ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1454 เริ่มสู้กันอีกครั้ง

เวลา 2 ทุ่มครึ่ง วินนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอจัดการผมสีดำที่ยุ่งเหยิง และอุทานว่า “โอ้พระเจ้า ฉันไม่เคยรู้สึกเลยว่า การดูแลเด็กจะเหนื่อยขนาดนี้”
บนหัวเตียงของเตียงขนาดใหญ่ เด็กน้อยคนหนึ่งกับลูกหมีตัวหนึ่งกอดกันหลับสนิท ท้ายที่สุดเจ้าตัวน้อยทั้ง 2 ก็สู้กันจนเหนื่อย พวกเขาเพิ่งจะหลับตาและเริ่มนอนโดยบังเอิญ
ฉินสือโอวนั่งมอง ถ้ามองแบบนี้เจ้าตัวน้อยทั้ง 2 ก็ดูเข้ากันดี ใบหน้าน้อยๆ ของเถียนกวาเป็นสีแดง นี่เป็นเหตุผลที่สร้างความสับสนมาโดยตลอดเมื่อกี้นี้…
ลูกหมีขดตัว และมุดหัวอยู่ที่คอของเถียนกวา มือสั้นๆ และเล็กของเถียนกวาโอบรอบหัวของมันไว้ ขาเล็กๆ ก็พาดอยู่บนท้องเล็กๆ ของมัน และนอนหลับสนิท
บางครั้ง ลูกหมีก็จะอ้าปากและใช้ลิ้นที่อ่อนนุ่มเลียจมูกเพื่อรักษาความชื้น เวลานี้จะได้เห็นขากรรไกรล่างของเถียนกวา ซึ่งเถียนกวาหดคอและขยับหัว หลังจากนั้นก็เคลื่อนกลับมาอย่างช้าๆ
“เจ้าตัวน้อยพวกนี้น่ารักจริงๆ” ฉินสือโอวถ่ายรูปพวกเขาสองสามใบอย่างประจบประแจง
วินนี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “น่ารัก? โอ้พระเจ้า ที่รัก คุณมาดูรอยข่วนที่อยู่บนหน้าฉันสิคะ คุณสามารถพูดว่าพวกเขาน่ารักได้เหรอ? คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า!”
ฉินสือโอววางกล้องลงและเดินไปตรงหน้าวินนี่ เขาหัวเราะออกมาอย่างซุกซน “ภรรยาทำงานหนัก สามีจะมานวดให้คุณสักหน่อย คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้าง? เอวหรือไหล่? เมื่อยตรงไหน?”
วินนี่พูดเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “คุณจะนวดให้ฉันจริงๆ จะไม่ทำให้ฉันเหนื่อยมากกว่านี้ใช่ไหมคะ?”
เมื่อมองผมที่ยุ่งเหยิงกับคอเสื้อที่แยกกันของวินนี่ สัญชาตญาณดิบของท่านชายฉินก็ตื่นขึ้น เขาหัวเราะออกมาอย่างซุกซน “คุณนอนลงสิ นอนลง ผมจะทำให้คุณสบายขึ้นทันที”
เมื่อวินนี่นอนลง ฉินสือโอวก็ส่งสัญญาณให้เธอพลิกตัว และพูดว่า “แบบนั้นผมจะนวดเอวกับหลังให้คุณได้อย่างไร?”
วินนี่เบ้ปาก “ฉันไม่อยากทำจากข้างหลัง ไม่เห็นตอนที่คุณทำฉันไม่สบายใจ”
ท่านชายฉินตกตะลึง “หมายความว่าอะไร? ผมจะนวดให้คุณทำไมยังอยากเห็นผมอีก?”
วินนี่ใช้มือรวบผมสวยนิดหน่อย ดวงตาคู่นั้นกะพริบเบาๆ ราวกับเก็บน้ำที่ใสสะอาดไว้ 2 ข้าง และยิ้มหวาน “แค่นวดจริงๆ เหรอคะ?”
ในที่สุดสัญชาตญาณดิบของฉินสือโอวก็ปะทุขึ้น “ฮึๆ ไม่แน่นอน มาสิ ที่รัก รีบนอนลงให้ผม…”
“คุณขยับน้อยหน่อย ลูกยังหลับอยู่! นอกจากนั้น ฉันอยากนอนเร็วนิดหน่อย เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าแน่นอน ดังนั้นฉันให้เวลาคุณ 2 นาที เพื่อแก้ปัญหา!”
