บทที่ 237 เก็บเกี่ยวครั้งใหญ่
โดย
Ink Stone_Fantasy
ชาลส์ทำการห่อจรวดโพแทสเซียมขนาดเล็กใส่ห่อพลาสติกให้ ฉินสือโอวสั่งให้นิมิตส์บินไปรับกลับมา
สิ่งที่เรียกว่าจรวดโพแทสเซียม ความจริงก็คือดอกไม้ไฟจำพวกบั้งไฟ หรือแบบที่ทางใต้เรียกว่าพลุนั่นเอง มันไม่ค่อยแพร่หลายในอเมริกาเหนือเท่าไร เพราะดอกไม้ไฟพวกนี้ต้องใช้โพแทสเซียมคลอเรตและโพแทสเซียมไฮโดรเจนทาเลทซึ่งเป็นวัตถุดิบในการผลิตสูง เลยรู้จักกันในชื่อจรวดโพแทสเซียม
ไม่จำเป็นต้องให้ชาลส์สอนวิธีใช้ ชาร์คกับซีมอนสเตอร์ที่มีประสบการณ์ก็เอามาใช้อย่างคล่องแคล่ว
หลังนิมิตส์โดนฝูงนกรุมดักโจมตีกลางอากาศ มันก็บินหนีกลับมาอย่างยากลำบาก ขนตามตัวถูกดึงหลุดไปหลายส่วน มันท่าทางโกรธมาก
ฉินสือโอวคอยปลอบนิมิตส์ ส่วนชาร์คดูในถังเหล็กใบเล็กแล้วหยิบบั้งไฟลูกหนึ่งขึ้นมาจุด
บั้งไฟส่งเสียงแล้วลอยพุ่งออกไปทำพวกนกแตกตื่นก่อนจะระเบิดกลางอากาศ ยิ่งข่มขวัญพวกมันได้เป็นอย่างดี
นอกจากบั้งไฟยังมีประทัดธรรมดา โดยจุดแล้วโยนลงไปในถังเหล็กให้เกิดเสียง ‘เปรี๊ยะเปรี๊ยะ’ ดังลั่น ซึ่งใช้ในการไล่นกทะเลได้เช่นกัน
พวกนกทะเลทนไม่ไหว พากันกระพือปีกบินจากไปไกล เมื่อได้โอกาส ชาร์คและซีมอนสเตอร์ก็เริ่มโปรยเหยื่อต่อ
ฉินสือโอวเห็นดังนั้นก็หลุดหัวเราะเสียงดัง พลันเสียงวิทยุดังขึ้นอีกครั้ง ชาลส์อุทาน “พวก นกยักษ์ของนายนั่นมันอะไรกัน? พระเจ้า มันฉลาดเกินไปแล้ว ดูมีสติปัญญามาก ฉันไม่เคยเห็นนกฟรีเกตแบบนี้มาก่อนเลย!”
นิมิตส์ร้องแกว๊กๆ ไม่รู้ว่ามันเข้าใจคำชมของชาลส์หรือดีใจที่เห็นพวกนกคู่กรณีที่รังแกมันหนีเตลิดไป
ฉินสือโอวลูบๆ ขนมันเหมือนจะบอกว่า ‘อย่าเพิ่งเหลิงไป’ แล้วไปตกปลาต่อ
สุดท้ายบ่ายนั้น เรือนางนวลก็จับอะไรไม่ได้เลย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ การตกปลาทูน่าจำเป็นต้องพึ่งปาฏิหาริย์มากกว่า วันหนึ่งถ้าชาวประมงจับปลาได้สองสามตัวก็พอทำเงินได้หมื่นสองหมื่นดอลลาร์อเมริกา แต่ส่วนใหญ่ออกทะเลมามักได้มือเปล่ากัน
พอสี่โมงตรง ก็ได้เวลากลับท่าเรือ ฉินสือโอวนั่งอยู่หัวเรือพลางถอนหายใจ จิตสำนึกโพไซดอนเข้าควบคุมปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวเดิม
ที่ยังควบคุมปลาตัวเมียตัวนี้ เพราะฉินสือโอวตั้งใจจะใช้ค้นหาซากเรืออับปางใต้ทะเลต่อ ปรากฏว่าทันทีที่จิตสำนึกโพไซดอนหลอมรวมกับร่างของมัน ก็ดันพบว่าเจ้าตัวนี้อยู่ในฝูงทูน่าครีบน้ำเงินพอดี!
ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเป็นปลาประเภทที่อยู่รวมกันเป็นฝูง เมื่อก่อนในอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ พวกชาวประมงที่ดำน้ำมักได้ภาพเห็นปลาใหญ่นับร้อยตัวกำลังแหวกว่ายด้วยกันอย่างน่าอัศจรรย์
น่าเสียดายช่วงหลังเริ่มมีการเจาะตลาดของซาชิมิญี่ปุ่น ทำให้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินต้องประสบกับการถูกตามล่าจำนวนมาก ทิวทัศน์เช่นนี้จึงยากจะได้เห็นอีกครั้ง สองปีมานี้ ทั้งในแคนาดาและอเมริกาก็ไม่พบฝูงทูน่าครีบน้ำเงินที่มีมากกว่าห้าตัวอีกเลย
ทว่าฝูงทูน่าที่เจอในตอนนี้ มีถึงสิบห้าสิบหกตัว แถมตัวใหญ่ด้านหน้าสุดก็มีขนาดตั้งสามเมตรกว่า ขนาดเจ้าน้ำเงินใหญ่ที่ได้รับพลังโพไซดอนไปแล้วยังเทียบไม่ติด!
การค้นพบนี้ทำฉินสือโอวดีใจมาก หลังเขาช่วยปลาตัวนี้ไปเมื่อเช้าก็ไม่ได้ควบคุมมันเลย ปล่อยให้ออกไปหาอาหารกินเอง ไม่นึกว่าพอมาเจออีกครั้ง เจ้าตัวนี้จะนำเซอร์ไพรส์มาให้เขาเสียอย่างนั้น!
เขายิ่งนับก็ยิ่งดีใจ ปลาฝูงนี้มีทั้งหมด 22 ตัว ปลาตัวใหญ่ที่สุดคือตัวหัวแถวซึ่งมีขนาดสามเมตรกว่า ส่วนตัวเล็กที่สุดมีขนาดสามสิบกว่าเซนติเมตร และปลาขนาดกลางส่วนใหญ่อยู่ที่ประมาณครึ่งเมตรถึงหนึ่งเมตร
ทีแรกนับพลาดเพราะฝูงปลาอยู่ห่างไปไกลมาก และด้านหลังยังมีปลาตัวเล็กอีกห้าตัวขนาดสามสิบสี่สิบเซนติเมตรว่ายตามด้วย
จากขนาดของฝูงปลา น้ำหนักรวมกันอย่างต่ำคงได้เจ็ดแปดพันปอนด์ ยิ่งถ้าคุณภาพเนื้อไม่เลว คงได้มากกว่าสองแสนดอลลาร์อเมริกาทีเดียว ตามกฎหมาย ปลาใหญ่สองเมตรขึ้นไปสามารถนำไปประมูลได้ เรื่องกำไรจึงยิ่งไม่ต้องพูดถึง มีโอกาสถึงหลักล้านดอลลาร์แน่นอน
หาฝูงปลาเจอทั้งที ฉินสือโอวย่อมไม่ปล่อยไป จิตสำนึกโพไซดอนเข้าล้อมรอบแต่ขอบเขตควบคุมในทะเลของมันเล็กเกินไป พวกปลาพากันว่ายกระจัดกระจาย พี่ใหญ่หน้าแถวและปลาเล็กท้ายแถวอยู่ห่างกันหลายกิโลเมตร
ฉินสือโอวจึงควบคุมแค่พี่ใหญ่หัวแถวให้ลดความเร็วลง รอจนปลาที่ตามหลังเข้ามาใกล้ แล้วกางอาณาเขตควบคุมทีเดียว
เขาสั่งการฝูงปลาให้ว่ายมาทางเรือบอลหิมะ พร้อมรีบตะโกนว่า “นีลเซ็น ขับช้าลงก่อน! ชาร์ค ซีมอนสเตอร์ อีวิลสัน โยนเหยื่อปลาทั้งหมดลงไปในน้ำเลย”
ปลาเหล่านี้ต่างหิวโหยและกำลังหาอาหาร เขาจึงเตรียมเหยื่อล่ออย่างปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะมากมายจากฟาร์มปลาต้าฉินซึ่งไม่ต้องเสียเงิน เขารีบนำมาถังน้ำแข็งมาครึ่งหนึ่ง
ชาร์คยักไหล่เพื่อสื่อว่าเขาไม่เข้าใจเจตนาของฉินสือโอว แต่ฉินสือโอวตอบว่า “โยนเหยื่อลงไปก่อน อย่าเพิ่งถามเหตุผล โยนลงไปเลย”
มิน่าพวกฉินสือโอวอยู่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จทั้งวันถึงจับอะไรไม่ได้ พวกปลาไม่ได้ไปหาอาหารบริเวณนั้น แต่อยู่ห่างจากชายหาดจอร์จไปหลายกิโลเมตรแทน เลยไม่โดนจับ
น่าจะเป็นฝีมือการนำของตัวใหญ่ ดูจากรูปร่างแล้วมันน่าจะอยู่มาหลายปี การที่ปลาสามารถมีชีวิตนานขนาดนี้ได้ ไม่ใช่เพราะโชค บางครั้งทุกหนึ่งหรือสองปีทูน่ามักจะเปลี่ยนสถานที่หาอาหาร ทำให้ชาวประมงหรือฉลามตามล่าพวกมันได้ยากนั่นเอง
