“ยะ..ยัยนั้นมันเป็นสัตว์ประหลาดรึไงกัน..”
เอลซ่าบ่นพึมพำในขณะที่มองสถานการณ์อยู่ไกลๆ เธอเห็นมังกรและป่าหายไปในพริบตาเดียว เพียงแค่ดาบเดียวเท่านั้น
“มังกรตายไปแบบนี้ แล้วแบบนี้เราจะกลับไปบอกย่ายังไงดีเนี้ย”
เอลซ่าได้รับคำสั้งจากย่าของเธอให้มาตรวจสอบเมืองของภูติดำและกำจัดมังกรที่กำลังตื่นขึ้น แต่ดูเหมือนภารกิจหลังเธอไม่จำเป็นต้องทำเองแล้ว
“แต่ช่างมันเถอะ ก็มีเรื่องดีๆไปบอกย่าแล้วนี้นะ เอาเป็นว่าช่วงนี้ก็ถือว่ามาเที่ยวละกัน”
เอลซ่าเดินกลับไปที่เมืองแบบชิลๆ แต่ก็มีภูติดำคนหนึ่งมายืนรอเธออยู่แล้ว
“นึกว่าคุณจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ซะอีกนะคะ คุณเอลซ่านักล่ามังกร”
“ตายจริงๆ นั้นมันรองหัวหน้าหน่วยเลศเปี้ยนนี้น่า มีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า”
แม้เธอจะทำเหมือนตอบโต้สบายๆ แต่เธอเองก็ระวังตัวและทิ้งระยะห่างพอสมควร
“จะเรียกว่าเลศเปี้ยนหรือพวกผิดเพศก็เรื่องของคุณเถอะคะ พวกเราก็โดนว่าอย่างงี้เสมอมาแหละคะ”
“แหม~ น้อยใจด้วยเหรอจ๊ะ”
“ไม่หรอกค่ะ ทางฉันเองก็ชินแล้วละคะ ถ้าคุณไม่ใช่ศัตรูฉันเองก็ไม่มีธุระอะไรกับคุณหรอก เชิญกลับไปเที่ยวในเมืองเที่ยวให้สนุกได้เลยนะคะ”
“ทำตัวได้หน้าหมั้นไส้จังเลยนะ เธอเนี้ย ชักมีน้ำโหหน่อยแล้วสิ”
เอลซ่าชักดาบคาตานะสีแดงของเธอออกมา
“ก็บอกแล้วไงคะ ทางนี้ไม่ได้ต้องการจะสู้กับคุณซักหน่อย ช่วยกรุณาเก็บดาบของคุณไว้ในฝักตามเดิมเถอะคะ”
“ก็แค่อยากสู้ด้วยเฉยๆ เท่านั้นแหละ ก็เหมือนกับที่ฝั้งโน้นกำลังซ้อมดาบกันไง แต่ถ้าเธอชนะฉันยินดีนอนกับเธอเลยก็ได้นะ เห็นว่าพวกเธอชอบผู้หญิงสวยๆแบบฉันด้วยสิ”
“เกรงใจคะ แม้พวกเราจะชอบผู้หญิงมากก็เถอะ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะชอบผู้หญิงที่นอนกับผู้ชายไปทั้วหรอกนะคะ”
“ปากดีจังนะเธอเนี้ย เพราะเธอเลือกกินไง เธอถึงยังโสตนะ”
“แม้จะโสตก็ไม่เป็นไรคะ เพราะฉันเป็นคนมีรสนิยมจึงเลือกกินซึ่งต่างจากคุณที่กินไม่เลือกเหมือนพวกหมูโสโครกไงคะ”
“มีใครเคยบอกไหมว่าเธอมันไม่น่าคบเลยสักนึดเลย”
“ก็เคยโดนบอกอยู่เป็นประจำแหละคะ แต่ฉันเองก็คิดว่าตัวเองนิสัยดีพอสมควรเลยนะคะ”
“ถ้าลองกรีดหน้าเธอสักแผลจะยังปากเก่งแบบนี้อยู่ไหมนะ”
เอลซ่ากำคาตานะสีแดงแน่นกว่าเดิม และตั้งท่าเตรียมพร้อมจู่โจม
“ช่วยไม่ได้นะคะ ทางนี้ก็ไม่อยากจะสู้กับคุณหรอกนะ”
บเรนตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้
“จะสู้ด้วยมือเปล่ารึไง?”
