บทที่ 242 ชาวตะวันออกผู้โชคดี
โดย
Ink Stone_Fantasy
ชาร์คขับเรือบอลหิมะกลับมาที่ท่า ฉินสือโอวได้รับโทรศัพท์จึงออกไปรับ ปรากฏชาร์คให้เขาขึ้นเรือ แล้วขับไปยังท่าเรือของบริษัทไทรเด้นท์ฟิชชิ่งอย่างกระตือรือร้น
“พวกนายตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้เหรอ?” ฉินสือโอวตื่นเต้น
ชาร์คกับซีมอนสเตอร์พยักหน้าภูมิใจ อีวิลสันเอ่ยด้วยความดีใจ “ผมเป็นคนดึงขึ้นเองแหละบอส อีวิลสันดึงมันขึ้นมาได้! ปลาเกือบจะหนีไป แต่อีวิลสันคว้ามันไว้ได้”
ฉินสือโอวกับอีวิลสันชนหมัดกัน แล้วพยักหน้าชมเชย “ทำได้ดีมาก อีวิลสัน นายเป็นคนมีความสามารถคนหนึ่งเลย! ยิ่งกว่าชาร์คกับซีมอนสเตอร์อีก!”
ชาร์กับซีมอนสเตอร์หลุดหัวเราะ อธิบายเสียงเบาว่า “พวกเราเป็นคนหาสถานที่เจอ เป็นที่ที่มีฝูงปลาทูน่าครีบน้ำเงินรวมตัวอยู่แน่นอน ตอนบ่ายพวกเราเจอปลาตัวใหญ่สี่ตัว แต่จับได้แค่ตัวเดียว”
ซีมอนสเตอร์เสริมว่า “แต่หมอนี่บ้าระห่ำมาก ตอนสุดท้ายผมใช้ปืนยิงปลาแต่มันเกือบหนีไปได้ ดีที่พ่อคนกล้าหาญอีวิลสันเตรียมเชือกมัดที่หางมันก่อน”
เมื่อมาถึงท่าเรือ ตาแก่เจมส์เห็นเรือฉินสือโอวก็เอ่ยยิ้มๆ “โอ้โห โอ้โห ชาวตะวันออกผู้โชคดี พวกนายจับปลาใหญ่มาได้อีกแล้วเหรอ?”
ฉินสือโอวตอบ “คนที่โชคดีไม่ใช่ผม แต่เป็นเพื่อนผมต่างหาก เป็นพวกเขาที่ตกปลาได้ วันนี้ผมคงต้องให้โบนัสพวกเขาแล้ว”
ทูน่าครีบน้ำเงินตัวยักษ์ที่แขวนไว้ถูกดึงออกมา ตัวใหญ่กว่าปลาตัวครั้งก่อนเล็กน้อย น้ำหนักสุทธิ 625 ปอนด์
ตาเฒ่าเจมส์ประเมินคุณภาพเนื้อ ก็ได้ระดับ A และยังเพิ่มให้อีกหนึ่งดอลลาร์…ซึ่งสำหรับบริษัทฟิชชิ่งถือว่าเป็นการเพิ่มที่ใจกว้างมาก เพราะปลาตัวหนึ่งก็ได้ไปหกร้อยกว่าดอลลาร์แล้ว
ดังนั้นวันนี้ฉินสือโอวที่ยังไม่ได้ทำอะไรก็ได้เงินไปถึงหมื่นดอลลาร์ โดยเขาให้โบนัสชาร์คกับซีมอนสเตอร์คนละห้าร้อยดอลลาร์ตามเครดิต
ถ้าว่ากันตามปกติ หนึ่งหมื่นดอลลาร์นี้ควรเป็นของพวกชาร์คทั้งหมดที่ทำกำไรให้เขา เขาควรให้โบนัสเยอะๆ ด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นจะได้ลูกจ้างที่ทำงานถวายชีวิตให้คุณได้ยังไง?