“2 นาที?” ท่านชายฉินรู้สึกว่าตัวเองถูกดูถูก
วินนี่ยื่นมือออกไปลูบแก้มของเขา และยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ฉันชอบเวลาที่คุณโกรธท่าทางน่ารักดี เพื่อประโยชน์ของเจ้าตัวเล็กของคุณในตอนนี้ เวลาจึงขยายเป็น 10 นาที”
“10 นาทีก็ไม่พอ” ท่านชายฉินยังคงรู้สึกว่าตัวเองถูกดูถูก
“งั้นก็ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพของคุณ อาจจะขยายเวลาได้”
ภรรยาแสนโง่คนนี้ ไม่น่าแปลกใจที่คนจะพูดว่าคลอดลูกเสร็จจะโง่ไป 3 ปี ฉินสือโอวรู้สึกว่าปีนี้วินนี่โง่มากจริงๆ
ความจริงปรากฏว่า วินนี่ไม่ได้โง่ คนที่โง่ก็คือเขา
หลังจากฉินสือโอวดูแลทุกอย่างระวังทุกอย่างจนเติมพลังเสร็จ วินนี่ก็พลิกตัวและหลับไป เขายังไม่ง่วง จึงไปนำทางฝูงปลาให้มุ่งหน้าไปที่ฟาร์มปลาต้าฉินต่อ
และเข้านอนตอน 5 ทุ่มตามปกติ หลังจากนั้นฉินสือโอวแค่รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะหลับตาก็ถูกปลุกด้วยเสียงแล้ว เสียงคำรามของเถียนกวา เสียงร้องของฉงเอ้อ และยังมีเสียงของวินนี่ที่ปลอบเจ้าตัวน้อยทั้งสองอีก สั้นๆ คือเสียงดังมาก!
เขาลืมตามองเวลาอย่างงุนงง นี่เพิ่งจะตี 1 ครึ่ง แต่เจ้าตัวน้อยทั้งสองกลับตื่นแล้ว ทั้งที่กอดกันอยู่ก็แยกออกจากกัน
“ที่รัก ทำให้พวกเขานอนได้ไหม?” ฉินสือโอวหลับตาและพูดอย่างทรมาน
วินนี่ทรมานยิ่งกว่า “คุณมาทำให้พวกเขานอนสิ คุณมาสิ โอ้พระเจ้า ฉันรู้ว่าพวกเขาตื่นแล้วคงจะไม่ราบรื่น ทำไมพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันอย่างเป็นมิตรได้นะ เหมือนหู่จือกับเป้าจือแบบนั้น?”
“พระเจ้าถึงจะรู้!” ในที่สุดฉินสือโอวก็เข้าใจว่าการเลี้ยงลูกเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก
วินนี่ยัดเถียนกวาให้เขา ส่วนตัวเองก็กอดลูกหมีไว้ในอ้อมแขน
ฉินสือโอวกอดลูกสาวและฮัมเพลงเซเรเนดอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีประโยชน์ เถียนกวาร้องเสียงดัง หยดน้ำกลมๆ บนดวงตาเล็กจ้องมา เธอบีบกำปั้นเล็กและตะโกนอย่างต่อเนื่อง “ปะป๊า ตีมัน! ปะป๊า ตีมัน!”
ลูกหมีก็ไม่ยอมเหมือนกัน มันพยายามฉีกคอและตะโกน “โฮกๆ โฮกๆ!”
ฉินสือโอวหมดปัญญาแล้ว เขายัดลูกคืนให้วินนี่ และพูดว่า “โอเค ผมนอนก่อนเที่ยงคืน และคุณนอนหลังเที่ยงคืน เป็นอย่างไร?”
วินนี่พูดอย่างเฉียบขาด “ไม่ได้ ฉันจะนอนก่อนเที่ยงคืน คุณนั่นล่ะนอนหลังเที่ยงคืน!”
ฉินสือโอวกลอกตา และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง ภรรยาผู้โง่เขลาคนนี้ ทุกคนก็นอนตอนเที่ยงคืน ก่อนเที่ยงคืนกับหลังเที่ยงคืนมีความแตกต่างกันเหรอ?
ในความเป็นจริง ความแตกต่างเยอะมาก! ความจริงน่าจะตบเขาอีกสักครั้ง วินนี่ไม่ใช่คนโง่ เขานั่นล่ะเป็นคนโง่!
