“สุดยอดไปเลยคะ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานศักดิ์สิทธิ์เลยละคะ แถมยังระดับพอๆกับน้ำมนต์ชั้นสูงของศาสจักรไม่สิ เหนือกว่านั้นอีก!!”
มาเรียน่าจ้องมองแจกันที่บรรจุน้ำเอาไว้เต็มด้วยความตะลึง
“ระ..เหรอแล้วทำไมเธอถึงรู้..ว่าละว่ามันเหนือกว่าของโบสนะ–อุ๊บบ”
แย่ละเกือบจะอ้วกแตกแล้ว สกสัยจะกินน้ำเยอะเกินไปหน่อย แต่ถ้าไม่กินไปเยอะๆ มันก็จะไม่ออกนี้นะ
“ดวงตาข้างขวาของดิฉันสามารถแยกแยะและรับรู้เวทมนต์ได้นะคะ ด้วยเหตุนี้เอง ดิฉันจึงสามารถรับรู้พลังเวทมนต์ของท่านมีเรียได้ว่าเป็นความจริงคะ”
“เพราะงี้ตาเลยสีไม่เหมือนกันสินะ แล้วตานั้นมันเรียกว่าอะไรละ เนตรมารหรืออะไรประมาณนี้รึเปล่า”
“ดิฉันไม่มีของน่ากลัวอย่างเนตรมารหรอกคะ แม้จะมีบางคนเข้าใจผิดเพราะสีของมันก็เถอะ แต่นี้มันก็แค่ตาทั้วไปที่มีความสามารถเหมือนลูกแก้ววัดพลังเวทเท่านั้นแหละคะ”
เอ่อ ก็อยากจะค้านหรอกนะ ว่าไม่มีดวงตาทั้วไปที่ไหน มันมีความสามารถเหมือนลูกแก้วเวทมนต์หรอกนะ แต่ช่างมันเถอะ
“แล้วมันเพียงพอที่จะล้างคำสาปของสามีเธอได้รึเปล่าละ”
ถ้าไม่ได้รอบนี้คงต้องใช้เลือดดู ท่าไม่ได้อีกก็คงต้องตัดใจแล้วละ เพราะทั้งตัวผมก็มีแค่นี้แหละ
“เหลือเฟือคะ!! แค่นำเจ้านี้ไปป้อนสามีของดิฉันสักพักเดี๋ยวก็คงฟื้นแล้วละคะ”
เธอพูดด้วยความดีใจพร้อมกับเอาหน้าไปถูกับแจกัน ผมหวังว่าน้ำในนั้นคงไม่กระเซ็นออกมาออกนะ ตอนปล่อยออกมาเองก็เผลอใส่แรงมาไปหน่อยจนออกมานอกแจกันเล็กน้อยด้วยสิ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งก็มันแห้งแล้วนี้
“แล้วเธอจะป้อนสามีของเธอยังไงละ ไม่ใช่ว่าเขานอนหมดสติอยู่เหรอ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกคะ เดี๋ยวดิฉันจะป้อนเขาเองด้วยปากต่อปากนะคะ หุๆๆ”
“!!!”
เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยอย่างอารมดีด้วยปากเล็กๆของเธอ เอาจริงดิ!! เธอจะป้อนน้ำอันนั้นด้วยปากต่อปากจริงๆดิ!!
“เป็นอะไรไปคะ? ทำไมถึงทำหน้าตกใจอย่างงั้นละคะ”
“อ๋อๆ ไม่มีอะไรหรอกก็แบบว่าฟังดูเป็นผู้ใหญ่จังน้า~ อะไรประมาณนี้อะนะฮ่าๆ”
จะพูดไม่ได้เด็ดขาดว่าไอ้น้ำที่อยู่ในแจกันนั้นนะเป็นฉี่!! ถ้าพูดไปละก็เธอเอาตายแหงๆ!!
“ก็แหม ดิฉันเองเห็นแบบนี้ ก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งนะคะ ทำแค่นี้มันไม่เท่ากับประสบการณ์อันเร้าร้อนที่ฉันกับสามีมีร่วมกันหรอกคะ อ๊ายยย!! ฉันนี้ก็พูดอะไรออกมากันเนี้ย!!”
