ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1673 ช่วงเวลาที่ดีที่สุด

ฉินสือโอวเดาว่าอีกนานกว่าจะลืมเหตุการณ์ในวันนี้
หลังจากที่เขาดึงจิตสำนึกแห่งโพไซดอนกลับคืนแล้ว ฉลามแมวเจ็ดพี่น้องก็ตกตะลึงสักพัก จริงๆ พวกมันทำสายตาไร้เดียงสาตะลึงอยู่ตรงนั้น พวกมันนิ่งไม่ขับใดๆ และจ้องมองไปที่วาฬหัวทุยตัวใหญ่ตรงหน้า ราวกับว่าพวกมันถูกจี้จุดหรือไม่ก็โยนเข้าไปแช่ในโรงน้ำแข็งมาหนึ่งวันเต็มๆ ถึงเอาออกมา จนร่างกายจึงแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้
จากนั้นฉลามแมวเจ็ดพี่น้องก็เหมือนไม้พลองเจ็ดแท่ง แล้วค่อยๆ จมลงน้ำ พวกมันปล่อยตัวเองให้จมลงแบบนี้ โดยไม่มีการตอบสนองใดๆ
หัวหน้าวาฬหัวทุยทำปากขมุบขมิบอยู่พักหนึ่ง ฉินสือโอวจึงรู้สึกว่าฉลามแมวเจ็ดพี่น้องอาจจะกลัว
ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า ที่ฉลามแมวเจ็ดพี่น้องตัวแข็งทื่อลงไปที่ก้นทะเล เพราะแต่ละตัวจะหาช่องว่างในแนวปะการังที่สามารถซ่อนตัวได้ แต่ถ้าซ่อนตัวไม่ได้ก็จะเอาหัวมุดเข้าไป
นกกระจอกเทศมหาสมุทรได้ปรากฏตัวแล้ว
ฉินสือโอวยิ้มอย่างไม่พอใจ แต่พลังในการยับยั้งของฝูงวาฬหัวทุยนั้นน่ากลัวเกินไป ฉลามแมวเหล่านี้จึงไม่ต่างจากสเต๊กที่อยู่ตรงหน้า
ในทางตรงกันข้ามราชาทั้งสี่มีอำนาจเหนือกว่ามาก คราเคนจึงถือกระบองฟันหมาป่าและกำลังแบกมันไว้ เฮยป้าหวังจึงพาเหล่าลูกน้องตัวน้อยไปทางฝั่งปีกซ้าย ปะการังน้อยทั้งสามก็ปรากฏที่ฝั่งปีกขวาและเหล่างูเหลือมทะเลจอมประหลาดก็กระจายตัวค่อยๆ ลอยเข้ามาทั้งจากด้านบนและล่าง
ฝูงวาฬหัวทุยก็คือทำท่าทางเผชิญหน้าอย่างภาคภูมิใจ ไม่ถอยหนีหรือตกใจใดๆ ก้าวร้าวเหมือนไฟ ไม่เคลื่อนไหวเหมือนภูเขา!
ฉินสือโอวเดาว่า คราเคนได้ติดต่อกับสหายเหล่านี้และพวกมันต้องการขับไล่วาฬหัวทุยออกไป
ด้วยเหตุนี้เขาจึงพอใจมาก แต่ฝูงวาฬหัวทุยต้องอยู่ต่อ เพราะนี่เขาจะใช้เป็นเหยื่อที่จับวาฬแก่หัวทุยแปลกประหลาดตัวนั้น นอกจากนี้เขายังอยากรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่า ‘อำพันทะเล’ มันคืออะไรกันแน่ และเป็นการขับถ่ายของวาฬหัวทุยที่นักสมุทรศาสตร์กล่าวไว้หรือไม่
ดังนั้นเขาจึงป้อนจิตสำนึกให้กับเจ้าสัตว์เลี้ยงเหล่านี้ ให้มีความเคารพซึ่งกันและกัน ไม่โจมตีกันและทุกคนต้องเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ในให้คำสั่งกับพวกมันผ่านจิตสำนึกแห่งโพไซดอน ฉินสือโอวก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าพวกมันจะปฏิบัติตามคำสั่งเหล่านี้จริงเหรอ? ปกติแล้ว คำสั่งที่เขาได้สั่งให้ฝูงวาฬหัวทุยไปที่ฟาร์มปลาหมายเลข 2 ก่อนหน้านี้ ทำไมพวกมันถึงไม่ปฏิบัติล่ะ?
