“สวัสดีจ้า~ เธอชื่อนีน่ารึเปล่า? ฉันชื่อมีเรียยินดีที่ได้รู้จักน้า~”
ขณะนี้ผมกำลังอยู่ในชุดเดรสธรรมดาแบบเด็กสาวชาวบ้านทั้วไปและก็ใส่ผ้าปิดปากสีดำแบบเนื้อผ้าบางๆ กำลังทักทายนีน่าที่กำลังเก็บผ้าปูที่นอนด้วยน้ำเสียงร่าเริงด้วยน้ำเสียงของมีเรียแบบเต็มสูบ
“พี่ชาย…เล่นบ้าอะไรของพี่คะ”
“…..”
นั้นสินะผมก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมผมต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วยนะ….
.
.
.
.
“ให้แต่งเป็นผู้หญิงแล้วออกไปเล่นนอกข้างเป็นเพื่อนเล่นกับนีน่าเหรอครับ!!!”
“ใช่จ๊ะ”
“ไม่ไหวหรอกครับ!! ถึงหน้าแบบนี้จะไม่มีรอยบากก็จริงแต่นีน่าต้องจำได้แน่ๆ!! แถมหน้าผมเองก็โดนใบประกาศจับอยู่ทั้วเมืองด้วย ขืนเดินเพ่นพานในเมืองโดนจับไปขึ้นค่าหัวแหงๆ”
ให้ตายผมก็ไม่ยอมเดินในเมืองสภาพไม่มีรอยบากที่หน้าเด็ดขาด!! แถมยังอยู่ในชุดผู้หญิงด้วย ต้องมีคนจำผมได้แหงๆ!! ก็ค่าหัวตั้งแสนเหรียญทองเลยนี้น่า ไม่ไหวหรอกท่าแลกกับคำปลอคภัคกับเงินแค่9เหรียญเงินเนี้ยยังไงก็ไม่เอาด้วยหรอก
“งั้นเหรอจ๊ะ..ไม่ไหวจริงๆ ด้วยสินะ ทั้งที่ฉันกะจะทำเพื่อนีน่าแท้ๆเลยนะ”
“นีน่าเกี่ยวอะไรกับผมที่ต้องมาแต่งหญิงแลกค่าที่พักด้วยละครับ”
“เธอก็รู้สินะ ว่านีน่าเป็นเด็กขยันชอบช่วยเหลืองานที่โรงแรมนะ แต่ว่าเด็กคนนั้นนะแทบจะไม่มีเพื่อนเลยละ พอบอกให้ออกไปเล่นข้างนอกก็ไม่ยอมบอกอยากช่วยงานมากงานที่โรงแรมมากกว่านะ”
“งั้นเหรอครับ… ผมก็พึ่งรู้นี้แหละ”
จะว่าไปทุกครั้งที่กลับมาก็จะเห็นนีน่าอยู่ที่โรงแรมตลอดไม่แทบไม่เคยเห็นตอนอยู่ข้างนอกเลยนี้นะ ที่แท้ก็เพราะไม่มีเพื่อนเองเหรอเนี้ย ทั้งๆที่เป็นเด็กร่าเริงขนาดนั้นแท้ๆ
“ตอนที่ได้ยินข่าวว่าแกรนตายไปแล้ว นีน่าก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยละจ๊ะ แถมชอบเดินออกไปตามร้านกับกองขยะที่แกรนชอบไปอยู่บ่อยๆ เพื่อตามหาแกรนทุกวันเลยละ ในฐานะคนที่เป็นแม่ที่เห็นก็อดห่วงไม่ได้หรอกที่เห็นลูกสาวตัวเองเป็นแบบนั้นนะ”
“เหรอครับ..”
