การดูหมิ่นของที่คนอื่นชื่นชมเป็นการทำให้คนรู้สึกหัวเสียง่ายที่สุด ต่อให้เป็นเถ้าแก่อย่างโอปุสเองก็ยังทนไม่ได้ เพราะตอนนี้พวกเขาไม่ได้คุยกันเรื่องธุรกิจ แต่เป็นงานอดิเรกของเขา ไม่ว่าจะเป็นใครงานอดิเรกกับความเชื่อส่วนตัวไม่สามารถถูกลบหลู่ได้
ดังนั้นโอปุสจึงยิ้มอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องตลกมากที่สุดที่ผมฟังมาในปีนี้แล้ว คุณคิดว่าเจ้านั่นที่หนัก 400 ปอนด์ ยาวสี่เมตรกว่า เมื่อไปอยู่ในทะเลไม่ได้ถือว่ามีพิษสงอะไรหรอกหรือ? เหอะ พ่อหนุ่ม คุณจับวาฬเพชฌฆาตหรือวาฬหัวทุยในทะเลหรือไง?”
ฉินสือโอวแสดงสีหน้าขอโทษ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับ คุณโอปุสครับ ผมหมายความว่า บางทีคุณอาจจะประเมินความสามารถของเจ้าพวกนี้สูงไป ยังไงสุดท้ายพวกมันก็เป็นปลาตัวหนึ่งใช่ไหมครับ? พวกเราชาวทะเลคิดว่าปลาชนิดใดก็ตามล้วนเป็นเพียงเหยื่อธรรมดาๆ ถ้าจะจับพวกมันง่ายนิดเดียว”
”ง่าย คุณพูดว่าง่ายเหรอ?” โอปุสตบไปที่ต้นขาของเขาแล้วหัวเราะขึ้นมา แต่เป็นเสียงหัวเราะด้วยความโมโห “ทำไมคุณไม่ลองจับให้ผมดูล่ะ? ผมอยากจะดูว่าง่ายขนาดไหน?”
ฉินสือโอวแสดงท่าทางยกมือสองมือขึ้นมาเหมือนดันเขาไว้แบบนั้น “ก็ง่ายแบบนี้ ผมอาจจะต้องการเวลาแค่ 20 นาทีหรือ 30 นาทีก็สามารถจัดการมันได้ ใช้วิธีของชาวประมงทางเหนือจัดการกับมันให้อยู่หมัด!”
โอปุสพูดว่า “ถ้าเช่นนั้นคุณต้องพิสูจน์ให้ดูสักหน่อย ไม่อย่างนั้นผมจะนึกว่าคุณกำลังโม้ ผมไม่เคยทำธุรกิจร่วมกันกับคนขี้โม้” เขามองไปที่ฉินสือโอวแล้วพูดเสริมอีกประโยค “โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ชอบขี้อวด เชื่อถือไม่ได้เลยสักนิด”
หน้าของฉินสือโอวเริ่มแดง พูดขึ้นว่า “หรือว่าพวกเรามาพนันกันไหม ถ้าภายใน 20 นาทีผมจัดการกับปลาจระเข้นี้ไม่ได้ ผมก็จะไม่พูดเรื่องร้านอาหารต้าฉินที่จะไปตั้งที่โรงแรมฮิลตันอีกเลย แต่ถ้าผมจัดการได้สำเร็จ คุณก็ร่วมมือกับผม เป็นยังไงครับ? กล้าไหม?”
นี่คือเป้าหมายสุดท้ายของเขา บีบบังคับโอปุสด้วยการเดิมพัน บางครั้งก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ในการเจรจาธุรกิจเช่นกัน
เมื่อเขาพูดถึงการเดิมพัน อยู่ดีๆ โอปุสก็นิ่งขรึมขึ้นมา เขายิ้มแล้วพูดว่า “การเดิมพันนี้ผมว่ายังไม่โอเคนะ ต้องเพิ่มอีกข้อหนึ่ง ถ้าหากคุณแพ้ คุณต้องให้บอดี้การ์ดคนนั้นที่ชื่อเบิร์ดมาทำงานกับผมแทน”
”ถ้าอย่างนั้นการพนันนี้ก็ไม่ยุติธรรมสิ” ฉินสือโอวกล่าว
โอปุสยิ้มแล้วกล่าวว่า “บนโลกใบนี้ก็ไม่ได้มีอะไรที่ยุติธรรมอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อถึงตอนนี้ฉินสือโอวถึงเพิ่งรู้ว่า จิ้งจอกเฒ่านี่ไม่ได้รับมือด้วยได้ง่ายๆ เขานึกว่าเขาเป็นคนวางหมากในการเดิมพันครั้งนี้ แต่จริงๆ แล้วจิ้งจอกเฒ่าได้วางกับดักไว้ตั้งแต่แรกแล้ว โดยมีเป้าหมายคือเบิร์ด ตั้งแต่ที่เขาเริ่มแนะนำปลาดุร้ายในทะเลสาบ เขาก็เริ่มซุ่มวางไว้เรียบร้อย
นี่เป็นเรื่องปกติ การค้าก็เป็นเช่นนี้ ผมวางกับดักคุณ ไม่ก็คุณวางกับดักผม การวางกลอุบายเป็นแกนหลักในการทำการค้าเสมอ
ฉินสือโอววางแผนจะโอ้อวดเพื่อยั่วยุให้โอปุสโกรธ แต่ไม่คาดคิดเลยว่า โอปุสกำลังรอที่จะให้เขาพูดแบบนี้ ตกปลาหนัก 400 ปอนด์ภายใน 20 นาทีไม่ว่าจะทำที่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ ยกตัวอย่างปลาทูน่าครีบน้ำเงิน ถ้าเป็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินหนัก 400 ปอนด์ ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว
อีกทั้งความสามารถในการโจมตีของปลาจระเข้มากกว่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินมาก เนื่องด้วยลักษณะรูปร่างและสภาพแวดล้อมในการอยู่อาศัย และยังจับยากกว่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินมาก ลักษณะรูปร่างของมันเหมือนกับงูหลาม ลองคิดดูว่าการที่ต้องจับงูหลามที่มีน้ำหนัก 400 ปอนด์ในน้ำมันต้องเสียแรงเสียเวลามากขนาดไหน!
