ปาฏิหาริย์รัก เทพธิดาจำแลง – ตอนที่ 253 มีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวด

ถังซีกะพริบตาปริบๆ มองลู่เสี่ยวจิง เฉียวเหลียงกล้าลงมือทำแบบนี้จริงๆ ความคลางแคลงสงสัยในใจเธอมลายหายไปในที่สุด เฉียวเหลียงไม่มีวันใช้เธอเป็นเหยื่อล่อเพื่อกำจัดลู่กวงสยง เขาใส่ใจห่วงใยเธอจริงๆ เพราะฉะนั้นเขาไม่มีวันเอาชีวิตเธอมาเสี่ยงแบบนั้นเป็นอันขาด
 
 
ลู่เสี่ยวจิงพยายามวิ่งเข้าไปหาลู่กวงสยง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจึงคว้าตัวเธอยกขึ้นเหมือนหิ้วปีก และจ่อปืนที่ขมับเธอ เขายืนนิ่งอยู่ท่านั้น ท่าทางเหมือนเตรียมพร้อมจะยิงขมับลู่เสี่ยวจิงทันทีที่เฉียวเหลียงออกคำสั่ง
 
 
เซียวเหยามองหน้าเฉียวเหลียงด้วยสีหน้าดุดัน ดวงตาหรี่ลง “ผมคิดไม่ถึงเลยว่าท่านประธานเฉียวผู้สูงส่งจะเล่นสกปรกเป็นเหมือนกัน”
 
 
เฉียวเหลียงจ้องมองถังซีไม่ละสายตา ราวกับไม่ได้ยินคำเยาะเย้ยของเซียวเหยา แต่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ผมไม่สนใจหรอก ผมทำได้ทุกอย่าง ขอแค่ให้ซีซีปลอดภัย ผมไม่สูงส่งเท่าท่านผู้พันเซียวหรอก”
 
 
เซียวเหยาหรี่ตามอง เฉียวเหลียงกล่าวต่อไป “ผมหวังว่าจะไม่เกิดข้อพิพาทระหว่างเราในเรื่องวิธีการช่วยซีซี ถ้าผู้พันเซียวอยากเถียงกับผมละก็ผมพร้อมทุกเวลา หลังจากซีซีปลอดภัยแล้ว”
 
 
“เฉียวเหลียง! ปล่อยเสี่ยวจิงไป!” ลู่กวงสยงจ้องมองเฉียวเหลียง “เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ปล่อยเธอไป!”
 
 
เฉียวเหลียงก้มศีรษะลงหัวเราะเยาะ แล้วเงยหน้าขึ้นมองลู่กวงสยงอย่างฉับพลัน ดวงตาเขาน่าสะพรึงกลัวมาก “ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยงั้นเหรอ จะให้ปล่อยเธอไปเหรอ” เขาชี้ไปที่ถังซี น้ำเสียงเขาเย็นยะเยือก “แล้วเซียวโหรวรู้เรื่องอะไรด้วย คุณไม่ได้ขู่ผมด้วยชีวิตของเธอหรอกเหรอ เสี่ยวจิงเป็นลูกสาวคุณ และคุณลักพาตัวแฟนผม ลูกสาวผู้กตัญญูต้องชดใช้แทนพ่อของเธอสิ คุณจะมาบอกได้ยังไงว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
 
 
ลู่กวงสยงกดมีดสั้นลงบนคอถังซีหนักขึ้น ลำคอเธอเริ่มมีเลือดออกซิบๆ เฉียวเหลียงหรี่ตาลง และรังสีอำมหิตของเขารุนแรงยิ่งขึ้น เขาหยิบปืนออกมา ยิงลู่เสี่ยวจิงที่แขนทันที ลู่เสี่ยวจิงกรีดร้องและร่างทรุดลงคุกเข่า ลู่กวงสยงคำรามใส่เฉียวเหลียง “ปล่อยเสี่ยวจิงไป!”
 
