ปล้นสวรรค์ – ตอนที่ 138 คุณเป็นใครกัน

SPH:บทที่ 138 คุณเป็นใครกัน

“แฮก… แฮก …กระบวนท่าที่ยี่สิบห้าฉันเหนื่อยแล้ว!” 

“…กระนวบท่าที่สามสิบ …แฮก …ไม่ไหวๆ ร่างกายฉันร้อนไปหมดแล้ว!”

“เย่หยู่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันกําลังร่ายรําอยู่บนกองไฟเลย!” ทําไมถึงได้ร้อนอย่างนี้เนี่ย”

“กระบวนท่าที่สามสิบสี่ ใกล้จะครบแล้ว อีกนิดเดียว!”

เย่หยู่ได้เห็นท่าทางของฮันเสี่ยเขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ฮันเสวี่ยน่ากลัวเกินไปแล้ว! เธอเกือบจะทันเขาได้แล้ว!

เย่หยู่เริ่มสงสัยเกี่ยวเรื่องที่การสอนกระบวนท่าออกกําลังกายให้กับฮันเสวี่ย และเป็นไปตามคาดเอาไว้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาจริงๆ!

“อํา เหนื่อยมาก! ในที่สุดเราก็ทําสําเร็จแล้ว!”

ฮันเสวี่ยยืนพักอยู่กับที่ เธอยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลออกมาไม่หยุดพร้อมกับถามเย่หยู่ว่า “เย่หยู่กระบวนท่าของฉันเป็นยังไงบ้าง”

หน้าและชมเธอว่า “ไม่เลวเลยล่ะ เธอเกือบจะจับฉันได้อยู่แล้ว!”

เมื่อฮันเสวี่ยได้ยินดังนั้น ภายในใจของเธอก็เปี่ยมไปด้วยความสุข ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที เธอตอบเขาว่า “ดีมาก!”

“แสดงว่าความสามารถของฉันในด้านศิลปะการต่อสู้ก็ใช้ได้ที่เดียวเลยนะเนี่ย!”

ส่วนคนที่ยื่นใกล้ๆพวกเขาอย่างซิงเหมิงและหยางเฟิงหวูได้แต่กลอกตาไปมา ไม่เลว? ใช้ได้เลยทีเดียว! 

แปะ แปะ!

เม็ดฝนเริ่มหยดลงมากระทบกับพื้น

เย่หยู่เงยหน้าขึ้นไปมองเมฆครึ้มบนท้องฟ้าที่เริ่มก่อตัวหนาขึ้นเรื่อยๆ

แปะ! แปะ!

แปะ! แปะ!

เม็ดฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จากเม็ดฝนที่หยดลงมาทีละเม็ดได้เปลี่ยนเป็นสายฝน

“ฮวา!”

และแล้วฝนก็ตกลงมาอย่างรวดเร็ว

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน”

หลังจากเย่หยู่พูดจบ เขาก็หันไปจับมือฮันเสียและนําเธอวิ่งออกไปจากสนาม

“ลุงโจว ออกรถเลยค่ะ!”

ฮันเสวี่ยตบเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของเธอก่อนที่จะเข้าไปในรถแล้วพูดกับโจวฮ่าวที่นั่งอยู่บนที่นั่งฝั่งคนขับรถ

วึบ! * * * *

โจวฮ่าวขับรถออกจากโรงเรียนท่ามกลางสายฝน

ในขณะที่พวกเขาอยู่ระหว่างทางเย่หยู่ได้ขับรถตามพวกเขามาตั้งแต่ต้น

ขณะที่เขากําลังนั่งอยู่บนเบาะสบายๆของรถสปอร์ตเขาได้เปิดเพลงสบายๆฟังไปพร้อมๆกัน จู่ๆคิ้วของเย่หยู่ก็ค่อยๆย่นขึ้น

“มีบางอย่างผิดปกติ!”

จู่ๆเย่หยู่ก็รู้สึกเหมือนคนที่คล้ายจะเป็นลม มิหนําซ้ำเขายังรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนกําลังมองดูเขาอยู่จากที่ไหนสัก

“เหยาเจนเทียน!” หยุดฮันเสวี่ยและคนอื่นๆเอาไว้ อย่าปล่อยให้พวกเขาไปต่อ!