กับดักที่โอปุสวางไว้ สำหรับคนทั่วไปนั้นถือว่าสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครที่จะสามารถจับปลาจระเข้ที่มีน้ำหนัก 400 ปอนด์ภายใน 20 นาทีได้ น่าเสียดายที่เขามาเจอกับฉินสือโอว เขาไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหนุ่มนี่ถึงติดกับง่ายเหลือเกิน เขานึกว่าฉินสือโอวยังเด็กและอยากเอาชนะ แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาก็เป็นเหยื่อในการล่าครั้งนี้ด้วย
ฉินสือโอวแสร้งทำเป็นลังเล แล้วพูดขึ้นว่า “ผมคิดว่า ผมน่าจะคำนวณผิดไปหน่อย 20 นาทีเหมือนจะน้อยไป คุณโอปุส บางทีคุณอาจจะเพิ่มเวลาให้หน่อย เป็นหนึ่งชั่วโมงได้ไหมครับ?”
โอปุสยักไหล่แล้วพูดว่า “ไม่ได้ฉิน อย่าทำให้ผมดูถูกคุณเลย พูดกลับไปกลับมาไม่ใช่ข้อดีของคนทำธุรกิจที่ดีนะ”
ฉินสือโอวแสดงถึงความอยากเอาชนะและความโง่เขลาของวัยรุ่นอีกครั้ง เขายืนขึ้นมาแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ 20 นาทีผมจะจับมันขึ้นมา แต่ว่าผมจะใช้วิธีของชาวประมงทางภาคเหนือ หลังจากที่ปลาจระเข้ตัวนี้โดนจับขึ้นมาแล้ว ผมไม่รับประกันนะว่ามันจะยังมีชีวิตอยู่!”
“แน่นอน ตามสบายเลย” โอปุสพูดด้วยรอยยิ้ม ในใจไม่ได้สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย คนที่มาจากสถานที่เล็กๆ จัดการได้ง่าย คนพวกนี้เหมาะกับการใช้แรงงานในทะเลมากกว่า ไม่ต้องใช้สมองอะไรเลย ดูท่าแล้วข่าวที่เขาให้ไปสืบมาจะถูกต้อง คนคนนี้เป็นมือดีในการเลี้ยงปลา ธุรกิจอาหารทะเลต้าฉินล้วนจัดการโดยไมอามีคนผิวดำคนนั้น
ฉินสือโอวพานีลเซ็นไปด้วย เขาขอเรือประมงหนึ่งลำจากโอปุสเพื่อที่จะลงไปในทะเลสาบ แต่โอปุสแสดงให้เห็นถึงความตระหนี่ของนักธุรกิจชาวอเมริกันอย่างแท้จริง “ไม่มีเรือประมงหรอก ที่นี่มีแค่เรือแคนู อีกอย่างคุณบอกว่าคุณสามารถจับมันขึ้นมาได้ภายใน 20 นาที ไม่ใช่ ‘พวกคุณ’ เพราะฉะนั้นคุณมีผู้ช่วยไม่ได้”
เมื่อเป็นแบบนี้ นีลเซ็นทนต่อไปไม่ไหวแล้ว พูดด้วยความโมโหว่า “คุณโอปุส แบบนี้คุณก็เท่ากับรังแก…”
โอปุสมองไปที่นีลเซ็นด้วยความรังเกียจ แล้วพูดขึ้น “คุณครับ ที่นี่ดูเหมือนว่าไม่มีสิทธิ์ให้คุณพูดนะครับ? พวกคุณเป็นบอดี้การ์ดกันแบบนี้เหรอ?”
