SPH:บทที่ 122 ดาบอมตะ
” ย๊า!”
ผีชุดขาวส่งเสียงร้องออกมา คลื่นพลังงานออกมาเป็นระลอกในอากาศตรงหน้าเขา โจมตีไปยังเย่หยูและอาเข่อโดยตรง
วิ๊ง *
เย่หยูหูฟังและรู้สึกมึนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามภายในพริบตาเดียว เขาก็กลับมาเป็นปกติ
อย่างไรก็ตาม อาเข่อและผู้ชมที่กําลังดูถ่ายทอดสดผ่านกล้องโดรนที่อารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
เสียงกรีดร้องของผีชุดขาวเป็นเหมือนกับใบมีดล่องหนที่ทิ่มแทงเข้าไปในหูและเข้าไปในใจ มันบิดเบี้ยวและหมุนกลับอย่างเดือดพล่านราวกับหัวจะระเบิด
“อ้า! ในหัวเจ็บเหลือเกิน! มันรู้สึกแย่มาก!”
อาเข่อช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องตะโกน
“ฮิฮิ… เพลิดเพลินไปกับโน้ตปีศาจเถอะ! จากนั้น ฉันจะทําให้หัวแกระเบิดเหมือนลูกแตงโมเลย!”
เมื่อเห็นอาเข่อปิดหัวด้วยมือทั้งสองและร้องด้วยความเจ็บปวดบนพื้น ผีชุดขาวก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“แกรนหาที่ตายเองนะ!”
เย่หยุตะโกนออกมาอย่างน่าเกรงขามและวิ่งพุ่งไปข้างหน้า
เมื่อเห็นเย่หยูไม่สะถูกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ผีชุดขาวก็พูดอย่างประหลาดใจ
” ทําไมแกยังไม่เป็นอะไร!”
เย่หยูขมวดคิ้วและไม่ตอบกลับผีชุดขาว แต่กลับซัดหมัดไปที่ผีชุดขาวแทน
โฮก!
มังกรเลือดพุ่งผ่านกําหมัดของเย่หยมุ่งตรงไปที่อกของพี่ชุดขาว
ผีชุดขาวถอยหลังสองสามก้าว ความเจ็บปวดก็แล่นขึ้นมาให้เห็นบนใบหน้า จากนั้นเขาก็อยังเหยียดหยันเย่หยูว่า
“ฮิฮิ! เด็กน้อย! ด้วยพลังโลหิตของแกตอนนี้ มันเปล่าประโยชน์สิ้นดีกับการโจมตีฉัน!”
*ย้า!”
ผีชุดขาวอ้าปากกว้างแล้วกรีดร้องเสียงแหลมออกมา โน้ตปีศาจอีกอันติดอยู่ในสมอง!
“อ้าา!”
อาเข่อกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมาน ใบหน้าของเธอซีดเผือด เธอล้มลงบนพื้นและร้องด้วยความเจ็บปวด คนเกือบนับล้านในห้องที่กําลังดูถ่ายทอดสดผ่านกล้องโดรน แม้ว่าพวกขาจะไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดที่โจมตีมาจากผีชุดขาว แต่พวกเขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจและเวียนหัว
” เกิดอะไรขึ้น!? ถ้าไม่ปิดเสียงนั้นลงนะ ฉันเกรงว่าอาจจะอ๊วกได้!”
“ฉันอ๊วกไปแล้ว เอาหละ!? มันเหมือนหัวติดอยู่ในเครื่องซักผ้าแล้วโดนหมุนนานๆ!”
” ฟื้ว! ให้ฉันสูบซิคก้าเพื่อให้ใจเย็นลงหน่อยเถอะ! เสียงครวญครางน่ากลัวนั่นมันเหมือนจะถูกครอบงํา!”
“อาจารย์ใหญ่ให้รางวัลเป็นเรือบรรทุกเครื่องบินนี่: เหี้ย! ฉันจะยิ่งมันทันที!”
“จะจะ…เจ็บ! เสียงร้องนั้น!”
ผีชุดขาวมองไปที่อาเข่อที่แสดงอาการเจ็บปวดและหัวเราะอยู่ในใจอย่างพอใจ
“เด็กเหลือขอ!”
