SPH:บทที่ 1 ระบบ
ณ โรงเรียนมัธยมเซียงหยู เสียงกระดิ่งดังขึ้นและนักเรียนในเครื่องแบบกลุ่มใหญ่กำลังทะยอยออกจากโรงเรียน
“เย่หยู หยุดตรงนั้นเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงตะโกนที่ดังขึ้น เย่หยูหยุดเดินและหันกลับมา คนที่เดินมาเป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างหน้าตาดี ซึ่งก็คือหนุ่มหล่อของโรงเรียนมัธยมเซียงหยู ชื่อโอวหยางหยู
เขาเป็นคนสูงและหล่อ ดวงตาที่เรียวของเขาทำให้เขาดูเย็นชา
นักเรียนในเครื่องแบบประมาณเจ็ด หรือ แปดคนอยู่รายล้อม โอวหยางหยูและเย่หยู
เย่หยู ชำเลืองมองที่พวกเขาและดึงเป้สะพายด้านหลังลง ดวงตาที่ชัดเจนของเขามองที่ โอวหยางหยูและถามว่า “มีอะไร”?
“มีอะไรงั้นหรอ? เย่หยู แกกำลังทำไขสืองั้นหรือ ฉันบอกแกไม่ให้คุยกับฮันเสวี่ยใช่ไหม?”
โอวหยางหยู ใช้มือของเขาผลักเย่หยูออกไปและหัวเราะอย่างเหยียดหยัน “เย่หยู หน้าตาอัปลักษณ์ของแก แกยังกล้าจะแย่งฮันเสวี่ยจากฉันหรอ? คางคกอยากกินเนื้อหงส์!” เย่หยูเอียงไปด้านหลังไม่กี่ก้าวขณะที่เขาจ้องมองโอวหยางหยู ร่องรอยของความดื้นรั้นเปล่งออกมา ผ่านดวงตาสีดำสนิทของเขา
ไม่เกี่ยวกับแก! ไม่เกี่ยวกับฉัน! และถ้ายังทำแบบนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องทนเหมือนกัน”
“ระยำ!” เย่หยู แน่นักนะ!” ใจของโอวหยางหยูเต็มไปด้วยความโกรธ เขายกคิ้วขึ้น ม้วนแขนเสื้อ และยกกำปั้นของเขาเพื่อต่อยเย่หยู
“ช้าก่อนพี่หยู ฮันเสวี่ยอยู่ที่นี่” เด็กผู้ชายอยู่ข้างๆโอวหยางหยูกระซิบเตือน
เขา เขาหันกลับมาและเห็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์และสวยงามคนหนึ่งเดินมาหาพวกเขาจากที่ไกลๆ โอวหยางหยูถอนกำปั้นออกและจ้องมองเย่หยูอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ
“แกโชคดีนะเจ้าหนู!” อยู่ให้ห่างจากฮันเสวี่ยไว้ เข้าใจไหม? ถ้าแกยังกล้าคุยกับฮันเสวี่ยอีก ฉันจะหักขาแก!”
“คนอย่างแกนั้นเหมาะสมที่จะถูกเหยียบให้หายใจใต้ฝ่าเท้าเท่านั้น! ไอ้บ้า!”
โอวหยางหยูถ่มน้ำลายใส่พื้นและหันหลังกลับและเดินไปหาฮันเสวี่ยด้วยรอยยิ้ม นักเรียนชายรอบๆเย่หยูกระจายตัวออกเช่นกัน
เย่หยูจ้องมองที่หลังของโอวหยางหยู สายตาของเขาเย็นชา เขาเม้มริมฝีปากและกำมือแน่นในกระเป๋าของเขา
โอวหยางหยู! สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้แกไม่มีสิทธิที่จะเงยหน้ามองฉัน!
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
เขาเดินบนถนนสายเล็กๆ เสียงหวีดร้องจากถนนดึงดูดความสนใจของเย่หยู
นั้นคืออะไร?
ลำแสงสว่างโชติช่วงปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า ทำให้ท้องฟ้าครึ่งหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดง ไม่ว่าจะเป็นคนเดินเท้าหรือรถยนต์ พวกเขาทั้งหมดหยุดและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อถ่ายภาพปรากฏการณ์ประหลาดบนท้องฟ้า
ความสว่างโชติช่วงกินเวลาเพียงระยะสั้น ๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแสง พุ่งลงไปยังพื้นดิน
เพียงแค่ลำแสงที่กำลังใกล้จะถึงพื้น มันหายไปพร้อมกับเสียงร้องของสัญญาณเตือนภัย
“เกิดอะไรขึ้น? มันหายไปทันที มันคืออะไรกันแน่?
