ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1655 ปาร์ตี้ปลาไหลนา

เมื่อเข้าเป็นคณะกรรมการทิฟฟานี่ ร่วมธุรกิจกับตระกูลฮิลตัน ค่าตัวของฉินสือโอวก็เข้าสู่ภาวะพุ่งทะยานขึ้นอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง หนทางที่เขาจะหาเงินเยอะมากมายเหลือเกิน
ฮิลตันคนน้องช่วยติดต่อหาเครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งให้เขา ส่วนฉินสือโอวหาคนนำปลาจระเข้ขนขึ้นไปเอง
นีลเซ็นถามขึ้น “บอส ผมคิดว่าพวกเราควรติดต่อศิลปินที่ทำสตัฟฟ์ตัวอย่างที่นิวยอร์ก ไม่จำเป็นต้องเอากลับไปแล้วค่อยทำนะครับ”
ฉินสือโอวตอบว่า “ติดต่อศิลปินสตัฟฟ์ตัวอย่างบ้าบออะไร ลากปลานี่กลับ เอาไปกินซะ!”
เหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของนีลเซ็น ช่างเป็นผู้ชายที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารจริงๆ!
ปลาจระเข้สามารถกินได้ พวกมันอยู่กระจัดกระจายไปทั่ว สามารถเห็นพวกมันได้ในบ่อน้ำต่างๆ และพื้นที่เปิดโล่งของแม่น้ำทางตอนใต้ของทวีปอเมริกาเหนือ สถานที่เหล่านี้ต่างมีวิธีกินเจ้าปลาจระเข้
ฟังจากชื่อก็รู้ได้ว่า ปลาชนิดนี้มีความเกี่ยวข้องกับปลาไหลนา ตอนที่ฉินสือโอวยังเป็นเด็ก ปลาที่เคยกินแล้วอร่อยที่สุดก็คือปลาไหลนา ตอนนี้เมื่อนึกย้อนไปตอนที่กินเนื้อปลานุ่ม สดและอร่อย เขาจะน้ำลายไหลด้วยซ้ำ
เนื้อปลาของปลาจระเข้ก็มีรสชาติอร่อยเช่นกัน เพียงแต่ว่ากว่าจะได้กินก็หมดแรงไปเยอะ ตอนจับก็อันตราย ดังนั้นจึงมีการกินปลาชนิดนี้ไม่เยอะในอเมริกา
เมื่อขึ้นไปบนเครื่องบิน ฉินสือโอวก็บอกคนขับเครื่องบินว่าออกเดินทางได้ แต่ปรากฏว่าคนขับพูดอย่างลำบากใจว่า “คุณผู้ชายครับ ตอนนี้พวกเรายังออกเดินทางไม่ได้ ยังขาดอีกหนึ่งคนครับผม ”
“ใครกัน?” ฉินสือโอวถามด้วยความฉงน
เสียงคำรามของมอเตอร์ดังขึ้น แล้วรถออดี้ R8 สีแดงเพลิงก็เผยให้เห็นรูปร่างที่สวยสะดุดตาอีกครั้ง เมื่อรถจอดสนิท ฮิลตันคนน้องก็ลากกระเป๋าเดินทาง แบกเป้แบ็กแพ็ก และหิ้วกระเป๋าถือเดินมาทางนี้
ฉินสือโอวตะลึงงัน เขารู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ปกติ
ฮิลตันคนน้องเดินมาที่ด้านหน้าเบิร์ด แล้วเอากระเป๋าใบใหญ่ที่แบกไว้ยัดลงไปในมือเขาโดยไม่สนใจใคร ทำเสียงงอนใส่ “ดูนายสิ เหมือนกับท่อนไม้ไม่มีผิด ไม่รู้ว่าต้องช่วยฉันถือหน่อยเหรอไง?”
เบิร์ดถามขึ้นอย่างงุนงง “กระเป๋าพวกนี้คืออะไรครับ? เป็นของขวัญให้บอสเหรอ?”
“ของขวัญอะไรกัน ข้างในเป็นเสื้อผ้าฉัน รองเท้าแล้วก็เครื่องสำอางไม่กี่ชิ้น เป็นเสื้อผ้าที่เยี่ยมมากเลยแหละ เป็นที่ฉันใส่ส่วนตัวทั้งนั้น” ฮิลตันคนน้องยิ้มไปพูดไป เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้ายเธอยังกะพริบตาปริบๆ แสดงท่าทียั่วยวนอย่างมีเสน่ห์ ทั้งฉินสือโอวและนีลเซ็นจ้องไปที่ทั้งคู่อย่างช่วยไม่ได้
เบิร์ดยังคงงุนงง “แล้วคุณจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปไหนเหรอครับ?”