เธอพูดพร้อมบิดตัวไปมาด้วยความเขินอายโดยที่ยังถือแจกันอยู่ เฮ้ยๆ เดี๋ยวมันก็หกหมดหรอก!!
รอบนี้ผมกินน้ำเยอะๆแบบนั้นอีกไม่ไหวหรอกนะ แถมมันยังจัดท่าทางที่ทำยังไงไม่ให้เปื้อนยากด้วย
การมีน้องสาวนี้มันลำบากจริงๆ ถ้าจัดท่าทางหรือจังหวะไม่ดีก็ไหลเปียกยันขาเลยบางทีก็โดนก้นด้วยท่าไม่เช็ดหรือล้างมันให้ดีมันแปปเดียวก็คันโคตรๆแล้ว ชีวิตแบบนี้ช่างไม่สะดวกเลยสักนึด คิดถึงน้องชายจังแหะ การฉี่แล้วไม่ต้องมานั้งเช็ดหรือล้างนี้ดีนี้มันคงดีที่สุดแล้วละ
“ถ้าเสร็จธุรแล้วฉันช่วยส่งฉันกลับไปที่ป่าเลยได้รึเปล่า?”
“อ๊ะ!! เดี๋ยวสิคะ!! อย่างน้อยอยู่ทานมื้อเย็นด้วยก่อนเถอะนะคะ อยากน้อยท่านมีเรียเองก็เป็นผู้มีพระคุณด้วยของเคลและดิฉันด้วย ให้ดิฉันตอบแทนอย่างเป็นทางการเถอะคะ”
“ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่อยากได้อะไรหรอกเผอิญฉันต้องรีบกลับเข้าไปในป่าก่อนจะมืดนะ ไม่งั้นมอนสเตอร์มันจะออกหากินแล้วเข้าไปในที่พักไม่ได้นะ”
ผมโกหกจริงๆผมอยู่ในเมืองของเธอนะแหละ ใครมันจะไปพักในป่าอันตรายแบบนั้นได้ฟะ!! วันนี้ตอนโดนมอนไล่ก็เกือบเอาตัวไม่รอดแล้ว
“งั้นเหรอคะ.. จะให้เป็นเงินก็คงไม่จำเป็นสำหรับคนอยู่ในป่าสินะคะ”
อันนั้นจำเป็นโคตรๆเลยละ ก็ตอนนี้ผมถังแตกสุดๆเลยนี้น่า จริงๆ เงินเก็บก็มีอยู่แต่เงินก้อนนั้นไม่ค่อยอยากจะใช้เท่าไหร่อะนะ..
“จริงสิ!! ถ้างั้นรับเป็นเสื้อผ้าน่ารักๆเป็นไงคะ ดิฉันเองก็มีชุดเก่าๆอยู่เพียบเลยแถมลูกสาวดิฉันใส่ก็ไม่ได้แล้วด้วย”
“ไม่เอาหรอกน่า!!”
ผมไม่ได้รังเกียจชุดผู้หญิงหรอกนะมันก็น่ารักดีแต่ว่า ทางนี้เองก็ปลอมเป็นชายอยู่ขืนเอาไปแล้วฮาลมันเห็นคงนึกว่าผมมีรสนิยมแปลกๆ แหงๆ ผมไม่อยากให้มันระแวงตอนที่มันทำของตกตอนอาบน้ำด้วยกันหรอกนะ
“รับไว้เถอะคะ!! ไม่งั้นฉันคงไม่สบายใจแน่ๆ”
“แต่ว่า..”
“รับ-ไว้-เถอะ-คะ!!”
“…ครับ”
–
“ยินดีต้อนรับกลับคะ พี่ชาย!!”
นีน่ากล่าวทักทายด้วยความร่าเริง ความน่ารักของเธอนี้คอยเยียวยาจิตใจผมตลอดเลยนะ วันนี้เจอเรื่องหนักมาทั้งวันเลย พอเจอหน้านีน่านี้ก็หายเหนื่อยเลยละ นี้สินะพลังออร่าของพวกเด็กๆนะ
“แล้วนั้นกระเป๋าอะไรเหรอคะ?”
