ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1685 ลอนดอนอีกแห่ง

เรื่องที่เจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตคืออะไร? เมื่อก่อนฉินสือโอวรู้สึกว่าคืออาการท้องผูก ตอนนี้รู้สึกว่าคือการมีเงินกับของมีค่ากองหนึ่งอยู่ในกระเป๋า แต่กลับไม่สามารถเผยออกมาได้
สิ่งที่เขาพูดและเผยออกมาไม่ใช่การไปโอ้อวด แต่เป็นการทำเพื่อเติมเต็มช่องว่างทางการเงิน แม้ว่าเขาจะพยายามใช้หนี้มาโดยตลอด แต่เขาก็ยังเป็นหนี้ธนาคารมอนทรีออลถึง 200 กว่าล้านดอลลาร์สหรัฐ
ตอนนี้ทองกับเงินที่เขามีสามารถย้ายไปที่ธนาคารได้ในทันที ซึ่งสามารถปลดหนี้จนรู้สึกตัวเบาได้ในทันทีนอกจากนั้นยังสามารถกลายเป็นเศรษฐีใหญ่ได้ในพริบตา ผลคือเพราะตำรวจทะเลกับศาลสอบสวนเรื่องนี้ตลอด เขาจึงไม่สามารถจัดการขายเงินกับทองได้
ทองก็เกือบจะนับว่าเป็นเงินได้เหมือนกัน แบบนี้ในห้องใต้ดินของเขาก็ฝังเงิน 400 ล้านดอลลาร์สหรัฐไว้ สำหรับทางนี้ นี่ไม่ใช่เงิน แต่เป็นระเบิดราคา 400 ล้านปอนด์ ถ้าความผิดถูกเปิดโปง เขาจะไม่มีแม้แต่กระดูกเหลืออยู่
จุดที่ค่อนข้างดีคือ ศาลกับตำรวจทะเลไม่ได้สงสัยว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับข้อมูลเรือโรบินฮู้ดของซิซิลี ไม่กี่วันต่อมาพวกเขายังคงทำการทดสอบและสอบสวนอีกหลายครั้งอย่างต่อเนื่อง และได้รับสรุปว่าเรือโรบินฮู้ดถูกทำลายด้วยระเบิดแรงสูงใต้น้ำ
ระเบิดแรงสูงใต้น้ำประเภทนี้ไม่น่าจะไหลเข้าสู่ตลาดของพลเรือนได้ แม้แต่ในกองทัพก็ถูกป้องกันไว้อย่างแน่นหนา เรื่องนี้จึงไม่เกี่ยวข้องกับฉินสือโอวที่เหมือนกับคนฉอเลาะแน่นอน
หลังจากนั้นไม่นาน เรื่องนี้ก็กลายเป็นปัญหาที่ค้างคา แต่ศาลกลับเดาว่าแจ็ค จูเลียโน่ใช้คำโกหกหลอกลวงพวกเขา ผู้พิพากษาที่รับผิดชอบได้ยินกรณีนี้ก็คิดว่าเขาอยากใช้เรื่องที่ไม่มีมูลแบบนี้มาชะลอการไต่สวนของศาล
ความรู้สึกที่แจ็ค จูเลียโน่ยินยอมทำได้แค่ใช้วันถูกสุนัขมาอธิบายเท่านั้น เขาก็มีความคิดเหมือนกัน เขาคิดว่ารัฐบาลเก็บกู้สมบัติกับทองของเขาไป แต่ไม่ยอมรับ และใส่ความเขา…
ใจของคนที่ทรยศไม่สามารถคาดเดาได้ ทุกฝ่ายต่างก็มีมุมมองของตัวเอง ฉินสือโอวไม่สนใจ เขาทำได้แค่อย่าก่อไฟกองนี้มาถึงตัวเองก็พอ
ปลายเดือนมิถุนายน ในวันที่อากาศแจ่มใส แบรนดอนกำลังจะแต่งงาน
