ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 97

บท
ที่ 97 เขามาด้วยงั้นหรือ
“ผมว่านะ ประธานลั่วน่าจะกลับบ้านไปคิดว่าจะมีลูกได้ยังไงดีกว่า ถึงจะรับประกันหุ้นของคุณในบริษัทได้ อย่าสนใจที่เล็กๆของฉันนี่เลย”
เมื่อจบประโยค เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นภายในห้อง แม้ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็เดาได้ไม่ยาก
“ที่ของแก?” สีหน้าของลั่วมั่นหม่นหมองอย่างถึงที่สุด
แต่ก่อนเธอยังเห็นแก่ประธานฉือให้เกียรติและไว้หน้าฉือเม่าอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ไม่มีความคิดนั้นหลงเหลืออยู่เลย
คนอย่างฉือเม่า เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เล่อสวี้บอกไม่ผิดเพี้ยน เป็นคนคิดคดทรยศ เจอคนพูดภาษาคน เจอผีพูดภาษาผี
“ฉันอยากจะกลับไปถามประธานฉือสักหน่อย โรงแรมที่ซีหลี่ทำไมถึงได้กลายเป็นพื้นที่ของฉือเม่าไปซะได้!”
ฉือเม่ายังคงความนิ่งเฉย
“ประธานลั่วจะกลับแล้ว? ผมจะสั่งคนจองตั๋วเครื่องบินให้คุณเอง ต้องเป็นชั้นหนึ่งที่สุดแสนจะสบายแน่นอน!”
ทุกคนในห้องต่างจ้องหน้ากัน ข้างๆลั่วมั่นยังมีอีกหลายคนที่เล่อสวี้พามาด้วย ฉือเม่าหัวเราะเยอะเธอ โดยไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่น้อย
ต่อให้ลั่วมั่นได้รับการสั่งสอนมาดีสักเพียงไหนก็ไม่มีทางควบคุมความโกรธที่อยู่ในใจได้ ตัวของเธอสั่นระริกด้วยความโมโหไปทั่วร่าง
ขณะที่ในห้องตกอยู่ในความเงียบ ทันใดนั้นเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้นจากประตู เสมือนสายลมฤดูหนาวที่พัดผ่านเข้ามา
“ผมเพิ่งมาถึง ใครจะไปกัน? ทำไม? ทำอะไรผิดแล้วจะหลบหน้าผมเหรอ?”
ทุกคนหันไปทางต้นตอของเสียง
ชายหนุ่มที่อยู่หน้าห้องมาด้วยชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างประณีต
บรรยากาศรอบข้างมีออร่าที่รุนแรง ชายหนุ่มแผ่สายตาที่เยือกเย็นกวาดมองไปทั่ว ที่สุดสายตาคู่นั้นตกอยู่ที่ฉือเม่า ก่อนมุ่งตรงเข้าไป
“ท่านประธานเฟิง…..”
ฉือเม่าเด้งลุกขึ้นที่เก้าอี้ จับจ้องไปทางคนที่มาให้ด้วยความหวาดหวั่น
หากแต่เฟิงเฉินกลับไม่ใส่ใจเขา ชายหนุ่มเดินตรงไปหยุดอยู่ข้างลั่วมั่น จัดแต่งโบว์ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ “มาคนเดียวโดยที่ไม่รอผมเหรอ? คิดจะช่วยคนที่ไร้ความสามารถปกปิดอะไรใช่ไหม?”
ความใกล้ชิดสนิทสนมไม่แพ้คู่รักข้าวใหม่ปลามันแม้แต่น้อย
ลั่วมั่นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จ้องมองชายที่ประชิดตนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ กลิ่นโคโลญจน์บนเนื้อตัวของเขาลอยเข้ามาแตะจมูกตน ทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวในใจ สงบลง
เขามาด้วยอย่างนั้นเหรอ! ไม่ไว้ใจตนหรือยังไง?
ทุกคนในห้องต่างมองหน้ากัน นี่ไม่เหมือนกับข่าวลือเลยแม้แต่น้อย! ต่างจากข่าวลือลิบลับ
ฉือเม่าเองก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นเดียวกัน เขาอ้าปากกว้างซะจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้ทั้งฟอง แม้แต่บุหรี่ลวกนิ้วมือตนยังไม่รู้สึกตัว
“ประธานฉือ…..บุหรี่…..” ผู้ช่วยเตือน
ฉือเม่าถึงได้รู้สึกตัว เขาอุท่านเสียงหลง พร้อมดับบุหรี่อย่างตื่นตูม พร้อมกับมองไปที่เฟิงเฉินด้วยใบหน้าขาวซีด
“มีตาหามีแววไม่ ท่านประธานเฟิงอยู่ที่นี่ทั้งคน แกยังจะเรียกฉันแบบนี้ได้อยู่อีกหรือ?” ฉือเม่าก่นด่าผู้ช่วยด้วยสายตา
ผู้ช่วยนั้นเอ่ยถามอย่างลำบากใจ “ถ้า ถ้างั้นเรียกท่านว่าอะไร พี่ใหญ่?”
ฉือเม่าโมโหจนอยากจะถีบผู้ช่วยสักที เขาเอ่ยเสียงแผ่ว
“เรียกผู้จัดการก็พอแล้ว
เฟิงเฉินไม่ได้ซาบซึ้งต่อทีท่าที่ยำเกรงที่แสดงออกมา เขาจับจ้องฉือเม่าด้วยสายตาเยือกเย็น “แกเองเหรอที่เป็นหลานของประธานฉือ?”
ฉือเม่าพยักรัวราวกับสับกระเทียม
นัยน์ตาของเฟิงเฉินฉายแววเย็นชา “เมื่อกี้ที่ผมอยู่ด้านนอกเหมือนผมได้ยินคุณบอกว่า ปัญญาทางการตลาดของโรงแรมที่ซีหลี่ไม่ใช่หน้าที่ของคุณ?”