“เกิดปัญหาขึ้นแล้ว!”

“รับทราบ นายท่าน!”

ทันทีที่เหยา เจนเทียนพูดจบประโยครถสปอร์ตได้เร่งความเร็วขึ้นจนตามโจวฮ่าวที่ขับรถคันข้างหน้าได้ทัน 

“เย่หยู่ เป็นอะไรเหรอ?”

ฮันเสวี่ยลดระดับกระจกรถลง เธอถามเย่หยู่ด้วยความงนงง

ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดนั้นเย่หยู่ได้มองไปรอบๆท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่มืดสนิทแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกับเธอว่า “มีคนกําลังมา!”

กึก! กึก!

รองเท้าคล็อกที่กระทบกับพื้นทําให้เกิดเสียงดังก้องไปทั่วท้องถนน

ตรงหน้าของเย่หยู่ปรากฏคนผู้หนึ่ง เขาคนนั้นสวมรองเท้าที่ทําจากไม้และสวมเสื้อคลุมผ้าลินินหลวมๆ ดาบยาวที่อยู่ในฝักถูกคาดไว้ที่เอวของเขาฝนที่กําลังตกอยู่ทําให้เขารู้สึกแปลกเพราะมันไม่ได้ตกลงบนเสื้อผ้าของคนคนนั้น

“ถูกต้อง!” สัญชาตญาณของนายทําให้ฉันทิ้งจริงๆ!” 

เสียงของคนที่มีอายุเปล่งออกมาผ่านสายฝนด้วยความภูมิใจและหายไปในอากาศ

“คุณเป็นใครกัน”

เย่หยู่เปิดประตูและลงจากรถสปอร์ต เขามองไปทางคนที่มีอายุมากกว่าตัวเองที่กําลังแผ่รังสีอันตรายออกมา

“คนคนนั้นหัวเราะออกมา เขาโค้งตัวเล็กน้อย” ผู้อาวุโสคนนี้มาที่นี่เพื่อตามหาของบางอย่างจากเพื่อนตัวน้อยยัง

” มาจากสํานักเหรอ” แสงระยิบระยับแวบขึ้นมาในดวงตาของเย่หยู่” ชางกวนเชิงเป็นคนแบบไหนเนี่ย”

เหมือนมีแสงสาดส่องเข้ามาในดวงตาของชาง กุยมั่นน้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาเล็กน้อย

“ว่ากันตามตรงก็ชายแก่กับหลานชายที่ไร้ประโยชน์นั่นละ!”

เย่ยหัวเราะ” ดูเหมือนว่าคุณจะที่นี่เพื่อหา13 เข็มของสํานักปีศาจสินะ”

แปะ แปะ!

ชางกุยจือปรบมือสองสามครั้งจู่ๆก็ปรากฏร่างนักรบที่คาดว่าน่าจะมีมากกว่า 10 คน คนเหล่านั้นสวมเสื้อผ้าสีดําสนิทกําลังล้อมอยู่รอบๆเขา

“ถูกต้อง แต่น่าเสียดายที่ผู้อาวุโสคนนี้คงไว้ชีวิตนายไม่ได้!

ชิ้ง

ทันทีที่ชายคนนั้นพูดจบนักรบชุดดําทุกคนที่ล้อมอยู่รอบตัวเขาก็ชักดาบออกมาจากฝักเกิดแสงสว่างวาบท่ามกลางสายฝน

ปัง!

ทันใดนั้นฮันเสวี่ยได้เปิดประตูรถยนต์เพื่อป้องกันเย่หยู่” คุณไม่มีทางทําร้ายเหยูได้หรอกนะ!”

คนขับรถโจวฮ่าวได้ผลักประตูให้เปิดออกแล้วเดินลงมาจากรถ เขามองไปที่ชางจือฉวนด้วยสายตาที่เอาจริงเอาจริง

“ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ดาบฉีที่อยู่กับคุณนั้นทรงพลังมากแสดงว่าคุณเป็นนักต่อสู้รุ่นแรกขั้นหก! ”

ชางกุยจือมองไปที่โจวฮาวด้วยสายตาขุ่นเคืองและพยักหน้าชื่นชม

“โอ้จริงๆแล้วเขาเป็นถึงนักต่อสู้ขั้นสี่สร้างกระดูก!”

