บทที่ 230 การเริ่มต้นที่ดี
โดย
Ink Stone_Fantasy
จิตสำนึกแห่งโพไซดอนสำรวจใต้ท้องทะเลคร่าวๆ ประมาณครึ่งชั่วโมง แต่ไม่ต้องพูดถึงเรือที่ล่มเพราะขนาดปลาทูน่าสักตัวยังไม่เห็นเลย ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเศร้าใจมาก ไหนบอกว่าชายหาดน้ำตื้นจอร์จเป็นแหล่งปลาทูน่าที่อุดมสมบูรณ์ไงล่ะ ทำไมฉันถึงไม่เห็นสักตัวเลย?
ชาร์คที่กำลังโยนเหยื่อเห็นฉินสือโอวดูไม่มีความสุข จึงถามเขาว่าเป็นเพราะอะไร ฉินสือโอวจึงตอบว่าเขามองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นแม้แต่เงาของปลาทูน่าด้วยซ้ำ
ชาร์คจึงบอกเขาว่า “ใจเย็นบอส ปลาทูน่าไม่ใช่ปลาค็อด คุณสามารถเจอมันได้ แต่เรียกมันมาไม่ได้หรอก ชายหาดน้ำตื้นจอร์จมีปลาอยู่แน่นอนและมีเยอะด้วย แต่ว่าพวกมันไม่ได้ว่ายอยู่ในน้ำโทงๆ รอเรามาหา เพราะฉะนั้นสิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือโยนเหยื่อเพื่อล่อให้พวกมันเข้ามาใกล้”
ฉินสือโอวยักไหล่แล้วสวมหูฟัง ฟังเพลงของฟีนิกซ์เลเจนด์พร้อมนั่งกินลมอยู่ที่ห้องกัปตัน
หลังจากนั้นไม่นานก็มีแพเล็กๆ ลำหนึ่งลอยมาและคนอเมริกันบนแพก็พูดทักทาย “ไฮเพื่อน พวกคุณมาพักร้อนกันเหรอ? ทำไมถึงไม่ไปจอดเรือไกลๆ พวกเราหน่อยล่ะ? นี่คือถิ่นของพวกเรา พวกเราอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนแล้ว!”
ชาร์คจึงพูดว่า “พวกคุณแน่ใจเหรอว่าพวกคุณอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนแล้ว? พวกคุณมาตกปลาทูน่าครีบดำกันใช่ไหม? ตามกฎหมายแล้วปลาชนิดนี้อนุญาตให้จับได้เฉพาะในเดือนสิงหาคมเท่านั้น หรือว่าปฏิทินของฉันจะมีอะไรผิดพลาดกันนะ? ฉันจำได้ว่าตอนนี้ยังไม่ผ่านอาทิตย์แรกของเดือนสิงหาคมเลยด้วยซ้ำ”
คนอเมริกันคนนั้นพูดกลับอย่างหงุดหงิดว่า “แต่ไม่ว่ายังไงพวกเราก็มาถึงที่นี่ก่อน เพราะฉะนั้นพวกคุณไปซะ โอเค๊?”
ฉินสือโอวเดินออกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชาร์คจึงบอกว่าคนอเมริกันคนนี้อยากให้พวกเราออกไปจากตรงนี้ ฉินสือโอวขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คนอเมริกันพวกนี้เผด็จการเกินไปรึเปล่า? ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา ฉันอยากจะรู้ว่าถ้าพวกเราไม่ไป พวกเขาจะทำยังไงกับพวกเรา”
ซีมอนสเตอร์อธิบายขึ้นมาว่า “การตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินก็เป็นอย่างนี้แหละ พวกชาวประมงจะมีจุดที่ตัวเองชอบ พวกเขาเชื่อว่าที่ตรงนั้นมีโอกาสสูงที่จะเจอปลา เพราะฉะนั้นจึงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้บริเวณที่พวกเขาอยู่”
ฉินสือโอวยักไหล่ จิตสำนึกแห่งโพไซดอนยังคงว่ายไปมาอยู่ในน้ำ ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าทางเหนือของท้องทะเลแห่งนี้มีปลาตัวใหญ่ผิวเรียบเนียนสองตัวกำลังไล่ล่าปลาแฮร์ริ่งเพื่อกินเป็นอาหาร
เมื่อเห็นปลาสองตัวนั้นเขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที เขาอยู่กับเจ้าน้ำเงินใหญ่น้ำเงินเล็กมาตั้งนาน ทำไมถึงจะไม่รู้ว่าปลาสองตัวนั้นคือปลาทูน่าครีบน้ำเงิน
ขนาดของปลาสองตัวนี้นั้นไม่สั้นไม่ยาว ตัวหนึ่งยาวประมาณเมตรครึ่ง อีกตัวยาวกว่าหน่อย ซึ่งสามารถตกขึ้นมาได้อย่างไม่มีปัญหา