 
เฉียวเหลียงหรี่ดวงตาลงอีก เมื่อเห็นเลือดบนคอถังซี เขาก็ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่คนนั้นหิ้วปีกเสี่ยวจิงขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็จ้องลู่กวงสยงเขม็งด้วยสายเยือกเย็น “ผมบอกแล้วว่าคุณต้องชดใช้มากกว่าหลายเท่า ถ้าเซียวโหรวได้รับบาดเจ็บ”
 
 
“เฉียวเหลียง! ทำไมแกถึงโหดร้ายอย่างนี้!” ลู่กวงสยงปล่อยถังซีทันที ถังซีทรุดลงกับพื้น เฉียวเหลียงรีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวถังซี ดึงมาไว้ในอ้อมแขน แล้วก้าวถอยหลังกลับมา จากนั้นก็มีทีมแพทย์เข้ามาดูแลบาดแผลของถังซี เฉียวเหลียงมองหน้าอาห้า อาห้าพยักหน้า แล้วสั่งให้คนส่งลู่เสี่ยวจิงไปโรงพยาบาล
 
 
เฉียวเหลียงไม่สนใจลู่กวงสยง และยุ่งอยู่กับการตรวจดูให้แน่ใจว่าถังซีไม่เป็นอะไร ถังซีตบหลังมือเขาเบาๆ ยิ้มให้เขาแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วงฉัน แค่แผลเล็กๆ และฟกช้ำนิดหน่อย”
 
 
เฉียวเหลียงโล่งอกเมื่อได้ยินอย่างนี้ เขารีบก้าวออกไปคว้าคอเสื้่อลู่กวงสยงขึ้นมาชกอย่างแรง “ผมเป็นคนที่คุณเกลียด! ทำไมคุณถึงทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้! ไร้ยางอายจริงๆ!”
 
 
ถังซีตกใจมากเมื่อเห็นเฉียวเหลียงชกลู่กวงสยง และรีบเข้าไปห้ามเขา “เฉียวเหลียงใจเย็นๆ! ใจเย็นๆ! เขาลักพาตัวฉันคุณก็จับเขาส่งตำรวจดีกว่า อย่าไปทำร้ายเขาให้มือคุณแปดเปื้อนเลย!”
 
 
เฉียวเหลียงสูดลมหายใจลึกๆ มองดูลู่กวงสยงซึ่งทรุดนั่งอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง เขากล่าวอย่างเย็นชา “ลู่กวงสยง ผมไม่ควรปล่อยคุณไปตั้งแต่ตอนที่คุณกับผู้หญิงแพศยาคนนั้นขับรถชนแม่ผมเมื่อห้าปีก่อน เพื่อจะครอบครองเฉียวกรุปทั้งหมด คุณเกือบจะฆ่าแม่ผมเมื่อห้าปีก่อน วันนี้คุณลักพาตัวคนรักของผมเพื่อจะแบล็กเมลผมสองพันล้านหยวน คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่คุณทำมีแต่จะผลักให้คุณลงนรกเร็วขึ้น!”
 
 
คุณเคยเห็นผมเป็นลูกชายของคุณบ้างหรือเปล่า!
 
 
ลู่กวงสยงเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเหลียง จำได้ถึงตอนที่เฉียวเหลียงวิ่งตามหลัง ร้องเรียกตนว่าพ่อ แต่ตอนนี้เฉียวเหลียงเห็นเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตไปแล้ว และรอไม่ไหวที่จะส่งเขาลงสู่นรก
 
 
ลู่กวงสยงยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง พึมพำว่า “อะไรทำลงไปแล้ว ลบล้างไม่ได้หรอกนะ แต่ฉันไม่เสียใจ เพราะเสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์”
 
 
เฉียวเหลียงตะคอก “คิดว่าผมจะให้อภัยหรือถ้าคุณเสียใจ คุณคิดว่าจะชดใช้ความผิดได้ด้วยความรู้สึกเสียใจงั้นเหรอ ฝันไปแล้ว!”
 
