ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 216 ปลากระโทงสีน้ำเงินยักษ์

บทที่ 216 ปลากระโทงสีน้ำเงินยักษ์
โดย
Ink Stone_Fantasy

ฉินสือโอวยื่นมือออกไปจับคันเบ็ดไว้ คลื่นพละกำลังมหาศาลก็ถูกส่งเข้ามา เอ็นตกปลาถูกดึงจนแน่นตึง ลากดึงจนคันเบ็ดส่งเสียง ‘เอี๊ยดๆ’ ออกมา คล้ายกับว่าจะโดนดึงจนหัก
แฮมเล็ตเพ่งมองออกไปไกล น่าเสียดายที่ความมืดในยามค่ำคืนทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน ทว่าไม่ต้องสงสัยเลย นี่เป็นปลาใหญ่ที่มาติดเบ็ด อีกทั้งยังเป็นปลาที่มีขนาดใหญ่มากอีกด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่ถึงกับทำให้ฉินสือโอวต้องเปลืองแรงอย่างนี้
หู่จือและเป้าจือเตรียมพร้อมที่จะลงมือ ฉินสือโอวตะโกนสั่งว่า “หมอบลงไป!”
สำหรับปลาที่น่าจะมีความยาวหลายเมตรตัวนี้แล้ว ถ้าหากหู่จือและเป้าจือกล้าไปขู่มัน คาดว่าแค่คำเดียวก็น่าจะกลืนพวกมันลงไปได้หมด
วินนี่ยืนมองเส้นเอ็นตกปลาอยู่บนดาดฟ้าด้วยความตื่นเต้นระคนกับกังวล ฉินสือโอวควบคุมแกนหมุนของคันเบ็ดไว้อย่างใจเย็น ยืดๆหยุ่นๆ ส่วนนีลเซ็นที่อยู่ที่แท่นขับเรือก็ควบคุมเรือลาดตระเวนให้เข้าไปใกล้กับทิศทางของปลามากยิ่งขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงทำให้สามารถตัดกำลังของปลาใหญ่ตัวนั้นลงไปได้
แฮมเล็ตคอยแนะนำเขาอยู่ข้างๆ “ฉิน ไม่ต้องลากดึงมันจนตึงเกินไป ถ้าหากเอ็นตกปลารัดเข้ากับแก้มของมัน จะทำให้มันเจ็บจนทนไม่ไหว แบบนั้นจะทำให้มันใช้แรงทั้งหมดเพื่อดิ้นรนขัดขืน และทำให้เอ็นตกปลาถูกดึงขาดได้อย่างง่ายดาย……”
โดยปกติแล้วถ้าหากเป็นการตกปลาทั่วๆไป ฉินสือโอวจะไม่ใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอน สิ่งที่ต้องใช้ในการตกปลาก็คือจิตใจและความรู้สึกที่อยากจะทำให้สำเร็จ ถ้าใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนก็คงจะไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว
ทว่าครั้งนี้เขาอยากจะให้วินนี่รู้สึกดีใจ ดังนั้นเขาจึงต้องตกปลาใหญ่ตัวนี้ขึ้นมาให้ได้ จึงใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนเพื่อไปดูลักษณะของมันก่อนเป็นอย่างแรก
เมื่อจิตสำนึกแห่งโพไซดอนดำดิ่งลงไปสู่ผืนน้ำ ฉินสือโอวก็มองเห็นเจ้าปลาใหญ่ที่กำลังดิ้นรนอยู่ ปลาตัวใหญ่ที่มีขนาดความยาวถึงสามเมตรเต็มๆ!