“อ๋อ นี้เหรอ? ของขวัญไง”
ผมพูดพร้อมยกกระเป๋าเดินทางใบโตขึ้นมา มันลำบากมากเลยนะที่ต้องเดินลากเจ้านี้จากในป่ามาถึงโรงแรมเนี้ย ตอนที่ทหารเฝ้าประตูขอค้นกระเป๋ามันมองหน้าผมแบบ’อะไรของมิงวะ’ แม้ผมจะบอกว่าได้รับมาจากการไปช่วยพ่อค้าเสื้อผ้าจากมอนสเตอร์และกะจะเอามาขายต่อมันก็บอกว่า’ไม่เป็นไรฉันไม่บอกรสนิยมให้คนในปาตี้นายรู้หรอก’มันคิดว่าผมจะแต่งหญิงรึไง!!!
ไอ้หน้าบากผมสั้นจนเกือบเกรียนแต่งหญิงมันไม่เท่เลยสักนึด!! ท่าผมคิดจะแต่งจริงๆก็ขอไว้ผมยาวกว่านี้หน่อยเถอะ!!!
“แล้วพี่จะเอาไปให้ใครคะ พี่ฮาลกับพี่เนียร์เหรอ?”
“ไม่ช่าย เธอต่างหากละนีน่า”
“เอ๋?”
ผมวางกระเป๋าเดินทางลงกลับพื้นแล้วเปิดมันขึ้นมา และหยิบเสื้อผ้าในนั้นขึ้นที่เป็นชุดเดรสสีแดงที่มีจีบพริ้วๆอยู่ขึ้นมาโชวให้กับนีน่าดู นีน่าเองก็มองด้วยสายตาสนอกสนใจน่าดู นี้สินะปฏิกริยาทั้วไปของเด็กผู้หญิงที่ได้รับของน่ารักนะ รู้สึกอิ่มใจจังนะที่ได้เป็นผู้ให้เนี้ย
“ว้าว!! สวยจัง!! พี่จะให้หนูจริงๆเหรอคะ ไม่ใช่ว่าหนูรับแล้วพี่มาเก็บเงินกับหนูทีหลังนะ”
“ปากเสีย!! เห็นพี่เป็นคนยังไงเนี้ย!! พี่ให้น้องฟรีๆไม่คิดตังสักเหรียญเลยนะ”
“แล้วพี่ไปเอาของพวกนี้มาจากไหนละ ที่หนูเห็นเสื้อพวกนี้มันไม่ใช่ราคาถูกๆเลยนี้”
“เอ่อ.. พี่ไปทำงานแล้วได้มาเป็นค่าตอบแทนนะเห็นว่าบังเอิญเขาไม่มีเงินจ่ายค่าตัวพี่ พี่เลยขอเสื้อผ้าเก่าๆของลูกสาวเขามานะ กะจะให้นีน่าที่เป็นเด็กดีใส่ไง”
ใครมันจะไปบอกละว่าโดนยัดเยียดมา จะทิ้งก็เสียดายด้วยเสื้อผ้าดีๆทั้งนั้น ขืนเอาไปทิ้งในป่าคงเสียดายแย่
“น่าสกสัย…. คนอย่างพี่ชายไม่น่าจะใจดีแบบนี้น่า?”
“สรุปจะเอาไม่เอา? ท่าไม่เอาพี่จะได้ไปโยนขายร้านแถวนี้นะ ช่วงนี้พี่เองก็เดือดร้อน-“
“เอาคะ!!”
จากนั้นนีน่าเองก็ขว้าชุดเดรสสีแดงที่อยู่ในมือผมเก็บเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมากอดราวกับเป็นของรักของห่วงไปแล้ว
ทั้งๆที่ไม่ได้บอกจะให้ทั้งกระเป๋าแท้ๆ แต่กลับเล่นยกกระเป๋าไปเลย เป็นเด็กที่โลภจังนะฮ่าๆ แต่ช่างเถอะก็กะจะให้เธอหมดอยู่แล้วละ ก็ในนั้นมีแต่ชุดไซต์เด็กนี้นะ ให้เนียร์ใส่ก็ไม่ได้ด้วยถึงหน้าอกเธอจะไซต์เดียวกับเด็กก็เถอะนะ
“ให้แล้วห้ามเอาคืนนะคะ!! พี่ชาย!!”