นี่คืออิทธิพลของวาฬแก่หัวทุยที่มีต่อเขา จึงทำให้เขาเริ่มสงสัยในความสามารถของตัวเอง ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน
แต่ตามข้อเท็จจริงพิสูจน์แล้วว่า คำสั่งของเขายังคงมีประโยชน์อยู่ หลังจากออกคำสั่งนี้ให้กับเจ้าสัตว์ใหญ่เหล่านี้แล้ว เฮยป้าหวังก็พาฉลามขาวยักษ์ออกไปก่อนและว่ายอย่างรวดเร็ว
เห็นได้ชัดว่า เฮยป้าหวังเข้ามาจัดการกับวาฬหัวทุยเหล่านี้ก่อนอย่างไม่เต็มใจ เป็นเรื่องปกติที่ฉลามขาวยักษ์ที่มีความยาวหกถึงเจ็ดเมตรเผชิญหน้ากับวาฬหัวทุยที่มีความยาวสิบหกถึงเจ็ดเมตร เพราะพวกมันมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากัน
ตลอดชั่วชีวิตของคราเคนมีความกล้าหาญและเก่งในการทำสงครามจริงๆ หรือจะพูดได้ว่าเจ้าคราเคนตัวนี้ก็คือผู้กระหายในการทำสงคราม มันเสียใจที่ไม่สามารถสู้กับวาฬหัวทุยได้ ในขณะที่ห่างออกไปได้สิบเมตรมันก็หันหน้ากลับมา ซึ่งนั่นทำให้มันไม่เต็มใจเลยสักนิด
ฝูงวาฬหัวทุยก็ล่าถอยกลับไปเช่นกันสงครามครั้งนี้ไม่ได้ยุติลงแต่อย่างใด ฉินสือโอวรู้สึกโชคดีที่ตัวเองมาทันเวลาพอดี
หลังจากที่เจ้าสัตว์ตัวโตทั้งหลายได้จากไปแล้ว ฉลามแมวเจ็ดพี่น้องก็ยื่นหัวออกมาดู จากนั้นก็รีบออกจากที่ซ่อนอย่างระมัดระวัง พวกมันไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไร จึงรู้สึกภูมิใจที่ถอยออกจากวาฬหัวทุยตัวใหญ่มากกว่า 20 ตัวได้และจากไปอย่างหยิ่งผยองพร้อมกับเชิดหน้าเชิดตา
ฉินสือโอวถึงกับมองอย่างตะลึง!
หลังจากแก้ไขความขัดแย้งใต้น้ำแล้ว ฉินสือโอวก็ยังคงเล่นอินเทอร์เน็ตและอ่านหนังสือต่อ เถียนกวาจึงวิ่งมาอยู่ข้างๆ เขา พี่น้องเฟอเรทกระโดดขึ้นลงไปมา โดยไม่รู้ว่า เถียนกวากำลังไล่ตามพวกมันอยู่ และพวกมันก็กำลังแกล้งเด็กหญิงตัวเล็กอยู่
เสี่ยวหมิงพาภรรยาหลิวฟางขึ้นมาบนกิ่งไม้ที่อยู่เหนือศีรษะของฉินสือโอว ชีวิตของมันผ่านไปอย่างมีความสุข หลิวฟางคาบเมล็ดสนไว้ในปากและป้อนให้เสี่ยวหมิงทีละลูก
ฉินสือโอวเงยหน้าขึ้นมองดูเป็นครั้งคราว จึงเห็นเหตุการณ์ที่น่าเลื่อมใสนี้  ใครเห็นแบบนี้ก็ต้องยอมเสี่ยวหมิง หลังจากเจ้าตัวน้อยตัวนี้ถูกฝึกเป็นฮาเร็มแล้ว เดาว่าถ้าเจินหวนบังเอิญเจอเข้า มันคงจะไม่สนใจแล้ว
ฉงต้าพาต้าป๋ายไปนอนอยู่ข้างๆ เก้าอี้นวมยาวและสองพี่น้องก็หลับฝันหวานไปพร้อมกัน แมลงยักษ์สีดำช่วยยืดอายุของต้าป๋ายได้เป็นอย่างมาก แต่จะทำให้การเผาผลาญของมันต่ำลงเรื่อยๆ ซึ่งเหมือนกับการจำศีลของสัตว์ มันจึงนอนเป็นเวลานานมากเป็นพิเศษ และตอนนี้มันใช้เวลาในการตื่นไม่ถึงสิบชั่วโมงต่อวัน
แต่ฉินสือโอวพอใจแล้วและไม่สามารถขออะไรได้มากกว่านี้ ถ้าเป็นในสมัยโบราณเขาก็คงเป็นผู้ยึดเอาชีวิตภายใต้โลกนี้!