“ถ้าฉันโจมตีสาวน้อยนี่อีกครั้ง น้ำสมองแสนอร่อยของเธอก็จะพุ่งออกมา! ฉันอยากจะดูว่านายจะหยุดฉันได้ยังไง!”
เย่หยูมองอาเข่อที่กําลังเจ็บปวดและรู้ว่าเธอไม่สามารถต้านานโน้ตปีศาจที่มากจากผีชุดขาวได้เลย
” หนุ่มน้อย! ตราบใดที่แกเชื่อฟังฉันแล้วเอาเลือดให้ฉันดื่มแต่โดยดี ฉันจะปล่อยสาวน้อยคนนี้ไป!”
เมื่อเห็นเย่หยูขมวดคิ้ว ผีชุดขาวก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย
ในห้องถ่ายทอดสด ผู้ชมแม้รู้ว่าเหยูจะไม่เห็นข้อความบนหน้าจอ แต่พวกเขาก็ยังคงส่งข้อความไปหา
“ฮีโร่หนุ่ม! อย่ากรีดเลือดนะ ผีนั้นมันกําลังโกหกนาย!”
“ฮีโร่หนุ่ม! อย่าไปฟังคําพล่ามพวกนั้นนะ!” เขาไม่ปล่อยนายไปหรอก!
“เฮ้อ! แต่ถ้าหากเราไม่รับฟังสิ่งที่ปีศาจนั้นต้องการ อาเข่อจะตายนะ!”
“เร็วเข้า กรีดเลือดซะ! ไม่เห็นหรอว่านางฟ้าอาเข่อกําลังทุกข์ทรมานแค่ไหน?”
“เราทําอะไรได้บ้าง! ฮีโร่หนุ่มเหมือนจะไม่มีทางสู้ผีนั่นได้เลย!”
เมื่อได้ยินคําของผีชุดขาว แววตาแสนเย็นชาก็ฉายในดวงตาทั้งคู่ของเย่หยู มุมปากยิ้มยกขึ้นอย่างเยือกเย็น
“ได้ยินมาว่าแม้แต่ผีก็กลัวสายฟ้า ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องหลอกหรือไม่!”
ทั่วร่างของผีชุดขาวสั่นเทา และจ้องไปที่เย่หยูทันที พร้อมกับยิ้มเยาะอย่างจองหอง
“ฮิฮิ เด็กเหลือขอ! หากวันที่มีเมฆฝน ฉันจะไม่กล้าออกมาหรอก แต่คืนนี้พระจันทร์สว่างสดใสและมีดวงดาวบางตา ดังนั้น แกจะไปหาสายฟ้ามาจากไหนมิทราบ?!”
เมื่อผู้ชมที่อยู่ในห้องถ่ายทอดสดได้ยิน พวกเขาก็มีความรู้สึกเต็มไปด้วยความหวังขึ้นมาทันที
“ใช่แล้ว! พวกผีกลัวสายฟ้า! !”
“แล้วสายฟ้าอยู่ที่ไหนหละ? พยากรอากาศบอกว่าจะมีฝนตกในอีกสิบวัน ถ้าอย่างนั้น อาเข่อก็จะต้องตายนะสิ!”
“เราใช้ไฟฟ้าได้ไหม? ค้นหาตําแหน่งของสายไฟ!”
“สายไฟกะลมนะสิ! ไม่ได้ยินหรอว่าครึ่งนึงของบ้านพักของภูเขาถูกปล่อยร้างมานานกว่าครึ่งปีแล้ว!”
“มันจบแล้ว! ตอนนี้ไม่มีหวังอะไรแล้ว!”
ผีชุดขาวมองเย่หยูด้วยแววตาดุร้าย ในใจเต็มไปด้วยความโลภ นี่คือเลือดที่มีพลัง เลือดนี้สามารถฟื้นฟูนักต่อสู้ได้! ตามใดที่ได้กลืนกินเขาเข้าไป เธอก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นปีศาจแดงแน่นอน!
ผีชุดขาวยิ้มยาวชั่วร้ายให้กับเย่หยูแล้วพูดว่า
“ฉันตัดสินใจแล้ว ตราบใดที่แกให้เลือดครึ่งนึ่งของแกกับฉัน ฉันจะปล่อยแกไป! เป็นไงหละ?ลองคิดดูสิ? ”
“ฮิฮิ ฮิฮิ…”
การเผชิญหน้าที่ราวกับเป็นหนูจ้องไปยังผีชุดขาวที่เป็นดั่งแมว เย่หยูไม่แสดงอาการตระหนกเลยแม้แต่นิด เขาหัวเราะเบาๆแล้วพูด
” ฉันยังมีดาบเต๋าอยู่ ฉันหวังว่ามันจะใช้ได้นะ!”