แคนาดาและสหรัฐอเมริกาสองประเทศมีข้อกำหนดที่เข้มงวดเกี่ยวกับขนาดของปลาทูน่าครีบน้ำเงินว่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินต้องมีความยาวมากกว่า 73 เซนติเมตรเท่านั้นถึงจะสามารถนำไปขายได้ ถ้าความยาวไม่ถึงทำได้เพียงเอากลับบ้านไปกินเองเท่านั้น และถ้าหากแอบเอาไปขายแล้วมีคนแจ้ง ชีวิตนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้รับใบอนุญาตจับปลาเศรษฐกิจหายากอีกเป็นครั้งที่สอง
จะว่าไปแล้วกฎหมายของแคนาดาและสหรัฐอเมริกานั้นมีคุณภาพมาก ประชาชนก็เคารพกฎหมายมากพอสมควรเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเมื่อไหร่ก็ตามที่อเมริกาเหนือตัดสินใจคุ้มครองสัตว์ป่าชนิดใดก็มักจะประสบความสำเร็จทันที
เมื่อได้เห็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินสองตัวนี้ฉินสือโอวก็ไม่ลังเลที่จะนำจิตสำนึกของตัวเองเข้าไปในทันที นี่เป็นเหมือนการตีตราจอง หลังจากนี้เขาก็จะสามารถควบคุมปลาสองตัวนี้เมื่อไหร่ก็ได้
เขาไม่ได้เข้าไปควบคุมให้พวกมันว่าน้ำมาหา แต่บอกให้ซีมอนสเตอร์ขับเรือไปหาพวกมันแทน
ได้ยินดังนั้นชาร์คจึงหยุดโยนเหยื่อ ฉินสือโอวก็เลยพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องหยุดหรอกเพื่อน โยนเหยื่อต่อไป ฉันมีลางสังหรณ์ว่าแถวนี้มีปลาใหญ่อยู่และลางสังหรณ์ของฉันมักจะไม่ผิด”
ชาร์คยักไหล่แล้วโยนเหยื่อลงทะเลต่อไป เขาโยนเป็นจังหวะดีมาก แค่มองก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเขาคือมืออาชีพ
จู่ๆ คันเบ็ดที่อยู่ข้างฉินสือโอวคันหนึ่งก็งอลงเล็กน้อย เมื่อเห็นอย่างนั้นฉินสือโอวก็รีบจับคันเบ็ดแล้วเริ่มออกแรงสาวรอกทันที
การตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินนั้นไม่เหมือนกับการตกปลาทั่วไป เนื่องจากปลาชนิดนี้เป็นปลาขนาดใหญ่และแข็งแรงมาก เพราะฉะนั้นคันเบ็ดจึงไม่ได้อยู่ในมือแต่ติดอยู่กับเรือ เมื่อมีปลาติดเบ็ด สิ่งที่เราต้องทำก็คือหมุนรอกเพื่อดึงปลาเข้ามา
ฉินสือโอวรู้ได้ทันทีเมื่อหมุนรอกว่านี่ไม่ใช่ปลาทูน่าครีบน้ำเงิน เนื่องจากแรงสู้ของมันน้อยมาก เขาหมุนรอกดึงปลาที่ตกได้ขึ้นมาอย่างสบายๆ มันคือปลาแอนโชวี่แอตแลนติก
ปลาแอนโชวี่แอตแลนติกเป็นสายพันธุ์ของตระกูลปลากะตักที่มีรูปร่างคล้ายปลาเฮอริ่ง พวกมันกระจายตัวอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติกตอนกลางและแอตแลนติกตะวันตก อาศัยอยู่ในระดับความลึกได้สูงสุดถึง 50 เมตร มักอยู่เป็นฝูงตามแนวชายฝั่ง กินแพลงก์ตอนเป็นอาหารและสามารถใช้เป็นอาหารปลาหรือเหยื่อตกปลาได้
ปลาแอนโชวี่ตัวนี้ถือว่าตัวใหญ่แล้ว ความยาวของมันประมาณสิบเซนติเมตร ฉินสือโอวจับมันขึ้นมาเตรียมจะโยนลงถังพักปลาเพื่อเอาไปทำเป็นเหยื่อตกปลาในภายหลัง
แต่ชาร์คก็มาเอาปลาแอนโชวี่ตัวนี้ไปเสียก่อน เขาแล่เอาหัวใจที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ ของปลาออกมาแล้วส่งให้ฉินสือโอวพร้อมพูดว่า “บอสกินนี่สิ”
ซีมอนสเตอร์โผล่หัวออกมาจากห้องบังคับเรือก่อนจะหัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่ บอสต้องกินนะ มันเป็นธรรมเนียมของพวกเราชาวนิวฟันด์แลนด์เลย เพื่อที่จะได้โชคดี ทุกครั้งที่ออกเรือกัปตันเรือจะต้องกินหัวใจของปลาตัวแรกที่ตกได้และต้องกินดิบๆ ด้วย”
ฉินสือโอวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดว่า “แล้วถ้าตัวแรกที่จับได้เป็นวาฬล่ะ?”