ไม่รู้มาก่อนเลยนะว่านีน่าจะเป็นห่วงผมขนาดนี้ สำหรับเธอผมคงเป็นเพื่อนของเธอเพียงคนเดียวสินะ ไอ้ผมเองก็เซ่อซ่าด้วยที่ลืมเขียนจดหมายกลับมาให้เนียร์กับฮาล ทั้งๆที่เวลาว่างเองก็มีเยอะแท้ๆ ดันมาทำให้นีน่าร้องไห้ซะได้ ไม่สมกับเป็นลูกชายเลยสักนึด ถึงจะเป็นแค่50%แต่มันก็ไม่สมควรอยู่ดี
“น่าเสียดายจัง ท่านีน่ามีเพื่อนสักคนละก็คงดีใจน่าดูน้า”
“อึก….”
ท่านี้มันทำให้นีน่าดีใจได้ละก็… ผมจะทำมันเอง!!!
“ก็ได้ครับ…ผมจะแต่งชุดผู้หญิงแล้วออกไปเล่นกับนีน่าเอง!!”
.
.
.
.
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้อะนะ ไอ้เราก็คิดว่าเนียนแล้วซะอีก ว่าแล้วเชียวหลอกคนใกล้ตัวไม่ไหวจริงๆด้วย
“นั้นไม่ใช่แกรนหรอกนะนีน่า เธอชื่อมีเรียน้องสาวของแกรนนะ”
“คุณแม่พูดอะไรนะ นี้มันดูยังไงก็พี่ชายแกรนชัดๆ!! ต่อให้ใส่ชุดผู้หญิงแล้วใส่ผ้าปิดปากมันก็ใช่ว่าจะปิดแผลของ….เอ๋!! บนหน้าไม่มี!!”
นีน่าชี้ไปที่กลางหน้าที่ตอนนี้มันเป็นผิวเรียบเนียนไร้รอยแผลเป็น นี้คุณน้องพึ่งสังเกตุเหรอครับ
“ก็นี้มันน้องสาวของแกรนนี้จ๊ะ จะมีรอยแผลเป็นอุบาดอยู่กลางหน้าแบบนั้นได้ยังไง”
นี้คุณเชลลี่คิดกับแผลเป็นสุดเท่ของผมว่าเป็นแผลอุบาดเหรอครับ!!! ไอ้แผลนั้นผมอุส่าทนเจ็บบรรจงกรีดเลยนะ!! แถมยังต้องใช้Healแบบเบาสุดเพื่อให้เกิดแผลเป็นด้วย มาว่าอุบาดแบบนี้มันไม่โหดร้ายไปหน่อยรึไง!! คนอุส่าตั้งใจทำแท้ๆ
“ไม่จริงหรอก!! พี่ชายกับคุณแม่ต้องทำอะไรบางอย่างแผลเป็นแน่ๆ!! พี่ชายเคยบอกว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพี่น้องหนูจำได้!!”
ดันจำได้อีกนะ นีน่าขนาดผมเองยังจำไม่ได้เลยนะ ว่าเคยบอกไปตอนไหนนะ
“ยังไงก็ไม่เชื่อเหรอจ๊ะ นีน่า?”
“ไม่คะ!!”
“งั้นมีเรียจ๊ะ จัดการเลย”
“ค่ะ!!”
“เดี๋ยวสิ!! พี่ชายมาจับมือหนูทำไม?”
นี้คือแผนสำรองที่คุณเชลลี่คิดไว้หากในกรณีนีน่าไม่เชื่อ ผมจับมือของนีน่าแล้วเอามาตะปบที่กลางเป้าของผม แม้จะเป็นวิธีที่น่าอายไปหน่อยแต่พิสูจได้100%ว่าคนๆนั้นเพศอะไร
“พี่ชายทำอะไรนะ!!! ให้หนูจับตรงนั้นมันยังเร็ว– เอ๋!?…ไม่มีเหรอ?”
ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะ อย่างน้อยนีน่าเองก็มีความเข้าใจความแตกต่างของชาย-หญิงสินะ น่าอายชิบ… การให้เด็กอายุ10ปีมาจับเป้าตัวเองนี้มันเป็นอาญากรรมรึเปล่านะ
“มีเรียเป็นผู้หญิงแท้แน่นอนแถมยังอายุพอๆกับลูกด้วยนะ”
“นะ..นี่เธอเป็นน้องสาวของพี่ชายจริงๆเหรอ?”