“ แต่น่าเสียดายศิลปะการต่อสู้ที่นายเล่าเรียนมาคงจะไม่ได้ใช้มันอีกแล้ว!”

โจวฮ่าวหันหน้าไปทางเย่หยู่และรีบพูดกับเขาว่า” คุณชายเย่ ผมจะพยายามถ่วงเวลาไว้ให้ได้นานที่สุด รบกวนคุณชายพาคุณหนูฮันไปจากที่นี้ด้วยครับ!”

หลังจากโจวฮ่าวพูดจบแล้ว เขาได้ก้าวไปข้างหน้าในทันที โดยไม่ได้รอการตอบกลับจากเย่หยู่

เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของชางกุยจือ

ตุ้ม!

โจวฮ่าวกําหมัดขึ้นและต่อยไปที่แผงอกของคนตรงหน้าเขา

แกล้ง!

ร่างกายของชางกุยจือไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิดเขาขยับนิ้ว ที่จับอยู่ที่ดาบที่อยู่ตรงเอวของเขาและซักมันออกมาจากฝัก

ในทันที

ฉีก!

ใบมีดแหลมคมได้แทงเข้าไปที่หน้าอกของโจวฮ่าวราวกับว่ามีลูกกระสุนปืนยิงทะลุผ่านโจวฮ่าวไป

ชางกุยจือกําลังมองดูโจวฮ่าวที่ถูกเขากระแทกจนล้มหงายหลังลงไปและหัวเราะออกมาอย่างน่ารังเกียจ “ขยะ!” 

กร๊อบ! * * * *

กระดูกหน้าอกของโจวฮ่าวแตกหัก ร่างกายเขาได้ล้มลงกองอยู่บนพื้นเลือดสีแดงไหลออกมาจากปากของเขา 

“ลุงโจว!”

ฮันเสวี่ยรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า เธอกรีดร้องออกมาทั้งน้ำตาหลังจากนั้นก็วิ่งเข้ามาช่วยโจวฮ่าวอย่างรวดเร็ว

“แค่ก!” โจวฮ่าวพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งให้ได้ เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา” คุณชายเย่หยู่รีบพาคุณหนูฮันเสียไปจากที่นี่เถอะครับ!”

เย่หยู่ยื่นมือออกไปวางบนหน้าอกของโจวฮ่าวเขาสะบัดนิ้วอยู่สักครู่ จู่ๆกระดูกส่วนที่หักอยู่ของโจวฮ่าวเริ่มประสานกันจนกลับมาอยู่ในสภาพที่ปกติ”ไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเขาไม่มีทางทําอะไรผมได้!”

“ฮันเสวี่ยพาลุงโจวไปที่รถฉันเดี๋ยวนี้!”

เย่หยู่ตบเข้าไปที่ไหล่ของฮันเสวี่ยอย่างเบามือและกระซิบกับเธอ

“อื้อ!”

ฮันเสวี่ยหันมามองเหยู่ด้วยความกังวล เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อยและช่วยพยุ่งโจวฮาวไปที่รถสปอร์ตที่จอดอยู่

“เหยาเจนเทียนจงคุ้มครองปกป้องพวกเขาเดี๋ยวนี้!”

เย่หยู่ตบเข้าไปที่ประตูรถและพูดออกมาเบา ๆ

“ปิ๊บ”

เหยาเจนเทียนส่งเสียงร้องแสดงให้เห็นว่าเขารู้แล้ว

ชางกุยจือยกมือขึ้นมาประสานไว้บริเวณหน้าอก เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วตะโกนออกไปว่า “ไป! ลากมันออกมา!”

เมื่อพวกเขาได้ยินนักต่อสู้ชุดดําที่ยืนอยู่รอบๆเขาปฏิบัติตามคําสั่งในทันที พวกเขาได้พุ่งตัวไปทางเย่หยู่โดยเร็ว 

พรึบ! * * * *

เย่หยู่แกว่งนิ้วของเขาและพลังดาบแห่งสายฟ้าถูกส่งออกไปในทันที

ชุดดําของนักต่อสู้ที่สวมใส่อยู่ฉีกขาดเป็นชิ้นๆ

“อย่าปล่อยให้ขยะมาถ่วงเวลาเลยน่า คุณลงมือเองเลยสิ”

เหล่าลูกศิษย์ของชางกุยจือทําตัวไม่ถูกในขณะที่เขามองดูเสื้อผ้าสีดําของนักต่อสู้ที่ฉีกขาดด้วยพลังของดาบนั่น เขาพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ “นี่คือออร่าดาบ! ไม่ไม่ใช่!”เห็นได้ชัดว่าเป็นนักต่อสู้ระดับสองกลั่นโลหิต นายใช้ออร่าดาบได้ยังไง!”