“เห็นฉันพกอาวุธอะไรมาบ้างละคะ ถ้าคุณละอายใจที่ต้องมาสู้กับคนที่ไม่มีอาวุธละก็..ช่วยเก็บดาบกลับเข้าฝักด้วยคะ นี้คือคำแนะนำพิเศษเพื่อเกียติยศของตัวคุณเองเลยนะ”
“ไม่อะ ฉันเห็นเธอเตะมังกรตัวนั้นแทบหงายหลังเลยไม่ใช่รึไง? แค่มือเปล่าสำหรับเธอก็เกินพอแล้วละ”
“แบบนี้ฉันก็แย่สิค่ะ ฉันไม่ได้สู้เก่งเหมือนหัวหน้ามินาโตะด้วยสิ…. งั้นขอเวลาแนะนำตัวสักหน่อยละกันนะคะ”
บเรนถอดแว่นออกมาเผยให้ตาของเธอที่มีวงเวทที่เรืองแสงอยู่ภายในลูกกระตาของเธอ
“ฉันคือ บเรน ภูติดำรุ่นที่4 คะ จากนี้ไปจะขอเป็นคู่ซ้อมให้กับคุณเองคะ”
“มีตามารด้วยเหรอเนี้ย อย่างที่คิดภูติดำนี้น่าสนใจสุดๆจริงๆ เอาละมาสู้กันเถอะ!!!!”
เอลซ่าพุ่งเข้าใส่บเรนด้วยสกิลย่นระยะของเธอ และกำลังลงดาบไปที่แขนของบเรนที่ตั้งการ์ดไว้
“ซะเมื่อไหร่ละคะ”
“!!!!!”
บเรนบ่นพึมพำพร้อมกับยิ้มเบาๆ เอลซ่าเองก็ไม่สามารถขยับร่างกายของตัวเองได้แม้จะพยามแค่ไหนก็ตาม ขนาดมือข้างที่ใส่แรงเต็มที่เพื่อฟันก็ยังหยุดชะงักก่อนจะถึงตัวเบรน
“นี้เธอ!!! ทำอะไรกับฉัน!!!”
“ก็บอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่ได้สู้เก่งเหมือนหัวหน้ามินาโตะนะ ฉันสู้กับคนเก่งๆแบบคุณไม่ไหวหรอก และฉันก็ไม่ได้คิดจะสู้กับคุณด้วยก็เลยควบคุมสมองของคุณแทนไงคะ”
“พูดบ้าอะไรของเธอ? หากฉันหลุดไปได้ละก็..ฉันเอาเธอตายแน่!!!”
“น่ากลัวจังเลยนะคะดาบเล่มนั้นนะ..ช่วยโยนทิ้งไปหน่อยได้ไหมคะ?”
“ใครจะโง่ทิ้งละยัยบ้านี้!!”
เพล้งงงง!!!
“เอ๋?”
เอลซ่าโยนดาบคู่ใจของเธอออกไปไกลๆ ทั้งที่ไม่ใช่เจตนาของเธอเลยแม้แต่น้อย
“เห็นไหมคะ? ตอนนี้ฉันกำลังควบคุมสมองของคุณอยู่คะ”
“อย่ามาตลก!!! แกทำอะไรกับฉันกันแน่!!!!”
“พูดไม่ค่อยเพราะเลยนะคะ ช่วยกรุณาพูดเพราะๆหน่อยนะคะ ถ้าแทนตัวเองได้หนูละก็จะดีมากๆเลยละคะ”
“คิดว่าหนูจะพูดแบบนั้นรึไงกันคะ!!! อ๊ะ!!”
บเรนฉีกยิ้มกว้างส่วนทางเอลซ่าเองก็เริ่มมีความกลัวกับสถานการณ์แปลกๆแบบนี้มากขึ้นทีละนึด
“ชุดเกราะมันสวยมากๆเลยนะคะ แต่ฉันอยากเห็นเนื้อในของคุณมากกว่าช่วยกรุณาถอดออกให้หมดเลยได้ไหมคะ?”