นีลเซ็นตกตะลึง หลังจากนั้นก็ถอยไปอยู่ด้านหลังฉินสือโอวทำท่าทีรู้สึกขอโทษ ฉินสือโอวตบไปที่บ่าของเขา พูดกับโอปุสว่า “พวกเขาไม่ใช่บอดี้การ์ดของผม แต่เป็นคู่หูของผม โอเค ถ้าเช่นนั้นก็ยึดตามที่คุณบอกเลย ผมจะลงไปในทะเลสาบเอง”
โอปุสกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “แน่นอนครับ แต่นี่ไม่ใช่ผมพูด เป็นคุณที่บอกเองต่างหาก”
เขามีคำสั่งลงไป แล้วเรือแคนูขนาดยาว 4-5 เมตรก็ถูกปล่อยลงทะเลสาบ สิ่งที่ฉินสือโอวต้องการถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย โฟมพลาสติก ท่อพีวีซี เชือกลวดเหล็กไนลอน รวมทั้งมีดล่าวาฬสามเล่มและฉมวกยาวปลายแหลม
การเดิมพันของทั้งสองกระจายไปทั่ว หลายคนในฟาร์มรวมตัวกันรอบๆ ท่าเรือ และมองฉินสือโอวที่อยู่บนเรือด้วยสายตาหยอกล้อ
เบิร์ดจะเข้าไปช่วย แต่ฮิลตันคนน้องรั้งเขาไว้ก่อน กระซิบว่า “การพนันครั้งนี้เป็นคุณลุงฉันที่ตั้งใจกระจายข่าวออกไป คุณห้ามไปช่วยนะ เพราะว่าพวกเขาตกลงกันแล้วว่าเรื่องนี้บอสของคุณจะจัดการแก้ปัญหาเอง ถ้าคุณไปช่วย ก็เท่ากับบอสของคุณแพ้ราบคาบ”
เบิร์ดพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “อันที่จริงผมแค่อยากมีความสุขกับการจับปลาจระเข้ตัวใหญ่ ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็น่าเสียดายน่าดู”
ฮิลตันคนน้องตะลึงแล้วถามขึ้นว่า “หมายความว่ายังไง?”
เบิร์ดตอบว่า “บอสของพวกเราชนะแน่นอน เพราะเขาไม่เคยลงมือในสิ่งที่เขาไม่มั่นใจ คุณยังไม่รู้ความเก่งกาจของเขา การที่เขาจะจัดการปลาจระเข้ตัวนี้ยังง่ายกว่าที่ผมจัดการปลาดุกเวลส์ยักษ์นั่นเสียอีก! ผมจัดการกับปลาดุกเวลส์ยักษ์นั่นเสียเวลาไปตั้งเท่าไร?”
“เป็นไปไม่ได้หรอก แค่ยี่สิบนาทียังหาร่างของเจ้าปลาจระเข้นั่นไม่เจอด้วยซ้ำ ฉันรู้ดีว่ามันเจ้าเล่ห์ขนาดไหน” ฮิลตันคนน้องเผยสีหน้าเหลือเชื่อ
เบิร์ดกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ผมมั่นใจในตัวบอสมาก ถ้าไม่เชื่อพวกเราก็มาดูเรื่องสนุกกันดีกว่า!”
…………………………………….
Related
ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1652 ใครวางกับดักใคร
Posted by ? Views, Released on January 2, 2022
, ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา
ชีวิตบัดซบของ ‘ฉินสือโอว’ เริ่มต้นด้วยการถูกใส่ร้ายว่ายักยอกเงินและถูกให้ออกจากบริษัท
หนำซ้ำยังต้องชดใช้จนไม่มีแม้แต่เงินจ่ายค่าเช่าห้อง
แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออะไร เขาพบว่าคุณปู่รองได้ทิ้งพินัยกรรมมูลค่าหลายร้อยล้านไว้ให้
นั่นคือฟาร์มปลาที่แคนาดา
แต่ที่นั่นกลับโกโรโกโสทรุดโทรม ปลาสักตัวก็แทบไม่มี
นอกจากนั้นยังต้องเสียภาษีการยืนยันพินัยกรรมจำนวนมากอีก
จากที่ตอนแรกเขากะจะขายฟาร์มแล้วหอบเงินกลับประเทศจีน
กลับต้องฟื้นฟูกิจการฟาร์มปลาเพื่อหาเงินไปจ่ายค่าภาษี
ไม่งั้นจะต้องยอมเสียฟาร์มให้ทางการไป
ทว่าระหว่างที่สำรวจทะเลสาบในเกาะ เขาถูกปลาทำร้ายจนเลือดที่คางหยดลงไปบนจี้รูปหัวใจสีน้ำเงินที่มีชื่อว่า ‘หัวใจโพไซดอน’
ทำให้ตัวจี้หลอมเข้าไปในตัวเขา
จากนั้นมา…
จิตสำนึกของเขาก็สามารถสำรวจและควบคุมท้องน้ำรวมถึงทำการเยียวยาและรักษาสิ่งมีชีวิตในทะเลได้
และนี่ คือหนทางกอบกู้ฟาร์มมรดกของเขา!