“อ…อืม”
“ช่วยเปิดหน้าให้ดูหน่อยได้ไหม?”
ผมหันหน้าไปทางคุณเชลลี่เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เธอก็ทำเพียงแค่พยักหน้าตอบกลับเท่านั้น ช่วยไม่ได้สินะ
ผมเอาผ้าปิดปากของผมลงเผยให้เห็นใบหน้าที่อยู่ในใบประกาศจับ หวังว่าเธอคงจำหน้านี้ไม่ได้นะ
“ว้าว!! น่ารักจังถึงจะหน้าเหมือนพี่ชายก็เถอะ แต่พี่ชายนะดูเท่มากกว่าน่ารักนะ”
นีน่าผมเท่จริงๆเหรอ!!! ในสายตาของเธอพี่ชายคนนี้เป็นคนเท่สุดๆเลยสินะ!!! แย่ละ..ยิ้มไม่หุบเลยแหะ.. พอมาโดนชมว่าเท่นี้มันรู้สึกดีจริงๆด้วย
“เอ้า!!! หมดเวลาจ้า~”
คุณเชลลี่ดึงผ้าปิดปากของผมขึ้นมาปิดตามเดิม ขอบคุณครับ ไม่งั้นคงอั้นยิ้มไม่ไหวแหงๆ
“ทำไมอะคุณแม่ มีเรียก็ออกจะน่ารักแท้ๆ!! ทำไมต้องปิดหน้าด้วยละคะ!!”
เพื่อกันคนจับไปขึ้นค่าหัวครับ… แต่คงตอบแบบนี้ไม่ได้สินะ
“ไม่ได้นะจ๊ะ เด็กคนนี้นะขี้อายมากๆ ถ้าไม่ปิดปากไว้จะอายม้วนเลยละ แถมตามธรรมเนียมครอบครัวของเธอท่ายังไม่แต่งงานก็ไม่สามารถเปิดหน้าให้ผู้ชายเห็นได้จ๊ะ”
นี้ผมมีเซ็ทดิ้งคาแรคเตอร์แบบนั้นด้วยเหรอเนี้ย? ไม่เห็นเหมือนที่คุยกันไว้เลยแหะ แต่ช่างเถอะเนียนๆไปละกัน
“แบบนี้หนูก็เสียมารยาทกับมีเรียแย่เลยสิ ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวเธอมีธรรมเนียมแบบนั้นด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกก็แค่เรื่องเล็กน้อยเอง ฉันไม่ถือสาหรอก”
“ขอบใจมากนะมีเรีย แล้วคุณแม่พามีเรียมาหาหนูทำไมเหรอคะ?”
“แม่อยากให้ลูกพามีเรียไปเดินดูในเมืองหน่อยนะ เธอพึ่งมาเมืองนี้เมื่อวานเลยกะจะมาเยี่ยมแกรน แต่แกรนพึ่งออกไปที่กิลก็เลยคลาดกันนะ”
“เอ๋~ ไม่เอาอะ หนูยังเก็บผ้าไม่เสร็จเลยไหนจะเรื่องกวาดพื้นอีก หนูเองก็ไม่ว่างขนาดนั้นหรอกนะ”
ผะ…ผู้ใหญ่ละ!! นีน่าที่ร่าเริงแบบนั้นมีความเป็นผู้ใหญ่ยิ่งกว่าผมซะอีก เอาซะคนไม่ได้เรื่องอย่างผมอายเลยนะเนี้ย แต่ว่าวันนี้ผมพาเธอเพื่อออกไปเล่นเพราะอย่างงั้นต้องใช้ท่าไม้ตายมารยาหญิงแล้วสินะ
“เธอไม่อยากออกไปกันฉันเหรอ?”
“อึก!!!”
