ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1146 ของที่น่าสนใจ

เด็กสาวปรากฏตัวเป็นครั้งแรก ฉินสือโอวไม่เคยเห็นเธอมาก่อน เธอมีใบหน้ากลมๆ นุ่มนิ่มน่ารักเหมือนแอปเปิล มีเส้นผมสีลินินที่แวววาวเหมือนน้ำ รูปร่างผอมสูงดูงดงาม เป็นเด็กสาววัยรุ่นผิวขาวที่โดดเด่นคนหนึ่ง
ฉินสือโอวไม่รู้ว่าใครพาเธอมา พอเห็นว่าไวส์ไม่ได้เป็นอะไรเขาก็วางใจได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ส่วนกอร์ดอนก็แทบจะตาถลนออกมาอยู่แล้ว “วอทเดอะฟัค หรือว่าในไวน์พวกนี้จะมีสาวงามอยู่จริงๆ?”
โดยที่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาหาแก้วไวน์ของตัวเอง แล้วเงยหน้าดื่มมันลงไปจนหมดแก้ว!
เชอร์ลี่ย์ถือไวโอลินวิ่งเข้ามาด้วยความเบิกบานใจ เธอตั้งใจมาหาฉินสือโอวแล้วพูดกับเขาว่า “ฉิน ปาร์ตี้แบบนี้ไม่มีการแสดงสดได้อย่างไรกันคะ? หนูจะทำการแสดงให้เองดีไหม? เล่นให้ฟรีๆ เลยนะ ช่วยยกระดับงานปาร์ตี้ได้ด้วย”
ฉินสือโอวโบกมือปฏิเสธแรงๆ หนูจะมาท้าประลองสำนักบู๊หรืออย่างไร? ทักษะการเล่นไวโอลินของหนูในตอนนี้ พอเริ่มสีไวโอลินขึ้นมา ทุกคนก็คงคิดว่าคงจะมีหมาหรือแมวที่ไหนโดนใครทารุณจนร้องไห้ออกมา แล้วอย่างนั้นจะจัดงานปาร์ตี้ต่อไปได้อย่างไรกันล่ะ?
ไอซ์ไวน์แก้วใหญ่ถูกดื่มเข้าไปจนหมดแก้ว ของสิ่งนี้เหมือนกันกับไวน์องุ่น ปริมาณแอลกอฮอล์ไม่ต่ำเลย อีกทั้งยังไม่เหมือนกับไวน์องุ่นที่จะแล่นขึ้นสู่สมองในภายหลัง ระดับความเร็วในการโจมตีสมองของมันรวดเร็วน่าดูเลยทีเดียว พอกอร์ดอนดื่มไวน์แก้วนี้หมด ภาพตรงหน้าก็เริ่มเบลอแล้ว
หลังจากนั้น เขาก็มองเห็นแผ่นหลังอรชรอ้อนแอ้นของเด็กสาว ทันใดนั้นจิตใจของเขาก็เบิกบานขึ้นมาทันที “วอทเดอะฟัค ฉิน ไวน์พวกนี้สุดยอดจริงๆ ข้างในมีสาวงามอยู่จริงๆ ด้วย”
เมื่อพูดจบ กอร์ดอนก็เข้าไปโอบไหล่เด็กสาวเอาไว้ เด็กสาวก็หันมามองเขาด้วยใบหน้ามืดครึ้ม กอร์ดอนกะพริบตาปริบๆ รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเรื่องราวไม่น่าจะดีแล้ว เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาสาวงามคนนี้อยู่หน่อยๆ
ไม่รอให้เขาโต้ตอบอะไรกลับมา เชอร์ลี่ย์ก็ยัดไวโอลินไปให้ฉินสือโอว มือเล็กๆ จับหูของกอร์ดอนไว้ด้วยความชำนาญ บิดขึ้นบิดลง 720 องศาแบบท่าโทมัสแฟลร์!
“โอ๊ยๆๆ! เชอร์ลี่ย์ เธอนี่เอง! ไวน์พวกนี้หลอกลวงกันเกินไปแล้ว!”