“เออ!! ลูกผู้ชายอย่างพี่พูดแล้วไม่คืนคำหรอก”
แม้ตอนนี้จะเหลือความเป็นลูกผู้ชายแค่50%ก็เถอะนะ แต่ก็ยังถือเป็นลูกผู้ชายอยู่ดีนะแหละ
“งั้นหนูขอลองใส่เลยได้ไหมคะ!!!”
“ไปลองถามคุณแม่เธอเถอะ ชุดนี้เป็นของเธอแล้วจะทำยังไงก็เรื่องของเธอ แล้วก็อย่าลืมใส่ชุดที่น่ารักที่สุดมาอวดพี่ด้วยละ!!”
“ขอบคุณคะ!!”
นีน่าวิ่งกอดกระเป๋าไปหาคุณเชลลี่ทันที การคุยกันนะหว่างแม่ลูกนั้นเป็นไปได้ด้วยดี แม้ทางคุณเชลลี่จะมองมาทางผมแบบแปลกๆก็เถอะ การรับของจากผมนี้มันดูน่าสกสัยขนาดนั้นเลยเหรอครับ คุณเชลลี่เห็นอย่างงี้ผมก็เอ็นดูนีน่าเหมือนกันนะ
สักพักนีน่าก็กระโดดไปมาด้วยความดีใจ ดูเหมือนคุณเชลลี่จะอนุญาติแล้วสินะ ดีใจด้วยนะนีน่า
นีน่าหันมาทางนี้พร้อมกับยิ้มโชวฟันขาวของเธอผมจึงยกนิ้วโป้งเป็นการตอบกลับก่อนที่เธอจะวิ่งไปข้างหลังร้านด้วยสีหน้าตื่นเต้นที่จะได้ลองชุดใหม่ ผมจึงไปนั้งที่เคาร์เตอร์เพื่อรออาหารเย็นของวันนี้กับลูกค้าคนอื่นๆ
“เฮ้ยๆ ไอ้หนูหน้าบากเอ็งคิดจะจีบหนูนีน่ารึไง ระวังจะโดนคุณพ่อจอมโหดอัดเอานะเฟ้ย ฮ่าๆ”
ลูกค้าที่เป็นชายสูงอายุที่นั้งข้างๆผมแซวผมพร้อมกับหัวเราะร่า ไม่สมกับอายุเท่าไหร่
“ก็แค่ได้มาเฉยๆ เท่านั้นแหละลุง เก็บไว้เดี๋ยวฮาลมันจะคิดว่าผมเป็นเกย์อะดิ”
“หน้าเอ็งก็หวานอยู่แล้วนี้หว่าจะลองใส่ไปก็ไม่เสียหายนี้หว่า ข้าคิดว่ามันต้องเข้ากับเอ็งแน่ๆ”
“ลุง.. คิดอะไรกับผมปะเนี้ย..”
“เฮ้ยๆ พูดแบบนั้นเดี๋ยวก็สวยสิวะ ใครมันจะพิศวาทเอ็งวะ ข้ามีเมียอยู่แล้วนะโว้ย”
“ผมก็ไม่พิศวาทเด็กเหมือนกันแหละน่า!! ถ้าให้เลือกละก็ขอแบบนมตูมๆแบบคุณเชลลี่ดีกว่า”
“พูดแบบนั้นมันจะดีเหรอ? ไอ้เด็กหน้าบาก”
อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้สิฟะ!! มันน่าขยะขแหยงนะเฟ้ย ไอ้แก่นี้!!