ฉินสือโอวมีความสุขที่ถูกมองว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติที่ได้รับเชิญเป็นพิเศษเชิญไปเข้าร่วมงานแต่งงานเป็นครั้งแรก ทุกที่ในโลก การแต่งงานถือเป็นเรื่องสำคัญ แต่ประเพณีจะแตกต่างกัน ตัวอย่างเช่นรัฐนิวฟันด์แลนด์ ไม่เคยให้ซองแดง แต่พวกเขาจะให้เป็นของขวัญ
ดังนั้นท่านชายฉินจึงรู้สึกว่า จะดีกว่าถ้าเขาให้อั่งเปา ถึงเวลานั้นเจ้าบ่าวขาดอะไรชอบอะไรก็ซื้ออันนั้นดีกว่า
งานแต่งงานของแบรนดอนไม่ได้จัดที่นครเซนต์จอห์น แต่จัดที่ลอนดอน แน่นอนลอนดอนแห่งนี้ไม่ใช่ลอนดอนอีกแห่ง มันไม่ใช่เมืองหลวงของอังกฤษ แต่เป็นเมืองเมืองหนึ่งในรัฐออนแทรีโอ
เมืองนี้เกือบจะพูดได้ว่าเป็นเมืองที่อยู่ใต้สุดของทุกเมืองในแคนาดา มันตั้งอยู่ด้านบนของทะเลสาบอิรี แต่ด้านล่างของทะเลสาบอิรีเป็นอาณาเขตของสหรัฐอเมริกา ตำแหน่งทางภูมิศาสตร์ไม่เลว เมืองทางเหนือคือโทรอนโต เมืองทางใต้ก็คือดีทรอยต์
ในขั้นตอนการปฏิสัมพันธ์ ฉินสือโอวเข้าใจว่า ตระกูลของแบรนดอนเป็นตระกูลใหญ่สไตล์ยุโรปอย่างแท้จริง ซึ่งไม่สามารถเทียบกับตระกูลริชชี่ของเบลคได้
จากบนลงล่าง สมาชิกส่วนใหญ่ของตระกูลแบรนดอนล้วนทำธุรกิจด้านการเงิน ธนาคาร หลักทรัพย์ หุ้น ประกันและธุรกิจอื่นๆ ทั้งหมดมีร่างของพวกเขาอยู่ พวกเขาก็เป็นกลุ่มหนึ่งในคนอังกฤษที่มาถึงแคนาดาเร็วที่สุดเหมือนกัน ตอนนั้นเสียงปืนในฟิลาเดลเฟียดังขึ้น ผู้อาวุโสของตระกูลแบรนดอนในเวลานั้นรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ จึงลากทุกคนขี่ม้าถือปืนวิ่งมาลอนดอน
เหมือนกับตอนที่ฉินสือโอวแต่งงานเมื่อตอนนั้น ระเบียบการในงานแต่งของแบรนดอนก็คือพวกเขาส่งเครื่องบินมารับ ของฉินสือโอวเป็นเที่ยวบินพิเศษ หลังจากขึ้นเครื่องบินก็เห็นว่า ด้านบนยังเตรียมเตียงสุนัข ที่นั่งของฉงต้าและอื่นๆ ไว้อีกด้วย บริการนั้นเรียกว่าความสนิทสนม
หลังจากขึ้นเครื่องบิน วินนี่ก็ยุ่งขึ้นมา เธอจัดการพวกเจ้าตัวเล็กก่อน. หลังจากนั้นก็อุ้มเถียนกวาไปหาเตียงขนาดเล็กและนั่งลง เล่านิทานและร้องเพลงกล่องเด็กให้เธอฟัง หลังจากกล่อมจนเธอหลับถึงเดินไปหาฉินสือโอว
“ตอนนี้ในใจของคุณยังมีผมอยู่ไหม?” ท่านชายฉินพูดอย่างไม่พอใจ “ถึงมาดูแลผมเป็นคนสุดท้าย?”
วินนี่พูดอย่างไม่มีความสุข “นี่โทษฉันเหรอ? ทั้งครอบครัวของเราไม่มีคนกลัวความสูง ทำไมเถียนกวากลัวการขึ้นเครื่องบินขนาดนี้? ถ้าฉันไม่อุ้มเธอและกล่อมจนหลับ อีกสักพักคุณจะมากล่อมเธอไหม?”