“รังแกลวนลามผู้หญิง กอร์ดอน ฉันว่านายนับวันก็ยิ่งร้ายกาจขึ้นไปเรื่อยๆ เจ้าตัวแสบ วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนนายให้ได้!”
ฉินสือโอวมองดูแล้วหัวเราะฮ่าๆ ออกมา กอร์ดอนหันมาขอความช่วยเหลือจากเขา แต่เขากลับโบกมือทำท่าบ๊ายบายให้ แล้วกอดเอาไวโอลินพร้อมกับลากไวส์เข้าไปในวิลล่า กอร์ดอนมาดึงดูดความสนใจของเชอร์ลี่ย์ได้พอดี เขาไม่อยากให้สาวน้อยสีไวโอลินในงานปาร์ตี้เลยจริงๆ
ฟาร์มปลามีที่ให้นั่งพักอย่างพวกม้านั่ง เก้าอี้ เก้าอี้นอนอยู่เยอะมาก ทุกๆ คนพากันหาที่นั่งบนชายหาดตามสะดวก นั่งดื่มเหล้าคุยกันได้ตามสบาย
คุณลุงฮิคสันเริ่มยุ่งแล้ว ในห้องครัวมีวัตถุดิบในการทำอาหารอยู่เต็มไปหมด เขาทำอาหารคาวที่พบได้บ่อยในงานปาร์ตี้ออกมาทีละจานๆ ในเวลาอันสั้น ด้วยระดับความเร็วเหมือนกับสายน้ำ จนฉินสือโอวรู้สึกทอดถอนใจอย่างถึงที่สุด ถ้าตาเฒ่าเกิดเป็นคนแถวบ้านเขา ก็คงจะได้รับตำแหน่งนักรับจัดเลี้ยงในงานแต่งฝีมือดีคนหนึ่งแน่ๆ
มิแรนดา ฟอกส์กับวินนี่สามสาวแม่ลูกกำลังยุ่งอยู่กับการอบขนม บิสกิตเนยชิ้นเล็ก สโคนลูกเกด อัลมอนด์สปอนจ์เค้ก พายฟักทอง พายแอปเปิล พายกล้วย โมจิไส้มะพร้าว ชีสเค้กทุเรียน และอื่นๆ อีกมากมาย พวกเธอเตรียมวัตถุดิบไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว ดังนั้นเมื่อนำมาอบจึงเสร็จเร็วมาก
หลังจากนั้นภรรยาของ ชาร์คกับแลนซ์และคนอื่นๆ ก็มาถึง แล้วเข้าร่วมกระบวนการอบขนมด้วยเช่นกัน เมื่อเป็นแบบนี้ความรวดเร็วในการทำก็เพิ่มมากยิ่งขึ้นแล้ว
แอนนี่ภรรยาของบูลก็มาที่นี่แล้วเช่นกัน แน่นอนว่าจะต้องพาลูกชายตัวอ้วนของพวกเขามาด้วยกัน
ทีแรกเด็กอ้วนก็อยู่ในอ้อมกอดของแม่อย่างมีความสุข แต่พอวางเขาลงแล้วมองเห็นเสี่ยวเถียนกวา ดวงตาที่อ้วนจนกลายเป็นขีดก็เบิกกว้างขึ้นจนกลายเป็นวงกลมทันที ต่อจากนั้นก็ร้องแอ๊ๆ ดึงเสื้อผ้าของคนเป็นแม่แล้วเริ่มร้องไห้ออกมา
ฉินสือโอวที่มองดูอยู่ข้างๆ ก็ได้เปิดประสบการณ์ครั้งใหญ่ ปกติแล้วตาของเด็กอ้วนคนนี้จะเป็นเส้นขีดๆ คาดไม่ถึงว่าจะเบิกโตได้ขนาดนี้ มองเห็นเสี่ยวเถียนกวาต้องทำให้เขาตกใจมากแน่ๆ
เมื่อเสี่ยวเถียนกวาเห็นว่าเจ้าเด็กอ้วนก็เบิกตาโตได้เหมือนกัน ก็เหมือนกับว่าเธอได้ค้นพบของเล่นสนุกๆ หนึ่งชิ้น เธอคลานเนิบๆ ช้าๆ พร้อมกับร้องใส่เด็กอ้วน “แอ๊ๆๆๆ…”
เด็กอ้วน “ฮือๆๆๆ อุแว้ๆๆ…”
แอนนี่กับวินนี่และคนอื่นๆ ไปอบเค้กแล้ว เธอวางเด็กอ้วนไว้บนโซฟา เสี่ยวเถียนกวาค่อยๆ คลานเข้ามาใกล้เด็กอ้วนช้าๆ เหมือนแม่หมาป่าล่าอาหาร ท่าทางของเธอเรียกได้ว่าทั้งกำแหงและผ่อนคลาย
เด็กอ้วนพลิกตัวกลับ เขาหันไปมองเสี่ยวเถียนกวาที่เข้ามาใกล้ แขนอ้วนๆ กับขาสั้นๆ เตะถีบอย่างสุดชีวิต สไลด์ตัวไปบนโซฟาที่ทำมาจากหนังแท้ได้นิดๆ อย่างคาดไม่ถึง
แน่นอนว่า ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น…
หลังจากคลานขึ้นมาหาแล้วเสี่ยวเถียนกวาก็มองดูเด็กอ้วนด้วยความสนใจใคร่รู้ ระหว่างนั้นก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร แต่ฉินสือโอวรู้สึกว่าท่าทางไม่ดีแล้ว เนื่องจากสายตาที่ลูกสาวของเขาใช้มองเจ้าเด็กอ้วน เหมือนกับสายตาของวินนี่ตอนที่มองหู่เป้าฉงหลัวหลังจากก่อความวุ่นวายไม่มีผิด
เรื่องร้ายที่ทำนายไว้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ มองอยู่สักพัก เสี่ยวเถียนกวาก็ยกมือขวาขึ้นมาจับหน้าอ้วนๆ ของเด็กอ้วนเอาไว้– ใช่แล้ว จับไม่ใช่บีบ– เธอดึงทึ้งหน้าเขาด้วยความสนุกสนานอยู่แบบนั้น
“แงๆๆๆ!” ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดใจ แม่ฮะ รีบมาช่วยผมสิ ลูกชายคนนี้จะถูกแกล้งจนตายแล้ว!
ฉินสือโอวรีบเข้าไปดึงเสี่ยวเถียนกวาออก จับลูกแมวป่าติดมือกลับมาแล้วยัดมันให้กับลูกสาวแทน สีหน้าของราชาเจ้าป่าซิมบ้าดูไม่สมัครใจเป็นอย่างยิ่ง แม่งเอ๊ย ถ้าวิ่งหนีไปตั้งแต่เมื่อกี้ก็ดีแล้ว ทำไมต้องนอนขี้เกียจอยู่ที่มุมโซฟาแบบนั้นด้วย?
ย้ายความสนใจของเสี่ยวเถียนกวาไปที่อื่นแล้ว ฉินสือโอวถึงได้ออกไปดูแลจัดการงานปาร์ตี้
ที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องให้เขาเป็นคนดูแลก็ได้ ทุกๆ คนต่างก็ไม่ได้เขินอายที่จะคุยกับคนแปลกหน้า มือซ้ายถือแก้วเบียร์มือขวาถือขวดไวน์ ทั้งร้องตะโกนทั้งกระดกเหล้าเข้าปากกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนกับว่าตอนนี้นี่ไม่ใช่ปากของตัวเอง กระดกเหล้าลงไปได้ไม่น้อยเลยจริงๆ
ฮิวจ์คนน้องกับโหวจื่อเซวียนกำลังสแครชแผ่นอยู่ สวมหูฟังอันใหญ่ขณะที่กำลังโยกตัวไปพร้อมๆ กับการสแครชแผ่นเสียง เหมือนคนเป็นโรคไข้จับสั่นไม่มีผิด
ฉินสือโอวเขาไปถอดหูฟังของโหวจื่อเซวียนออก แล้วถามเขาด้วยความประหลาดใจว่า “นายทำไอ้นี่เป็นด้วยเหรอ?”
โหวจื่อเซวียนโยกย้ายร่างกายพร้อมกับหัวเราะด้วยความสนุกสนาน “ถ้าไม่เป็นก็หัดทำได้ไม่ใช่เหรอครับ? ผมเพิ่งจะขอให้อาจารย์ฮิวจ์ช่วยสอน เป็นอย่างไรบ้างครับ? พอจะได้มาตรฐานอยู่บ้างใช่ไหมล่ะ?”
ฉินสือโอวบอกกับเขาว่า “ดูจากระดับการโยกย้ายร่างกายของนายแล้ว นี่เป็นไข้จับสั่นหรือเปล่าเนี่ย? ถ้าเป็นจริงๆ ฉันแนะนำให้นายใช้ชิงฮาวซู่รักษาอาการนะ ของสิ่งนี้เป็นของล้ำค่าที่ขุดขึ้นมาจากในประเทศของเรา มีไว้สำหรับรักษาไข้จับสั่นโดยเฉพาะ เห็นผลสุดยอด!”
ขณะที่กำลังคุยกัน ก็เริ่มมีคนร้องเสียงดังเยอะขึ้นอีก ดึงฉินสือโอวไปแข่งงัดข้อ เพื่อชำระความอับอายในงานปาร์ตี้ปีใหม่
ฉินสือโอวไม่ปล่อยให้คนพวกนี้ได้ทำตามอำเภอใจ ไม่ว่าใครเขาก็กดแขนไว้บนโต๊ะได้ในครั้งเดียว ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น!
บางคนโกรธจนตาเขียว แต่พอลองมองอีวิลสันที่ยืนเคี้ยวห่านย่างคำใหญ่อยู่ข้างหลังฉินสือโอว ดวงตาของพวกเขาก็แบ่งขาวแบ่งดำแยกแยะถูกผิดได้ทันที…
ฉินสือโอวเล่นจนเบื่อแล้ว เลยลากฉงต้าออกมา แล้วพูดกับพวกเขาทุกคนว่า “ชนะลูกของฉันให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาหาฉัน”
ฉงต้าแสยะปาก เผยเขี้ยวแหลมคมที่โตเต็มที่แล้วออกมา พวกเขาทุกคนก็ตื่นตระหนกลนลานขึ้นมาทันที “ฉันปวดฉี่…” “ฉันฉี่จะแตก…” “ฉันแค่มาดูเฉยๆ กินฉันไม่ได้นะ…”
งานปาร์ตี้ที่ส่งเสียงอึกทึกวุ่นวาย ฉินสือโอวขจัดความเหนื่อยล้าจากช่วงหลายวันมานี้ออกไปแล้ว ในขณะเดียวกันก็ประกาศการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิอย่างเป็นทางการ เมืองแฟร์เวลต้องต้อนรับนักท่องเที่ยวในช่วงไฮซีซันอีกครั้งแล้ว หลังจากนี้งานปาร์ตี้ก็จะไม่น้อยลงไปกว่านี้แล้ว
ถึงงานปาร์ตี้จะสนุก แต่การเก็บกวาดจัดการกับความเละเทะหลังงานจบเป็นสิ่งที่เปลืองแรงมาก และยังไม่สามารถปล่อยค้างคืนไว้ได้ เนื่องจากถ้าปล่อยเศษอาหารที่ตกอยู่บนชายหาดเอาไว้ค้างคืนพวกมันก็จะเน่าเสียจนกลายสภาพ แบบนั้นถ้ามาเก็บทีหลังก็จะเปลืองแรงยิ่งกว่าเดิม นอกจากนี้ยังมีของบางอย่างที่อาจจะถูกลมทะเลพัดกระจายไปทั่ว
โชคดีที่ฟาร์มปลามีคนอยู่เยอะ เหล่าภรรยาของพวกชาวประมงจัดการงานนี้ได้อย่างเชี่ยวชาญ ไม่ต้องให้ฉินสือโอวสั่ง ก็มีคนพากันไปเก็บกวาดแล้ว
หลังจากจัดงานปาร์ตี้เสร็จ ก็ต้องเตรียมตัวทำงานอีกครั้ง แต่ปรากฏว่าก่อนที่ฉินสือโอวจะเริ่มงาน แซนเดอร์สก็มาหาเขาอย่างรีบด่วน บอกกับเขาว่า “บอส ผมพบของสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจ รีบมาดูสิครับ!”
……………………………………………….