ชาร์คตอบว่า “ถ้าคุณตกมันขึ้นมาได้ คุณก็ต้องกินหัวใจมัน เพราะฉะนั้นเมื่อกัปตันที่ฉลาดออกทะเล พวกเขามักจะคาดเดาขนาดของปลาจากแรงที่มันดึงสู้ ถ้าเป็นปลาใหญ่เขาจะปล่อยไป และถ้าเป็นปลาเล็กเขาถึงจะตกมันขึ้นมา”
ฉินสือโอวส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันเคารพธรรมเนียมของพวกนายนะ แต่เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้จริงๆ มันน่าสะอิดสะเอียนเกินไป ดูสิหัวใจของมันยังเต้นอยู่เลย!”
เมื่อได้ยินดังนั้น ชาร์คกับซีมอนสเตอร์ก็แกล้งทำเป็นเสียใจ ฉินสือโอวยักไหล่แล้วพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ว่า “โอเคๆ เอาละเพื่อน พวกนายนี่ทำฉันลำบากใจจริงๆ”
เขาพูดพลางหยิบหัวใจปลาโยนเข้าไปในปากแล้วกลืนลงท้องไป
ซีมอนสเตอร์หัวเราะพลางส่งเหล้าให้เขาแก้วหนึ่ง ทันทีที่เขาก้าวขาออกมาจากห้องบังคับเรือเครื่องโซนาร์สำหรับค้นหาปลาก็ส่งเสียง ‘ติ๊ดๆ’ ที่ดังฟังชัดขึ้นมา!
พอได้ยินเสียง ซีมอนสเตอร์ก็ทิ้งแก้วเหล้าในมือทันที เขาพุ่งไปที่หน้าจอแสดงผลการค้นหาปลาแล้วหันกลับมาตะโกนบอกชาร์คว่า “รีบโยนเหยื่อ! โยนเหยื่อสดนะ! มีปลาตัวใหญ่สองตัวกำลังมาทางนี้ ตัวหนึ่งอยู่ทางหัวเรือลึกลงไปประมาณสี่สิบเมตร ส่วนอีกตัวหนึ่ง…ฉิบหาย เร็วเข้าๆ! มันต้องเป็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินแน่ๆ!”
ชาร์คโยนเหยื่อมือเป็นระวิงจากนั้นก็นำมีดที่คมกริบสับปลาแอนโชวี่ที่เพิ่งฆ่าไปเป็นสองท่อนแล้วโยนลงไปในน้ำ จากนั้นก็นำปลาแฮร์ริ่งสดจากถังไปแขวนไว้ที่ตะขอก่อนจะโยนลงน้ำไปเช่นกัน
ชาร์คทำงานไปพูดไปอย่างตื่นเต้นไปว่า “เห็นแล้วใช่ไหมบอส นี่แหละพลังของขนบธรรมเนียมที่ทำต่อๆ กันมา! คุณเพิ่งกินหัวใจของปลาไป โชคดีก็เริ่มมาแล้วเห็นไหม! ปลาทูน่าครีบน้ำเงินสองตัวนี้ อย่างน้อยพวกเราก็ต้องจับได้สักตัวหนึ่งแหละ!”
ฉินสือโอวกลอกตาแล้วบ่นอุบอิบว่ามันเกี่ยวกับการกินหัวใจปลายังไงเนี่ย? ทั้งๆ ที่หาปลาเจอได้เพราะจิตสำนึกแห่งโพไซดอนแท้ๆ
แต่ที่ชาร์คพูดก็ถูก ปลาทูน่าครีบน้ำเงินสองตัวพวกเขาต้องตกขึ้นมาให้ได้อย่างน้อยหนึ่งตัว ฉินสือโอวเตรียมที่จะจับปลาตัวใหญ่ ส่วนตัวที่เล็กกว่าจะเก็บไว้ใช้ในภายหลัง
น่าเสียดายที่เป็นปลาตัวผู้ทั้งสองตัว ไม่อย่างนั้นฉินสือโอวก็อยากจะพามันกลับไปผสมพันธุ์กับเจ้าน้ำเงินใหญ่ที่ฟาร์มปลา
ให้ปลาไม่สู้สอนตกปลา ฉินสือโอวเข้าใจคำนี้ดี
ความมั่นใจของชาร์คนั่นมีเหตุผล ปลาทูน่าครีบน้ำเงินนั้นตะกละ พวกมันมักว่ายน้ำอยู่ใต้น้ำ มันจะว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำก็ต่อเมื่อพวกมันเห็นเหยื่อ และปลาแฮร์ริ่งที่ชาร์คโยนลงไปนั้นก็สามารถล่อพวกมันมาได้อย่างไม่ต้องสงสัย
ปลาทูน่าครีบน้ำเงินนั้นเป็นปลาที่ใช้พลังงานจำนวนมากเนื่องจากพวกมันว่ายน้ำอยู่ตลอดเวลา และในทะเลก็ไม่ได้อุดมสมบูรณ์ขนาดที่จะมีปลาอยู่ทุกหนทุกแห่ง เพราะฉะนั้นพวกมันจึงไม่เคยปล่อยให้อาหารหลุดมือไปเลยสักครั้ง และนี้ก็คือเหตุผลเดียวกับที่ทำให้ชาวประมงสามารถใช้เบ็ดตกมันขึ้นมาได้
…………………………………………………