คนที่ยื่นดูพูดคุยกันอย่างออกรสชาติ ไม่มีใครรู้ว่าทำไมสายฟ้าถึงหายไปอย่างไร้ร่องรอย
มีเพียงเย่หยูที่รู้ว่าลำแสงนั้นไปที่ใด แต่เขาไม่ได้พูดอะไรในตอนนั้นเพราะเขากำลังเจ็บปวดอย่างที่สุด
อาการปวดเกร็งที่มือขวาของเขาเป็นสาเหตุให้เย่หยูโค้งตัวลง ตัวของเขาสั่น หน้าซีด และ และเหงื่อผุดออกบนหน้าผากของเขา
เขารู้สึกเจ็บปวดเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ เย่หยูกัดฟันแน่น ไม่ตะโกนออกไป เขารู้สึกว่าชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไป!
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุด เย่หยูก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดบรรเทาลง เขาเหยียดมือขวาออกต่อหน้าต่อตาเขาและตรวจดูอย่างระมัดระวัง
นิ้วมือทั้งห้าของเขาเรียวยาวและแข็งแรง เล็บของเขาถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อย ข้อต่อของเขาชัดเจนและใต้ผิวหนังที่ขาวสะอาดของเขา ก็คือเส้นเลือดสีเขียวอ่อน ต้องบอกว่านี่เป็นมือที่สวยงาม
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอ? เย่หยูผิดหวังเล็กน้อย
จ้องมองที่มือขวาของเขาในตอนนั้นอาการปวดแสบปวดร้อนเป็นเพียงภาพหลอนหรือ? เย่หยูรู้สึกลังเลใจ!
“ปี๊บ!” ระบบค้นพบช่องทางการเชื่อมต่อ…เริ่ม กระบวนการเชื่อมต่อ…. 5 เปอร์เซ็นต์!
ทันใดนั้น เย่หยู กำมือของเขาอย่างแน่น มันกลายเป็นระบบ สิ่งที่มีอยู่ในนวนิยายเท่านั้น
เย่หยูรู้สึกตื่นเต้นมาก ซึ่งเขาอยากจะกระโดดโลดเต้น จากนี้ไป ทุกสิ่งจะแตกต่างจากเดิม…
“ปู่ ผมกลับมาแล้ว!”
เสี่ยวหยูกลับมาแล้วหรือ! กินข้าวเร็วปู่เตรียมไว้ให้แก “เมื่อเห็นเย่หยูกลับมา ชายชราหลังโค้งเล็กน้อยยิ้มและมองที่เย่หยูอย่างเมตตา
“เสี่ยวหยู มีอะไรปิดบังปู่หรือป่าว? หรือแกไม่มีเงิน?”
” ผมยังมีอยู่ครับปู่” ชายชรามองที่เย่หยูที่เหม่อลอยในขณะที่เขาถามด้วยเสียงที่นุ่มนวล
“ปู่ ผมสบายดี ผมแค่กำลังนึกถึงคำถามเมื่อกี้อยู่” “เย่หยูตอบอย่างเร่งรีบ
เย่หยูเดิมเป็นเด็กกำพร้าซี่งถูกทอดทิ้ง เขาถูกพามาเป็นลูกบุญธรรมของชายชรา เย่ เหว่ยเกา
ปู่และหลานชายทั้งคู่พึ่งพาซึ่งกันและกันทั้งชีวิตของพวกเขา ชายชราให้ความรักทั้งหมดกับเย่หยู อาหารที่สะอาดปลอดภัยรวมทั้งค่าใช้จ่าย และนำเย่หยูไปโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในเมือง
เมื่อเห็นว่าปู่ของเขาแก่ขึ้นเรื่อยๆ เย่หยูสาบานว่าจะทำให้ชีวิตของปู่ดีขึ้นให้ได้!
ขณะนี้เขามีวิธี ทั้งหมดนี้จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป
“ปู่ ผมอิ่มแล้ว! ผมจะกลับห้องไปอ่านหนังสือ”
หลังจากรีบร้อนทานอาหารค่ำกับปู่ของเขา เย่หยูซ่อนตัวในห้องส่วนตัว
“ทำอย่างไรต่อดี?”
เย่หยูกำลังนอนลงบนเตียง หายใจเร็ว หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นและลงอย่างรวดเร็ว หัวใจค่อนข้างถูกก่อกวนจนสังเกตุเห็นได้
“ปี๊บๆ!” เส้นทางแห่งสวรรค์ได้ถูกเชื่อมไว้เรียบร้อยแล้ว! “
เสียงที่ตามมา แสงของหน้าจอปรากฏขึ้นที่หน้าของเย่หยู
เมื่อเห็นระบบเชื่อมต่อปรากฏขึ้นในตาของเขา เย่หยูถอนหายใจอย่างโล่งอก ร่างกายของเขากลิ้งไปมาบนเตียง เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาถึงจุดสูงสุดแล้ว!
“มนุษย์: เย่หยู (ผู้ฝึกตนขั้น 1)”
“ร่างกาย : ปกติ
“ขโมย: 1”
“คะแนนเต๋าที่ดีที่สุด : 0/1000”
“ความสามารถพิเศษ : ไม่มี”
“จับรางวัล : 0”
คลื่นของข้อมูลไหลเข้ามาในความคิดของเย่หยู และทำให้เขาเข้าใจความสามารถของระบบ
อำนาจของลัทธิเต่าของระบบสวรรค์กำเนิดจากจักรวาลทั้งสี่ หากส่วนหนึ่งถูกโยกย้าย การฝึกฝนจะสามารถขโมยทุกสิ่งทั้งหมดในจักรวาลได้ เต๋าหรอ? คุณแน่ใจนะว่ามันไม่ใช่โจร?
อย่างไรก็ตาม นี้คือโลกจากโลกอีกมากมาย ไม่มีอะไรที่ขโมยไม่ได้ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ!
เย่หยูมองที่แผงระบบด้านหน้าของเขา ซึ่งแสดงว่าเขาเป็นผู้ฝึกตน และเพิ่มระดับไปที่ผู้ฝึกตนระดับสอง เขาจะต้องมีค่าเต๋าที่ 1000
เนื่องด้วยการแจ้งของระบบ โฮสต์อยู่ระดับ 1 ดังนั้นสามารถขโมยได้วันละครั้ง! คุณสามารถขโมยสิ่งของจากสวรรค์ได้อย่างมากมายอีกด้วย
“งั้นมาเริ่มขโมยครั้งแรกกันเถอะ!”เย่หยูพูดเงียบๆในใจ
ด้วยความคิดของเย่หยู แผงระบบที่อยู่ต่อเขาได้เผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ วังวนวงกลมที่เปล่งประกายด้วยสีสันอันงดงามปรากฏต่อหน้าเขา
“ปี๊บๆ!” โฮสต์ต้องเหยียดมือขวาผ่านเข้าไปด้านในและหยิบฉวยได้ตามใจชอบ” ระบบได้ให้คำแนะนำว่ามันใช้อย่างไร
เย่หยูมองที่ช่องมิติที่กำลังลอยอยู่ ยกมือขวาของเขาขึ้น และยัดแขนทั้งแขนของเขาเข้าไปข้างใน เคลื่อนไหวคว้านหาด้วยมือขวาของเขา
ใต้ท้องฟ้าสีฟ้า ภูเขาที่สูงชันขึ้นมาจากพื้นดิน บนยอดเขาสูงตระหง่าน มีดาบยาวจำนวนนับไม่ถ้วนแทงอยู่บนยอดเขา
มีดาบนับหลายพันเล่มที่มีรูปแบบแตกต่างกัน แต่ก็ไม่มีดาบเล่มไหนซ้ำกันเลย
ถึงสำหรับเหล่าสาวกของสำนักดาบสวรรค์ ทุกๆดาบในภูเขาแห่งสงครามนี้เป็นวัตถุจิตวิญญาณที่มีค่า
บน จุดสูงสุดของภูเขา มีดาบล่้าค่าอยู่ อย่างไรก็ตาม แสงที่คมชัดถูกปล่อยออกมาจากที่นั้นกลับหนาขึ้นกว่าปรกติ
ปลายของดาบ มีรอยแต้มของหญ้า หญ้านั้นดูแปลกมันยืนตรงเหมือนคมดาบ แสงของดาบที่มาจากมันนั้นคมชัดกว่าและน่ากลัวมากกว่าที่อื่นๆ
กลางทุ่งหญ้า มีใบหญ้าที่สะดุดตาโดยเฉพาะดูเหมือนจักรพรรดิ์แห่งต้นหญ้า
เมฆลอยผ่านไปและแตกเป็นเสี่ยงๆ โดยพลังดาบซึ่งพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าจากหญ้าที่แหลมคล้ายดาบ
หญ้าที่มีใบคล้ายดาบนี้เติบโตบนยอดภูเขาดาบ มันดูดซับหัวใจสำคัญของดาบจำนวนนับไม่ถ้วนเพื่อเติบโตขึ้น
ใกล้มุมของยอดเขา มีชายชราสองคนในชุดยาวนั่งอยู่ ทั้งคู่กำลังนั่งหลังตรงและพลังดาบของพวกเขากำลังรวมตัวกันเข้าไปในดาบที่ถูกซ่อนไว้