“ทำไมละ? ก็ผมไม่ได้ชอบเด็กนี้”
“เอ็งเนี้ยนะไม่รู่จักการรอคอยเลยสินะ ลองนึกดูสิ หนูนีน่าก็เป็นลูกสาวของเชลลี่น้า~ แถมยังอายุ10ขวบแล้วด้วย ท่ารออีก5ปีละก็…หิๆ”
ลุงผมพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเลห์ ผมลองจิตนาการภาพของนีน่าในอีก5ปีข้างหน้า โดยมีหุ่นของคุณเชลลี่ในปัจจุบันเป็นฐาน นีน่าเองเป็นเด็กที่มีคิ้วค่อนข้างหนาจากพ่อ มีนิสัยที่ร่าเริง และมีหน้าคล้ายกับคุณเชลลี่ ยัยนั้นก็ถือว่าเป็นสาวสวยนี้หว่า!!
ท่าอีก5ปีเธอก็จะอายุแค่15ผมก็จะอายุ22 แถมตอนนั้นลักษณะเด่นของมิโนทอรัสก็เริ่มจะแสดงออกมาแล้วด้วย!! เด็กน่ารักจะกลายเป็นสาวสวยนมตูมงั้นเหรอ!!
“ความคิดไม่เลวเลยนี้หว่าลุง สมแล้วที่เป็นเฒ่าหัวงูประจำเมืองจริงๆ”
“อย่างเอ็งไม่มีสิทธิ์มาเรียกข้าหรอก!!! ไอ้คนไม่ได้เรื่องประจำเมือง!!”
“เอ้า!! หนุ่มๆอาหารเสริฟแล้วจ๊ะ”
ดึ๋งง!!
อาหารถูกวางไว้ตรงหน้าผมกับลุง ลักกี้วันนี้ดูเหมือนจะเป็นสเต็กเนื้อออร์คละ แม้หน้าตามันจะไม่น่ากินก็เถอะ แต่ก็ถือว่ามันอร่อยโคตรๆเลยละ
“เชลลี่มาพอดีเลยไอ้หนูหน้าบาก นี้มันพยามจีบลูกสาวเธอนะ เห็นบอกว่าอีก5ปีเดี๋ยวนมนีน่าก็ตูมเองด้วยละ”
“แกรน…”
คุณเชลลี่ส่งสายตาสมเพชมาทางผม ไอ้แก่ตูยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลยนะเว้ย!!! แค่คิดต่างหากละ!! แค่คิด!!
“คุณเชลลี่อย่าไปเชื่อสิครับ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักหน่อย!! ไอ้แก่นี้มันพูดเองต่างหาก!!”
“แต่เธอก็คิดใช่ไหมละ หรือจะบอกว่าไม่ได้คิดเลยละแกรน?”
“อุก..ก็ใช่ครับ”
ผมเถียงคุณเชลลี่ไม่ออก ก็เผลอนึกภาพตอนที่นีน่าตอนนมโตไปนึดหน่อยจริงๆนี้นะ
“คิดแบบนั้นกับเด็กผู้หญิงไม่ได้นะจ๊ะ นีน่าเองก็อุส่าดีใจ ที่ได้รับของขวัญจากแกรนด้วย ถ้านีน่ามาได้ยินเดี๋ยวก็เสียใจหรอก อยากให้นีน่าผิดหวังในตัวแกรนเหรอจ๊ะ?”
“ขอโทษครับ..”
“ว้ายๆ ไอ้เด็กหน้าบากโดนเชลลี่ด่าจนหงอยละ!! ฮ่าๆ”
หุบปากไปเลยไอ้แก่เวรเอ๊ย!!! ไว้คราวหน้าท่าเจอคุณป้าเมื่อไหร่จะแฉให้หมดเลยว่าเอ็งไปติดสาวที่ไหนมาถึงกลับบ้านช้า!!
“ถ้าคิดจะแต่งงานกับนีน่าในอนาคตเอง ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะจ๊ะ ถ้าแกรนรู้จักเก็บเงินให้มากกว่านี้ละก็คิดว่าสามีฉันเองก็ไม่ว่าหรอกนะ นีน่าเองก็เหมือนจะมีความสุขที่ได้อยู่กับแกรนด้วยสิ”
“”เอ๋!?””