แม้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินจะเคลื่อนที่รวดเร็วมากจนติดอันดับหนึ่งในสามของทะเล แต่หากมีกับดักและการวางแผนที่ดีการจะจับพวกมันก็ไม่ใช่ปัญหา
ด้วยการหลอกล่อของพลังโพไซดอน และฝูงปลาที่ว่ายอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาล้อมรอบเรือประมง ฉินสือโอวแอบปิดเครื่องโซนาร์หาปลา พวกปลาที่อยู่ใต้เรือจะได้ไม่รู้ตัวว่าโดนเจอเข้าแล้ว
ปลาแฮร์ริ่ง กับปลาซาบะของฟาร์มปลาต้าฉินต่างจากปลาทั่วไป เพราะพวกมันได้กินทั้งหญ้าทะเล แพลงก์ตอนที่ถูกวิวัฒนาการโดยพลังโพไซดอนมาแล้ว ทำให้คุณภาพเนื้อเพิ่มขึ้นตามและรสชาติดีกว่า
ดูได้จากความเร็วและอารมณ์ของฝูงทูน่าครีบน้ำเงินพวกนี้ มันกลืนปลาที่เรือบอลหิมะโยนให้ด้วยท่าทางพึงพอใจมาก ต่างแย่งกันกินอย่างแข็งขันเหมือนติดใจรสชาติ
หลังกินอิ่มจนพอใจ ฉินสือโอวก็ควบคุมฝูงปลาทูน่าครีบน้ำเงินให้เปลี่ยนเส้นทางไปยังฟาร์มปลาต้าฉินแทน แค่ส่งไปอยู่ฟาร์มปลา เจ้าพวกนี้คงหนีไปไหนไม่ได้แล้ว อีกอย่างอาณาเขตฟาร์มปลาของเขากว้างใหญ่ ถึงพวกมันจะว่ายน้ำเล่นในนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร
แล้วไม่กังวลว่าพวกมันจะหนีไปจากฟาร์มปลาเหรอ? ไม่เลย ฉินสือโอวไม่กังวลแม้แต่น้อย มีเนื้อปลาค็อด ปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะที่ผ่านการพัฒนามาอย่างดีเป็นอาหารให้ พวกมันจะอยากไปไหนกัน?
ตกค่ำ เรือบอลหิมะก็เข้าเทียบท่าเรือกลอสเตอร์ มีคนคอยรอล้อพวกฉินสือโอวอยู่ พวกเขาโผล่หน้ามา คนตัวใหญ่สวมผ้าพันคอกล่าวขึ้นว่า “พวกแคนาดา พวกนายตกปลาได้กี่ตัวกันน่ะ?”
ฉินสือโอวยิ้มตอบ “ได้ยี่สิบกว่าตัวน่ะครับ”
ชาวประมงกลุ่มนั้นหัวเราะเสียงดัง มีคนเอ่ยขึ้นว่า “แหม พระเจ้าอวยพรเหลือเกิน สงสัยนายคงเป็นลูกนอกสมรสพระเจ้าแน่เลย ไม่งั้นคงไม่มาพูดจาเพ้อเจ้อแบบนี้ได้หรอก?”
ฉินสือโอวหัวเราะเสียงดังตาม ไม่ใส่ใจคำล้อเลียนของคนพวกนั้น
แต่ดันมีคนโกรธขึ้นมา เรือแห่งชีวิตที่กลับถึงท่าเรือก่อนหน้า พอชาลส์เห็นเรือบอลหิมะเข้าเทียบท่าแล้วจึงเดินไปหา ก็พอดีกับที่ได้ยินคนกลุ่มนั้นกำลังล้อเลียนฉินสือโอว เขาพูดอย่างโมโห “ไสหัวไป ไอ้พวกโง่! ไม่ต้องมาทำตัวเจ๊าะแจ๊ะแบบพวกผู้หญิงแถวนี้เลย ไม่งั้นเจอฉันต่อยจมูกแน่!”
เห็นชาลส์โกรธดังนั้น บรรดาชาวประมงที่คุ้นเคยกับเขาก็ไม่พอใจกัน เอ่ยว่า “ชาลส์ เป็นอะไรของนายเนี่ย? นายจะประจบไอ้เศรษฐีแคนาดานี่หรือไง? ถ้านายอยากเลียแข้งเลียขาเขาก็ตามสบายเถอะ พวกเราไม่หัวเราะนายหรอก”
ภรรยาของชาลส์ เซรีน่า เนทเอ่ยด้วยความรำคาญ “ระวังปากพวกนายไว้หน่อย วันนี้ฉินช่วยชีวิตฉันกับชาลส์เอาไว้นะ ถ้าไม่ได้เขาช่วย ป่านนี้พวกเราไม่ใช่แค่เสียเรือไป ชีวิตก็คงเสียตามไปด้วย!”
ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างก็ตกใจ รีบถามไถ่เรื่องราวทันที
……………………………………………………………..