ให้ตายเถอะ ฉินสือโอวถึงกับอึ้งไปเลย นอกจากฉลามแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นปลาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้
นี่คือปลากระโทงสีน้ำเงิน บนหัวของมันมีกระดูกยาวแหลมที่ยื่นออกมาหนึ่งเส้น บนหลังของมันมีสีน้ำเงินดำ บริเวณส่วนท้องปรากฏให้เห็นปีสีเงิน บนลำตัวมีลายพาดสีน้ำเงินจางเป็นเส้นๆ ในลายพาดแต่ละเส้นจะมีจุดกลมๆเรียงต่อกันอยู่ มีครีบบนหลังสองเส้นและครีบด้านหลังทวารอีกสองเส้น
ตอนนี้ฉินสือโอวก็เป็นชาวประมงที่มีคุณสมบัติที่เหมาะสมแล้ว แค่มองครั้งเดียวเขาก็แยกได้ว่า นี่คือปลากระโทงสีน้ำเงินที่หาได้ยาก หรือที่เรียกว่าปลากระโทงสีน้ำเงินมหาสมุทรแอตแลนติก
ปลาชนิดนี้เป็นปลากระโทงชนิดหนึ่งที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวในมหาสมุทรแอตแลนติก เนื้อของมันมีไขมันสูง เป็นวัตถุดิบที่มีราคาแพงมากสำหรับการทำเมนูซาซิมิในญี่ปุ่น อีกทั้งยังมีมูลค่าทางการค้าที่สูงมาก มักจะเป็นผลพลอยได้มาจากการล่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือ
ขณะเดียวกัน เนื่องจากการที่มันมีมูลค่าทางการค้าสูง จนทำให้ชาวประมงจับปลาจนเกินความเหมาะสม จึงก่อให้เกิดวิกฤตการณ์ต่อความเป็นอยู่ของพวกมัน ทำให้ตอนนี้สามารถพบเห็นพวกมันได้น้อยมาก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะจับพวกมันได้ด้วยการใช้เบ็ดตกปลา
การที่ปลากระโทงสีน้ำเงินตัวนี้มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ คาดว่าน่าจะถูกท่อนปลาแฮร์ริ่งที่ฉินสือโอวใส่พลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้าไปดึงดูดให้มาที่นี่ เมื่อกินท่อนปลาแฮร์ริ่งพวกนั้นแล้วก็เจอเข้าปลาเป็นๆที่มาติดเบ็ดของวินนี่เข้าพอดี จากนั้นก็จึงกลืนลงไปอย่างตะกละตะกลาม จนส่งผลร้ายกับโชคชะตาของมันในตอนนี้
เนื่องจากความล้ำค่าของปลากระโทงสีน้ำเงิน ถ้าหากเป็นเวลาอื่นฉินสือโอวคงจะปล่อยมันไป แต่ครั้งนี้วินนี่ไม่ได้เจอกับปลาใหญ่ง่ายๆ เขาจึงทำได้แค่ตกมันขึ้นมาเพื่อสร้างรอยยิ้มให้กับสาวสวย
ปลากระโทงสีน้ำเงินเรือแฟร์เวลพุ่งออกไปไกลหลายสิบไมล์ทะเล จึงเพิ่งจะลดความเร็วลง นีลเซ็นยืนถือฉมวกตกปลาเพื่อเตรียมตัวลงมืออยู่บนดาดฟ้าเรือ แฮมเล็ตก็มองลงไปที่ผิวทะเลด้วยความตื่นเต้น “ฉันสัมผัสได้ว่า ปลาที่พวกเราตกได้คราวนี้ อาจจะสร้างสถิติใหม่ให้กับการตกปลาในทะเลของเกาะแฟร์เวล!”
ฉินสือโอวใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนบังคับปลากระโทงสีน้ำเงิน ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เส้นเอ็นของวินนี่เล็กเกินไป ถ้าหากปลาตัวนี้โกรธจนสะบัดตัวอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา ก็อาจจะทำให้เอ็นตกปลาโดนดึงจนขาดได้
หลังจากปะทะกันไปแล้วหนึ่งครั้ง ในที่สุดปลากระโทงสีน้ำเงินก็สิ้นแรงลงแล้ว ฉินสือโอวลากมันเข้ามาใกล้กับเรือจับปลา ส่วนนีลเซ็นก็ลงมือด้วยความรวดเร็วที่ดุจดั่งกับสายฟ้า ขว้างฉมวกแทงลงไปยังบริเวณหลังของปลากระโทงสีน้ำเงิน
“โดน!” แฮมเล็ตพูดออกมาอย่างตื่นเต้น การตกปลาตัวใหญ่ ตราบใดที่ยังไม่ได้ลากปลาขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือ เรื่องก่อนหน้านั้นทั้งหมดก็ยังไม่นับว่ามีความหมายอะไร เนื่องจากถึงแม้ว่าจะใช้ฉมวกแทงปลาแล้ว แต่มันก็อาจจะดิ้นหนีไปได้อยู่ดี
ทว่า การใช้ฉมวกแทงปลาถูกแบ่งออกเป็นสองทาง มีโอกาสแปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่ปลาจะหนีไปไม่พ้น
ที่ส่วนปลายของฉมวกแทงปลาผูกติดกับเชือก นีลเซ็นดึงเชือกเพื่อลากปลาให้มาอยู่ข้างๆเรือ ปรากฏให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของปลาตัวนี้ ที่มีความยาวถึงสามเมตร ลำตัวเรียบลื่น แววตามุทะลุโหดร้าย ต้องเป็นปลาชั้นเยี่ยมแน่นอน
แฮมเล็ตช่วยเอาบ่วงเชือกไปมัดไว้ที่ส่วนหางของปลาด้วยอีกแรง ผูกกระชับห่วงเชือกแล้วเริ่มเดินเครื่องดึงรอก ปลาตัวนี้ก็ถูกยกขึ้นมา
“ปลากระโทงสีน้ำเงินมหาสมุทรแอตแลนติก ยาวสามเมตร นักอย่างน้อยเจ็ดร้อยปอนด์ อยู่ในสภาพดีด้วย สุดยอดจริงๆ!” แฮมเล็ตกล่าวด้วยความดีใจ “รีบๆเอาเลือดออกเร็ว ถ้าส่งปลาตัวนี้ไปที่ตลาดนครเซนต์จอห์นได้ล่ะก็ ขอแค่เนื้ออยู่ในสภาพที่พอใช้ได้ ผมคิดว่าน่าจะขายได้ในราคาสามหมื่นดอลลาร์เลยล่ะ!”