ผมกับลุงพูดออกมาพร้อมกันหลังจากได้ยินคำตอบที่คาดไม่ถึงจากคุณเชลลี่
“เฮ้ยๆ พูดอะไรนะ เชลลี่ ไอ้เด็กหน้าบากนี้มันจอมเหลวไหลประจำเมืองเลยนะ ทั้งดื่มเหล้าหนัก ไม่รู้จักเก็บเงินแถมยังสกปรกชอบลวนลามผู้หญิงไปทั้วเมืองอีก จนผู้หญิงในเมืองนี้รังเกียจมันกันหมดเลยนะ”
เอ๋ จริงดิ? ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ที่ผมทำก็แค่แอบดูผู้หญิงเปลี่ยนชุดกับแกล้งทำเป็นล้มไปจับหน้าอกกับก้นเล็กน้อยเท่านั้นเองและก็มีอย่างอื่นอีกเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นใช้ความได้เปรียบจากตัวเตี้ยที่สามารถมองกางเกงในได้โดยก้มเพียงเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะทำให้คนเกลียดผมนี้
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี้คะ แกรนเองก็ยังหนุ่ม ฉันคิดว่าเขาเองก็ยังมีเวลาปรับตัวแถมต่อให้เขาทำตัวอย่างงี้ต่อไปแต่ ฉันก็เชื่อว่านีน่าเอาแกรนอยู่แน่นอนคะ”
คุณเชลลี่จะฝากฝังนีน่าไว้กับผมจริงๆเหรอ!! ไม่สิ..ต้องล้อกันเล่นแหงๆ ใครมันจะมาฝากลูกสาวไว้กับตัวไร้อนาคตอย่างผมกันละ
“มะ..แหม~ อย่าล้อเล่นสิครับคุณเชลลี่พูดอย่างงี้เดี๋ยวผมก็มีความหวังหรอกครับ ฮ่าๆ”
“ใช่แล้วละเชลลี่!! เห็นอย่างงี้ก็เถอะ แต่ไอ้หนุ่มหน้าบากเองมันก็หวังจะเคลมนีน่าอยู่ พูดงี้เดี๋ยวมันก็ได้ใจแอบไปลักหลับลูกสาวเธอหรอก ฮ่าๆ”
ใครจะไปลักหลับฟะไอ้แก่นี้!! ตูไม่ใช่โลลิค่อนนะเฟ้ย.. แม้จะอยากลองทำอยู่นึดๆก็เถอะ
“แกรน..บางทีฉันก็คิดว่าเธอซื่อบื้อจนน่าเหลือเชื่อเลยละ”
“คุณเชลลี่..”
“พี่ชายค่า~ หนูเอาชุดใหม่มาอวดแหละ!!”
ผมได้ยินเสียงนีน่าพูดมาแต่ไกลผมจึงหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศหน่อย
เห~ ไหนๆ ถ้าจำไม่ผิดในนั้นมีแต่ชุดน่ารักเธอจะหยิบชุดไหนมาใส่กัน–
“”””พรวดดดดดด!!!””””
ทุกคนในร้านที่หันไปหานีน่าต่างสำลักน้ำกันหมด ชุดที่นีน่าใส่นั้นเป็นนอนแบบซีทรูลายลูกไม้สีแดงที่สามารถมองทะลุเห็นข้างใน ส่วนข้างในนั้นนีน่าก็ใส่กางเกงในตัวจิ๋วสีดำ และชุดชั้นในจิ๋วสีดำนั้นเผยให้เห็นร่องออกน้อยๆของนีน่าที่เริ่มจะโตขึ้นมาสมควร ซึ่งปกตินีน่าจะใส่ผ้ากันเปื้อนทำให้เห็นไม่ชัด สมแล้วละที่มีสายเลือดของคุณเชลลี่ไหลเวียนอยู่..
ไม่ใช่แล้วโว้ยย!!! ทำไมถึงมีของแบบนั้นอยู่ในกระเป๋าได้ละวะ!! นี้ยัยมาเรียน่าคิดจะให้ผมใส่อะไรกันแน่วะครับ!!?