ฉินสือโอวหัวเราะฮ่ะๆ ขึ้นมา เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนและพูดว่า “ภรรยาของผมดีที่สุด อีกสักพักก็จะเป็นถิ่นของคุณ คุณต้องดูแลผมดีๆ ล่ะ”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ วินนี่ก็หัวเราะขึ้นมา เธอยื่นมือไปหยิกใบหน้าของฉินสือโอว และพูดอย่างคาดหวัง “ฉันไม่ได้กลับมาที่ลอนดอน 6 ปีแล้ว ครั้งนี้ต้องกลับโรงเรียนไปดูหน่อย ฉันคิดว่าการเปลี่ยนแปลงต้องเยอะมากแน่ๆ”
โรงเรียนของวินนี่วิทยาลัยสตรีเบรชเชอร์ก็ตั้งอยู่ที่เมืองลอนดอน ซึ่งเป็นวิทยาลัยสตรีที่มีชื่อเสียงที่สุดในแคนาดา คนที่มีอำนาจมีคลาสในแคนาดาชอบส่งลูกสาวมาเข้าเรียนที่นี่ทุกคน ดังนั้น นักเรียนหลายคนในโรงเรียนนี้ล้วนมีความสามารถมากมายทุกคน จนกระทั่งหลังจากวินนี่ถูกเพื่อร่วมชั้นของเธอปฏิเสธ ถึงขั้นหางานทำได้ยาก
แน่นอนว่า งานแต่งงานของพวกเขาเปลี่ยนทั้งหมดนี้ เมื่อเห็นงานแต่งงานของวินนี่นึกไม่ถึงว่าจะสามารถเชิญเจ้าชาย รัฐมนตรีของประเทศและยังมียักษ์ใหญ่จากอุตสาหกรรมการจัดการสหรัฐอเมริกามากขนาดนั้น พวกเพื่อนนักเรียนของเธอจึงเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอไปเลย แต่ความอคติที่เหลืออยู่ในสมัยมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องยากที่จะลบล้าง พวกเธอไม่ปฏิเสธวินนี่อีก แต่ก็ไม่ยอมรับเธอเหมือนกัน
วินนี่ไม่ค่อยใส่ใจ เธออยู่ที่เกาะแฟร์เวลไม่เหงาเลย วันจันทร์ถึงวันศุกร์ต้องไปทำงานบริหารเมือง วันหยุดสุดสัปดาห์ก็ไปตกปลากับสามี เล่นกับลูกสาว ถ้าอยากไปซื้อของ เธอก็มีแอนนี่กับฟ็อกซ์พี่สาวของเธอไปเป็นเพื่อน
เครื่องบินจะลงจอดที่เมืองลอนดอน เวลานี้เถียนกวาตื่นแล้ว ตอนที่เครื่องบินเริ่มลงต่ำเธอก็แหกปากร้องไห้ออกมาอย่างเอาเป็นเอาตายอีกครั้ง ฉินสือโอวที่เห็นแบบนั้นเรียกได้ว่าบาดใจมาก เด็กคนนี้กลัวการนั่งเครื่องบินมากขนาดนี้เลย?
ก่อนหน้านี้วินนี่บอกว่าต้องไปเมืองลอนดอน เธอมีเพื่อนสมัยเรียนสองสามคนอยู่ที่เมืองนี้ ตอนที่วินนี่ออกจากสนามบิน คนที่มารับพวกเขานอกจากแบรนดอนยังมีหญิงสาวที่แต่งตัวเรียบง่ายและนิสัยเงียบขรึมอีกคนหนึ่ง
หลังจากเห็นหญิงสาววินนี่ก็เข้าไปกอดเธออย่างมีความสุข ฉินสือโอวเคยเจอเธอที่งานแต่งงาน หญิงสาวคนนี้ชื่อว่าชานน่า คาโบรน่า ดูเหมือนว่าจะเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งเวสเทิร์นออนทาริโอ
หลังจากที่ฉินสือโอวกับชานน่าเจอกัน วินนี่ก็ให้เขาไปกับแบรนดอนด้วยตัวเอง ส่วนเธอกับชานน่ากำลังมองหาสถานที่ไปคุยเล่นถามสารทุกข์สุกดิบและอื่นๆ กัน
ฉินสือโอวยิ้มและบอกว่าโอเค เขาพาลูกสาวกับเจ้าตัวแสบที่ติดคนกลุ่มนี้ไปอย่างรู้งาน วินนี่คิดทบทวนนิดหน่อย และเก็บราชาซิมบ้าที่ท่าทางน่าเอ็นดูไว้ หมาป่าขาวตัวน้อยมองเธออย่างใจจดใจจ่อ แต่วินนี่ก็ส่งให้ฉินสือโอวอย่างไร้ความปรานี
อย่างไรเสียหมาป่าขาวก็คือหมาป่า หลัวปอยิ่งโตยิ่งเย็นชา แม้ว่าเธอจะชอบทำตัวเหมือนเด็ก แต่ปกติสิ่งที่ปรากฏออกมาอย่างไรเสียก็ยังเป็นความโอหังและความเย็นชา ให้ใครมองก็ดูออกได้ว่านี่คือหมาป่าไม่ใช่หมา ดังนั้นถ้าพาเธอไปด้วยวินนี่ก็ไปสวนสาธารณะบางแห่งไม่ได้
เมื่อเห็นวินนี่ดึงราชาซิมบ้าไป ท่าทีของหลัวปอก็ดูไม่มีความสุข สายตาสับสน มันเงยหน้าขึ้นและอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหอนอย่างเศร้าสร้อยออกมา “วู้ว!”
เมื่อได้ยินเสียงหอนของเธอ คนที่อยู่นอกสนามบินก็ตกใจอย่างมาก และใช้สายตาที่หวาดกลัวมองมาทางนี้
ฉินสือโอวรีบเดินไปลูบหัวเธอและบอกว่าพวกเราไปกันเถอะไม่ต้องงง เสี่ยวเถียนกวาก็เข้าไปกอดปลอบประโลมเธอ แบบนี้อารมณ์ของหมาป่าขาวจึงดีขึ้นนิดหน่อย และตามเขาขึ้นรถบ้านไปอย่างกระโดดโลดเต้น
………………………
Related