“เจียงยี่ นานแค่ไหนที่เจ้าและข้าคอยปกป้องที่แห่งนี้?” ชายชราถาม
“เมฆทอดยาว สิบปีผ่านไปในพริบตา!” ชายชราที่ชื่อเจียงยี่พูดและถอนหายใจ
“ถูกต้อง สิบปีแล้ว ! เราคอยเฝ้าดูแลทุ่งหญ้าแห่งนี่มาสิบปีแล้ว ใบหญ้าดาบนี้กำลังจะเติบโหญ่แล้วเราจะไม่ต้องอยู่ในที่หนาวเย็นเช่นนี้อีกต่อไป” ชายชราอีกคนพูด
“เก้าดาบ(เจียงจิว)อย่าวอกแวกสิ ใบหญ้าดาบนี้เป็นรากฐานของนิกายของเรา เราไม่สามารถสูญเสียมันไปได้อย่างแน่นอน” เจียงยี่พูดด้วยเสียงนุ่มลึก
“ฮ่าฮ่า” ชายที่ชื่อ เจียงจิว หัวเราะอย่างไม่จริงจัง
“จะเป็นไปได้ไหมที่โลกใบนี้จะมีใครสักคนสามารถฝ่าการป้องกันของนิกายของเราและขโมยใบหญ้าดาบที่เปล่งรัศมีดาบที่แหลมคมอยู่ตลอดเวลาได้?”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจียงยี่หัวเราะ “แน่นอนไม่มีทาง !”
เขาแสดงออกด้วยสายตาของนักดาบผู้หนึ่งที่น่าสะพรึงกลัว ทันใดนั้นจู่ๆก็มีแขนโผล่ออกมาจากอากาศบางๆซึ่งอยู่ไม่ไกลจากใบหญ้าดาบ!
มือสีขาวเรียวยื่นออกมาจากความว่างเปล่าและโบกมือขึ้นไปมาในอากาศ ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับใบหญ้าดาบและพลังดาบบนใบหญ้าดาบถูกปราบและถูกควบคุมทันที
ฝ่ามือที่โผล่ออกมาจากอากาศ เต็มไปด้วยความปิติ นิ้วสีขาวเรียวของฝ่ามือมารวมกันทันทีขณะที่มุ่งหน้าไปยังใบหญ้าดาบ เขาคว้าใบหญ้าดาบ ดึงมันออกมาและหายไป
เมื่อมีบางอย่างผิดปกติ เจียงจิวรู้สึกงงงวยเล็กน้อย “มีอะไรผิดปกติเจียงยี่ ใครที่กล้าขโมยใบหญ้าดาบไป
ทันใดนั้นเจียงยี่ก็ยืนขึ้นเหมือนดาบคมที่ถูกหุ้มไว้จากฝัก วาดเพลงดาบรอบร่างกายของเขาและรีบพุ่งออกไปในความมืด แหวกลมและเมฆที่นอกเหนือทั้งหมดในรัศมีหนึ่งร้อยไมล์
“ใครบางคนกำลังขโมยหญ้าดาบ!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ใบหน้าของเจียงจิวเริ่มเปลี่ยนไป พลังงานดาบเล่มเดียวกันพุ่งออกไปในความมืด ปรากฏตัวออกมา ใครกล้ากระตุกหนวดสำนักดาบสวรรค์
พวกเขาทั้งสองมาถึงจุดที่หญ้าดาบหายไปอย่างรวดเร็ว สถานที่ที่ ใบหญ้าดาบนั้น เคยเติบโตนั้นว่างเปล่าแล้ว
“หญ้าดาบถูกขโมยไปจริงๆ! มันเป็นใครกันแน่! “นึกถึงลักษณะของมือนั้นทันที ร่องรอยของเหงื่อกาฬไหลลงมาที่หน้าผากของนักดาบ
“ใครสามารถบุกช่องมิติและขโมยหญ้าดาบภายใต้เพลงดาบที่ไร้ขอบเขตได้?” เจียงยี่! เจ้าเห็นอะไรบ้างไหม “
“ข้าเห็น … มือขวา!”
“ส่งคำสั่งไป! ทุกคนในสำนักดาบสวรรค์พร้อมรบ! “เสียงโห่ร้องของ เจียงจิว ดังก้องไปทั่วภูเขา จากนั้นมาเมื่อรวมกับ เจียงยี่ และสหายของเขาก็บินลงจากภูเขา