“นี้ๆเป็นไงพี่ชายสวยไหม?”
นีน่าโพสท่าต่างๆโชวผม ซึ่งพอนีหน้าโพสท่าหนึ่งที่ต้องหันหลังทำให้ผมรู้ว่ามันเป็นชั้นในจิ๋วตัวนั้นแบบ T-Black ในตำนาน ไปหาของแบบนี้มาจากไหนกันเยอะแยะวะ นี้มันต่างโลกนะเฮ้ย!! ที่โรงเรียนเวทมนต์ก็ทีหนึ่งละ!! ทำไมชุดชั้นในหญิงของโลกนี้มันล้ำสมัยจังวะ
“อะ..แค่กๆๆๆ”
ผมที่กำลังสำลักน้ำอยู่ไม่อาจห้ามเธอได้คุณเชลลี่ที่อยู่หลังเคาร์เตอร์เองก็รีบวิ่งมารวบนีน่าทันที พร้อมกับเอาผ้ากันเปื้อนของเธอมาคลุมตัวลูกสาวเธอเอาไว้
“ไม่ได้นะจ๊ะนีน่า ลูกจะใส่ชุดแบบนี้ไปอวดผู้ชายแปลกหน้าไม่ได้นะ”
“เอ๋!! ทำไมละคะ ชุดนี้มันออกน่ารักจะตาย พี่ชายก็ว่างั้นใช่มั้ย?”
“เอ่ม…ไอ้น่ารักมันก็น่ารักอยู่หรอกแต่ว่า-อึ๋ยยย!!”
คุณเชลลี่ส่งสายตาพิฆาตมาหาผม ผมเข้าใจแล้วน่าก็จะตักเตือนเธออยู่นี้ไงครับ ช่วยใจเย็นแล้วฟังผมหน่อยเถอะคร้าบ~
“แกรน..หลังจากนี้ฉันคิดว่าเราต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันแล้วละ”
คุณเชลลี่เดินอุ้มนีน่าที่ร้องโวยวายด้วยความที่ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดเข้าไปที่หลังร้าน เธอโกรธผมรึเปล่านะ? ก็ผมไม่ได้ผิดอะไรนี้ ใช่มั้ย?
“ไอ้เด็กหน้าบาก…แม้แต่เด็กเอ็งก็ยังไม่เว้นจริงๆเหรอวะ?”
“เปล่านะ!! ลุงผมไม่รู้เรื่อง!! เขาให้ผมมาอีกที”
“ไม่รู้แหละ เอ็งไปแก้ตัวกับเชลลี่เองเถอะ!! ตอนนี้ยัยหนูนั้นโกรธเอ็งสุดๆเลยละ!!”
“ผมพึ่งนึกได้วันนี้ยังไม่ได้เอาเควสไปส่งเลยนี้น่า!! โชคดีนะลุง”
ผมรีบลุกจากที่นั้งทันที ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว!! ขืนรออยู่ที่นี้ได้ตายจริงๆ แหง!!
“เออ!! จะไปไหนก็ไปเถอะแต่เอ็งหนียัยหนูเชลลี่ไม่พ้นหรอก ถ้าเอ็งกลับมาเอ็งเละแน่นอน”
“ผมว่าจะรับภารกิจคุ้มกันขบวนสินค้าจะไม่อยู่สักอาทิตย์หนึ่ง ฝากบอกฮาลกับเนียร์ด้วยละ”
ผมรีบวิ่งออกมาทันทีโดยไม่สนสเต็กเนื้ออ็อคของโปรด ผมยังจำหมัดของคุณเชลลี่ตอนที่แอบดูเธออาบน้ำได้ หมัดนั้นซัดผมปลิวไปติดกับกำแพงจนต้องนอนสลบไป3วัน
ท่าผมโดนหมัดแบบที่ลุงโดนตอนเช้าละก็ผมตายแหงๆ!! ทำไมวันนี้มันโชคร้ายจังเลยวะ!!! อย่างที่คิดไม่น่าเป็นคนดีเลยจริงๆด้วย!!