ผมจับชายเสื้อของนีน่าพร้อมกับส่งสายตาเหมือนจะร้องไห้เพราะถูกรังเกียจ ท่านีน่าเองก็เริ่มแสดงสีหน้าลำบากใจ หึๆ อย่ามาดูถูกพี่ชายแกรนดีกว่านีน่าเอ่ย เรื่องการแสดงนี้ของถนัดผมเลยนะ
“แต่..ว่า..งานของฉันมัน–“
“อย่างที่คิดเธอรังเกียจฉันจริงด้วย.. ไม่เป็นไรหรอก ฉันชินแล้วละ พะ..เพราะงั้น..อึก..ไม่เป็นจริงๆนะ!!! ซิกๆ”
ผมก้มหน้าทำท่าเหมือนร้องไห้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นนึดๆ หึๆ เด็กดีอย่างเธอจะปฏิเสธเด็กที่น่าสกสารแบบนี้จริงๆเหรอ? อย่ามาทำใจแข็งไปหน่อยเลยน่า
“อ๊า~ อย่าร้องไห้นะ!! เข้าใจแล้วๆ ฉันจะพาเธอเดินดูเมืองเองก็ได้!!”
“จะ..จริงเหรอ?”
“อืม เพราะงั้นหยุดร้องไห้เถอะนะ? ฉันขอละ”
เป็นไปตามแผนที่วางไว้เลยแหะ เธอนี้มันหมูจริงๆนะนีน่า
.
.
“เอาละท่างั้นฝากมีเรียด้วยนะ เดี๋ยวงานที่เหลือแม่ทำต่อเองเพราะงั้นเชิญทำคะแนนกับเด็กคนนั้นให้สบายเลยนะ นีน่า”
“คะ..คุณแม่คะ!!!”
คุณเชลลี่พูดพร้อมกับโบกมือลาพวกเราที่กำลังเดินออกมา ว่าแต่ทำคะแนนเรื่องอะไรหว่า
“ที่คุณแม่พูดตะกี้ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องไปใส่ใจเลยนะ”
“อืม..จะทำตามที่บอกนะ”
“ว่าแต่ทำไมถึงมาหาพี่แกรนละ? ท่าบ้านไกลขนาดนั้นเขียนจดหมายมาก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
“จริงๆ ฉันเป็นเด็กขี้อายมากๆเลยนะ ก็เลยไม่มีเพื่อนวัยเดียวกัน พี่แกรนก็เลยมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่พอพี่แกรนออกไปจากบ้านไปเมื่อ2ปีที่แล้ว ฉันก็ไม่มีเพื่อนเล่น ก็เลยอยากมาเจอพี่แกรนด้วยตัวเองแต่วันนี้น้าเชลลี่บอกพี่แกรนไม่อยู่นะ”
เซ็ทดิ้งเรื่องราวแบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไรสินะ คงพอถูไถไปได้..อืมๆ เรานี้มันเก่งจริงๆ เรื่องการแสดงเนี้ย
“ไม่ต้องเศร้าไปหรอก เดี๋ยวพี่แกรนก็กลับมาแล้วละ ถึงจะไม่รู้ว่าตอนไหนก็เถอะนะ”
ก็ถูกนะ เวลากลับโรงแรมของผมมันไม่แน่นอนหรอก บางทีก็ดึกบาง บางทีก็เช้าเลย ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าผมมีเงินเหลืออยู่ในกระเป๋าแค่ไหนอะนะ
“จริงสิ!! ท่างั้นมีเรียมาเป็นเพื่อนกับฉันไหมละ? ฉันเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกันนะ”
“นีน่าดูสดใสและร่าเริงมากเลยนะ น่าจะเพื่อนเยอะกว่าฉันที่ดูมืดมน”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันเองก็เป็นครึ่งสัตว์เหมือนคุณแม่นะ ถึงลักษณะเด่นยังไม่แสดงตอนนี้ก็เถอะ แต่ในเมืองนี้ไม่มีเด็กคนไหนอยากเล่นกับเด็กที่เป็นครึ่งสัตว์หรอก”
“ทำไมละ?”
