิ่งเรียบ
“คุณคิดว่าฉันมาเพื่อพักร้อนอย่างนั้นเหรอ?”
ภายในห้องเงียบกริบซะจนสามารถได้ยินเสียงเข็มที่ตกหล่นกับพื้น
ฉือเม่าสูดเอาควันบุหรี่เข้าปอด หลี่ตาลงเพ่งไปยังลั่วมั่น“หากผมจำไม่ผิด ประธานจะเอาแค่หุ้นส่วนไม่ยุ่งเกี่ยวกับงาน หากไม่ใช่เพราะพนันกับประธานเฟิงเอาไว้ก็คงไม่ขยันขนาดนี้หลอกใช่ไหม? เพราะการพนันที่น่าขำของคุณ ผมก็เลยต้องทำการเปลี่ยนแปลงโรงแรมครั้งใหญ่งั้นเหรอ? บังคับกันมากเกินไปหรือเปล่า?”
“น่าขันงั้นเหรอ?” เมื่อได้ยินประโยค ลั่วมั่นสีหน้าเขียวปั้ดขึ้นมาทันที
“เพิ่มขึ้น15เปอร์เซ็น?” ฉือเม่าเอ่ยเตือน พร้อมกับเป่าเอาควันบุหรี่ออกมาอย่างช้าๆ
“ประธานลั่วคงใช้ชีวิตคุณหญิงมานานเกินไปจนไม่สนใจเรื่องภายนอกแล้ว รู้ไหมว่านั่นเป็นไปได้ยากแค่ไหน? คุณแตะต้องโรงแรมในเมืองเจียงไม่ได้แล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะจับโรงแรมในเมืองเล็กๆของผมมาแร่เนื้อได้ ใครบ้างที่เบื้องหลังไม่มีเส้นมีสายล่ะใช่ไหม?”
เฟิงเฉินและลั่วมั่นไม่ถูกกันไม่ใช่ความลับอะไร ต่อให้ครึ่งเดือนมานี้ความสัมพันธ์ดีขึ้นมาบ้าง แต่นั่นก็แค่ข่าวลือของภายในสำนักงานเท่านั้น แล้วก็ ในข่าวบันเทิง เฟิงเฉินยังคงมีข่าวอยู่กับพวกดาราสาว ข่าวสารที่แพร่มายังซีหลี่ได้ก็ต้องมีอะไรมากกว่านั้นอยู่แล้ว
เธอไม่อยู่ในสายตาเขาเลยแม้สักนิด