หู่จือและเป้าจือมักจะกระฉับกระเฉงอยู่ตลอดเวลา ทั้งสองไม่ได้แกล้งห่านขาว แต่จะแกล้งหมาป่าขาวตัวน้อยและราชาเจ้าป่าซิมบ้า เจ้าซิมบ้าจึงปีนขึ้นไปบนต้นไม้อย่างไม่พอใจ จากนั้นก็มองดูเสี่ยวหมิวด้วยความอิจฉาเหมือนกับฉินสือโอว
มาสเตอร์ค่อยๆ คลานไปที่ชายหาด ดวงอาทิตย์สาดแสงส่องกระทบลงบนกระดองและมันก็ไม่ได้ตกใจอะไร มันจึงคลานลงไปในน้ำด้วยตัวเองจากนั้นก็หายไป
ฉินสือโอวเกาหัวไปมา สัตว์ที่เขาเลี้ยงล้วนแปลกประหลาดไปหมด เต่าอัลลิเกเตอร์ไม่ใช่เต่าน้ำจืดนี่นา? พวกมันไม่สามารถปรับตัวให้อยู่รอดในน้ำทะเล เนื่องจากความหนาแน่นของน้ำทะเลมากกว่าน้ำจืด ซึ่งทำให้เซลล์ของพวกมันสูญเสียน้ำได้ง่าย แต่มาสเตอร์ไม่กลัว ดูเหมือนว่าพลังงานแห่งโพไซดอนจะปรับร่างกายของมันให้ดีขึ้น จนทำให้มันสามารถว่ายน้ำในทะเลได้
ปอหลัวกำลังเดินเล่นในสวนผัก ฉินสือโอวจึงผิวปากและมันก็วิ่งมาพร้อมกับคาบเถาแตงกวาสีเขียวไว้ในปาก ฉินสือโอวเอาแตงกวามาเช็ดแล้วตบลงที่หัวของมันเพื่อให้มันออกไป จากนั้นก็กัดแตงกวากินแคร็กแคร็ก ซึ่งมันมีรสชาติที่หวานกรอบและสดมาก!
เจ้าแห่งนภาทั้งสามก็บินกลับมา คาดว่าอากาศคงจะร้อนเกินไป พวกมันจึงทนไม่ได้ จึงบินกลับเข้ามาหลบใต้ร่มไม้ ฉินสือโอวลูบขนสีทองของแคลร์ ซึ่งมันร้อนมาก!
ต่อมา ในขณะที่เสี่ยวเถียนกวาก็ไล่ตามพี่น้องเฟอเรทอยู่ หมีโลลิก็สะดุดล้ม จากนั้นจึงพยายามที่ลุกขึ้น เถียนกวามองไปที่หมีโลลิอย่างกระวนกระวายและยื่นมือออกไปฉีกขนสีขาวของมัน จากนั้นก็ตะโกนว่า “ตีมัน!”
หมีโลลิมองไปที่ชายหาด อากาศร้อนๆ และเหล่าแมวน้ำก็พากันซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำ พี่ๆ ผู้ช่วยรวมถึงเถียนกวาก็อยู่ในน้ำด้วยเช่นกัน ดังนั้นมันจึงกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาและตบเถียนกวาที่หน้าอกจนล้มและมองดูเถียนกวาอย่างภาคภูมิใจ แค่แกล้งๆ เอง เป็นอะไรไปเหรอ? ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ แล้วนะยังจะสร้างความวุ่นวายอีกเหรอ?
เถียนกวาไม่สามารถทนทุกข์ทรมานได้ จริงๆ แล้วตัวเธอเองไม่ได้อยู่เหนือหมีโลลิเลย หลายครั้งที่ถูกโผเข้าใส่จนล้ม เมื่อเธอโกรธและรีบไปหาผู้ช่วยทันที เมื่อหาพี่น้องแมวน้ำไม่เจอ เธอจึงไปหาเชอร์ลี่ย์ ไวส์ กอร์ดอนและพรรคพวก “ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย! จัดการหมีนั่น!”
กอร์ดอนยังคงเร่งทำการบ้านอย่างทนทุกข์ เมื่อเขาได้ยินคำสั่งของเจ้าหญิง ก็รีบโยนปากกาทิ้งและอยากจะวิ่งออกไปทันที วินนี่จึงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “นั่งลงเดี๋ยวนี้ เขียนเสร็จเมื่อไรก็ไปเล่นได้เมื่อนั้น!”
ไวส์จูงเถียนกวามาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ศิษย์น้อง ศิษย์พี่จะสอนศิลปะการต่อสู้ให้เจ้า รอจนเจ้ากับศิษย์พี่ฝึกลมปราณแบบนี้ได้ เจ้าก็จะสามารถจัดการเจ้าหมีโง่ตัวนั้นได้ด้วยนิ้วเดียว!”
เถียนกวามองเขาอย่างงงงวย แต่เธอก็รู้สึกว่ามันสุดยอดมาก
เมื่อเป็นแบบนี้ไวส์จึงพาเถียนกวาออกไป ทางด้านฉินสือโอวก็เริ่มสงบลง ในช่วงบ่าย บีบีซวงมาหาเขาและพูดว่า “บอส ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เรือลำนั้นยังอยู่ในฟาร์มปลาของเรา และไม่ขยับออกไปไหนทั้งวัน แต่กลับเข้าใกล้เกาะมากขึ้น”
…………………………………..
Related