แต่นี่เป็นวิธีคิดแบบอเมริกา ธุรกิจย่อมเป็นธุรกิจ ถึงอย่างไรฉินสือโอวก็เป็นหัวหน้า ชาร์คและซีมอนสเตอร์เป็นลูกจ้างไม่ใช่คู่ค้าธุรกิจของเขาหรือกะลาสีเรือที่จ้างมาโดยเฉพาะ แบบแรกต้องแบ่งเงินให้เท่ากัน แบบหลังคือตามค่าตอบแทนที่ตกลงกันไว้ ถ้าได้กำไรถึงหมื่นดอลลาร์ กัปตันต้องให้เงินกะลาสีรับจ้างอย่างต่ำยี่สิบเปอร์เซ็นต์
ด้วยเหตุนี้เขาจึงให้เงินจำนวนน้อยในรูปแบบโบนัสกับทั้งสองคนแทน ไม่งั้นเขาก็เป็นแค่คนโง่ที่ใช้เงินไม่คิดเท่านั้น
พอตกปลาได้ ชาร์คและซีมอนสเตอร์ยิ่งฮึกเหิมกัน หลังกลับมาพักผ่อนหกชั่วโมง คราวนี้ย่ำรุ่งตีสี่พวกเขาก็ออกมาท่าเรือเตรียมเดินทางแล้ว
แต่พวกชาลส์มาเช้ากว่า ตอนฉินสือโอวมาถึงท่าเรือพวกเขาก็พร้อมจะไปแล้ว
พอเห็นพวกฉินสือโอวตื่นแต่เช้าขนาดนี้ต่างก็หัวเราะ เอ่ยว่า “ดูเหมือนพวกนายจะได้สัมผัสความสนุกในการตกปลาแล้วสินะ ถึงจะโชคดี แต่พูดจริงๆ นะพวก การตกปลาทูน่ามันก็เหมือนการเสพติดนั่นแหละ!”
ฉินสือโอวพยักหน้าตอบรับ ก็จริงรายได้หมื่นดอลลาร์เทียบกับทรัพย์สินวงศ์ตระกูลเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่การได้เห็นการลงทุนของตัวเองเป็นผลสำเร็จ แถมยังกลายเป็นตั๋วเช็คให้เลยอีกต่างหาก ความรู้สึกนั้นมันสุดยอดมาก
ฟ้ายังมืดอยู่ พวกเขาจึงขับเรือตกปลาออกจากท่าอย่างระมัดระวัง พอเข้าสู่ทะเลก็เร่งความเร็ว พุ่งตรงไปยังชายหาดน้ำตื้นจอร์จ
เมื่อคืนชาร์คเล่าว่าสถานที่ที่พวกเขาหาเจอไม่ได้อยู่ในน่านน้ำชายหาดจอร์จแต่เป็นทางตะวันตกเฉียงเหนือ ห่างจากชายหาดไปสามสิบสี่สิบไมล์ทะเล เป็นโซนน้ำลึกห้าร้อยกว่าเมตร
พอมาถึงสถานที่ดังกล่าว รอบด้านกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาแต่ไม่มีเรือตกปลาสักลำ ดูเหมือนสถานที่ตกปลาทูน่านี้ยังไม่ได้รับการพัฒนา
ฉินสือโอวปล่อยจิตสำนึกโพไซดอนลงไปดู ไม่เจอปลาทูน่าครีบน้ำเงินทว่ามีปลาแฮร์ริ่งแอตแลนติกหลายฝูงว่ายผ่านไป มิน่าถึงตกทูน่าครีบน้ำเงินได้ ที่นี่เป็นที่หาอาหารของพวกมันนั่นเอง
หลังโยนสมอ ชาร์คก็เริ่มโปรยเหยื่อ นี่ถือเป็นขั้นตอนสำคัญ การจะทำให้ทูน่ามาติดเบ็ดได้ขึ้นอยู่กับของพวกนี้
น่าจะเป็นเพราะเหยื่อที่พวกเขาใช้คือปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะจากฟาร์มปลาต้าฉินที่ผ่านการวิวัฒนาการจากพลังโพไซดอนแล้ว เลยดึงดูดทูน่าครีบน้ำเงินได้ดีมาก ลงสมอไปไม่ทันสี่สิบนาที เครื่องโซนาร์หาปลาก็ส่งเสียงแหลม
นีลเซ็นโผล่หัวไปดู ตะโกนว่า “มีปลาสองตัว ไปกันเร็วพวก!”