“นายไปไหนฉันก็ตามไปที่นั่นไงล่ะ” ฮิลตันคนน้องมองไปที่พื้นอย่างเขินอายแล้วเอาเท้าวาดเขี่ยๆ ที่พื้นวาดเป็นวงกลม แต่ฉินสือโอวนายใหญ่กลับรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ
เบิร์ดก็เริ่มตระหนักรู้ว่ามีปัญหาอะไรบางอย่าง เขาถามขึ้นว่า “คุณตามผมไป หมายความว่ายังไงครับ? เราไม่ค่อยสนิทกัน ไม่ใช่เหรอ?”
ฮิลตันคนน้องพูดไปตามเหตุผล “ฉันเคยเห็นร่างกายของนาย นายเคยจูบไปที่หน้าอกฉัน ความสัมพันธ์แบบนี้ยังเรียกว่าไม่สนิทอีกเหรอ? ถามบอสนายสิ ว่าที่บ้านเขาแบบนี้หมายความว่าอะไร? ฉันต้องแต่งกับนายถึงจะถูก”
ฉินสือโอวและนีลเซ็นใช้สายตาแปลกๆ มองไปที่เบิร์ด เกือบจะถามขึ้นพร้อมเพรียงกัน “บอกมา เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไร?”
เบิร์ดผู้ซึ่งชอบแสดงสีหน้าเย็นชาและแข็งกร้าวต่อหน้าผู้คนอยู่เสมอรู้สึกร้อนใจขึ้นมา เขาร้องถามว่า “ผมไปจูบหน้าอกคุณเมื่อไรกัน? ไม่สิ นี่คือ…”
“ตอนกลางวันที่นายปีนขึ้นมาจากทะเลสาบ ฉันโอบกอดหัวของนายไว้ ปากของนายก็อยู่ตรงนั้น?” ฮิลตันคนน้องมองไปที่เขาด้วยความโมโห หลังจากนั้นก็มองไปที่ฉินสือโอวด้วยความโมโหเช่นกัน “พวกนายลูกผู้ชายเป็นแบบนี้กันหมดหรือไง พวกไม่รับผิดชอบ? ยังมีคำที่คุณเคยบอกอีก ว่าที่จีนผู้หญิงถ้าโดนผู้ชายทำแบบนี้แล้ว เธอต้องแต่งให้กับผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้นใช่ไหม?”
ฉินสือโอวหัวเราะแห้ง “นี่เป็นข้อสรุปที่คุณไปเอามาจากไหนกันครับ? เพราะถ้าเป็นแบบนี้ พี่น้องชาวจีนของผมยังจะต้องเหนื่อยไปมากมายเพื่อแต่งงานทำไม?”
เขาคาดว่าฮิลตันคนน้องอาจไปเจอกฎแบบนี้ในวรรณกรรมแผงลอยสไตล์อเมริกันที่โง่เขลาที่ไหนสักแห่ง หนังสือหลายเล่มในสหรัฐอเมริกากำลังใส่ร้ายประเทศจีนด้วยหลากหลายวิธี กฎดังกล่าวพยายามบอกว่าผู้หญิงจีนไม่มีสิทธิมนุษยชน
ฮิลตันคนน้องไม่สน เธอเอากระเป๋าเป้ยัดใส่มือเบิร์ด แล้วเขย่งเท้าเอากระเป๋าถือห้อยบนคอของเบิร์ด หลังจากนั้นก็ปัดมือตัวเองไปมาด้วยความพอใจ ยิ้มอย่างมีความสุข “โอเคละ ฉันจะไปกับนายละ”
เบิร์ดแสดงสีหน้าช่วยไม่ได้ ฉินสือโอวโบกมือ แล้วพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เครื่องออกได้ละ กลับบ้าน”
เขาเข้าใจความหมายของเบิร์ด ในเมื่อเจ้านี่ไม่ได้ปฏิเสธฮิลตันคนน้องออกมาตรงๆ แสดงว่าเขามีความรู้สึกดีให้กับผู้หญิงคนนี้ นี่เป็นปัญหาที่พบบ่อยสำหรับผู้ชาย โดยปกติแล้วเบิร์ดจะชอบแสร้งทำเป็นอวดเก่ง จริงๆ แล้วเขายังเป็นสมาชิกของสมาคมนิยมรูปร่างหน้าตา เพราะฮิลตันคนน้องมีผิวพรรณที่ดีและยังรวยอีก แถมหน้าอกใหญ่ ขายาว ความเย้ายวนต่อผู้ชายก็มีมากกว่าปกติเสียด้วย
หลังจากผ่านการตรวจสอบจากกรมศุลกากร เครื่องบินก็บินไปจอดที่ลานจอดของฟาร์มปลาต้าฉินโดยตรงเลย เมื่อวินนี่รู้ข่าวก็อุ้มลูกสาวมารับที่สนามบิน หลังจากเห็นฮิลตันคนน้องเดินออกมาอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ดวงตาสวยงามของเธอก็หรี่ลงเล็กน้อยและมองไปที่ฉินสือโอวด้วยท่าทางแปลก ๆ
ฮิลตันคนน้องเดินเข้ามาแล้วยื่นมือแหย่เสี่ยวเถียนกวาเล่น พร้อมกับอธิบายว่า “อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองบอสเลยค่ะ ฉันไม่ใช้เมียน้อยเขา ฉันเป็นแฟนกับเบิร์ดค่ะ”
เมื่อฟังคำพูดนี้แล้ววินนี่ตะลึงงัน “เบิร์ดเก่งขนาดนี้เลย? ฉันนึกว่าทั่วทั้งเกาะแฟร์เวลจะมีแค่สามีฉันที่มีเสน่ห์ได้ขนาดนี้! แต่ว่าคุณไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ฉันเชื่อใจสามีของฉันทุกอย่าง ก็เหมือนกับที่เขาเชื่อใจฉันแบบนั้น!”
ฉินสือโอวหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข นีลเซ็นหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เบิร์ดก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข แต่หลังจากนั้นนีลเซ็นกับเบิร์ดก็รู้สึกว่าคำพูดของวินนี่เหมือนมีบางอย่างผิดปกติ พวกเขาจึงรู้สึกหัวเราะไม่ออกแล้ว
ธีมของวันนี้คือการฆ่าปลาจระเข้และกินมันทิ้งซะ โชคดีที่ว่าสามารถแก้ปัญหาทั้งสองอย่างได้ในคราวเดียว ฉินสือโอวจึงมีความสุขมากและบอกให้ชาวประมงเลิกงานก่อนเวลาและมาเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยง
ประเด็นหลักของงานเลี้ยงคือการกินปลาจระเข้ แต่การจะทำอาหารจากปลาชนิดนี้เป็นเรื่องยากเย็นมาก ต้องใช้เลื่อย มีด ขวาน กรรไกรหัวแบน และมีดแล่เนื้อต่างๆ
เกล็ดปลาที่อยู่ด้านนอกลำตัวของปลาจระเข้แข็งมากจริงๆ สมัยก่อนชนพื้นเมืองอเมริกันดึงออกมาทำแม้กระทั่งเครื่องประดับ ชาวอินเดียนบางเผ่าทางตอนใต้ของทวีปอเมริกาเหนือยังคงสืบทอดประเพณีการใช้เกล็ดจระเข้เพื่อทำชุดเกราะสำหรับหัวหน้าชนเผ่าของพวกเขา
ฉินสือโอวใช้เลื่อยหั่นปลาจระเข้ออกเป็นหกชิ้นใหญ่ๆ หลังจากนั้นก็หาชาวประมงที่แข็งแรง ดึงเกล็ดออกทีละชิ้นด้วยกรรไกรหัวแบนและคีมหนีบ
เกล็ดปลาพวกนี้ไม่มีประโยชน์อะไร เขาอยากจะโยนทิ้ง แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยวเถียนกวาจะชอบจับเล่น เขาจึงเก็บทั้งหมดขึ้นเอาไปล้างให้สะอาด แล้วไปตากแดดให้แห้งบนหลังคา เตรียมเป็นของเล่นให้ลูกสาว
หลังจากเอาเกล็ดปลาออกแล้ว เนื้อของปลาจระเข้ก็เผยออกมาให้เห็น กฎของธรรมชาติ ยิ่งเกราะที่ห่อหุ้มแข็งมากเท่าไร ก็ยิ่งมีเนื้อนุ่มมากเท่านั้น สภาพของปลาจระเข้ก็เป็นไปตามกฎนี้ปลาจระเข้ที่ไม่มีเกล็ดปลาก็เหมือนกับงูที่ลอกคราบออก เนื้อมีสีขาวและนุ่ม
ชาร์คและซีมอนสเตอร์เอาเตาอบออกมาเตรียมอบ ฉินสือโอวจ้องไปที่ทั้งคู่ ไอ้พวกนี้แม่งรู้จักแต่อบๆ แล้วก็อบ เข้าใจศิลปะการทำอาหารไหมเนี่ย? เนื้อของปลาจระเข้จะมาอบกินไม่ได้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจะทำลายความชุ่มฉ่ำสดใหม่ของเนื้อไป แต่ต้องใช้ทำน้ำแดงหรือไม่ก็นึ่งกิน
……………………
Related