ผีชุดขาวตกใจเล็กน้อยแล้วจากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง และพูดอย่างดูหมิ่นว่า
“กระบวนดาบ? ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันอยากจะหัวเราะให้ตายไปเลย! แกคิดว่าแกเป็นใคร? นักดาบอมตะ!”
เขาชี้นิ้วออกไปเหมือนกับดาบแล้วถือไว้ตรงหน้าอก เย่หยูไม่ได้สนใจการเยาะเย้ยของผีชุดขาวแต่กลับยิ้มแล้วพูดว่า
” ดาบเต๋าของฉันมีชื่อว่า ดาบทะยานสวรรค์อมตะ!”
เมื่อผู้ชมเห็นการเคลื่อนไหวของเย่หยู พวกเขาทั้งหมดก็พากันเงียบ
มันจบแล้ว พ่อหนุ่มฮีโร่โง่ไปแล้ว คิดจริงๆหรอว่าเขาเป็นนักดาบอมตะ?!
“ชิ! เหาะเหินอมตะ? และฉันยังคงเป่าหิมะไปที่ประตูตะวันตก!”
“บัตรรถบัตรที่ยังค้างเงินอยู่ให้รางวัลเป็นเรือยอร์ช ฮีโร่หนุ่ม อดทนไว้ ทีมกู้ภัยอยู่ที่นี่เกือบหมดแล้ว ต้านมันไว้สักพัก ฟิ้ว อดทนอีกสักพักนะ! “
“รางวัลหลักเป็นดอกไม้ไฟ 99: ฮีโร่หนุ่ม ฉันมีดาบขั้น 23! ได้โปรดสู้ต่อไป!”
“ดาบเต๋า? ถุย! ไปลงนรกซะ!”
เมื่อผีชุดขาวเห็นนิ้วของเย่หยูก่อตัวกลายเป็นดาบ เธอจึงแสดงสีหน้าอย่างเคร่งขรึม
เมื่อเปิดปาก ผีชุดขาวก็อยากจะโจมตีโน้ตปีศาจใส่สมองเขาอีก ผีชุดขาวรู้สึกไม่สารถควบคุมเลือดในหัวใจได้ เธออยากจะเห็นเลือดของอาเข่อระเบิดออกมาอย่างไม่เป็นท่า
แคร๊ง!
สายฟ้าส่องประกายแวววับในแววตาเหยูขณะที่ดาบสายฟ้าในร่างกายของเขาระเบิดขึ้นมาทันที
ดาบลมปราณถูกพันไปด้วยสายฟ้าจนถึงปลายนิ้วของเย่หยูและมันก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า
แคร๊ก!
ข้างบนพลังงานของดาบยาวเล่มนี้ มีเส้นสายฟ้าขดพันรอบมันราวกับมังกรคํารามที่คํารามไม่หยุดหย่น !
เมื่อเห็นออร่าดาบฟ้าคะนองทั้งชัดและรุนแรง ผีชุดขาวก็หลบไปด้านหลังด้วยใบหน้าที่เผยให้เห็นถึงความกลัวสุดขีด
“ด้ามของดาบ? ไม่ มันไม่ถูกต้อง! ทําไมยังคงมีออร่าของสายฟ้า”
ผีชุดขาวจ้องอย่างไม่เชื่อที่ออร่าดาบฟ้าคะนองที่ปลายนิ้วเย่หูขณะพึมพํากับตัวเอง
“อะไร นี้มันอะไรกัน?!”
หลังจากที่หาคําตอบในหัวของเขาที่มีอยู่ทั้งหมด ผีชุดขาวก็ไม่สามารถหาสิ่งที่เกี่ยวกับมันได้
ความกลัวสุดขีดในใจบอกกับผีชุดขาวว่าพลังของดาบที่ปลายนิวเย่หยูสามารถฆ่าเขาได้ทันที!