เจ้าตัวน้อยทั้งสองหลังจากที่พลิกตัวไปมากลางดึกในที่สุดก็เหนื่อยอีกครั้ง และกอดกันนอนต่อ ฉินสือโอวมองวินนี่กับเจ้าตัวน้อยทั้งสองที่นอนหลับอย่างเงียบสงบอย่างเฉื่อยชา และรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว…
โชคดีที่ตอนกลางคืนของที่นี่ยาว ฉินสือโอวมีเวลาเพียงพอที่จะไปนอน ตอนที่ใกล้จะเที่ยงวันท้องฟ้าถึงจะสว่างขึ้นมา ฉินสือโอวได้ยินว่ามีคนเคาะประตู หลังจากเปิดประตูบริกรคนหนึ่งก็ยิ้มและถามว่า “คุณฉิน อยากทราบว่าเมื่อวานคุณนัดคนไว้ใช่ไหม? มีคนรอคุณอยู่ที่ล็อบบี้”
ฉินสือโอวคิดถึงคนที่โชคร้ายพวกนั้นที่ถูกบีบีซวงชนรถลากเลื่อนหิมะจนพลิกคว่ำ วันนี้ยังมีการแข่งพนันอีกสนาม เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และเรียกพวกทหารทุกคนลงไป
ในล็อบบี้ของโรงแรม มีผู้ชาย 10 คนรวมตัวกันแทะเมล็ดแตงโมอยู่ หลังจากฉินสือโอวปรากฏตัวพวกเขาจึงลุกขึ้นยืน และพูดด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง “นับว่าแกกล้ามาก น้องชาย ฉันยังคิดว่าเมื่อคืนแกจะแอบหนีไปแล้วเสียอีก”
“เขาจะหนีไปที่ไหนได้? ไปขั้วโลกเหนือให้อาหารหมีเหรอ?” คนหนึ่งเยาะเย้ย คนอื่นๆ ก็หัวเราะ
ฉินสือโอวผิวปาก ฉงต้ากระโจนออกมาจากในห้อง และอ้าปากอันใหญ่โตหาว หลังจากนั้นคนสิบคนก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว และตะโกนเรียกบริกรอย่างตื่นตระหนก “ชิท พวกแกอนุญาตให้หมีน้ำตาลเข้ามาในร้านได้อย่างไร?”
บริกรยักไหล่ “ขอเพียงแค่ให้เงิน ห้องก็เป็นของพวกคุณ พวกคุณอยากให้ใครอยู่ก็ให้เขาอยู่”
ฉงต้าเป็นนักฆ่าที่น่ารัก ความน่ารักและมีเสน่ห์ของมันเอาชนะความรักของผู้จัดการโรงแรมกับบริกรได้อย่างรวดเร็ว ไม่ต้องพูดถึงอยู่ในห้อง มันสามารถรับสลัดอาหารเช้าได้อีกด้วย ฉินสือโอวกับวินนี่ยังไม่มีสิทธิพิเศษแบบนี้เลย
หลังจากฉงต้าปรากฏตัว คนพวกนี้ก็อันตรธานไปบ้าง คอร์กินที่เป็นผู้นำพูดว่า “ฉันพูดว่า แกให้หมีตัวนี้ออกไปได้ไหม? ฟัค สิ่งที่พวกเราต้องแข่งกันคือสโนว์โมบิล ไม่ควรจะเป็นการสู้กับสัตว์เลี้ยง?”
คนโง่คนหนึ่งประมาณว่าได้ยินคำพูดของคอร์กินไม่ชัดเจน เขาประหลาดใจ “พระเจ้า แกบ้าไปแล้ว ต้องสู้กับสัตว์เลี้ยงงั้นเหรอ? ใครจะสามารถสู้กับหมีตัวนี้ได้กัน?! แต่เจ้าพอลกับแบล็คเยติของฉันจะไม่ออกไปสู้แน่ ถ้าใครอยากเสียญาติพี่น้องก็ไปเล่นกันเองเถอะ!”
คอร์กินตะโกน “ทอโร แกหุบปากได้ไหม? ไม่มีใครพูดว่าต้องสู้กับสัตว์เลี้ยง…”
“ถึงอย่างไรฉันก็ไม่สามารถให้เจ้าพอลกับแบล็คเยติสู้กับหมีตัวนี้ได้!” คนคนนั้นพึมพำกับตัวเอง
“ฟัค ฉันก็บอกแล้วว่าอย่าพาทอโรมา ใครยืนกรานว่าต้องพาเขามานะ?”
“ไม่ใช่ฉัน ฉันก็พูดแบบนี้…”
ฉินสือโอวนวดขมับอย่างไม่มีทางเลือก และพูดว่า “พวก บางทีฉันอาจจะต้องให้เวลาพวกนายไปจัดการความสัมพันธ์ภายในสักหน่อย หรือพวกนายจะคุยก่อน?”
……………………………………