“ก็ครึ่งสัตว์นะมีแรงเยอะนี้น่า โดยเฉพาะเผ่าของฉันอีกแล้วใหญ่เลย เห็นผอมๆแบบนี้ ฉันยกหินก้อนใหญ่กว่าตัวฉันได้สบายเลยนะ แถมยังมีเรื่องสงครามเมื่อ100ปีที่แล้วระหว่างลาสกับอาณาจักรสัตว์อีก แม้มันจะจบได้ด้วยดีแล้วก็ตามเมื่อ40ปีก่อนแต่ก็ยังมีคงกระแสต่อต้านมนุษย์สัตว์อยู่ ถึงตอนนี้จะไม่แรงเหมือนสมัยคุณแม่ก็เถอะ ส่วนพวกผู้ใหญ่เองก็ไม่อยากให้พวกเด็กๆ มาเล่นกับคนที่สามารถฆ่าเด็กพวกนั้นด้วยมือเปล่าหรอกนะ”
“นีน่า…”
มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ.. ทำไมผมที่อยู่ที่นี้มาตั้งปีกว่าถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ ตอนที่ผมมาอยู่ที่นี้ทุกคนก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี สำหรับผมมันเป็นเมืองเล็กๆ ที่อบอุ่นเท่านั้น แต่มันไม่ใช่สำหรับทุกคนสินะ
“พอได้ฟังแบบนี้แล้ว เธอกลัวฉันรึเปล่ามีเรีย ถ้าเป็นเด็กที่ตัวพอๆกันเหมือนกับเธอ ฉันสามารถฆ่าเด็กพวกนั้นได้สบายเลยนะ”
“ไม่กลัวหรอกจ๊ะ เพราะนีน่าเป็นเด็กนี้น่า”
ใครจะไปกลัวเด็กอย่างเธอกันละนีน่า เด็กที่ตั้งใจช่วยเหลืองานพ่อแม่อย่างเธอ และคอยยิ้มต้อนรับคนสกปรกอย่างฉันตอนกลับมาที่โรงแรม แม้แต่โลกเก่าของฉันก็หาได้ยากเลยนะ
“เพราะงั้นมาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ”
ผมพูดพร้อมจับมือข้อนีน่า จะว่าไปมือเธอนุ่มกว่าที่คิดแหะ
“เธอนี้แปลกคนจังเลย ปกติเด็กคนอื่นพอฉันพูดแบบนี้ใส่ก็วิ่งหนีหมดเลยนะ”
“สกสัยฉันไม่ใช่เด็กปกติ เพราะเป็นน้องสาวพี่แกรนละมั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ คงงั้นแหละ สมแล้วจริงๆ ที่เป็นน้องสาวของพี่ชายนะ แปลกเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย”
นี้คงเป็นครั้งแรกละมั้งที่ผมได้เห็นเธอหัวเราะเลยนะ จะว่าไปเราไม่เคยเห็นนีน่าทำตัวสบายๆเลยนี้นะ ปกติที่อยู่กับเราเอง เธอก็อยู่ในฐานะพนักงานสินะ
“อ้าว? หนูนีน่านี้น่าและอีกคนใครละนั้น…”
ชายชราที่อยู่ตรงหน้านั้นคุ้นตาผมมากเขาคือหนึ่งในคนไม่ได้เรื่องแบบผม ผมสนินกับเขามากเพราะเราไปกินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ และยังชอบพาไปร้านนั้งดริ้งด้วยกันเป็นประจำ ลุงราเม่นั้นเอง ผมจึงตัดสินใจรีบไปหลบหลังนีน่าทันที
ชิบหายๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมต้องมาเจอลุงราเม่ตอนนี้ด้วยวะ!! ขืนจับได้นี้โดนล้อยันลูกบวชแหงๆ
“นี้น้องสาวพี่แกรนคะ ชื่อมีเรียเธอมาเยี่ยมพี่แกรนนะคะ แต่พี่แกรนออกไปที่กิลพอดีก็เลยคลาดกัน คุณแม่เลยสั้งให้หนูพาเธอมาเดินชมเมืองคะ”
“งั้นเหรอๆ แกรนกลับมาแล้วสินะ อย่างที่คิดเลย ว่าแล้วไอ้คนหนังเหนียวอย่างมันต้องไม่ตายแหงๆ ถ้ามันจะตายก็มีเหตุผลเดียวคือโดนผู้หญิงกระทืบตายละนะ ฮ่าๆๆๆ”
หุบปากไอ้แก่!!! อย่าเอาฉันไปเทียบกับแกที่เป็นคนแก่ตันหากลับนะเว้ย!!! แม้มันอาจจะจริงก็เถอะ…
“หืม~ แต่พอลองดูยัยหนูนั้นดีๆแล้ว…..ดูยังไงก็แกรนชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอนั้นแม้จะใส่ผ้าปิดปากก็เถอะ แต่ฉันจำแกได้นะเว้ย!!!”
