ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 98

บทที่ 98 คุณจะให้ค่าตอบแทนอะไรกับผม
หยาดเหงื่อของฉือเม่าไหลพรากลงมาราวกับฝนตก เขาอธิบายอย่างตะกุกตะกัก
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ท่าน ท่านฟังผิดแล้ว ผมบอกว่า ปัญหาที่เกิดขึ้นในระยะทดลองไม่ใช่สิ่งที่เราจะแก้ไขได้ จึงเกิดปัญหาขึ้น!”
“หืม?” เฟิงเฉินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา เขายืดเสียงยาว พร้อมหันไปทางลั่วมั่น “เรื่องนี้คุณได้ยินบ้างไหม?”
ลั่วมั่นถึงได้หลุดออกจากภวังค์ พร้อมเอ่ยขึ้น
“ฝ่ายการตลาดไร้ข้อมูลรายงานใดๆเกี่ยวกับซีหลี่อยู่เลย”
เฟิวเฉินกวาดสายตามองทุกคนในห้องที่พร้อมเพรียงกันลุกขึ้นยืนโดยมิได้นัดหมาย
“เป็นฝ่ายการจัดการของโรงแรมใช่ไหม?”
ทุกคนต่างพยักหน้าด้วยความหวาดหวั่น ไม่กล้าพูดสักแอะ
หลังจากนั้นทุกอย่างจัดการได้ง่ายขึ้นอย่างชัดเจน ฉือเม่ากล้าขวางทางของลั่วมั่น แต่ไม่กล้าขวางทางของเฟิงเฉิน บัญชีงบการเงินที่ไม่สามารถเอามาได้ในคราแรกกลับคายออกมาจนหมด เล่อสวี้นำทีมปักหลักที่แผนกงบประมาณของทางโรงแรมเพื่อนตรวจสอบบัญชี
“นายฉือเม่านั่น จะปล่อยไว้แบบนี้เหรอ? คุณไม่กลัวว่าเขาจะหนีไปหรือ?”
ลั่วมั่นเอ่ยถามด้วยความกังวล หลังออกมาจากโรงแรม
แต่เฟิงเฉินกลับไม่แยแส
“ทางดีที่ขอให้มันกล้าหนีเถอะ เดือดร้อนคนที่อยู่เบื้องหลังขึ้นมาจะโทษผมไร้ปราณีไม่ได้”
ลั่วมั่นนิ่งไป เมื่อได้ยินดังนั้น
“คุณมาซีหลี่ ก็เพื่อสืบหาข้อมูลของประธานฉืองั้นเหรอ?”
ในทีแรกเธอคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อเธอเสียอีก ต่อให้ตัวเธอเองก็แทบไม่อยากเชื่อ แต่ก็ตั้งความหวังลึกๆในใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้อย่างเดียวแล้วสิ
“หากผมบอกว่าใช่ล่ะ?”
เฟิงเฉินโยนคำถามให้กับเธอแทน พร้อมรอดูปฏิกิริยาของเธอ
ลั่วมั่นสะดุดฝีเท้า หยุดยืนนิ่งบนถนนของซีหลี่ เธอแหงนหน้าขึ้นจ้องเขาหลังจากที่นิ่งไปสักพัก ก่อนประกาศกร้าวอย่างตรงไปตรงมา “ฉันคงจะผิดหวังมาก”
ตั้งแต่ที่เขาปรากฏตัวขึ้นในห้อง ช่วยเธอแก้วิกฤตอันน่าอึดอัดของนั่น หัวใจที่เต้นโครมครามของเธออธิบายทุกอย่างชัดเจน
เธอหวังเต็มประดาว่าสาเหตุที่เขามาที่ซีหลี่เป็นเพราะเธอเท่านั้น ไร้สาเหตุอื่น
เฟิงเฉินหลี่ตา จ้องมองใบหน้าที่ตั้งใจเก็บอาการทุกอย่าง แต่กลับถูกความตึงเครียดบนใบหน้าทรยศ พวงแก้มแดงเรื่อราวบลัชออน
ทันใดนั้นเขาเสียการควบคุม โน้มตัวลง ปิดปากของเธอสนิท
“อือ…..” เสียงพลางแผ่วเบาดังอยู่ในลำคอ ลั่วมั่นที่ดวงตาเบิกกว้างสูญเสียจุดโฟกัส ในที่สุดเธอดื่มด่ำกับความอ่อนโยน เก็บรอยยิ้มไว้ใต้เปลือกตา จนเป็นเส้นตรง
เดือนเจ็ดซีหลี่ที่แดดจ้าจรัด ใต้ร่มเงา สาดส่องร่างคู่หนึ่งจนเกิดเงาให้จับตัวเป็นก้อน
เป้าหมายที่มาที่นี่เพราะเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่เช่นนี้เธอคิดว่าโรงแรมที่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อ จะอยู่ในสายตาผมได้ยังไง ถึงกับต้องแจ้นมาถึงที่?
ลานหน้าทะเลสาปนางฟ้า
ลั่วมั่นเดินวนโดยรอบ พร้อมกับจดยุกยิกลงในสมุดในมือ เมื่อเขียนได้สักพักเธอจึงหันกลับไปเอ่ยถาม “คุณว่าหากคุณจะปรับปรุงโรงแรมที่ซีหลี่ในภายหน้า ควรจะปรับเป็นแบบไหนถึงจะเหมาะสมเหรอ? ฉันว่าโฮมสเตย์ที่นี่ก็ได้รับความนิยมนะ จะลองพิจารณาแนวใกล้ชิดกันเองหน่อยไหม?”
เฟิงเฉินนั่งอยู่ใต้ร่มกันแดด ดื่มชาอย่างสบายอกสบายใจ เขาไม่แหงนหน้าขึ้นแต่อย่างใดเมื่อได้ประยินประโยค เพียงพิงบนเก้าอี้เอนพร้อมตอบกลับเสียงแผ่ว
“หากผมให้คำแนะนำกับคุณคุณจะให้อะไรผมเป็นการตอบแทน?”
ประโยคที่รู้ได้ทันทีว่ามีเป้าหมายแอบแฝง ลั่วมั่นเกิดความสนใจ เธอเก็บกระดาษและปากกามุ่งไปทางชายหนุ่ม
“ตามราคาที่นักออกแบบของบริษัทคำนวณ ฉันจะให้คุณสองเท่าเป็นไง? ท่านประธานเฟิง?”
“ผมไม่ขาดเงิน”
“แล้วคุณว่าไงล่ะ?”
ชายหนุ่มหันหน้ากลับมา เอ่ยเสียงแผ่ว
“ปวดขา”
ลั่วมั่นจ้องมองขาคู่งามที่ถูกง้างขึ้นบนเก้าอี้เอน พร้อมเลิกคิ้วสูง “นวดขาใช่ไหม? ฉันจะนวดขาให้คุณคุณก็พูดไปด้วย”
ความจริงได้พิสูจน์ เฟิงเฉินไม่ใช่คนที่จะถูกเป่าหูได้ง่ายๆ
ยวดได้เพียงสองที ลั่วมั่นถูกดึงให้ให้มาอยู่บนขาเรียวคู่งาม กระแทกเข้าใส่หน้าอกกว้างของใครบางคนอย่างแรง
เก้าอี้เอนไม่สามารถนับหนักของคนสองคนได้ จนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดเสมือนใกล้จะดับสูญ