นีลเซ็นพูดพร้อมยกนิ้วโป้งให้กับวินนี่ “โชคดีมาก คนสวย ดูท่าว่าเสน่ห์ของคุณคงจะเป็นอะไรที่ขวางไว้ไม่ได้จริงๆ”
ฉินสือโอวให้วินนี่มายืนถ่ายรูปอยู่ข้างๆ จากนั้นทั้งสองคนก็ถ่ายรูปคู่กัน ในตอนสุดท้ายทุกคนก็ถ่ายรูปกับปลาตัวนี้ด้วยกันทั้งหมด ยังไงซะนี่ก็เป็นโอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆ
หลังจากถ่ายรูปเสร็จแล้ว ฉินสือโอวกับนีลเซ็นก็ตัดหัวกับหางของปลากระโทงสีน้ำเงินตัวนี้ออก เพื่อให้เลือดไหลออกมา ปลามีเลือดที่ร้อน ถ้าเหลืออยู่กับร่างกายของปลาหลังตายแล้ว จะทำให้เนื้อและคุณสมบัติของปลาถูกทำลายได้อย่างรวดเร็ว
สามหมื่นดอลลาร์แคนาดา ถึงแม้จะเป็นหัวหน้าแอร์โฮสเตสของแอร์แคนาดาแต่ก็นับว่านี่เป็นเงินก้อนใหญ่เช่นกัน ฉินสือโอวเคยค้นเจอว่า เงินเดือนของหัวหน้าแอร์โฮสเตสของสายการบินนานาชาติจะอยู่ระหว่างหกพันถึงแปดพันดอลลาร์ รวมเงินเบี้ยเลี้ยงและเงินโบนัสเข้าไปด้วยก็จะเท่ากับราวๆหนึ่งหมื่น ดังนั้นปลาตัวนี้จึงมีราคาที่มากกว่าเงินเดือนของวินนี่ในหนึ่งรอบฤดูกาลอยู่ค่อนข้างมาก
“ถ้ากลับไปแล้วผมจะพาคุณเอาปลาตัวนี้ไปขาย”ฉินสือโอวกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าเป็นอย่างนี้คุณก็ได้เงินชดเชยจากช่วงที่คุณลางานกลับคืนมาแล้วใช่ไหม?”
วินนี่ส่ายหัว “เราไม่ต้องขายมันหรอกค่ะ เก็บไว้กินน่าจะดีกว่า”
แฮมเล็ตหัวเราะฮ่าๆแล้วพูดขึ้นมาว่า “ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ พวกเธอต้องกินกันกี่วัน? อีกอย่าง พูดจริงๆเลยนะ แม่หนู ปลากระโทงสีน้ำเงินจะถูกเอาไปทำซาซิมิแบบที่คนญี่ปุ่นชอบทาน ถ้าว่ากันตามรสนิยมของฉันแล้วล่ะก็ ฉันคิดว่าปลาค็อดนึ่งก็มีรสชาติที่ดีไม่แพ้กันเลยล่ะ”
ฉินสือโอวกอดวินนี่ไว้ เขาจูบเธอหนึ่งครั้งแล้วบอกกับเธอว่า “ต้องเอามันไปขายนะครับ นี่เป็นเงินก้อนแรกที่คุณได้จากการตกปลา”
เมื่อมีปลากระโทงสีน้ำเงินที่ล้ำค่าและหายากอยู่ก่อนแล้ว ต่อมาจึงไม่ได้มีปลาไหนน่าประหลาดใจจนต้องพูดถึงอีก ท่อนปลาแฮร์ริ่งที่ฉินสือโอวโปรยลงไปพร้อมทั้งหลอดไฟล่อปลาล่อปลาใหญ่มาได้ไม่น้อย ทว่าส่วนใหญ่แล้วเป็นฉลาม
แฮมเล็ตก็ตกปลาตัวใหญ่ได้เช่นกัน มันคือฉลามสีนํ้าเงินตัวใหญ่หนึ่งตัว ขนาดความยาวประมาณสองเมตรกว่าๆ
เดิมทีฉินสือโอวอยากจะตัดเอ็นตกปลาเพื่อปล่อยมันไป แต่แฮมเล็ตอธิบายว่าฉลามสีนํ้าเงินก็เป็นวัตถุดิบสำหรับทำอาหารที่มีรสชาติอร่อยเช่นกัน มันไม่ใช่สัตว์ที่อยู่ในภาวะเสี่ยงที่จะสูญพันธุ์ สามารถตกมันขึ้นมาได้