เชี่ยละ!!! แม่งจำได้จริงๆด้วย!!! ว่าแล้วเชียวแค่แผลหายไปมันไม่เวิร์คแหงๆ
“คุณปู่ลองดูที่หน้ามีเรียดีๆสิคะ!! เธอไม่มีรอยแผลเป็นเหมือนพี่แกรนนะคะ!!”
“เธอโดนมันหลอกแล้วละ!! แกรนมันต้องใช้เครื่องสำอางปิดรอยแผลเหมือนที่เมียฉันปิดรอบตีนกาแหงๆ ที่สำคัญแกรนมันเคยบอกว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า มันจะไปมีพี่น้องได้ไง!!”
“ตอนแรกหนูก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแต่–ว้าย!!!!”
“หลบไปก่อนยัยหนู เดี๋ยวฉันจะคุยกับแกรนมันแปป”
ลุงราเม่จับนีน่าผลักนีน่าเบาๆเพื่อให้พ้นทาง ตอนนี้นีน่าไม่อาจะปกป้องผมได้อีกต่อไป ผมพยามหลบสายตาของลุงที่จ้องมาที่หน้าของผมอย่างสุดชีวิต
“อะไรของเอ็งวะ!! คิดว่าผมยาวขึ้นมาหน่อยแล้วจะมาแอบเนียนแต่งหญิงมาเพื่อตีสนินกับนีน่าสินะ คิดว่าข้ารู้ไม่ทันแผนของเอ็งรึไงวะ!!!”
ทำไมลุงแม่งรู้ดีจังวะ!!! ก็สมแล้วที่มาสนิทกับคนอย่างผมได้แต่ไอ้แบบนี้มันไม่น่าดีใจสักนึด!!”
“หยุดนะคะคุณปู่!!! มีเรียเป็นคนขี้อายมามากๆเลยนะคะ!!”
“มันไม่ได้ขี้อายหรอก!!! มันแค่ไม่กล้าพูดอะไรเฉยๆ เพราะกลัวข้าจับมันได้เท่านั้นแหละ ลองพูดอะไรหน่อยสิวะ!! แกรน!!!”
“……”
เชี่ยละ.. สถานะการณ์แบบนี้ นี้มันเชี่ยจริงๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอลุงในเมืองเลยสักนึด!!!
“ตั้วสั่นเชียวนะแก!! แล้วท่าข้าบีบไข่เอ็ง เอ็งจะร้องออกมาแบบไหนกันนะ!!!”
“เดี๋ยวคะ!!! คุณปู่มีเรียนะ–“
หมับ!!!
“หืม? ทำไมมันโล่งๆไม่มีอะไรเลยหว่า..? เดี๋ยวนะ…อย่าบอกนะว่า…”
ลุงเอม่าเอ่ย ลุงได้จับมันไปแล้วสินะ อ่า~สุดท้ายมันก็ต้องจบลงแบบนี้สินะ ผมเองก็สนิดกับลุงมากและไม่ได้แค้นลุงอะไรเป็นพิเศษนะ ต่อให้ลุงจะจับตรงนั้นไปปกติผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก…. แต่ว่าตอนนี้ผมกำลังอยู่ในภารกิจอยู่…. ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไว้ผมจะเยี่ยมลุงเองนะ!!