“เรื่องนี้คุณบเรนไม่จบกับหนูแน่”
เอลซ่าค่อยๆถอดชุดเกราะที่เธอภูมิใจออกมาทีละชิ้นจนหมด จากนั้นเธอก็ถอดเสื้อและกางเกงเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอ
“สมกับเป็นผู้หญิงลามกจริงๆนะคะ ไม่ใส่ทั้งท่อนบนและล่างแบบนี้คงสบายตอนถอดหน้าดู”
หน้าของเอลซ่าร้อนแผ่ว ตอนนี้เธอทั้งโกรธทั้งอาย ไม่มีใครทำให้เธอต้องมาอับอายขนาดนี้มาก่อนเลยสีกครั้งเดียว
“หน้าอกกำลังพอดีมือเลยนะคะ แม้จะไม่นุ่มมากเพราะมีกล้ามเนื้อ แต่ฉันก็ชอบมันนะคะ”
“คิดว่าแค่นี้จะทำให้หนูรู้สึกดีเหรอคะ? หนูนะเคยเจอผู้ชายคนอื่นที่มีสกิลนวดดีกว่าคุณบเรนตั้งหลายเท่าเลยนะคะ”
เอลซ่ายิ้มเย้ย สำหรับเธอการทำแค่นี้มันก็แค่เด็กๆ สำหรับเธอ
“นั้นสินะคะ…ถ้างั้นคุณจะมีความรู้สึกไวกว่าเดิม20เท่าและรู้สึกดีจนสามารถแตกได้ทันทีคะ”
“อะ..อร๊างงงงงงงงงงงง!!!”
เอลซ่าครางออกมาเสียงดังตอนนี้เธอเสร็จเรื่อยๆทุกครั้งที่เธอถูกขย้ำหน้าอก จนขาของเธอสั่นไม่หยุด
“หุๆๆๆ บางทีคุณก็ทำตัวน่ารักเหมือนกันนะคะ”
“คุณบเรน!!!”
“ไม่จำเป็นต้องทำน่าตาน่ากลัวขนาดนั้นหรอกคะ ฉันก็แค่จะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนอยากที่คุณต้องการไง”
“มะ..ไม่นะ..”
มือซ้ายของเอลซ่าไปอยู่ที่กลางหว่างขาของตัวเอง หากทำตอนนี้ละก็เธอคงต้องเป็นบ้าแน่นอน
“ฉันจะปรับความให้ความรู้สึกของคุณเร็วขึ้น100เท่า ถ้าถามว่ามันเร็วขนาดไหนก็..ฟู่วววว”
“อิย้า~!!!!”
แค่บเรนไปเป่าลมใส่เธอเบาๆเธอก็รู้สึกดีจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว แถมยังเสร็จทันทีที่โดนเป่าอีก
“ไม่นะคะ..ขอร้องละ..ตอนนี้หนูเสร็จมากกว่านี้ไม่ได้แล้วคะ”
ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนระทวยไปหมดแล้ว ถ้าให้เธอจับดาบตอนนี้เองก็คงจะไม่ไหวด้วยซ้ำ
“นั้นสินะคะ อย่างที่บอกฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไร เพราะงั้นอนุญาติให้นอนทำได้คะ”
“!!!!!!”
เอลซ่านอนลงไปกับพื้นด้วยที่มือซ้ายยังคงแช่ไว้อยู่ที่เดิม
“จากนี้ไปคุณจะช่วยตัวเองไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดสติและคุณเองก็จะลืมเรื่องราวของฉันไปทั้งหมด แน่นอน ฉันไม่ลบความจำก่อนที่คุณเจอฉันที่นี้หรอกคะ เพราะงั้นฉะนั้นคุณมีเรื่องไปรายงานแน่นอน เพราะงั้นสบายใจได้”
“ทะ..ทำไม…ต้องทำ..แบบนี้..กับหนูด้วย?”
“ฉันก็แค่อยากสั้งสอนคุณที่มาท้าสู้กับคนที่ไม่มีอาวุธเท่านั้นแหละคะ เอาละ จากนี้ไปร่างกายของคุณจะจดจำความรู้ดีนี้ไปจนตาย ไม่ว่าผู้ชายหรือปีศาจตัวไหนก็ไม่อาจเติมเต็มความรู้สึกของคุณได้ ยกเว้นฉัน ขอให้สนุกกับการช่วยตัวเองนะคะ คุณนักล่ามังกร”
“อร๊างงงงงงง!!!!!!”
.
.
.
“หืม? ทำไมฉันเปียกอย่างงี้เนี้ย!!!”