 
เซียวจิ่งเดินเข้าไปหาเฉียวเหลียง ตบไหล่เขาเบาๆ จากนั้นก็หันไปมองหน้าเซียวเหยาซึ่งจ้องมองเขาอยู่ เซียวจิ่งประสานมือสองข้างเข้าด้วยกัน มองพี่ชายด้วยสายตาอ้อนวอน ถังซีก็หันไปมองเซียวเหยาด้วยเช่นกันและเม้มริมฝีปาก เซียวเหยาถอนหายใจ หันหลังกลับ เดินไปหาคนของเขาและกล่าวว่า “ภารกิจลุล่วง! ถอนกำลังออกจากที่นี่ได้!”
 
 
เซียวจิ่งหยิบลำโพงของเซียวเหยาขึ้นมา เดินตามพี่ชายไป และได้ยินชายคนหนึ่งถามเซียวเหยา “เราจะถอนกำลังไปทั้งอย่างนี้หรือครับ”
 
 
เซียวจิ่งตามมาทันและกล่าวกับชายคนนั้นว่า “พี่ชาย นี่เป็นฉากจบที่ดีที่สุดแล้ว คุณคาดหวังว่าจะได้เห็นฉากนองเลือดเหรอ”
 
 
นายทหารกองกำลังพิเศษคนนั้นมองเซียวจิ่งและกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “แต่มีประชาชนได้รับบาดเจ็บจากปืนต่อหน้าต่อตาเราเมื่อกี้นี้! เป็นการกระทำอย่างผิดกฎหมาย! เราต้องจับกุมคนเหล่านี้และสอบสวนพวกเขา!”
 
 
คนพวกนี้ดูไม่เหมือนคนดี โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อเฉียวเหลียง เขายิงเด็กสาวอายุสิบห้าโดยไม่สะทกสะท้านได้อย่างไร! เขาเหมือนผู้ก่อการร้ายเลย!
 
 
เซียวจิ่งมองหน้าพี่ชายอย่างหมดปัญญาและกล่าวว่า “พี่เหยา พี่อยากเห็นคนของพี่กับน้องชายพี่ทะเลาะกันตรงนี้เหรอ พี่ก็เห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา พวกเรามีความจำเป็นอะไรที่จะต้องสูญเสีย และ… ผมไม่เคยบอกเฉียวเหลียงเรื่องอาชีพที่แท้จริงของพี่นะ โหรวโหรวก็คงไม่บอกด้วย พี่เดาเอาเองก็แล้วกันว่าเฉียวเหลียงค้นพบตัวตนของพี่ได้ยังไง”
 
 
เขาแค่บอกเฉียวเหลียงว่าพี่ชายคนโตของเขาจะฆ่าลู่กวงสยง และออกคำสั่งลูกน้องไปแล้ว แต่เขาไม่ได้บอกว่าพี่ชายเขาเป็นพันโท!
 
 
เซียวเหยาหรี่ตามองเฉียวเหลียง ซึ่งกำลังจ้องมองลู่กวงสยงที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยสายเย็นชา และกล่าวอย่างโหดเ**้ยม “ปล่อยลู่หงคุนงั้นเหรอ ทำไมต้องปล่อย มันสมควรถูกลากเข้าคุก! แต่ผมก็แสดงความเมตตาอย่างที่สุดให้คุณเห็นแล้ว โดยไม่ส่งมันไปลงนรกด้วยตัวผมเอง!”
 
 
ลู่กวงสยงมองเฉียวเหลียงด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “แกไม่ได้เป็นคนให้หลักฐานกับตำรวจเหรอ”
 
 
เฉียวเหลียงตะคอก “ถ้าเป็นผมทำ หลักฐานคงจะมากกว่านี้ คุณควรดีใจที่ไม่ใช่ผมที่ส่งมันเข้าคุก ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่ได้มานั่งต่อรองกับผมอยู่อย่างนี้หรอก”
 
 
ลู่กวงสยงหลับตาลง เฉียวเหลียงชำเลืองมองเขาและกล่าวอย่างเยือกเย็น “และตัวคุณเอง ก็จะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก สารภาพบาปต่อพระเจ้าซะ สำหรับสิ่งที่คุณทำกับแม่และผม อย่าพยายามฆ่าตัวตาย เพราะถึงแม้คุณจะพยายามทำอย่างนั้น ผมก็จะยื้อให้คุณกลับมามีชีวิต และจะทำให้คุณมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดไปตลอดกาล”