บทที่ 173 เสื้อผ้าสองชุด
โดย
Ink Stone_Fantasy
ที่จริงแล้ว ของที่ฉินสือโอวต้องการในตอนนี้ไม่เยอะจริงๆ ที่เขาเดินตลาดขายของชำแค่เพราะเดินเป็นเพื่อนเหมาเหว่ยหลงที่มาสัมผัสวัฒนธรรมท้องถิ่นนิวฟันด์แลนด์เท่านั้น
ทั้งสองคนสวมเสื้อยืดแบบเดียวกัน คนหนึ่งสกรีนว่า ‘จุดไฟเผาภูเขาแล้วนั่งดูอยู่ข้างล่าง’ ส่วนอีกคน ‘ถ้าเมาแล้วขับฉันจะแต่งงานใหม่ อีกอย่างทั้งสองคนสูงเท่ากัน ทรงผมสั้นทั้งคู่ รูปร่างต่างกันเล็กน้อย พอมาเดินด้วยกันก็ดึงดูดต่างชาติได้พอควร
ตอนนี้ฉินสือโอวกับเหมาเหว่ยหลงสองคนก็คือต่างชาติในสายตาของคนแคนาดา
เดินเตร่ไปพักหนึ่งฉินสือโอวก็เริ่มร้อนพอดี พอมองขึ้นไปก็เจอกับหญิงสาวคนขาวตัวเล็กน่ารักเดินหน้าแดงเข้ามาหาแล้วเอ่ยปากถาม “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นพี่น้องฝาแฝดกันหรือเปล่าคะ? ขอฉันถ่ายรูปคู่พวกคุณได้ไหม?”
“พี่น้องฝาแฝด?” ฉินสือโอวอึ้งไป ก่อนจะยิ้มร่าตามแล้วพูดขึ้น “ล้อเล่นหรือเปล่า…..”
“ใช่แล้ว เราเป็นแฝดกันครับ ฝาแฝด ผมเป็นคนพี่ เขาเป็นน้อง…” เหมาเหว่ยหลงพูดแทรกคำพูดของฉินสือโอวเสียงดัง แล้วยังทำตาเขม็งใส่เขาด้วย แถมด้วยสีหน้า ‘แกหุบปากแล้วทำตัวดีๆ หน่อย ทำเสียเรื่องละก็ ตายแน่’ พอหันกลับไปก็ยิ้มเหมือนเดิม
“คุณอยากถ่ายรูปกับเราเหรอ? ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ” เหมาเหว่ยหลงจงใจทำทีเป็นสุภาพบุรุษ
ฉินสือโอวกลอกตา ผู้หญิงคนนี้นี่ต่อให้เพิ่งเคยเห็นคนผิวเหลืองเป็นครั้งแรกก็ไม่น่าจะมองเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกันมั้ง? อย่างไรเสียความต่างของโครงหน้าคนผิวเหลืองก็ค่อนข้างชัดมากนะ
หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาดึงสาวร่างเล็กคนนั้นไว้แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะคะคุณทั้งสอง เพื่อนของฉันมีภาวะไม่รู้ใบหน้านิดหน่อย…” พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็เห็นฉินสือโอวชัดๆแล้วพูดอย่างประหลาดใจ “หวัดดี ฉิน?”
ฉินสือโอวเองก็จำผู้หญิงคนนั้นได้ เธอเป็นครูคนหนึ่งจากโรงเรียนประถมแกรนท์ชื่อว่าเชอริล คราวที่แล้วเขาไปที่โรงเรียนเพื่อช่วยพวกเชอร์ลี่ย์ทำเรื่องเข้าเรียน แล้วยังโดนลุงคนเฝ้าประตูเข้าใจผิดอีก
เหตุเพราะเด็กทั้งสี่ ฉินสือโอวเลยเคยเจอเชอริลมาบ้าง ตอนเธออยู่โรงเรียนเธอแต่งตัวเรียบร้อยมาก ตอนนี้กลับไม่เหมือนกัน เธอสวมครอปท็อปสีขาวลายม้าลาย เสื้อแบบนี้กำลังเป็นที่นิยมในนิวฟันด์แลนด์ พูดได้ว่าเป็นเสื้อห่ออกที่โชว์เอวเรียวบาง
เดิมทีเชอริลก็อกใหญ่อยู่แล้ว พอใส่ชุดแบบนี้ก็ยิ่งดูตั้งเด่นกว่าเดิม ส่วนเอวเล็กของเธอก็คอดเป็นพิเศษ ส่วนโค้งน่าตะลึงไล่ลงไป ทำอากาศที่ร้อนอยู่แล้วร้อนยิ่งกว่าเดิม
ท่อนล่างเชอริลสวมกระโปรงทรงดินสอสีขาวหิมะ กระโปรงแนบเนื้อดึงให้เอวดูสูงขึ้นเข้ากับรองเท้าส้นสูงสีเงิน ทำให้ขาดูยาวเรียวกว่าเดิม เธอที่ยืนอยู่ตรงนั้นดูราวกับเปลวเพลิงก็ไม่ปาน
พอเห็นเชอริล เหมาเหว่ยหลงก็กลืนน้ำลาย ‘เอื้อก’ ท่าทางแบบนั้นทำเอาฉินสือโอวไม่อาย แน่นอนว่าเขาก็กลืนน้ำลาย ‘เอื้อก’ เหมือนกัน
“ครูเชอริล สวัสดีครับ” ฉินสือโอวพูดยิ้มๆ แล้วยื่นมือออกไป จากนั้นก็แนะนำให้เหมาเหว่ยหลงรู้จัก
สาวร่างเล็กคนนั้นมีชื่อว่าแฮทธาเวย์ เธอเป็นคนเยอรมันและเป็นเพื่อนสนิทของเชอริล ตอนนี้อาศัยอยู่ที่เซนต์จอห์น ทั้งสองกำลังเดินเที่ยวเล่นกันจึงมาเจอกับฉินสือโอว เหมาเหว่ยหลงโดยบังเอิญ
แฮทธาเวย์ค่อนข้างเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว อีกอย่างก็เป็นอย่างที่เชอริลบอก เธอมีภาวะไม่รู้ใบหน้าเล็กน้อย ดูหน้าคนเยอรมันด้วยกันเองยังจำผิด นับประสาอะไรกับคนผิวเหลืองที่ไม่เคยเจอ? เพราะแบบนั้นถึงมีเหตุการณ์เมื่อครู่
หลังจากที่ทำความรู้จักกัน แฮทธาเวย์ก็ทำหน้าผิดหวังแล้วพูดขึ้น “ที่แท้พวกคุณก็ไม่ใช่ฝาแฝดกันเหรอ?”
เธอไม่ได้สนอกสนใจอะไรกับเรื่องฝาแฝดคนผิวเหลือง เพียงแต่ว่าเธอรู้ดีว่าตัวเองมีนิสัยเก็บตัว แฮทธาเวย์กำลังฝึกทักษะการเข้าสังคม ทีแรกเธอกะว่าจะยืมเรื่องฝาแฝดมาทำความรู้จักพวกฉินสือโอวสักหน่อย
เหมาเหว่ยหลงกระอักกระอ่วนขึ้นมา เพราะคำที่เพิ่งหลอกเธอไปยังดังก้องข้างหูอยู่เลย เขาจึงได้แต่พูดขึ้น “จริงๆ แล้วเราไม่ได้เกี่ยวดองกันทางสายเลือดครับ แต่ทางความสัมพันธ์แล้วเราเป็นเหมือนฝาแฝด มาๆๆ จะถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ? ก็ถ่ายได้เหมือนกันแหละครับ”
ฉินสือโอวยิ้ม ทั้งสี่ยืนอยู่ด้วยกันแล้ววานเจ้าของร้านเครื่องดื่มเย็นช่วยถ่ายให้
เพราะไม่ค่อยจะสนิทกัน ฉะนั้นหลังจากที่ฉินสือโอวเลี้ยงเครื่องดื่ม ทั้งสองฝ่ายก็แยกย้ายกันไป
เหมาเหว่ยหลงโพสต์รูปลงในโมเม้นต์ของตัวเองพลางเดาะลิ้น “สาวคนนั้นไม่เลวเลย”
“คนไหน?” ฉินสือโอวถามไปแบบไม่ใส่ใจ
เหมาเหว่ยหลงบ้าขึ้นมาทันทีแล้วมองเขาโกรธๆ “คนไหนเกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า? ฉินโซ่ว ฉันบอกให้นะ แกมีวินนี่อยู่ แกเป็นผู้ชายที่มีแฟนแล้ว อย่ามาคิดอะไรมั่วๆ ล่ะ!”
ฉินสือโอวอยากจะเป็นลมเขาพูดขึ้น “นี่ เจ้าโคโกโร่ มีเหตุผลหน่อยสิ? ฉันทำอะไรฮะ…”
“ไม่ได้คิดอะไรก็ดี เชอริลนั่นน่ะ ฉันชอบ ฉันกะจะรุกจีบเธอหนักเลยละ” เหมาเหว่ยหลงพูดอย่างจริงจังแล้วจ้องฉินสือโอวไม่วางตาทำเอาอีกฝ่ายเสียวสันหลัง
คิดไปคิดมาฉินสือโอวจึงยกมือขวาขึ้นทำมือในท่าสาบานแล้วเอ่ยปาก “เมียเพื่อน ไม่เกรงใจ…”
ตาของเหมาเหว่ยหลงถลึงโพลงเป็นกระดิ่งวัวทันใด
ฉินสือโอวรีบแก้ตัว “แค่กๆ ช่วงนี้พูดแต่อังกฤษพูดจีนไม่ค่อยคล่องเลย เอาใหม่นะ เมียเพื่อน เราไม่ยุ่ง! ฉันฉินสือโอวรักเพื่อนที่สุด ผู้หญิงที่นายชอบ ฉันไม่มีทางคิดอะไรเด็ดขาด!”
เหมาเหว่ยหลงยังคงมองเขา ฉินสือโอวจนใจจึงพูดขึ้น “แบบนี้ยังไม่โอเคอีกเหรอ?”
“โอเคกับผีสิ” เหมาเหว่ยหลงพูด “วันหยุดฉันมีแค่สองอาทิตย์ นี่ก็ใกล้เวลากลับแล้ว พอฉันกลับไป การติดต่อหลายอย่างของฉันกับเชอริลก็ต้องพึ่งแกแล้ว แกต้องทำหน้าที่ดีๆ รู้ไหม?”
“เข้าใจแน่นอนครับหัวหน้า แกทำเต็มที่ก็พอ แกกินข้าวฉันเลี้ยง แกเปิดห้องฉันจ่าย แกโม้ฉันผสมโรง แกกินเนื้อฉันแทะกระดูก รักเพื่อนพอยัง?” ฉินสือโอวพูดด้วยรอยยิ้ม
เหมาเหว่ยหลงพูด “แรกๆ น่ะยังพอโอเค แต่ไอ้กินเนื้อแทะกระดูกนี่เปรียบได้ไม่ค่อยเหมาะเอาเสียเลย”
ทั้งสองคุยเล่นกันแล้วเริ่มเดินไปทางด้านหลัง อากาศร้อนมากจริงๆ
เพิ่งจะนั่งลงบนเรือรับแขก มือถือของฉินสือโอวก็สั่น วินนี่โทรมา พอรับสายก็เป็นคำขอวิดีโอคอลเขาจึงกดเชื่อมต่อ
ใบหน้าสะสวยของวินนี่โผล่ขึ้นในหน้าจอมือถือทันใด “ฉิน คุณอยู่ที่ไหน?”
“ผมอยู่บนเรือ เมื่อกี้ไปเซนต์จอห์นมารอบหนึ่ง กำลังจะกลับฟาร์ม คุณก็รู้ ผมอยู่กับเจ้าโคโกโร่ ต้องพาเขาไปเที่ยวที่ดีๆ แถวนี้หน่อย คุณล่ะ อยู่ที่ไหน? เลิกงานกี่โมง เหนื่อยมากใช่ไหม?”
“โอเคอยู่” วินนี่ยิ้มหวาน “เพิ่งจะเลิกงานเมื่อกี้ ตอนนี้ฉันอยู่ในร้านริเวอร์ ไอส์แลนด์ เห็นกระโปรงตัวหนึ่งสวยดี คุณช่วยฉันดูหน่อยสิ?”
พูดไปวินนี่ก็ยื่นมือถือออกไปข้างหน้าเพื่อที่จะได้ถ่ายให้เห็นทั้งตัว
วินนี่สวมเสื้อสีดำสั้นตัวหลวมและกระโปรงเอวสูงผ่าข้างสีดำ ที่เท้าสวมรองเท้าส้นสูงหน้าแหลมสีดำ พอสะบัดผมสลวยสีดำสวมแว่นกันแดด ในความสง่างามแอบแฝงไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน แม้จะผ่านหน้าจอแต่เสน่ห์นั้นก็น่าตะลึง
ฉินสือโอวสูดปาก ไม่ใช่เพราะวินนี่สวยเกินไปแต่เพราะว่าเสื้อผ้าที่วินนี่ใส่คือเสื้อครอปท็อป ท่อนล่างก็เป็นกระโปรงผ่าข้าง ทรงดินสอเหมือนกัน…..
แม้ว่าเขาจะอายเวลาเจอผู้หญิง แต่อีคิวเขาไม่ต่ำเลย ชุดเสื้อผ้าบนตัวที่วินนี่ใส่แทบจะเหมือนกับเชอริลที่เจอกันเมื่อตอนกลางวันเลย
“เป็นไง?” วินนี่ถามพลางยิ้มหวาน
ฉินสือโอวพยักหน้ารัวแล้วออกปาก “เพอร์เฟกต์ เพอร์เฟกต์ที่สุด ที่รัก ชุดนี้ทำมาเพื่อคุณโดยเฉพาะเลย”
วินนี่ถอดแว่นออกมาอย่างสง่างาม รอยยิ้มหวานกว่าเดิมแล้วเอ่ยขึ้น “ที่รัก? คำเรียกแบบนี้เร็วไปหรือเปล่า”
ฉินสือโอวยักไหล่แล้วพูดขึ้น “เสน่ห์คุณกำราบผมหมดแล้วเลยอดเรียกออกไปแบบนั้นไม่ไหว ถ้าชอบชุดนั้นก็ซื้อเลย ผมช่วยจ่ายออนไลน์ให้ได้”
วินนี่พูดยิ้มๆ “ไม่ต้องหรอก ฉันมาเดินเที่ยวจะไม่ได้เอาบัตรเครดิตมาด้วยได้ไง? คุณชอบก็ดีแล้ว แต่ก่อนฉันซื้อเสื้อผ้าตามความชอบของตัวเอง ตอนนี้ฉันแค่คิดว่าควรถามความเห็นคุณไว้ด้วยหน่อยดีกว่า”
พูดจบวินนี่ก็โบกมือให้ฉินสือโอวแล้ววางสาย
เหมาเหว่ยหลงยืนดูคลื่นทะเลบนดาดฟ้า เขาเห็นฉินสือโอววางสายโทรศัพท์จึงเอ่ยถาม “คุยกับแฟนเหรอ? ดูรอยยิ้มบนหน้าแกสิ โครตหื่น! ดีนะที่แกเป็นผู้ชาย ถ้าแกเป็นผู้หญิงคงได้เป็นพานจินเหลียนแน่”
ฉินสือโอวพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง “ไอ้บ้า นี่แกเพิ่มวินนี่เข้ามาในโมเม้นต์เหรอ? รีบลบรูปที่ถ่ายกับพวกเชอริลเมื่อตอนกลางวันเลย!”
เหมาเหว่ยหลงอึ้งไปก่อนจะได้สติแล้วยิ้มร้าย “เฮ้ย แฟนแกเช็กเหรอ?”
ฉินสือโอวพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ “เช็กอะไรเล่า เธอกลัวว่าฉันจะโดนผู้หญิงสวยๆ แย่งไป แกก็รู้นี่ว่าเพื่อนแกตอนนี้เป็นสินค้าที่เป็นที่ต้องการ หล่อ สาวเยอะ บอกความจริงละกัน หน้าหล่อ แรงดี มีเงิน มีความอดทน มีเวลาให้ เพื่อนเอ๋ย…..”
เหมาเหว่ยหลงยกมือขวาขึ้นแล้วชี้นิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วเลียนแบบสายล่อฟ้าจากนั้นก็พูดว่า “มา เก๊กต่อไป เพื่อน เก๊กต่อไปเลย ตอนนี้ฉันมันไม่กลัวฟ้าผ่าอยู่แล้ว”
…………………………………………………