เอลซ่าตื่นขึ้นมาในสภาพชุดเกราะเหมือนเดิม ตอนนี้เธอรู้สึกเปียกที่ขาสุดๆ
“จะว่าไปฉันมานอนอะไรตรงนี้กันนะ? ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย…”
เอลซ่าพยามนึกความทรงจำช่วงก่อนที่เธอจะมานอนตรงนี้ เธอจำว่าหลังจากที่มองพวกภูติดำสู้เสร็จและกำลังเดินกลับไปที่เมือง หลังจากนั้นภาพก็ตัดไปซะเฉยๆ
“ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ไปหาอะไรอร่อยๆกินที่เมืองดีกว่า!!”
–
“แฮ่กๆๆๆ ทำไมมันรู้สึกเงี่ยxขนาดนี้”
หลังจากที่เดินทางมาถึงที่เมืองเอลซ่าก็รู้สึกมีความต้องการมากขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่ทราบเหตุผล ตอนนี้ขาของเธอเต็มไปด้วยน้ำไหลย้อยออกมา เธอต้องการให้ใครสักคนให้ใครมาช่วย ไม่งั้นความรู้สึกนี้มันคงไม่หายไปแน่นอน
“เน่ๆๆ พี่ชายคืนนี้เหงารึเปล่า? อยากหาเพื่อนนอนไหม?”
เธอเดินไปหาหนุ่มชายฉกรรคนหนึ่ง แม้จะไม่ใช่สเป็คของเธอเลยสักนึดแต่เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว
–
“ทะ..ทำไมกัน..ทำไมมันไม่รู้สึกอะไรเลยละ!!!”
คืนนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าหาผู้ชายไม่เลือกขนาดนี้ ตอนนี้เธอเปลี่ยนผู้ชายมามากกว่า15คนแล้ว ไม่ว่าผู้ชายเหล่านั้นจะลีลาเด็ดหรือขนาดใหญ่เป็นพิเศษเธอก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลยสักนึด ตอนนี้เธอกำลังเดินโซเซในตรอกมืดๆ ราวกับว่าเธอกำลังตามหาอะไรบางอย่าง อะไรสักอย่างที่ทำให้เติมเต็มความอยากของเธอได้อีกครั้ง
“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ?”
มีเสียงเรียกเธอดังมาจากด้านหลังเมื่อหันไปก็พบหนึ่งในเป้าหมายสังเกตุการณ์ของเธอ รองหัวหน้าการ์ดบเรน
“มะ..ไม่มีอะไร..อย่ามายุ่งกับฉัน..”
เธอรู้สึกแปลกมากเมื่อได้ยินเสียงของบเรน หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเดิม เธอเริ่มหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ
“งั้นเหรอคะ ถ้างั้นขอให้โชคดีนะคะ”
“ดะ…เดี๋ยว!!!”
ทำไมฉันต้องรั้งเธอไว้กัน..ทำไม? ฉันไม่เข้าใจตัวเองแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอมีความการมากขึ้นจนขาของเธอเต็มไปด้วยน้ำเหมือนคนฉี่แตก
“มีอะไรรึเปล่าคะ? ทางนี้เองก็อยากรีบกลับบ้านไปนอนเร็วๆเหมือนกันนะคะ”
เธอไม่ได้ชอบผู้หญิง..เธอชอบผู้ชาย…เธอรักแท่งอุ่นๆของผู้ชายมากกว่านิ้ว…แต่..ทำไมกัน..เธอต้องพูดมันออกไป…เธอต้องพูด..เธอต้องการมัน..เธอต้องการมันมาก..เธอต้องการผู้หญิงคนนี้!!
“คืนนี้เธออยากมีเพื่อนนอนบางไหม?”
เธอพูดพร้อมถกกางเกงของเธอลง เผยให้เห็นท่อนล่างที่เปียกแฉะของเธอ ตอนนี้เธอไม่แคร์สายตาหรืออะไรทั้งนั้น ตอนนี้ในหัวเธอมีแต่ความต้องการเท่านั้น
“ก็ดีเหมือนกันนะคะ ช่วงนี้ฉันเองก็เบื่อที่จะนอนคนเดียวเหมือนกัน ตามมาสิคะ บ้านฉันอยู่ใกล้ๆนี้เอง”
เอลซ่าเดินตามบเรนไปเงียบๆ ในซอกมุมมืด