เมื่อมองไปยังผีชุดขาวที่กําลังขวัญหนีดีฝ่อ มุมปากเย่หยูกยกขึ้นจนเหมือนยิ้ม
“ฉันบอกแกแล้ว ฉันมีกระบวนดาบ!”
การเผชิญกับเย่หยุด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก ผีชุดขาวในที่สุดก็เริ่มกลัว แล้วขอร้องเย่หยู
“ฉันขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ถ้างั้นทําไมไม่ทําเป็นว่าพวกเราไม่เคยพบกันมาก่อนหละ?”
แววตาอันเยือกเย็นของเย่หยู เขามองอาเข่อที่ยังคงกุมหัวด้วยอาการเจ็บปวด เขาจึงถามไปว่า
“คิดว่าไงหละ?”
ผีชุดขาวยังคงรักษาอาการไว้ ในที่สุดเขาก็ขบฟันแน่น และตะโกนไปว่า
“ฉันจะสู้กับแก! ย้า!”
เสียงกรีดร้องดังพร้อมกันโดยทะลุผ่านอากาศ คลื่นเสียงเวทมนต์ที่หวาดกลัวพุ่งมาตรงหน้าเย่หยู
ผีชุดขาวก็ได้พุ่งออกไปเรียบร้อยแล้ว
ในขณะที่คลื่นเสียงเข้าหาเย่หยู เย่หยูสะบัดนิ้วราวกับดาบ
“ดาบทะยานสวรรค์อมตะ!”
แคร๊ง!
พลังของดาบฟ้าคะนองได้กวาดออกไปทําให้ฝ่าคลื่นเสียง และยิงตรงไปที่ผีชุดขาว
ฉีก!
เสียงฉีกขาดที่ได้ยินในขณะที่ผีชุดขาวแสดงสีหน้าด้วยความหวาดกลัว เธออ้าปากเพื่อที่จะร้องขอบางอย่าง
“ช่วย…”
ผีชุดขาวพูดออกมาได้เพียงคําเดียว แล้วเธอก็ถูกตัดออกเป็นชิ้นๆด้วยดาบลมปราณอันแหลมคมและรุนแรง ที่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงหมกควันก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ ร่องรอย
หลังจากที่ผีชุดขาวหายไป อาเข่อที่อยู่หลังเย่หยูก็กลับมาดีขึ้น เธอยืนขึ้นด้วยร่างกายที่อ่อนแรงเล็กน้อย
เขาส่ายหัว อาเข่อถามเย่หยูด้วยสียงอ่อนแรง
“ผีไปไหนแล้วหละ? มันหายไปแล้วหรอ?”
เย่หยูพยักหน้าและตอบกลับไป
“ฉันทําลายมันไปแล้ว”
อาเข่อเกาหัวแล้วถามเย่หยู
“งั้นไปกันเถอะ ที่นี่ยังดูมืดมนอยู่เลย”
อาเข่อไม่ได้เห็นพลังของเหยู เขาแสดงออกด้วยท่าทางที่ใจเย็นมาก แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าสตูดิโอถ่ายทอดสดนั้นได้ระเบิดเรียบร้อยแล้ว
“สะสะสะสะสวรรค์ ดาบทะยานสวรรค์อมตะ! นี่มันมีลักษณะสายฟ้าเหมือนออ่อร่าของดาบ!”
“ดาบทะยานสวรรค์อมตะ? นั้นมันต้องเป็นเทพสายฟ้าแน่!”
“ฮีโร่หนุ่ม! ไม่ ผู้เป็นอมตะสูงสุดของสวรรค์ถึงจะถูก นี่เป็นผลงานของดาบอมตะอย่างแท้จริง! ”
“ดาบอมตะ! รับฉันเป็นศิษย์เถอะ!”
“รางวัลหลักสําหรับการเดินบนท้องฟ้า! :ใครจะเป็นนักดาบอมตะจริงๆกัน?! ฉันจะไปที่บ้านและคุกเข่าลงต่อหน้าเขา!”
“ไม่! ฟ้ามืดเกินไปแล้ว ภาพก็เริ่มเบลอมากจนเห็นไม่ชัด!”
” หนี้บัตรคมนาคมสาธารณะให้รางวัลเรือบรรทุกเครื่องบิน: 99: 666 ดาบอมตะนี้สุดยอดจริงๆ!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/11/เจ้าของร้านพิศวง-211x300.jpg "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