สายตาของชางกุยจือกําลังลุกเป็นไฟในขณะที่จ้องมองไปทางเย่หยู่ เขาพูดด้วยความกระหายว่า “มันต้องเป็นวิชาลับ!” มีแค่วิชาลับเท่านั้นที่ทําแบบนี้ได้!”

“ทุกคนถอย!” ชางกุยจือสั่งให้นักต่อสู้ชุดดําถอยกลับมาตั้งหลักจู่ๆร่างกายที่เที่ยวแห้งดูเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงของ เขาก็ค่อยๆอวบขึ้น “คราวนี้ให้ผู้อาวุโสคนนี้จัดการเอง!”

“วาดดาบใส่มันซะ!” ชางกุยจือถือดาบของตัวเองแล้วเหวี่ยงมันในทันที ออร่าดาบที่แหลมคมถูกฟาดออกมา

เย่หยู่ให้ความสนใจกับคนที่มาจากสํานักเสมอเพราะสุดยอดทักษะการคํานวณชั้นสูงของเขาได้เปิดใช้งานแล้ว ทําให้เขาสามารถอ่านทิศทางของดาบได้อย่างง่ายดาย 

พรึบ!

เขาเอียงตัวไปทางด้านข้างเล็กน้อย ออร่าดาบได้พุ่งไปทางด้านข้างของเย่หยู่ผ่านเขาไปถูกรถที่เคยมีฮันเสวี่ยนั่งอยู่ในนั้น

ปัง!

ชิ้นส่วนเหล็กของรถถูกผ่าเป็นสองส่วนเนื่องจากพลังของดาบทิพย์ และพลังของมันทําให้เกิดรอยแตกลึกลงบนพื้นอีกด้วย

“ ทักษะดาบของคุณไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เลยนะ!”

เย่หยู่คลี่ยิ้มออกมาและพูดเบาๆว่า

ชางกุยจือตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ” อวดดี!”

ดาบลมปรานและเลือดรอบตัวเขาพรั่งพรูออกมากระแส พลังงานภายในร่างกายได้แล่นผ่านขึ้นไปบนฟ้า

ไอน้ำที่ลอยอยู่เต็มท้องฟ้าระเหยหายไปลอยเคว้งคล้ายกับควัน

กลุ่มนักต่อสู้ชุดดํายืนล้อมรอบตัวเขา

สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเคารพเมื่อพวกเขามองไปที่ชางกุยจือ”คุณคู่ควรกับการได้เป็นผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่โดยแท้จริง!” ดาบลมปราณและเลือดเป็นเหมือนควันที่ลอยขึ้นไปในอากาศฉันสงสัยว่าใครจะเทียบมันได้!”

“ถูกต้องแล้วผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ก้าวเข้าสู่ขั้นเข้าสู่แก่นแท้ เมื่อสามปีก่อน! นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในสํานักของเรา!

“ฮ่าฮ่า นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกที่ผู้อาวุโสได้เป็นนักต่อสู้ระดับเข้าสู่แก่นแท้ ใช้เด็กคนนี้เป็นเครื่องสังเวย การปลดปล่อยเขานั้นง่ายนิดเดียว!”

“ฉันไม่เชื่อว่านักต่อสู้ระดับสองกลั่นโลหิตจะสามารถใช้ การโจมตีนั้นได้หลายครั้ง!”

“ ใช่แล้วพวกเราไม่สนและไม่มีทางหลงกลเขาเด็ดขาด!”

“เฮ้อ…นั่นก็เป็นเพราะผู้อาวุโสในตระกูลนั้นเป็นคนรอบคอบมากก็แค่เด็กเหลือขอคนนึง ถ้าเราเริ่มโจมตีล่ะก็ เราก็จะสามารถจับเขาในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้! “