“กรื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
ผมกรื้ดออกมาเสียงดังพร้อมกับสะบัดมือลุงออกไป และวิ่งไปกอดนีน่าพร้อมกับทำตัวสั่นให้เหมือนกับกลัวมากๆ และตอนนี้ในตามีน้ำตาแห่งความโศกเศร้าที่ต้องมาจากลาสหายที่อยู่ร่วมกันมานาน ทำให้ดูสมจริงเข้าไปใหญ่ ผมขอโทษจริงๆ แต่ผมจำเป็นต้องทำ
“คุณปู่!!! ทำบ้าอะไรกับมีเรียกันคะ!!!”
“กะ..กะ..ก็ข้าไม่รู้นี้หว่า!!! ว่ายัยหนูนี้จะเป็นน้องสาวแกรนมันจริงๆนี้!!! ไอ้ข้าก็นึกว่า–“
“มีเรื่องอะไรกัน!!”
ทหารยามที่ลาดตระเวณภายในเมืองรีบวิ่งเข้ามาทางต้นเสียงเพื่อสาเหตุทันที
“ไม่มีอะไรๆ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนึดหน่อยเท่านั้นเองคุณทหาร”
“จะเข้าใจอะไรผิดได้ยังไง!!! ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าเด็กคนนั้นกำลังสั่นเพราะกลัวแกอยู่!!”
ทหารตะคอกใส่ลุงเอม่าด้วยความโกรธ มีทหารอีกคนหนึ่งเดินมาแตะบ่าของผมที่กำลังกอดนีน่าอยู่
“คุณหนู..พอจะบอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้รึเปล่า..ค่อยๆเล่าก็ได้นะ”
“คะ..คือ..อยู่ๆคุณปูเขาก็บอกว่าหนูคือพี่แกรน..ที่เป็นพี่ชายของหนู..ขนาดเพื่อนหนูบอกว่าไม่ใช่ เขาก็ไม่เชื่อ…เขาก็เลยจับ..จับ…อุกแง้~!!!!”
ผมแกล้งร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองได้ทำบาปต่อลุงและคุณป้าไปเรียบร้อย
“แบบนี้คงพูดอะไรไม่รู้เรื่องแล้วสินะ นีน่าเธอพอเล่าสถานะการณ์ให้ฟังได้ไหม”
“ได้คะ เธอคนนี้คือน้องสาวของพี่แกรนมีเรียคะ ตอนที่หนูกำลังพามีเรียพาชมเมืองจู่ๆ คุณปู่เอม่าเองก็เข้ามาเซ้าซี้มีเรียเพราะนึกว่าเป็นพี่แกรน หนูก็บอกเขาแล้วว่าไม่ใช่เขาก็ไม่ฟัง ส่วนมีเรียเป็นเด็กที่ขี้อายมากเลยไม่กล้าตอบโต้อะไรกับคุณปู่เอม่า สุดท้ายคุณปู่เอม่าก็เลยจะบีบที่เป้าของมีเรีย เพราะนึกว่าเป็นพี่แกรนคะ”
ทหารยามฟังอยู่เงียบๆ ไม่ตอบโต้อะไร แม้จะได้ยินว่าผมคือน้องสาวแกรนคนนั้น ถือว่าเขาทำหน้าที่ได้ดีเลยละ ในฐานนะผู้ฟังที่ดีอะนะ
“เห็นไหมละ!! ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเอง!! ข้าไม่ได้ตั้งใจทำซะหน่อย!!!”
“ถูกต้องแล้วละ… เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ ด้วย….แต่ว่าที่ลุงไปจับตื้ด~ของเด็กผู้หญิงนั้นก็เป็นเรื่องจริงไม่ใช่รึไง?”
“ก็ข้าไม่รู้นี้!! ว่ายัยหนูนั้นจะเป็นเด็กผู้หญิงจริงๆ!! ข้าก็นึกว่าแกรนมันแต่งหญิงมาหลอกตีสนิดกับนีน่านี้หว่า แกรนมันชอบ–“
“เลิกแก้ตัวได้แล้วคะ!! หนูก็บอกคุณปู่ไปแล้วว่ามีเรียเป็นผู้หญิง!! คุณปู่ก็ไม่เชื่อหนู ไม่เห็นรึไงคะ ที่มีเรียสั่นหนักขนาดนี้เพราะคุณปู่นั้นแหละ!!!”