เมื่อมีฝูงฉลามเข้ามาปะปน การตกปลาครั้งต่อมาจึงค่อนข้างเปลืองแรง เมื่อถึงเวลาตีสองกว่าๆ ฉินสือโอวจึงบอกให้วินนี่ไปพักผ่อน
วินนี่ยังคงตกอยู่ในห้วงของความตื่นเต้นดีใจที่สามารถตกปลากระโทงสีน้ำเงินขึ้นมาได้ เธอกลับไปที่ห้องพักได้เพียงครู่เดียวก็วิ่งกลับมาคุยเล่นกับฉินสือโอว
ฉินสือโอวเห็นว่านีลเซ็นและแฮมเล็ตก็ไปนอนกันหมดแล้ว ไม่มีคนอื่นอยู่บนดาดฟ้า เขาจึงยิ่งกอดวินนี่ไว้อย่างหวานซึ้งมากกว่าเดิม
วินนี่เป็นผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉินสือโอวจะแค่กอดเธอไปพร้อมกับชมทะเล แต่เธอรู้จักนิสัยของผู้ชายดี อ้อมกอดที่หวานซึ้งเป็นเพียงแค่ขั้นตอนแรกเท่านั้น ขั้นตอนต่อไปก็จะเป็นอย่างอื่นแล้ว เรือที่ขยับโคลงเคลงไปมาแบบนี้ก็ยิ่งให้ความรู้สึกยั่วยวนใจสำหรับผู้ชาย
ดังนั้น เธอจึงนั่งรับลมทะเลอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไม่กระโตกกระตากอะไรไปก่อน จากนั้นก็ทำทีว่าอยากจะเปลี่ยนท่านั่ง รอจนฉินสือโอวคลายอ้อมแขนออก แล้วเธอก็รีบลุกขึ้นมาทันที
ฉินสือโอวงงงัน “เป็นอะไรไป ที่รักครับ คุณหนีออกไปทำไมกัน? พวกเรานั่งรับลมทะเล มองไปบนท้องฟ้าด้วยกันไม่ดีเหรอ?”
วินนี่พิงประตูห้องพักแล้วหัวเราะคิกคักออกมา เธอพูดกับเขาว่า “จริงเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะอยู่ตรงนี้แล้วมองท้องฟ้าเป็นเพื่อนคุณดีไหมคะ?”
เมื่อได้เห็นว่าวินนี่ยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ เขาก็รู้ว่าเจตนาที่มีอะไรแอบแฝงอยู่ของเขาถูกเธอมองออกหมดแล้ว จึงยังไม่ได้แสดงท่าทีกระโตกกระตากอะไรออกไป เขาเกาศีรษะของตัวเอง ทำทีเป็นไม่ได้คิดอะไรแล้วเดินเข้าไปใกล้วินนี่
วินนี่มีปฏิกิริยาที่ว่องไวกว่าฉินสือโอว เมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาใกล้เธอก็รีบก้าวเข้าไปในห้องพักผู้โดยสารทันทีแล้วจึงทำท่าเหมือนกำลังจะปิดประตู
ช่วยไม่ได้แล้ว ฉินสือโอวจึงทำได้แค่ไปเล่นกับหมาแลบราดอร์แทน ทว่าหู่จือและเป้าจือเองก็ง่วงมากแล้ว พวกมันทั้งสองตัวอยากจะวิ่งไปหาที่นอนอย่างเดียว แต่ฉินสือโอวก็ไม่ยอมปล่อยพวกมันไป ทำให้พวกมันทรมานจนอยากจะอ้อนวอนขอความตาย
เมื่อเห็นวินนี่ที่ยังยิ้มอยู่ ฉินสือโอวก็มองค้อนเธออย่างโกรธเคือง ใบหน้างดงามของวินนี่ก็แดงขึ้นมา เธอพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “กลับไปถึงฝั่งก่อน กลับไปถึงฝั่ง แล้วคุณอยากจะทำอะไรก็ทำ”
ฉินสือโอวก็ดีใจเป็นล้นพ้น กำลังจะไปเช็กเรื่องนี้ให้แน่ใจอีกสักครั้ง แต่วินนี่กลับยักไหล่ใส่เขา แล้วจึงปิดประตูห้องหนีไป
…………………………………………………………….