โชคลับๆ ของฉินสือโอวยังดีอยู่ ต้องรอสักพักถึงจะล่อปลาให้เข้ามาได้ จิตสำนึกโพไซดอนลงไปดู แต่เขาก็ต้องผิดหวังเล็กน้อย ปลาสองตัวนี้ขนาดไม่ถึงหนึ่งจุดสองเมตรเลย นับเป็นแค่ขนาดกลางเท่านั้น
ทว่าขนาดประมาณนี้ยังถือว่าตกได้ ถ้าเขาไม่จับก็โดนชาวประมงคนอื่นจับไปแทน
อย่าประมาทว่าทะเลกว้างเชียว ในช่วงฤดูตกปลาของทุกปีชาวประมงแทบบ้าคลั่ง เขาจะสำรวจทั่วทั้งทะเลไม่ปล่อยปลาทูน่าที่หาเจอไปแม้แต่ตัวเดียว
เนื่องจากเขารู้ว่าไม่สามารถใช้จิตสำนึกโพไซดอนควบคุมให้ปลาใหญ่มาสู่ความตายได้ ฉินสือโอวจำต้องพึ่งความสามารถที่แท้จริงของตัวเองแล้ว
เขาแรงเยอะและประสาทสัมผัสไว จึงบังคับคันเบ็ดด้วยตัวเอง ชาร์ครับผิดชอบคอยสังเกตสถานการณ์ ซีมอนสเตอร์รอยิงปืนปลา ส่วนอีวิลสันเตรียมดึงปลา องค์ประกอบของกลุ่มจับปลาก็เป็นดังนี้
ชาร์คคว้าปลาแฮร์ริ่งเป็นๆ ตัวหนึ่งส่งให้ฉินสือโอว และโยนปลาลงไปในน้ำอีก ปากพึมพำว่า “เฮ้ ที่รัก กินเบ็ดเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ ที่รัก กินอย่างวางใจซะนะ นี่คือเอาของอร่อยจากนิวฟันด์แลนด์มาให้พวกเธอเชียวนะ…”
ไม่จำเป็นต้องพึมพำต่อ ไม่นานทูน่าครีบน้ำเงินตัวหนึ่งก็เข้ามากินเหยื่อ พวกมันชอบกินเหยื่อที่ยังเป็นๆ มากกว่าเหยื่อที่ตายแล้ว
เมื่อกลืนเหยื่อลงไปมันก็ติดเบ็ด สายเบ็ดลาก ‘กึกกึก’ ยาวไปด้านนอก จนมันไปไกลสิบกว่าเมตร ทำให้รู้ว่าปลาตัวนี้มีแรงเยอะทีเดียว!
ฉินสือโอวดึงรอกอย่างใจเย็น ชาร์คมองพื้นน้ำแล้วคำราม “นีลเซ็น ถอยหลัง ดึงค้างไว้ เร่งความเร็วหน่อย อย่างนั้นแหละ…โอเค พวก ช้าลงหน่อย บอส ประลองกำลังกับมันเลย…”
ด้วยการสั่งการของชาร์ค ฉินสือโอวทำตามขั้นตอนทั้งปล่อยทั้งลากสายเบ็ด สิบกว่านาทีต่อมา ทูน่าครีบน้ำเงินตัวนั้นก็ยอมแพ้ ฉินสือโอวรีบลากมันไปยังข้างเรือประมง
ยังเหลืออีกเจ็ดแปดเมตร เริ่มมองเห็นหลังของมันแล้ว ทันใดมันก็เร่งความเร็วด้วยแรงเฮือกสุดท้ายไปยังใต้ท้องเรือประมงทันที
เมื่อใดที่ทูน่าเข้าไปใต้ท้องเรือก็จะจัดการไม่ง่ายแล้ว เพราะสายเบ็ดอาจหลุดแล้วทำคันเบ็ดหักได้
ฉินสือโอวยอมเสี่ยงกระชากสายเบ็ดอย่างรวดเร็ว ทำให้ปลาทูน่ากระเด็นตามด้วยความตั้งตัวไม่ทันกลับมายังข้างเรือ
ซีมอนสเตอร์ที่รออยู่แล้วลั่นปืนยิงปลาหยุดตัวมันไว้
เสียง ‘ฉัวะ’ ดังลั่น พร้อมร่างปลาที่เริ่มเลือดไหล
เห็นดังนั้นซีมอนสเตอร์ก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้น “สวยงามมาก ดูสิ ดูสิ นี่ถ้าฉันเกิดในช่วงยุคโรมันล่ะก็ ต้องเป็นนักขว้างหอกชื่อดังแน่เลย”
ซีมอนสเตอร์กู่ร้องพลางดึงเชือกปืนปลาขึ้นจนหางปลาโผล่ อีวิลสันจึงเข้ามาผูกเชือกกับหางปลาทูน่า แล้วใช้กล้ามเนื้ออันองอาจนั้นลากปลาใหญ่ที่ยังดิ้นพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
รีดเลือด ขอดเกล็ด ยัดน้ำแข็งไว้ในหัวปลาและห่อพลาสติกโยนไปในถังน้ำแข็ง เป็นอันเสร็จสิ้น
ปลาอีกตัวหนีไปแล้ว ฉินสือโอวไม่ได้ไล่ตาม ไม่จำเป็น เพราะที่ฟาร์มก็มีฝูงทูน่าครีบน้ำเงินอยู่แล้ว แค่ควบคุมการขยายพันธุ์ดีๆ คอยคุ้มครองปลาตัวเมียตอนวางไข่ เท่านี้เรือประมงเขาก็จะมีปลาทูน่าครีบน้ำเงินเมื่อไรก็ได้
เมื่อถึงตอนนั้น ฉินสือโอวจะถล่มกระเป๋าเงินคนญี่ปุ่นแน่นอน พวกนายชอบกินซาชิมิกับชิ้นเนื้อปลานักใช่ไหม? ได้ กินเข้าไปให้พอ!
…………………………………………