ตอนนี้ผมสั่นหนักกว่าเดิมมากเพราะพยามกลั้นหัวเราะอยู่ แย่ละ..ชักจะสนุกจริงๆแล้วแหะ แบบนี้มันแย่แหงๆ แย่แน่ๆ นี้ผมจะกลายเป็นคนนิสัยไม่ดีแล้วสินะ..
“ผมว่าคงต้องให้ลุงไปคุยกันที่ป้อมแล้วละ พาตัวเขาไป!!”
“”ครับ!! หัวหน้า!!””
“เฮ้ย!! เดี๋ยวดิวะ!! พวกเอ็งจะพาข้าไปไหน!! ปล่อยนะเว้ย!! ข้าบริสุทธิ์นะโว้ยยยย!!”
ลุงพยามโวยวายในขณะที่โดนทหารหิ้วปีกไปที่ป้อม.. เอาไว้พอออกมาผมจะเลี้ยงของโปรดลุงเองไม่ต้องห่วง จะว่าไปจับตื้ด~ของเด็กผู้หญิงนี้โดนคุกกี่วันหว่า ท่าเป็นของผู้ใหญ่ที่ผมเคยโดนสูงสุดก็12วันละมั้ง ไว้ค่อยไปถามลุงดีกว่า
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ คุณปู่เขาโดนพวกทหารลากไปแล้วนะ”
“อืม..”
นีน่าพยามปลอบผมที่กำลังกอดเธอไว้แน่น นีน่าเธอโตขึ้นมากเลยนะ…บางทีอาจจะคัพBก็ได้นะเนี้ย สมแล้วจริงๆ ที่มีสายเลือดเดียวกับคุณเชลลี่นะ
“ขอโทษด้วยนะ ทั้งๆที่ฉันอยู่ด้วยแท้ๆ กลับปล่อยให้คุณลุงทำเรื่องโหดร้ายซะได้”
จริงๆ เป็นผมต่างหากที่ดันทำเรื่องโหดร้ายกับลุงไปซะได้ ถ้าออกมาละก็ชื่อเสีย(ง)ที่เคยมีอยู่ก็น่าจะยิ่งเลวร้ายลงไปอีกละนะ
“ไม่เป็นไร.. คุณปู่คนนั้นไม่ได้ตั้งใจ แต่..หน้าฉันเหมือนพี่แกรนขนาดนั้นเลยเหร?”
“เหมือนมากเลยละ ท่าให้พูดกันตรงๆ ก็ต่างกันแค่มีรอยแผลกับไม่มีเท่านั้นแหละ ตอนแรกฉันยังนึกว่าพี่แกรนรวมกับคุณแม่มาแกล้งฉัน…แต่พอลองนึกดูดีๆ ต่อให้เป็นพี่แกรนก็คงไม่ทำอะไรที่ดูโรคจิตมากขนาดนั้นหรอก”
ขอโทษครับ ผมทำครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ สำหรับความเชื่อมั้นที่มีให้ผม ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วครับ
“จะกลับเลยรึเปล่า? ท่าทางเธอเองก็คงไม่ไหวแล้วนะ”
“ไม่…อยากเดินดูเมืองที่พี่ชายอยู่..ยังไม่อยากกลับตอนนี้”
นี้พึ่ง15นาทีเองที่ออกมามันจะสั้นเกินไปแล้วแถมยังไม่ทันทำให้นีน่าสนุกเลยสักนึด
“ถ้างั้นจับมือฉันไว้นะ ไว้ให้แน่นๆนะ รอบนี้ฉันจะปกป้องมีเรียเอง ไม่ต้องห่วง”
“นีน่า..”
มันจับมือของนีน่าเอาไว้ โตขึ้นเยอะมากจริงๆเลยน้า บอกจะปกป้องผมด้วยสินะ งั้นผมก็จะทำหน้าที่ของมีเรียน้องสาวพี่แกรนให้ดีที่สุดเอง ไม่ต้องห่วง!!
